Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Kard. Castrillon Hoyos: Ta Msza to dar dla całego Kościoła
Kościół od ponad tysiąca lat sprawował Mszę św. w rycie zwanym Mszą św. Piusa V. Ryt ów przyniósł jedność wiary i stał się jednolitym i jednakowym sposobem wyrażania uwielbienia Pana Boga, uobecniając na ołtarzu w sposób bezkrwawy Ofiarę Krzyżową. Nasza katolicka wiara uczy nas, że Msza św. jest Ofiarą Krzyżową. Odwieczny, klasyczny ryt pielęgnuje świętość ciszy, kontemplację i co więcej, jednocześnie uobecnia w pięknie bogactwa liturgii Pana Jezusa Chrystusa, Jego zwycięstwo nad śmiercią i grzechem.
Dlatego właśnie Ojciec Święty daje w darze Kościołowi Świętemu nie w sposób obligatoryjny, lecz tak po prostu, skarb dawnego rytu, poprzez który Kościół może się uświęcać. W całym swoim bogactwie liturgicznym, całym bogactwie duchowym, we wszystkich modlitwach, tak doskonale zachowanych na przestrzeni wieków, wszystko to jest ofiarowane dziś przez Rzym wszystkim, jako dar dla wszystkich.
Nie jest to jedynie dar dla tzw. "tradycjonalistów"â?? nic podobnego â?? jest to dar dla całego Kościoła Katolickiego. A ponieważ jest on darmo dany przez Ojca Świętego, Ojciec Święty udziela go poprzez cudowną strukturę Kościoła, obejmującą parafie, kapłanów i kapelanów w kaplicach, w których sprawują oni Eucharystię, a ci, na mocy woli Wikariusza Chrystusa, muszą spełnić prośby i żądania wiernych dotyczące sprawowania tej właśnie Mszy i mają obowiązek im ją zapewnić.
I nawet jeżeli wierni się o nią specjalnie nie starają ani nie dopominają, duszpasterze winni ją udostępnić, tak aby wszyscy mieli dostęp do skarbu starej liturgii Kościoła. To jest właśnie nadrzędny cel Motu Proprio â?? duchowe i teologiczne bogactwo. Ojciec Święty pragnie, aby ta forma Mszy św. stała się w parafiach formą powszechną, aby w ten sposób młode pokolenia mogły poznać ten ryt.
kard. Castrillon Hoyos
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
- czy w trakcie słuchania niezrozumiałej językowo mszy wracamy do odmawiania w tym czasie różańca?
- cisza, czy żywe uczestnictwo?
- kapłan odwrócony plecami, czy bliższy kontakt wzrokowy i eucharystia w centrum
- śpiewy współczesne, czy gregoriańskie?
- msza dla dzieci, czy dzieci w domu lub gdzieś po kątach?
- słuchanie czytań po polsku, czy po łacinie?
- częsta komunia, czy tylko od wielkiego święta?
- kościół jako muzeum, czy miejsce spotkania z Bogiem?
- kapłan na dystans, czy bliski nam?
- bierny udział świeckich, czy żywy (czytania, wprowadzenia, śpiew)?
- kobiety po prawej, mężczyźni po lewej, czy nie ma to znaczenia?
- ....?
Z listy Twoich wątpliwości część tylko dotyczy rytu jako takiego, inne to odniesienia do obyczajowości, do której nikt nie musi wracać. Zapraszam Cię w niedzielę o 9:30 do św. Benona na Nowym Mieście w Warszawie. Zobaczysz i dużo dzieci i aktywnie uczestniczących w liturgii wiernych i księdza, który razem z nami zwraca się w stronę Pana. :bigsmile:
Według kard. Castrillóna Hoyosa trzeba na nowo odkryć zarówno bogactwo łaciny jako samego języka, jak i treści teologicznych związanych z jej semantyczną precyzją. Komisja "Ecclesia Dei" organizuje dla księży kursy łaciny m.in. we Francji, Niemczech, Brazylii czy USA. Wobec braku kapłanów kardynał proponuje, by przedsoborowa liturgia była sprawowana nie osobno dla zamkniętej grupy, ale jako jedna z parafialnych Mszy niedzielnych. Odpowiedziałoby to na potrzeby wiernych ceniących ten ryt, a zarazem pozwoliłoby odkryć jego bogactwo całej wspólnocie Kościoła. (za Radiem Watykańskim)
Co byś powiedział na to, Bogdanie, aby w tym zbożnym dziele pomogły wspólnoty Drogi Neokatechumenalnej? Chodzi przecież o powrót do korzeni :thumbup:
Jeżeli chodzi o porównywanie jednej Mszy z drugą, to Ty zacząłeś pierwszy :bigsmile: A przecież jak naucza nas Ojciec Święty, obie formy rytu rzymskiego - i ta zreformowana i ta nadzwyczajna - stoją obok siebie na jednakowym poziomie.
Z tą może różnicą, że zgromadzenie jest wspólnie zwrócone w stronę Wschodu. Ołtarz nie jest barierą między kapłanem a wiernymi, lecz wyznacza punkt, do którego wszyscy dążymy. Natomiast stosowane w liturgii znaki mniej dotyczą ludzi i relacji między nimi, a bardziej Boga utajonego w Najświętszym Sakramencie, któremu oddajemy cześć.
Benedykt XVI jeszcze przed wyborem na Stolicę Piotrową kreślił wizje popularyzacji rytu klasycznego jak remedium na różne bolączki, które trapią liturgię zreformowaną w wyniku niewłaściwej kreatywności duchownych. Kiedyś ojciec Tomasz Kwiecień porównał w Radiu Józef nowy mszał do pudełka z klockami, z którego można na każdej Mszy układać inną kombinację elementów. Chodzi o to, aby te układanki służyły wzrostowi pobożności wiernych, a nie były sztuką dla sztuki. Dziś przeczytałem, że we Francji na Msze chodzi 7% osób deklarujących się jako katolicy. Wcale się temu nie dziwię, skoro tamtejsi księża wpadają na tak dzikie pomysły, jak Msza na arenie cyrkowej, w której w charakterze ołtarza wykorzystuje się podest dla słoni. Trzeba naprawdę wielkiej wiary, aby po takim pokazie nie zwątpić w sens Mszy św.
:tongue:
â??Voi di â??Petrusâ?? avete fatto un bel colpo, perch?? sono in grado di rivelare, per la prima volta, cosa intendesse denunciare Paolo VI con quella affermazione. Ecco, Papa Montini per Satana intendeva classificare tutti quei sacerdoti o vescovi e Cardinali che non rendevano culto al Signore mal celebrando la Santa Messaa causa di una errata interpretazione e applicazione del Concilio Vaticano II. Parl?? di fumo di Satana perch?¨ sosteneva che quei preti che della Santa Messa facevano paglia in nome della creativit? , in realt? erano posseduti dalla vanagloria e dalla superbia del Maligno. Dunque, il fumo di Satana altro non era che la mentalit? che voleva stravolgere i canoni tradizionali e liturgici della cerimonia Eucaristica".
Nie znam niestety włoskiego, a tłumacz Google proponuje taką wersję:
Wy z "Petrusa", trafiliście tutaj w dziesiątkę, bo jestem w stanie ujawnić, po raz pierwszy, co Paweł VI pragnął wypowiedzieć w tym oświadczeniu. Tutaj to jest. Papa Montini przez szatana rozumiał tych wszystkich księży, biskupów i kardynałów, którzy nie starali się oddać pokłonu Panu, źle celebrując Mszę Świętą ze względu na błędną interpretację i realizację Soboru Watykańskiego II. Mówił o dymie szatana, bo uważał, że ci kapłani, którzy psuli Mszę św. w imię kreatywności, w rzeczywistości robili to z próżności i pychy Złego. Tak, dym szatana to nic innego jak mentalność, która chciała zniekształcić tradycyjne kanony liturgiczne uroczystości eucharystycznej.
Otóż kardynał Noe wyjaśnia, że Paweł VI miał na myśli całe duchowieństwo, nawet biskupów i kardynałów, którzy źle celebrowali świętą liturgię w efekcie błędnej interpretacji orzeczeń Soboru Watykańskiego II, i którzy wypaczali w ten sposób liturgię Kościoła.
http://katolicy.net/dym-szatana-wdarl-sie-do-swiatyni-panskiej-co-mial-na-mysli-pawel-vi-rn143.html
Wasza Eminencjo, na zakończenie, czym jest prawdziwa liturgia?
Wyraża ona chwałę Boga. Liturgia musi trwać zawsze i jej kształt nie jest bez znaczenia: nawet źle wykonany znak krzyża jest oznaką lekceważenia i niechlujstwa. Niestety, powtarzam, po Soborze Watykańskim II uwierzono, że wszystko, lub prawie wszystko, jest dozwolone. Teraz jest to niezbędne, aby jak najszybciej odzyskać poczucie sacrum w ars celebrandi, zanim dym szatana całkowicie przesiąknie cały Kościół. Dzięki Bogu, mamy Papieża Benedykta XVI: jego Msza i jego liturgiczny styl są przykładem poprawności i godności.
Dla każdego, kto zna piękno i siłę łaciny, oraz jej szczególną zdolność do wyrażania spraw świętych, zastąpienie jej językiem narodowym będzie z pewnością wielką ofiarą. Tracimy język wieków chrześcijaństwa, stajemy się jakby intruzami i laikami w dziedzinie literackiej ekspresji spraw świętych. W ten sposób w dużym stopniu tracimy też to wspaniałe i niezrównane bogactwo artystyczne i duchowe, jakim jest chorał gregoriański. Z pewnością nie bezpodstawnie czujemy z tego powodu żal i zmieszanie.
Pytanie dlaczego "wierchuszka" z uporem maniaka trzyma się praktyk odstajacych od ogółu Kościoła Powszechnego, twierdząc, że postawa przecież nie ma takiego znaczenia. Czy rzeczywiście dla nich nie ma?