Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Wpadki i gafy...coś ku poprawie humoru
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
zapytałam jednego uprzejmego pana "czy ma Pan książki do włoskiego?"
i usłyszałam w odpowiedzi
"Dowłoski, Dowłoski.... nie, nie mamy tego autora"
przyznaje, że w pierwszej chwili nie załapałam - dopiero po chwili parsknęłam śmiechem ku konsternacji pana :P
No, może nie tyle dzieci, co ich imiona. Często wołam : Wojtek, nie, Jasiu, nie, Peio!
Ale mąż raz przebił mnie o całą długość. Zawołał: "Wojtek i Wojtek chodźcie tu!"
Ja zastępowałam kierowniczkę, która gdzieś wyjechała musiałam się zająć nowymi gośćmi. Jak usłyszałam, że "z drogi" to z pełnym radości uśmiechem rzuciłam się jej w ramiona z okrzykiem "Pokój z Tobą!"
Kobieta lekko zdziwiona odpowiedziała mi tym samym, więc ja do niej, że mamy jakieś tam łóżko w szopie, jak chcą, to niech tam zawaletują do jutra, a jutro im poszukamy czegoś sensownego w okolicy. Kobieta z dziwną miną poszła ciągnięta przeze mnie do tej graciarni z łóżkiem.
W tym czasie zawalałam ją pytaniami: a skąd jesteście? Jak parafia? A która wspólnota?
I widzę, że się babina coraz bardziej ociąga, w końcu zobaczywszy nasza szopkę wybąknęła tylko, że nie są zainteresowani, bo mąż jest estetą, i czmychnęła w popłochu do auta.
I dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że oni byli po prostu "z podróży" nie "z Drogi".
Mojemu odpowiedzialnemu (a propos) umarła matka. Poszłam na mszę pogrzebową i gdzies tam, w trakcie wyłowiłam spojrzeniem jego dzieci, które dorosły i wyjechały były z naszego miasta. Dawno się nie widzieliśmy i strasznie się ucieszyłam, że nadarzyła się okazja pogadać. I z ta radością w sobie idę po mszy składać kondolencję i mówię do mojego odpowiedzialnego: "Wszystkiego najlepszego z okazji śmierci matki".
Był na tyle przybity, że do niego nie dotarło. Mam nadzieję.
A ja wtedy, zahipnotyzowana jego flegmatycznymi ruchami - pocałowałam go w policzek.
Było nas w domu pięcioro, dwóch chłopaków i trzy dziewczyny: Kasia, Asia i Agata.
Późny wieczór, całodzienne tapetowanie. Ojciec zmęczony, stoi na wysokościach, docina tapetę i ewidentnie potrzebuje pomocy. Woła więc do mojej siostry Agaty (patrząc na nią):
- Kasia... eee... nie.... Asia... nie.... Ej, dziewczynko jak ty masz na imię?
Zamiast pomóc ojcu, leżałyśmy na podłodze kwicząc.
A przecież kilka lat wcześniej jeszcze w liceum (znamy się z mężem od tego czasu) na jakiejś kartkówce byłam chyba lekko rozkojarzona, bo przy ich oddawaniu okazało się, że... podpisałam się nazwiskiem mojego (wtedy) chłopaka...
zbieram sie podopisywać coś...ale co wejdę rycze ze smiechu i czasu mi nie wystarcza;)
powiedziałabym, ze poziom tego watka cały czas zwyżkuje
)
cart, haku !
a propos pomyłek - mina mojego m. jak próbowałam mu kiedyś w roztargnieniu wcisnąć plastikową łyżeczką pyszną zmiksowaną zupkę do paszczy - niezapomniana
mierzenie temperatury zdrowemu synowi zamiast choremu tez mi się zdarza
Natomiast prawdziwości tego zdarzenia nie potwierdzę
Terminy zgłaszania dzieci były do marca. Już od dawna wisiały listy przyjętych, a my wczoraj przypomnieliśmy sobie, ze córa do pierwszej klasy nie zgłoszona...... :P
No i jak już zobaczyłam w tym piekarniku to myślalam, ze skonam. Aromatów nie było, ale wizja... :-& A że byłam w stanie mocno błogosławionym to konanie byłoby podwójne. Wiedząc, że mąż za chwilę wróci - wystawiłam zapiekankę na kuchenkę, przykrywszy ją wcześniej pokrywą.
No i traf chciał, ze wpadła znajoma. Taka dystyngowana osóbka. Kawa, ciacho, gadu-gadu... Tak sobie kręcimy się po kuchni, gadamy. Az w pewnej chwili ona pyta: Co masz na obiad? i podnosi pokrywkę. Jej miny do dziś nie zapomnę... I jak mnie głupio było.
A nasz przyjaciel niewiele myśląc zagarnął swoimi łapami bezkształtną kupkę z podłogi, ciepnął z powrotem do naczynia i oznajmił, że i tak zamierza to zjeść.
No i zjedliśmy....
Mąż pomagał pakować jej prezenty tuż przed Wigilią i robili to w pośpiechu. Wigilia dodatkowo spędzana była z dziadkami, bratem i jego rodziną. Prezenty tylko "podrzucone" pod choinką. Potem biegli dalej do rodziny męża.
Jakie było koleżanki zdziwienie jak wieczorem zadzwoniła siostra, dziękując za "ciepłą koszulę" - okazało się, że w pudełku znalazła koszulę nocną zapinaną pod samą szyję - tę, która kupiona była dla mamy. Zadzwoniła więc do szwagierki aby ustalić, co było w jej pudełku i wyszło, że dostała to, co miała dostać. Koleżanka myślała, że tam umrze ze śmiechu, kiedy uzmysłowiła sobie, co dostała jej mama - prześwitującą, seksowną halkę.
Mama nic się do prezentu nie odniosła, za to ojciec zadzwonił z wylewnymi podziękowaniami za "wspaniałe i piękne prezenty"
Wycieczka mija bezproblemowo. Ostatniego dnia, ze względu na czas pracy kierowców rano opuszczamy pokoje, pakujemy autokar i ruszamy rano metrem do miasta, a kierowcy podjeżażdżają ok. 14 i zabierają nas prosto z centrum do Polski. Jak tylko ruszamy, dają mi kartę kredytową na nazwisko uczestnika wycieczki i mówią, że pokojówka znalazła... POD PODUSZKĄ. Wspólnie dziwujemy się, jak można być takim... hmmm, nieposłusznym turystą. Przez mikrofon mówię: - Pan Kowalski proszony do kokpitu na dywanik. "Kowalski" schodzi z pięterka bardzo się ociągając, rozgląda się, jakby chciał wyskoczyć w biegu, albo zabarykadować w WC. W końcu dociera do nas. Ja z poważną miną, zamierzając dodać atmosferze dydaktycznego smrodku: Czy Pan wie, po co został wezwany?
Na co Kowalski z rozbrajającą szczerością i wyrazem skruchy - Ja, ja, ja... przepraszam, że zjadłem dwie porcje.
Była tak uszczęśliwiona, że porozcinała wszystkie zdjęcia i porozdawała a autokarze pasażerom na pamiątkę kłopotliwej współpasażerki.
Czy na tym forum wszyscy tylko o jednym myślą?
Wpadam do Urzędu, włos rozwiany, oczy okrągłe i głosem wysokim a piskliwym nawijam do urzędniczki:
-Ja-z-wnioskiem-o-VAT-do-zwrotu-mąż-mnie-tu-przysłał-ale-w-ogóle-nie-wiem-o-co-w-tym-chodzi-to-jest-takie-skomplikowane-nic-z-tego-nie-rozumiem-nie-wiem-co-mam-zrobić-i-może-pani-mi-pomoże....?
I tak dalej w tym stylu. Przedstawienie oskarowe, wspięłam się na wyżyny kunsztu aktorskiego i zrobiłam z siebie koncertową idiotkę.
Laska za biurkiem spojrzała na mnie ciężkim wzrokiem:
-Pani da te papiery.
Rzuciła okiem na nagłówek wniosku, potem na mnie i....
-Ahaaaa, to Kuba się wreszcie ożenił!
Okazało się, że pani urzędniczka z moim mężem do jednej klasy w liceum chodziła. Wniosek oczywiście został przyjęty warunkowo do uzupełnienia ale za to teraz pewnie pół miasteczka wie, że pan O. sobie kretynkę za żonę wziął.
miłość jest ślepa