Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
O wychowaniu
Może to kwestia kryzysu w związku z wrześniowym urwaniem głowy, ale mam wrażenie, że w dzisiejszych czasach po prostu nie da się mieć więcej dzieci nie ryzykując poważnych problemów psychicznych.
Przez wieki ludzie mieli dużo dzieci mimo biedy, trudnych warunków bytowych itp., ale:
1. Rodzicom należał się szacunek, to była sprawa oczywista, pyskowanie i nieposłuszeństwo wobec ojca i matki było surowo karane
2. Dzieci miały obowiązki a nie tylko prawa
3. Niepokornych małoletnich można było wyrzucić na podwórko, żeby nie słyszeć wiecznych kłótni, a w razie większych przestępstw zastosować dotkliwą karę.
Mieszkam w dużym mieście, w bloku, mam stosunkowo małe dzieci. Na podwórko ich samych nie wypuszczę, jak chcę żeby były na dworzu, muszę sama spędzać całe dnie w parkach i na placach zabaw a praca w domu czeka. Nie mówiąc o szkodach psychicznych wiecznego nadzorowania dzieciarni. Z kolei w ciasnym mieszkaniu z sąsiadami za ścianą muszę jednak dbać o względną ciszę, co stoi w sprzeczności z koniecznością zastosowania czasem zdecydowanych kroków dyscyplinujących. A ogólnie panujące wokół przekonanie, że dziecku trzeba zapewnić gry, zabawy, lektury, rozmowę, bezwarunkowe zrozumienie, codzienny czas sam na sam z rodzicem, zajęcia dodatkowe i nie wiadomo co jeszcze, a jak nie zapewniasz, to dziecko zaniedbane i nie dziw się, że niegrzeczne, stawia rodziców na pozycji z góry przegranej w starciu z dziecięcym egocentryzmem.
I co Wy na to? Potraficie mnie jakoś podnieść na duchu?
Przez wieki ludzie mieli dużo dzieci mimo biedy, trudnych warunków bytowych itp., ale:
1. Rodzicom należał się szacunek, to była sprawa oczywista, pyskowanie i nieposłuszeństwo wobec ojca i matki było surowo karane
2. Dzieci miały obowiązki a nie tylko prawa
3. Niepokornych małoletnich można było wyrzucić na podwórko, żeby nie słyszeć wiecznych kłótni, a w razie większych przestępstw zastosować dotkliwą karę.
Mieszkam w dużym mieście, w bloku, mam stosunkowo małe dzieci. Na podwórko ich samych nie wypuszczę, jak chcę żeby były na dworzu, muszę sama spędzać całe dnie w parkach i na placach zabaw a praca w domu czeka. Nie mówiąc o szkodach psychicznych wiecznego nadzorowania dzieciarni. Z kolei w ciasnym mieszkaniu z sąsiadami za ścianą muszę jednak dbać o względną ciszę, co stoi w sprzeczności z koniecznością zastosowania czasem zdecydowanych kroków dyscyplinujących. A ogólnie panujące wokół przekonanie, że dziecku trzeba zapewnić gry, zabawy, lektury, rozmowę, bezwarunkowe zrozumienie, codzienny czas sam na sam z rodzicem, zajęcia dodatkowe i nie wiadomo co jeszcze, a jak nie zapewniasz, to dziecko zaniedbane i nie dziw się, że niegrzeczne, stawia rodziców na pozycji z góry przegranej w starciu z dziecięcym egocentryzmem.
I co Wy na to? Potraficie mnie jakoś podnieść na duchu?
Podziękowali 1zoja
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Nie wiem, czy podniosłam na duchu.
Przepraszam jeśli trochę frustracją jadę, ale aktualnie bardzo, bardzo mam dość dzisiejszego miejskiego wychowywania dzieci.
@Bagata - może warto poszukać koleżanek, co myślą tak, jak ty? Żeby się nie spinać.
A z tymi cierpliwymi i idealnymi - Ty ich widzisz przez chwilę, a nie 24/24. Ile ci cierpliwi mają dzieci? W jakich odstępach czasowych?
Nie ma się co porównywać, tylko robić swoje.
Powodzenia!
k.
Tymczasem dzis było sortowanie kartofli na całe i uszkodzone a ten mały rozbojnik wyrzucał je do nieodpowiednich pojemników a potem do zboża i trzeba go było zabrać na spacer żeby nie psuł roboty.
Jak najstarsze były małe,wychodziłam na spacery,dużo się z nimi bawiłam,jak poszłam do pracy to byli dziadkowie.Moja mama-emerytowana przedszkolanka, bardzo mi pomagała.
Gdy podrosły,zaczęły się same bawić,my dorośli nie byliśmy już im potrzebni do organizowania zabaw. Tym bardziej,że pojawiały się kolejne niemowlęta i ja musiałam im poświęcić uwagę. Jakoś to wszystko naturalnie przebiega. Jest równowaga,może z przewagą taką, że więcej bawią się same z sobą.
Czasem robimy razem różne rzeczy,jakieś wypieki,pierniki,prace do szkoły na konkursy plastyczne itp. Coś tam podpowiem pomogę. Młodszym trzeba pomóc w lekcjach,czasem pogram z nimi w jakąś planszówkę,ukladankę,poczytamy książki-ja im albo one mi—w ramach ćwiczenia czytania.
Na podwórku starsze mają na oku młodsze to już mi odpada pilnowanie cały czas,ale lubię z nimi iść na plac zabaw,albo jakaś wycieczkę w okolicy,na rowery,u nas jest pięknie.Dla mnie to sama radość takie wyprawy.Tym bardziej dla nich. Latem czasem do siana (tego akurat dziewczyny nie lubią i unikają jak mogą
Nie czuję się jakoś bardzo tym obciążona,bardziej ciążą mi obowiązki domowe-sprzatanie,pranie,wieszanie,składanie,układanie,ale do niektórych prac angażuje najstarsze.
Robić coś,rozmawiać, wychodzić gdzieś z dziećmi bardzo lubię. Problem w tej całej reszcie obowiązków, to to mnie psychicznie wykańcza,bo do końca nie ogarniam a mam w głowie jakąś presję, że powinno wszystko być zrobione.Z tego rodzą się niepotrzebne nerwy,stres,myślę. To jest moje główne pole do pracy nad sobą -robię to co zdążę, resztę staram się olewać z różnym skutkiem...
Jeśli chodzi o dzieci,na pewno jest trudniej niż kiedyś, bo jest presją srodowiska,że dziecko ma być zadbane, zaopiekować,a też zagrożenia różnymi uzaleznieniami-telewizja,internet,telefon. Lepiej dziecku pomóc zorganizować czas niż żeby się wpakowało w jakieś tego typu bagno.
Zgadzam się, że teraz jest o wiele trudniej niż dawniej.
Za potężną kasiorę organizują dziecku multum zajęć, chcą mieć poczucie dobrze spełnionego obowiązku.
I ok. Dziecko ma jakieś zainteresowania, warto je rozwijać, ale często jest przebodżcowanie dziecka, które powinno odczuwać niedosyt a niejednokrotnie wszystko wjeżdża na tacy. Co dziecko chce to ma, myślę, że to duży błąd.
Kiedyś też mieszkaliśmy w bloku. Normą były wypady do lasu, wózek z zabawkami i hajda rajda do lasu, my mogliśmy porozmawiać a w tym czasie chłopaki budowały szałas, grały, nudziły się...
Współcześnie dziecko nie może się nudzić- większej bzdury nie słyszałam !
Potem sprawdzenie i pochwała.
Od najmłodszego dziecko może coś robić, mój półtoraroczniak obcinał końcówki fasolki szparagowej
Dziecku trzeba wtłaczać poczucie sprawczości, że może, że umie i wykona.
a) trzeba posyłać dziecko do szkoły żeby się szybko zetknęło z tym jakie jest życie i się uodporniło
b) trzeba posyłać dziecko do szkoły bo potem jak w wieku 18 lat zetknie się z życiem to nam samobójstwo popełni bo nie wytrzyma
Obawiam się że stąd że dużo "normalnych" ludzi tak myśli
mi najlepiej wykonywało się codzienne obowiązki z dziećmi np. przygotowania do obiadu, prasowałam i szyłam kiedy one się bawiły ( w tym samym pokoju), pranie też razem, wieszanie też.
Czasem prałam wieczorem a wieszałam rano, do obiadu też wszystko poprzynosiłam z piwnicy wieczorem a rano obiad.
Szybko oduczyłam się robienia zakupów z dziećmi, zawsze łapały jakieś choroby. Wyjątkiem był targ na świeżym powietrzu. Zakupy robiłam wieczorami albo po południu.
Generalnie nasz czas wolny zbiegał się z odpoczynkiem dzieci.
Przyznaję, że na wsi w domu z ogródkiem jest dużo łatwiej.
Nie popadalabym w czarna rozpacz jeśli dopiero maluszki. Zanim się ustabilizuja emocjonalnie trochę czasu mija na aktywnym wychowaniu - i dobrze bo więź potrzebuje czasu i wkladu zeby zaprocentowala, a pepowine odcina się stopniowo, a nie ciach po urodzeniu. Slysze tu na forum ze potem stasze nasiakniete rygorem domowym tak prowadza mlodsze. I powoli slysze to u siebie, gdy corki bawia sie same!
No ale najpierw w te pierworodne wypada coś włożyć. Z pustego i Salomon nie naleje. Ale te procesy twaja lata. I wymagaja nie tyle animacji co uwagi i przykladu rodzica.
Jest niemożliwością na razie zeby moja starsza sama pociagnela swoje prace plastyczne itp. Bo jej coś nie wychodzi - nie ma tej sprawności itd. Ale czlowiek tlumaczac zeby szukala innych, mozliwych dla niej rozwiazan, uczac nowych umiejetnosci, widzi ze z czasem te bariery znikają. Samodzielność coraz wieksza. No ale wesprzeć jakoś musze. Nie ma sily zebym się zajela na 200% swoja robotą i odciela od dzieci dopóki nie skończę.
To maluchy są. Upadna, placza, nie wychodzi im coś. Powolutku ze wsparciem uczą się sobie radzić.
Znam kilkoro doroslejacych nastolatek z chowu klatkowego ktorym nie zaszkodzily place zabaw. Matki mialy taki system zeby wyszalec dzieci. W domu, w kosciele i w harcerstwie odbywalo sie wychowanie w wartosciach. A na placu zabaw są też inni rodzice, z fajnymi mozna się powspierac. Pogadac jak z dorosłym. Tego na wsi gdzie wiekszosc dzieci (i rodziców!) jest po placowkach 3/4 dnia brakuje troche.
Co do socjalizacji, odbywa sie wg definicji do śmierci. Najbardziej zyskują Ci ktorzy moga budowac glebokie relacje, spokojnie wyjasniac konflikty (w rodzinie) - a nie z braku czasu (jak w szkole) zamiatac pod dywan nieporozumienia. No i wcale niekoniecznie wśród rówieśników... bo czego nauczy 3-latek, 3-latka?