Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Gdy dorastające dzieci odchodzą od wiary
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
ale Ty też będziesz próbowała izolować dzieci od wpływów, które uznasz za szkodliwe. Nie będziesz chciała, by kontaktowało się z nastolatkami używającymi narkotyków, czy przebywało w grupie, gdzie wczesna inicjacja seksualna jest normą i występuje silna presja na oba typy zachowań. Choć w perspektywie dorosłego życia seks, czy korzystanie z używek/substancji psychoaktywnych nie musi być nadmiernie niebezpieczne.
Niektórzy rodzice upatrują takich zagrożeń w innych obszarach. Np. ja nie bardzo chcę, by moje dzieci kontaktowały się z rówieśnikami, którzy mają nieograniczony dostęp do telefonu.
Boisz się, że efektem będzie bunt. No właśnie niekoniecznie. Bo takie emocje są relatywne: myślisz sobie - jak to super mieć telefon, a ja nie mam. Ale żeby pojawiło się to "jak to super mieć telefon" trzeba określonych bodźców: rówieśników, reklamy, przelotnych doświadczeń. Jak często się buntujesz, że (strzelam) nie jeździsz ferrari? Ale jeśli wśród swoich znajomych masz samych posiadaczy ferrari, a Ciebie na nie nie stać - to i owszem - masz problem.
Z mojej perspektywy są dwie sensowne strategie:
- odcięcia i kształtowania życia (swojego i dzieci) podług własnych kryteriów (ED, prywatna szkoła)
- partycypacji w zwykłym środowisku i bliskie towarzyszenie, dawanie substytutów do tego, co środowisko uznaje za ok, a my uznajemy za nie ok.
Głupotą wydaje mi się podejście na zasadzie: idź na imprezę gdzie większość używa narkotyków, ale ty tego nie rób.
no ale jak chcesz izolować dziecko od nieograniczonego dostępu do telefonu i równocześnie puścić je na "dowolny wyjazd wakacyjny"?
Św Augustyn
Zasadnicza różnica w naszym przypadku jest taka, ze to nie matka zarządziła odgórnie ze dzieci maja właśnie na takie jeździć i nic oprócz ;-) pomysł wyszedł naturalnie, w miarę gdy dzieci wykazały w tym kierunku chęć i zainteresowania.
---------------
@Paprotka
To 11-letnie dziecko, które nie ma własnego telefonu, nie jest trzymane pod kloszem wg Ciebie?
A co do wspólnych wakacji - pamiętam, jak mój 19 -letni syn dobrowolnie wyjechał ze mną na wakacje. Całkiem naturalnie.
Ale to świetnie ze dzieci, także te dorosłe, chca i lubią spędzać z rodzicami, pisałam zreszta o tym, tylko czy trzeba im w tym celu od małego obrzydzać i ograniczać inne formy spędzania wolnego czasu? Może niektórym nie mieści się w głowie, ze nie trzeba ;-)
i chetnie wezniemy kolezanki ..ja swoje i ona swoje
Potem czlowiek czuje sie albo zawsze lepszy od innych
albo zawsze gorszy
Elunia, tak dopytywałas, zdążyłaś doczytać ile lat ma mój najstarszy sukces wychowawczy jak to określiłaś? Córka tez nie jeździ do Chorwacji czy Bułgarii na obozy, głównie dlatego ze na taka odległa podróż bez rodziców jest za młoda i to byłoby dla niej za duże przeżycie, poza tym bałabym się o jej bezpieczeństwo, zwyczajnie odległość za duża. Poza tym jesli wyjeżdżamy zagranice to wszyscy i to jest nasz czas rodzinny. Ale kto mówi ze nie ma fajnych obozów w Polsce? Jest sporo fajnych ofert, niekoniecznie w wysokich cenach. Ja bardzo dobrze wspominam swoje wyjazdy w wieku nastoletnim, z tym ze wtedy to były zwykle kolonie nad morzem a teraz ofert jest od groma. i cieszę się ze córka tez je lubi i daje sobie radę z tymczasowa separacja od rodziny, zreszta teraz łatwiej jest być z dzieckiem w kontakcie. Gdyby w wieku nastoletnim 14-17 lat chciała spędzać wakacje wyłącznie z nami martwiłabym się. Nie wiem czy to tu taka kontrowersyjna teza, ale dorastający nastolatek nie powinien być przyspawany do rodziców i rodzeństwa. Każdy potrzebuje czasem oddechu i własnego towarzystwa. Może dlatego to co pisze Aniela wydaje mi się tak nienaturalne i absurdalne, bo gdyby moja mama chciała mnie tak kontrolować i urządzać czas wolny, od rozgłośni która moge włączać po spędzanie wakacji, to jakkolwiek ja kocham i lubię, to bym chyba oszalała i szybko uciekła z takiego domu.
Irytują mnie szalenie uproszczenia.
Np. poradnictwo typu: jeździć na rekolekcje czy nie jeździć na rekolekcje. Wśród tych, którzy utracili wiarę są i ci, którzy na rekolekcjach bywali i ci, którzy nie bywali.
Jakieś to wszystko męczące i dramat konkretnego człowieka znika z pola widzenia.
Dzielić się z dziećmi doświadczeniem Boga, to jest zadanie. Trudne.
Aszna - napisałam wyraźnie, wyłącznie z rodzicami. Wyjazdy w kilka rodzin, jesli są tam jacyś rówieśnicy dziecka, to już trochę co innego. Niemniej jest to cały czas wyjazd pod opieka rodziców. A ww ogole śmieszne jest to przypisywanie mi jakiejś niechęci do wyjazdów z rodzicami, bo raz ze nic takiego nie pisze to z własnymi rodzicami i rodzeństwem jeździłam rok w rok góry od 8 do 17 roku życia, później kilka razy koło 20-tki i fajnie to wspominam, ale to nie była jedyna dozwolona możliwość i sposób spędzania lata i całe szczęście.
... i uczyć je modlitwy myślnej, osobistej relacji z Bogiem. I oczywiście najpierw samemu ją praktykować.