Co zrobić a może jak mówić aby dzieci nas słuchały - szczególnie te nastoletnie - RATUNKU

Slawomir

Teoretycznie wiem jak komunikować sie z dziećmi itd. natomiast w praktyce nie wychodzi. Zbyt mało cierpliwości i ta potrzeba aby było tak jak ja chcę - mówię do dziecka spokojnie raz potem drugi - jeszcze spokojnie, trzeci już wkrada sie złość, czwarty złość bierze pod pachę gniew, piąty - wybuch wulkan i lawa płynąca. Potem opamietanie i poczucie winy - a dziecko staje w pozycji osoby skrzywdzonej a ja czuję sie jak kat.
I tak w kółko "Macieju" sorry Maciek
Jak wygląda u Was komunikacja i czy dzieci są Wam posłuszne ?

jola

[cite] Sławomir:[/cite]
Jak wygląda u Was komunikacja i czy dzieci są Wam posłuszne ?

bardzo często podobnie jak opisałeś
najczęstsze konflikty - z 14-latką (najstarsza)

---
:bigsmile:

Honorata

kiedy mialam 15-16 ;lat zdarzalo mi sie kłócić z mamą słyszeli nas chyba sąsiedzi a mieszkamy na odludziu rozeszło sie wszystko łagodnie i wrociło do stanu błogiej harmonii.
ale u nas zawsze bylo jakos tak inaczej. nie potrafie sobie przypomniec kiedy mi rodzice czegos zabronili. moze ja nigdy głupich pomysłów nie miałam
jechałam wprawdzie autostopem z berlina i 6 razy byłam na Brudstock, ale zawsze potrafiłam uargumentowac swoje racje chyba albo po prostu mnie nie kochaja i licza ze kiedys nie wroce

ZIBI

Twardym trza być a nie miętkim i konsekwentnym.
Nie powinno oznaczać nie i musi być jedność zdań.
Gdy jedno z rodziców mówi białe drugie nie może mówić czarne.
Dziecko musi odbierać od rodziców jasne i precyzyjne sygnały nadawane na jednej
fali a nie szum sygnałów często sprzecznych ze sobą. sic.

ZIBI

Dzieciaki teraz takie sprytne się porobiły jak u taty nie wyjdzie, to biegną do mamy, może się uda. I one to z całą bezwzględnością wykorzystują.

chwilka

[cite] Mama ruda:[/cite]
Na razie nasza najstarsza ma 12 lat. Ustępują zatrważające i okropne objawy wczesnonastolatkowe...

Na razie nasza nasjstarsza ma 10 lat i jeszcze nic jej nie ustępuje, ale reszta to pasuje idealnie:devil:

chwilka

Quatromamo podoba mi się to co tu piszesz wyżej i jeszcze wyżej

zuska

Sławomirze zapytam tak ostroznie:a zawsze musi być dokładnie tak jak Ty chcesz?może jakiś kompromis?albo odrobinkę odpuścić?tak ,żeby nastolatek poczuł,że zauważa się i szanuje jego UCZUCIA.a nastolatek UCZUCIA ma wyjątkowo wrażliwe.
wiek nastoletni jest paskudny.totalna ambiwalencja.chcesz być jeszcze dzieckiem i już dorosłym.strasznie się człowiek wtedy zapętla i gubi.
życzę dużo cierpliwości i poczucia humoru.czasem spojrzenie na sprawę z dystansu i poczucie humoru zupełnie zmienia kwalifikację czynu.:bigsmile: