Witaj, nieznajomy!

Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!

Bez kar i nagród

1246

Komentarz


  • Maciejka powiedział(a):
     Ale celem jest takie ukształtowanie człowieka, zeby nie potrzebował tego „zewnetrznego sumienia” i dopalaczy w postaci kar czy nagród. Ma zachowywać sie dobrze tylko dlatego, ze jest to dobre, a nie dlatego, ze dostanie za to czekoladę.

    Piękne idee...
    Jednak, z mojej perspektywy, najgorzej, jak dziecko zachowuje się źle, a rodzice to tolerują i każą tolerować otoczeniu, w imię tego, że nie będą go przecież karać ani nagradzać, bo to takie nienowoczesne i szkodliwe. Przecież, jak będą je kochać, akceptować, stwarzać mu warunki (itp. zależnie z jakiego nowoczesnego teoretyka wychowania będziemy czerpać), to ono się w końcu samo nauczy, co jest dobre, a co złe i będzie spontanicznie to dobre wybierać.
    Niestety, moje dzieci jakoś spontanicznie tego nie łapią (a w każdym razie, nie na tyle szybko, by swoim niegrzecznym zachowaniem nie dokuczać otoczeniu), więc zanim załapią, to się świadomie wspomagam jasnymi sygnałami w postaci nagród i kar. Mam takie doświadczenie, że te nagrody i kary daje się dość skutecznie powiązać z karami i nagrodami wewnętrznymi (to się w literaturze przedmiotu nazywa "internalizacja norm"), a potem można te zewnętrzne wzmocnienia wycofać, jak już dziecko potrafi się nagradzać samo poprzez satysfakcję z tego, że robi dobrze oraz samo korygować swoje złe zachowania wskutek dyskomfortu jaki odczuwa wiedząc, że robi źle, nawet jeśli doraźnie to mu sprawia przyjemność.
  • @Katarzyna ale to już o jakims lenistwie tudzież prawie patologii piszesz, jesli rodzice akceptują zle zachowanie dziecka (ale umówmy sie, ze co jest dobrym, a co złym zachowaniem tez jest różnie interpretowane przez dorosłych). Wiadomo -trzeba ukierunkowywać młodego człowieka, jednak od zawsze karanie/ nagradzanie z mojej strony jak najbardziej ograniczałam, bo to taki handelek troche. To tak, jakby płacić dziecku za to, ze sie dobrze uczy (tak, sa takie osoby). No jakoś mi nie pasuje. 
    Fajne sa takie codzienne rozmowy: co było dobrze, co zle, za co być moze ja powinnam przeprosić dziecko (bo np. krzyknęłam). Nie musi być to jakby bezpośrednio kierowane do dziecka, ale wyrażone jako np. dziękczynienie we wspólnej wieczornej modlitwie. Ten pomysł polecił mi jeden ksiądz i jak widać w praktyce bardzo dobrze działa, dzieci codziennie maja podsumowanie swoich zachowań. Taka troche subtelniejsza wersja kary/ nagrody ;)
  • No dobrze, ale jeśli to nie skutkuje?
    Znam absolutnie nieznośną dziewczynkę (nie łobuza a egocentryczkę i manipulatorkę), której mama jest cudowną, troskliwą i cierpliwą matką, poświęcającą dziecku mnóstwo czasu. Naczytała się strasznie dużo tych wszystkich porad psychologicznych, więc nie stosuje kar, nie krzyczy, przytula i tłumaczy. Od lat. W poczuciu bezsilności czasem tylko się dziwi: "No ja jej tłumaczę, że tak nie można robić, ale nic to nie daje." No jasne, że nie daje, bo mała przecież nie jest głupia i doskonale wszystko rozumie, nie potrzeba jej tłumaczenia. Potrzeba motywacji.
    Podziękowali 2Berenika Katia
  • @Bagata - mam takiego jednego syna. Po piątce grzecznych dzieci, którym zwykle wystarczały jasne komunikaty co wolno, a czego nie wolno i czemu, trafił mi się Ede. I świat przestał być już tak prosty... ;-)
    Ede jest bardzo bystry i bardzo uparty. Doskonale wie, czego chce. Wie również, co mu wolno, a czego nie wolno. Niestety, jeśli czegoś bardzo chce, to nie myśli o tym, czy wolno, czy nie. Co więcej, on już mając trzy lata zdawał sobie sprawę z tego, że różne pokusy są od niego silniejsze i potrafił to komunikować - np. "Tato, zamknij dobrze samochód i odwieś kluczyki wysoko, żebym nie sięgnął, bo jak nie, to ja tam wejdę." - w sytuacji, gdy doskonale wiedział, że nie wolno mu się bawić w samochodzie, bo rozładuje akumulator i potem samochód nie zapali. Na Eda zewnętrzne nagrody działają bardzo motywująco - potrafi zrezygnować z doraźnej przyjemności (np. brykanie po kościele z kolegą) w zamian za to, że potem otrzyma atrakcyjną nagrodę (np. rodzinne lody w drodze do domu po mszy). Może to i handel wymienny. Jednak skuteczny w wypracowaniu właściwych zachowań i pozwalający na trening w odraczaniu nagród, a to bardzo ważna umiejętność i często niedoceniana w dzisiejszych czasach.
  • Maciejka powiedział(a):
    @Katarzyna ale to już o jakims lenistwie tudzież prawie patologii piszesz, jesli rodzice akceptują zle zachowanie dziecka (ale umówmy sie, ze co jest dobrym, a co złym zachowaniem tez jest różnie interpretowane przez dorosłych).
    No, to może się okazać, że współczesne teorie wychowawcze (anty-wychowawcze, moim zdaniem) promują lenistwo i patologię...
    ;-)
  • Elunia powiedział(a):

    Nie rozumiem dlaczego w tym wypadku pisze sie o karach i nagrodach, a nie o tym, że dziecko powinno zająć się czymś, gdzie umiejętność jako nagroda jest odroczona w czasie. Teraz jakoś tak są wychowywane dzieci, że wszystko musi być szybko i bez wysiłku. Cała kultura jest nastawiona na taki bezwysiłkowy fast-food. "Nie opłaca się" wielu rzeczy robić bo to kosztuje czas. 
    Ano właśnie o tym piszę powyżej odnosząc się do umiejętności czekania na nagrody odroczone (samokontrola jako przeciwieństwo impulsywności). Taka mądra jestem, bo się onegdaj zajmowałam naukowo wzmocnieniami odroczonymi. Wiecie, że umiejętność oczekiwania na odroczoną gratyfikację jest wprost proporcjonalna do poziomu rozwoju intelektualnego? I to zarówno filogenetycznie - im prostszy organizm, tym łatwiej rezygnuje z dużego odroczonego wzmocnienia w zamian za małe natychmiastowe - np. gołębie są bardzo niecierpliwe, szczury potrafią czekać trochę dłużej, a małpy wykazują się znacznie większą cierpliwością w oczekiwaniu na dużą nagrodę, jak i ontogenetycznie - im człowiek starszy, tym subiektywnie bardziej atrakcyjne są dla niego odroczone nagrody i tym dłużej potrafi poczekać.
    Podziękowali 1Katia
  • edytowano wrzesień 2018
    Właśnie o to idzie. Podatność na reguły pojawia się u bardzo małych dzieci, natomiast odraczanie gratyfikacji - wraz z rozwojem kory. 
    Skoro @Katarzyna zajmowałaś się tematem naukowo - to na czym polega trening odraczania gratyfikacji u małych dzieci i w jaki sposób przyczynia się faktycznie do długoterminowego radzenia sobie z takimi zadaniami w przyszłości?

    Ja uważam, że bilans przyjemności/przykrości musi się po prostu zgadzać. Jeśli ktoś odracza gratyfikację, to dlatego, że wybiera to, co przyjemniejsze. Choćby tą przyjemnością miałoby być uniknięcie wielce nieprzyjemnego wyrzutu sumienia. 

    Lub inaczej, jeśli kary są takie dobre i skuteczne, to czy wymierzacie sobie kary gdy np. ulegniecie pokusie na diecie, zmęczone nie posprzątacie wieczorem, czy w nerwach nawrzeszczycie przesadnie na dzieci? 

    Co do bezwysiłkowej kultury - wg mnie to jest odchylenie wahadła w drugą stronę. Mówimy o generacji rodziców, którzy poświęcili wiele (odraczając gratyfikację), by poprawić swój byt. Dzieci dostają wiele rzeczy na tacy od takich rodziców, ale też zadają sobie magiczne pytanie - czy ma sens się tak zajeżdżać? 
  • Poszukałem co cytowana tu Bogna twierdzi o karach. Chyba zmieniła zdanie:

    tutaj jest podobno przedruk z jej strony, ale na jej stronie już tego nie ma
    http://stopklapsom.pl/zamiast-klapsa/wedlug-ekspertow/kara-a-dyscyplina/

    za to jest coś takiego; mocno ogranicza stosowanie kar, ale dopuszcza
    https://www.przewodnik-katolicki.pl/Archiwum/2009/Przewodnik-Katolicki-42-2009/Rodzina/Czy-kary-sa-potrzebne

    Zgadzam się całkowicie z poglądem, że nie wolno dopuszczać i godzić się na nieprawidłowe zachowania. A dzieciaki i ludzie w ogóle to kontinuum; niektórzy wymagają tresury lub rozwiązań siłowych i nie idzie inaczej, bo po prostu taką mają naturę; fiksowanie się na jakiś ogólnych zasadach bez względu na okoliczności nie ma sensu. 
    Podziękowali 1Berenika
  • Anawim powiedział(a):

    Zgadzam się całkowicie z poglądem, że nie wolno dopuszczać i godzić się na nieprawidłowe zachowania. A dzieciaki i ludzie w ogóle to kontinuum; niektórzy wymagają tresury lub rozwiązań siłowych i nie idzie inaczej, bo po prostu taką mają naturę; fiksowanie się na jakiś ogólnych zasadach bez względu na okoliczności nie ma sensu. 
    Zaiste, mądrość przez kolegę przemawia. Nie sposób się nie zgodzić.

    Co do treningu odraczania - to się daje robić w praktyce. I ponoć jakiś trwały wpływ na funkcjonowanie delikwenta to może mieć. Dawno temu różne badania na ten temat zgłębiałam i ciekawe rzeczy tam były. To raczej na marginesie mojej pracy było, bo ja tę odroczoną gratyfikację badałam na szczurach. Żeby jakimś konkretem aktualnym rzucić, to musiałabym sobie odświeżyć tę wiedzę, bo od ok. 14 lat się tym nie zajmuję. Jeśli bardzo jesteś ciekaw, co naukowcy odkryli w tej dziedzinie, to mogę poszukać najnowszych wyników.
  • Heh, no kojarzę badania na szczurach z tym warunkowaniem przez zwiększanie porcji w zależności od czasu wstrzymania się z naciśnięciem przycisku.

    Co do badań na ludziach - jeśli sprawi Ci przyjemność odświeżenie, why not :smile: Same badania to pewnie potrafię znaleźć, ale inaczej coś takiego czyta i komentuje ktoś, kto się tym interesował.

    Ciekawi mnie szczególnie analiza, co wpływa na zdolność odraczania gratyfikacji (oprócz oczywiście jakiś wrodzonych cech; nieodmiennie mnie zaskakuje różnica między malutkimi dziećmi, z których jedne od początku chomikują słodycze, a inne od razu zażerają). Ja się interesuje mindfulnessem - ciekawe, czy zdolność "życzliwego kontemplowania" silnych impulsów nie kontrybuuje bardziej do zdolności odroczenia natychmiastowej gratyfikacji niż manipulowanie przyszłą nagrodą.

  • Dlaczego? Nie rozumiem. Kary i nagrody to metoda wychowawcza nakierowująca młodego człowieka na życie dobre i cnotliwe. Dorosły nie jest głupi i funkcjonuje już inaczej, ale najpierw człowieka trzeba ukształtować. Co wielkiego można podsumowywać wieczorami jeżeli chodzi o jakieś prace konieczne, pomoc itp. Ustalamy jasne reguły i ich przestrzegamy, wcale to nie wyklucza rozmów i bliskości ale o sprawach ważnych nie o codziennych pierdołach.

    W sensie, że czego zabrakło lub co możesz jeszcze zrobić teraz, by się ukształtować i nie musieć nagradzać za sprzątanie? :smile: 
  • Ja mam głębokie przekonanie, że dorosłego człowieka też należy kształtować.

    I karą dla mnie samej jest np. sytuacja, gdy nieprzyjemnie spojrzeć na siebie w lustrze i to nie tylko dlatego, że zmarszczki i siwizna.

    Ukształtowane sumienie człowieka karze wyrzutami, a te są nieprzyjemne.

    Praca wychowawcza nad samym sobą nigdy nie powinna się kończyć - to proces rozpisany na lata, wszystkie te lata, które zostały nam do śmierci.
  • Małgorzato, ja mam wrażenie, że o tym "polubianiu" wszystkiego mówią ludzie, którzy tego nie robią lub robią coś sporadycznie (jak specjaliści od codzienności z dziećmi, ktorzy dzieci nie mają). Bo to jest tak, jak piszesz - nie powiem, że lubię zmywać, prać, sprzątać, wstawać w nocy do dzieci - a nie przyszłoby mi do głowy, by siąść i dumać nad tym, że to powinnam polubić. Ja to robię zawsze, tak dobrze, jak mogę i tyle. Ale też nie robię z siebie biednego misia, nieszczęśliwego, który robi te wszystkie straszne i niemiłe rzeczy. To po prostu codzienność i rzeczywistość, neutralna, do zrobienia, a nie do rozważań, jakie to miłe i słodkie. Ani to kara, ta praca, ani nagroda. To życie. 
  • Ja doszłam do momentu ze lubię nawet sprzatac(w tej chwili nie bo jestem inwalida ciążowym) kiedy wiem co robić i gdzie. Widzę ze podobnie moje dzieci. W salonie na dole zabawki chłopców nawet Tosia ogarnie bo wie gdzie co.Gorzej jak stosy się piętrzą i nie wiadomo gdzie to , mebli brakuje, prZeklada się z miejsca na miejsce jakieś torby kartony i sama rozkładam rece co z tym.. piwnica tez nieczysta ale się tam znosi wpycha te wory..z ciuchami głównie ten problem ale nie tylko:.
  • Gdybym miała koniecznie, koniecznie określić, czy lubię codzienne czynności - to bym powiedziała, że nie. Ale robię je bez przymusu, pogodnie, bez złości. Traktuję wszystko jak np. mycie zębów - normalność, by istnieć. I tyle. Jak rzeczy potrzebne do kształtowania charakteru. Zrobić sprawnie, dobrze i szybko, by zająć się czymś innym, co na pewno określę, jako miłe i lubiane przeze mnie. Co nie znaczy, że gdybym mogła je komuś zostawić, to chętnie bym zostawiła i zajęła się swoimi pasjami. Tak mocno wsiąkłam w świat pasjonatów wszelkiej maści (wczoraj np. byłam u pana, co ma pod 300 odmian winorośli, a pojutrze jadę do osoby, która od lat tworzy swoje odmiany skrętników i znana jest na świecie w tej branży), że i tak brakowało by mi czasu na to, co chcę robić, co lubię robić, w czym jestem bardzo dobra i ceniona. Ale te codzienne rzeczy to taka równowaga dla charakteru, trochę garów, prania i sprzątania etc i trochę zdecydowanej radości i pasji. Czysty dom, jakkolwiek dla mnie rzecz bardzo ważna, to pasją moją nie jest.
  • Malgorzata powiedział(a):
    Wslolczesny swiat i wychowaniu uczy moim.zdaniem fałszywie trochę.
    Uczy lubienia głównie, od nauki poptzez obowiazki na koncu prywatne zycie ttiearzystkie i pracę.
    Tylko efekty tego są dość słabe.
    Bo jednak wmawianie ludziom "'musisz kochać lubić swoją pracę bo znaczek będziesz nieszczęśliwy " 
    Może to jrst i dobre ale ma krótki nogi bo ikuzudzi jest równolegle nieszczęśliwych gdy takiej pracy nie ma i tych zdecydowanie jrst więcej.
    A moim zdaniem powinno sie bardziej zwracać uwagi co w tej pracy znaleźli pozytywnego i że jednak zapewnia byt rodzinie.
    Trzeba szukać czegoś wyżej niż tylko subiketywne lubię _ nie lubie.
    Przyjemniej osobiście tak staram sie uczuć dzieci .
    Nie wszystko w zyciu jest przyjemnością, rzekłabym ( i mówię ) , że większość to obowiązki życia i stanu.
    Ważniejsze od lubienia jrst spojrzenie jaki ma być efekt końcowy i on czysto jest dobry i bardzo dobry.
    I jest satysfakcja czyli nagroda ;) 
    A co ważniejsze jrst kształtowanie charaktery i cnót.
    Cnotą to obecnej jakieś archaiczne zjawisko rodem z muzeum archelogii templariuszy ;) 
    Ale cnota to właśnie dobre działanie z przyjemnością. 
    Na koniec dnia i tak wybieramy działanie, które wiąże się z większym zadowoleniem/przyjemnością lub z mniejszą nieprzyjemnością. 

    Nie rozumiem podejścia w tzw. wychowaniu siebie czy dzieci, gdzie z góry się zakłada, że praca będzie nielubiana, dzieci będą udręką, małżeństwo będzie krzyżem i próbuje się na to przygotować. Jak sama zauważasz, życie ma dość nieprzyjemności, ale wiele z tych nieprzyjemności to w mojej ocenie skutek niemądrych wyborów, w których ludzie kierują się użytecznością i przeceniają własną zdolność do znoszenia przeciwności. 

    I ja rozumiem, że często się nie da i nie ma możliwości, by coś zmienić (szczególnie, gdy już ma się mnóstwo zobowiązań na sobie wobec rodziny); i nie ma mowy o innej motywacji niż znoszenie przeciwności dla większego dobra. Ale nie zmusicie mnie, by uznać w tym heroizmie ideał chrześcijański, bo nim po prostu nie jest. I sam będę przypominał swoim dzieciakom, że: 
    Chociaż ludziom, którzy widzą tylko to, co zewnętrzne, wystarcza by uczynek cnoty został spełniony wyłącznie jako odpowiedni rodzaj działania, jak na przykład dzieło sprawiedliwości, Bogu który zgłębia serce, nie wystarcza, aby został wykonany odpowiedni co do rodzaju uczynek cnoty, musi być również spełniony w należyty sposób, czyli z przyjemnością i radością. Dlatego Bóg aprobuje i nagradza nie tego, który tylko daje, ale tego, który daje z radością a nie ze smutkiem i wbrew sobie.
  • No dobrze, ale jak konkretnie zamierzasz taką cnotę u dzieci kształtować?
    Żeby odczuwały przyjemność z czynienia dobra. 

    Tu naprawdę nie chodzi o filozofię tylko o konkret. Hipotetycznie, żadne z Twoich dzieci nie chce wyrzucać śmieci. Latasz do śmietnika na zmianę z żoną, podczas gdy dzieci oglądają telewizję. Mimo że im tłumaczysz, jak ważne jest dbanie o wspólny dom, pomaganie sobie nawzajem itp. jakoś ich to nie rusza. Co dalej?
  • Bagata powiedział(a):
    No dobrze, ale jak konkretnie zamierzasz taką cnotę u dzieci kształtować?
    Żeby odczuwały przyjemność z czynienia dobra. 

    Tu naprawdę nie chodzi o filozofię tylko o konkret. Hipotetycznie, żadne z Twoich dzieci nie chce wyrzucać śmieci. Latasz do śmietnika na zmianę z żoną, podczas gdy dzieci oglądają telewizję. Mimo że im tłumaczysz, jak ważne jest dbanie o wspólny dom, pomaganie sobie nawzajem itp. jakoś ich to nie rusza. Co dalej?
    No telewizji to nie będą oglądać, bo oglądają tylko z nami w niedzielę ;)
    Raczej wprowadzam atmosferę - bo tak i już. Tu nie chodzi przecież o to, by koniecznie lubić czynność wyrzucania śmieci, tylko o to, by lubić spełniać obowiązki. Bo dobrze jest spełniać obowiązki. 
    Co to znaczy, że dziecko nie chce? Jeśli to jest obowiązek, to egzekwuję aż zrobi. Na razie to są wypakowania zmywarki, sprzątanie ciuchów, pokoju, pomoc przy wieszaniu prania itd. bo są małe jeszcze. Jak się zacinają i nie chcą, to ja się zacinam na "ale trzeba sprzątać" i nadzoruję, aż zrobi. Jak trzeba, to pomagam. 
    Nie widzę sensu jakiegoś tłumaczenia, że wspólny dom, czy że dobrze kochać bliźniego. 

    Malgorzata powiedział(a):
    Problem w tym , że nauka i nastawienie napięte na przyjemnosc  moze generować masę problemów, że jednak w zyciu jest ciężko i n i e zawsze jest to przyjemnosc
    Oczywiście, bo działanie wtedy też jest nastawione na użyteczność, jest środkiem do osiągnięcia celu - przyjemności. Czymś innym jest robienie czegoś, by to sprawiło przyjemność (interesowne i utylitarne) od robienia czegoś bo to sprawia przyjemność (to jest bezinteresowność, działanie dla samego działania). 
    Działanie bezinteresowne jest lepsze od interesownego i tyle. 
  • Anawim powiedział(a):

    Co to znaczy, że dziecko nie chce? Jeśli to jest obowiązek, to egzekwuję aż zrobi. Na razie to są wypakowania zmywarki, sprzątanie ciuchów, pokoju, pomoc przy wieszaniu prania itd. bo są małe jeszcze. Jak się zacinają i nie chcą, to ja się zacinam na "ale trzeba sprzątać" i nadzoruję, aż zrobi. Jak trzeba, to pomagam. 

    A jak dziecko stawa bierny opór mimo Twojego zacięcia się? Nie masz co nadzorować, bo dziecko usilnie namawiane siedzi, bimba nogami i czeka aż Ci się namawianie znudzi? Albo wprost Ci komunikuje, że nie zamierza robić tego, co należy do jego obowiązków. Nie, bo nie. Masz trzy wyjścia - trwać w zacięciu (jak długo? co uznasz za sukces?), przymusić (jakimi metodami), odpuścić.
    Podziękowali 2Bagata Katia
  • Chyba po prostu @Anawim ma bardzo grzeczne dzieci, dlatego może z pełnym przekonaniem głosić swoje idealistyczne poglądy :)
    Podziękowali 3Ania D. joanna_1991 Katia
  • echhhh
    ja ja uwielbiam :/ :/ :/ takie pitupitu dotyczące najprostszych spraw
    Pół biedy, jeśli rodzic sam sie z tym zmaga-proszzzzzz bardzo
    gorzej, jak potem mam takich kilku i weź tu człowieku filozofuj i prowadź dysputy godzinne, negocjuj, zacinaj się, nadzoruj itp choćby zwykłe wyrzucenie papierka
    Litości
  • edytowano wrzesień 2018
    Bo dzieci tak naprawdę potrzebują pewnego rodzaju rygoru.
    Zasad, poleceń, rozliczania ich z zadań. Ograniczań i nadzoru. Oczywiscie sensownego a nie przemocowego "bo kur.....tak, bo ci każę". 
    Wtedy czują sie kochane, ważne, potzrebne, zaopiekowane. 
    Oczywiscie, że kolejną ich potrzebą jest próba ich łamania, wymykania się, kombinowania i kręcenia.
    Rozsądny rodzic rozumie, nierozsadny będzie zawsze bronił pępuszka przed złem tego swiata w postaci wymagań, respektowania zasad i przykrych konsekwencji
    edit: i oczekiwał trzęsienia się nad pępuszkiem i jego kruchą psychiką, nawet jak pępuszek już prawie lub całkiem pełnoletni

    @Elunia - bo zwierzęta są mądre i gdybyśmy dzieci wychowywali jak zwierzęta -oczywiscie te socjalne(jakkolwiek to brzmi), swiat byłby piękniejszy, bezpieczniejszy, przyjaźniejszy
  • Moje dzieci co poniektóre bardzo lubią nagrody. Np Teresa zbiera dzielnie pieczątki w świetlicy za dobre zachowanie. Np za sprzątanie po sobie zabawek. A dużo pieczątek to ponoć ma być nagroda.
  • O ile  mnie czysty, wysprzatany dom daje satysfakcje, o tyle dzieciom moim niekoniecznie ;)
    Wciaz dobrze pamietam, ze jako dziecko, młodzież, a nawet młody dorosły uważałam sprzątanie za niepotrzebna stratę czasu >:) Zmieniło mi się dopiero jak się wyprowadziłam  na swoje. 
  • Malgorzata powiedział(a):
    Bagata powiedział(a):
    No dobrze, ale jak konkretnie zamierzasz taką cnotę u dzieci kształtować?
    Żeby odczuwały przyjemność z czynienia dobra. 

    Tu naprawdę nie chodzi o filozofię tylko o konkret. Hipotetycznie, żadne z Twoich dzieci nie chce wyrzucać śmieci. Latasz do śmietnika na zmianę z żoną, podczas gdy dzieci oglądają telewizję. Mimo że im tłumaczysz, jak ważne jest dbanie o wspólny dom, pomaganie sobie nawzajem itp. jakoś ich to nie rusza. Co dalej?
      Level hrtd może bym taki , żebyś nastolatek powie, że to nie  jego śmieci.
    Wyzszy level , ze prejjdzie obok i trzasnie drzwiami bo się spieszy i ze śmieciami nie po drodze mu .
    :)
    Przejs obok gdy czeka na obiad i powiedzieć ze gotowanie mi dziś nie po drodze.
    Wstawić kosz do jego pokoju gdzie ma wyrzucać swoje śmieci. W końcu życie go zmusi  B)
    Podziękowali 1beatak
  • Katarzyna powiedział(a):
    A jak dziecko stawa bierny opór mimo Twojego zacięcia się? Nie masz co nadzorować, bo dziecko usilnie namawiane siedzi, bimba nogami i czeka aż Ci się namawianie znudzi? Albo wprost Ci komunikuje, że nie zamierza robić tego, co należy do jego obowiązków. Nie, bo nie. Masz trzy wyjścia - trwać w zacięciu (jak długo? co uznasz za sukces?), przymusić (jakimi metodami), odpuścić.
    Wczoraj miałem bierny opór przy modlitwie, nie zaczęliśmy dopóki delikwentka nie przyjęła odpowiedniej postawy. 
    Jeśli pozostaje przymus, to już pewnie dowolnymi - krzyk, klaps lub nagrodami. Tak jak pisałem, przecież ludzie są różni i pewnie niektórzy mają określone defekty, gdzie "ludzkie" traktowanie nie działa i nie ma prawa działać, więc trzeba choćby tresować, by jakoś funkcjonowało w społeczności. 

    Druga sprawa to zasoby rodziców (czasu, uwagi itd.). Realia są jakie są i nie ma co się zżymać, ale tolerować braki, których i tak nie ma jak wypełnić. 
  • @Anawim - czyli, jak sam przyznajesz, to jest piękna teoria, ale w praktyce sprawdzi się jedynie w sprzyjających okolicznościach. Problem w tym, że to się rodzicom sprzedaje jako jedyną słuszną drogę. A alternatywa, jaką rodzice przyjmują, gdy jedyna słuszna droga nie działa, to odpuszczanie. Bo przecież żadna forma przymusu nie jest dopuszczalna.
  • Chętnie zobaczę reakcję rodzica-tłumacza, wracającego z pracy, zmęczonego, który widzi po raz setny, że nastolatek rzuca brudne ubrania na podłogę, a wcześniej 99 razy mówił dziecku, że tak nie należy robić.
    Podziękowali 1beatak
  • Ja właśnie się wydarlam jak stare gacie jak codzień o tej porze. Mimo ze siedzę w domu cały dzień se. Z dziećmi. Umówione na 19 z fa na to ze będzie umytą i ćwiczymy na gitarze. Dziewczyny rozlazły się po zabawie w pokoju jakby bomba wybuchła, nikt się nie poczuwa do sprzątania, one nie umyte. I oczywiście obraza ze mama krzyczy ciagle. A ja nie dogladalam tylko hamowałem krew z nosa i buzi stefka który bawił się w zapasy z jontkiem jak wycierałam po kąpieli benia.
  • I nabierz se oddech i tłumacz w takiej sytuacji coś... 
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.