Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Jedyna słuszna wersja współżycia małżeńskiego (opinia ojca Szustaka)
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Dlaczego zatem, skoro widzisz jakie to dla Ciebie i męża było ważne i jednoczące - zabierasz to synowi i jego przyszłej żonie?
Ale w bonusie można dostać oglądających się młodych mężczyzn, zainteresowanych atrakcyjną mamuśką. Tak, że co tam komu buduje poczucie wartości.
"A co? Jak się wybrało to już nie można spojrzeć w menu?"
Nie rzeźbił prawie kobiet, bo ich fizjonomia była dla niego nudna. Wychowany wśród kamieniarzy w kamieniołomie, zachwycał się męska muskulaturą, uważając, że w kobiecie nie ma co rzeźbić czy malować, bo raptem kilka zaokrągleń.
No i trochę racji miał, jak się popatrzy na zdrowo wyrzeźbionego mężczyznę typu Apollo, to jest co podziwiać.
Chyba z tych powodów chcą mu przykleić łatkę kochającego inaczej z resztą.
Okazało się, że laski około dwudziestki zaczynają mi się wydawać dziecinne. Pierwszy raz w życiu poczułem, że niby młody a jakby coraz mniej.
Tak, że czekam cierpliwie na kryzys wieku średniego.
Tylko, że właściwie to Ty nie napisałaś o mnie, tylko jakby... o kimś innym.
Znów myślenie zero-jedynkowe: ona opowiada dziecku straszne życiowe historie, a pięknych i pozytywnych to już wcale nie.
No nie jest tak.
Małgorzata.
Jesteśmy normalna rodziną – jest u nas wesoło, żartujemy, kłócimy się wszyscy razem, opowiadamy sobie masę pozytywnych spraw, a czasem rozmawiamy o tych trudniejszych. Wszyscy. Nie tylko ja.
I przyznam, że nasz syn (a czasem też i mąż) lubią posłuchać sobie jak ja opowiadam różne historie. Te trudne też ich ciekawią.
Może to dlatego, że prawie w ogóle nie oglądamy telewizji, a może dlatego, że ja mam taki styl "gawędowy", ale czasem jak nawijam jakieś opowieści, to słuchają , wypytują, dogadują, komentują. Nieraz ironizują, jak to faceci.
Słowem: podoba się.
Nasz syn, jak był młodszy to czasem wręcz domagał się, żebym zapodała jakieś skomplikowane historie losów, bo go to ciekawiło.
Żadnych traum u niego nie widzę.
Normalny, wesoły, pozytywny chłopak, który ma mnóstwo przyjaciół i bardzo kocha swoich rodziców (oboje).
I wie, że jest przez oboje rodziców kochany najbardziej na świecie, i widzi, jak bardzo nam na nim zależy.
A my widzimy jak jego to buduje... naprawdę.
A pozytywnych, pięknych historii też sporo się dowiaduje, i próbuje rozczaić czemu tym się udało, a tamtym nie. Niech główkuje. Przyda mu się to. Taka lekcja z życia.
A tu się muszę nie zgodzić.
Znam dwóch panów, dość mi bliskich, którzy, pomimo, że obaj naprawdę bardzo męscy (takie koncentraty męskości, można powiedzieć) to noszą w sobie po dziś dzień traumę braku bliskich kontaktów z matką.
Zarzucają swoim matkom, że skupiały się na córkach, że nie zbudowały z synami relacji.
Że oni byli dla mam jakby dużo mniej ważni.
Jeden z nich właśnie za to nie znosi swojej siostry i mają oboje niestety bardzo złe relacje z powodu jego zazdrości i wiecznego nieukojenia tego bólu, że mama to z nią zbudowała bliską uczuciową relację, a z nim już nie.
Obaj panowie wykazują też brak delikatności i empatii, niestety... i bywają dość szorstcy dla swoich żon.
Tak jakby jakieś części ich osobowości w ogóle nie rozwinęły się.
Naprawdę uważam, że dobry i mocny związek emocjonalny matki z synem jest wręcz zbawienny dla jego późniejszych relacji z kobietą (dziewczyną, żoną, córką).
Jak matka nie nauczy syna w odpowiednim czasie /wieku jak kochać, to potem , jak on dorośnie będzie już za późno, bo pewne procesy w psychice już się zakończyły i nie ma odwrotu.
Chłodne emocjonalnie matki synów, to nieszczęście późniejszych synowych.
I jeszcze napiszę tutaj (choć pewnie ta moja wypowiedź spotka się z gwałtownym protestem, czy nawet oburzeniem), że do niedawna martwiłam się trochę jak mój jedynak poradzi sobie w relacjach z koleżankami w przyszłości, no bo nie ma siostry , ani żadnej bliskiej osoby płci pięknej , ale w swoim mniej więcej wieku.
Zwierzyłam się z tego mojej przyjaciółce, która nawiasem mówiąc jest z rodziny bardzo wielodzietnej i z którą ja miałam relację siostrzaną przez wiele lat dzieciństwa i młodości.
Powiedziałam jej, że mój syn obraca się właściwie wyłącznie w męskim świecie, bo albo z ojcem, albo z kolegami taty, albo z licznym gronem kolegów własnych, a dziewczynki zna tylko z widzenia i pobieżnych rozmów. Powiedziałam jej zmartwiona, że on tak bardzo jest zanurzony w ten męski świat, że dla niego dziewczyna to właściwie ... tajemnica.
Przyjaciółka krzyknęła: "To dobrze! To bardzo dobrze, nie masz się czym martwić! Właśnie tym bardziej będzie dziewczyną zachwycony , bo będzie przy niej odkrywał inny świat. Mój siostrzeniec ma dwie siostry, obie prawie w jego wieku i to wcale nie jest dobre, bo on jest wiecznie w babskim świecie, słucha babskich ploteczek o fatałaszkach, o koleżaneczkach, o makijażach, o fryzurach, wysłuchuje babskich sprzeczek i te ciągłe emocje, humorki itp... już mu się to wszystko przejadło... I on nie jest taki zbyt męski...
A taki facet, który żyje intensywnie w męskim świecie i dziewczyna jest dla niego tajemnicą – jest super i jest dzisiaj na wagę złota, bo mamy kryzys męskości i wielu zniewieściałych facetów."
Tym zakończyła swój wywód, wprawiając mnie w stan trwałej euforii.
Pewnie powiecie: no dobrze, ale ty Ida sama go szkolisz jak to w babskim świecie jest.
I tak, i nie.
Jest różnica między zawracaniem facetowi głowy tematyką wyżej wymienioną przez moją przyjaciółkę, a między wychowaniem chłopaka na konkretnych przykładach (z uwzględnieniem, że tak powiem, psychologii niewieściej), w kierunku bycia dobrym i ofiarnym dla płci pięknej.
I przecież wiadomo, że nie robię tego permanentnie, tylko od czasu do czasu, jak się nadarzy okazja wychowawcza, że tak powiem.
To jest rana na całe życie, taki brak ojca
Z mężem powinno się kontynuować poznawanie świata facetów , a nie dopiero stawiać pierwsze kroki.
To tata powinien córkę wprowadzić w tajniki męskiego myślenia i postrzegania, taki brak to nieraz katastrofa i same kłopoty dla dziewczyny.
Ja miałam szczęście, ale wiele takich dziewczyn jak ja trafia na ostatnich drani, bo nie potrafią odróżnić, który się nadaje na męża, a który to trages i katastrofa życiowa.
Niczego nie zabieram synowi.
Właśnie mu daję.
Miłość i zainteresowanie OBOJGA rodziców, to psychiczny posag na całe życie.
Na szczęście mój mąż chyba myśli tak samo.
Bo interesuje się synem bardzo i jest aktywny w wychowywaniu go.
My oboje bardzo pracujemy nad dzieckiem. Taki mamy styl.
Może dlatego tak bardzo podoba mi się podejście forumowej @Anieli, bo ona wychowuje swoje dzieci do cnót. Pracuje nad nimi, urabia ich osobowość, ćwiczy charaktery. Ma wizję, cel i tworzy.
My też tak robimy - wychowujemy dziecko do cnót.
Tylko mój mąż nigdy by tego tak nie nazwał ...
On mówi o wyrobieniu charakteru, twardości i pracowitości u syna.
I tym się najbardziej kieruje w wychowywaniu go, takie ma cele.