Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Ofiary Covid-19
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Ma zaburzenia jedzenia, na szpitalnym wpada w anoreksję.
Ja jej się wcale nie dziwię, bo będąc na jej miejscu też bym nie chciała żyć dłużej, aniżeli potrzeba do usamodzielnienia się syna.
Wiem, jak straszne jest jedzenie w polskich szpitalach. Przed pandemią to mało komu przeszkadzało, bo można było pacjentów dożywiać, teraz jest masakra.
Ale w Niemczech i chyba innych krajach też jest pod tym względem nie halo.
Osoby chore mają to do siebie, że chce się im coś czego, akurat nie ma na stanie.
Ja na szpitalne jedzenie nie narzekałam, Myszaty tylko na kolacje, bo były po niemiecku - jednak zawsze chcieliśmy coś dodatkowo sobie zjeść. Była otwarta kawiarnia, można było sobie zamówić w pizerii, albo kurczaka z rożna. Teraz nic, zero.
Można asystować przy umierających, ale na oddział wchodzi sią w kombinezonie.
Ale kiedy kilkanascie lat temu rodziłam tam syna istotnie bylo tak jak pisze @Elunia.
I to w landzie, gdzie mieszka @Klarcia
sorry ale albo nowotwor jest albo go nie ma. Jeśli guż łagodny typu włókniak to ja z takim chodziłam 15 lat pod kontrolą lekarską. Jak nowotór to trzeba wycinać. Więc to nie jest widzimisie, że moze będzie nowotór albo nie bedzie, jest biopsja i albo decyzja o wycięciu albo nie.
Osoby z Polski tutejsze szpitale postrzegają jako luksus; mieszkańcy już inaczej.
Lekarzy brakuje (opisywałam to), a tzw. baza hotelowa wygląda coraz gorzej. Bez wątpienia lepiej, aniżeli w krajach post komuny, ale...
Problem w tym, że biopsję trzeba zrobić w szpitalu.
Powiem jej, że Ty chodziłaś ze swoim guzem 15 lat, więc spokojnie może poczekać, aż znowu się zrobi normalnie.
Małgoś - kilkanaście lat temu, to tutaj było eldorado.
Teraz położniczy nadal jest najlepszym z oddziałów. Są lekarze, położne i super baza hotelowa.
Pod względem opieki medycznej Niemcy pikują w dół. A wydaje się na to ponad 300 miliardów Euro rocznie.
Z tego co wiem, to prywatnie jest tylko dla mających prywatne ubezpieczenie. Tutaj nie można iść sobie do lekarza prywatnie. Córce powiedziano, że biopsję tylko w szpitalu robią. Może w innych miastach jest inaczej, nie wiem.
Teraz i tak zaraz zaczyna się okres świąteczny, to wszystkie Praxis będą zamknięte od 24 grudnia do 6 stycznia.
W szpitalach będzie 50 proc. pracowników, lekarze tylko asystenci (odp. polskich rezydentów); operacje jedynie w zagrożeniu życia.
Lżej chorzy pacjenci idą na przepustkę do domów, redukowana jest liczba otwartych oddziałów. Przerabialiśmy to z Myszatym. Raz był tak ciężko chory, że musiał na święta Bożego Narodzenia i Sylwestra zostać. Dali mi go tylko na Wigilię. Ale mogłam być z nim cały dzień do 24 w nocy, a w Sylwestra do rana. Zorganizowałam więc przyjęcie w szpitalu - biały obrus; ozdoby świąteczne, później sylwestrowe; pyszne, polskie jedzonko, na oddziale podgrzali w mikroweli. Dziwili się, że będzie jadł bigos i śledzie z cebulką. On już wtedy mógł jeść wszystko, ale lądowało szybko w worku.
W Sylwestra piliśmy szampana bezalkoholowego, bo chciałam, żeby personel też wzniósł toast, a im alkoholu w pracy nie wolno.
Na kogo wypadnie, na tego bęc. My (ponad 30 osób) przeżyliśmy to bez zbytnich wstrząsów. Nie wiadomo natomiast, czy później nie będzie jakiś powikłań.
Poza tym - wychodzę z założenia, że co ma być, to będzie. fajnie by było, gdyby pożyła do czasu usamodzielnienia się syna, ale .. nie traktuję śmierci jako ostateczności. Według mnie, wtedy dopiero rozpoczyna się pełnia życia.
Tak mi się skojarzyło...
To co tu czytam to stek bzdur.
A jeśli istnieje to sorry ale jesteście rodziną mocno zaburzoną.
Zastanawiałam się czy pisać tak ostre słowa, ale może w końcu się otrząsniesz.
Czy w przypadku nowotworu złośliwego , jeśli bez leczenie zostanie córce 3mc życia , będziesz miała, satysfakcję że córka zakończyła żywot, a wnuk został półsierotą.
Czemu walczyłaś o Myszatego a nie wyszłaś z założenia że co ma być to będzie.
Moja córka nie chce jeździć do Polski. A tym bardziej nie pojechała by tam na święta. Poza tym - aktualnie porusza się na wózku, z powodu tej stopy, ma tam jątrzącą się ranę. To akurat jest leczone, co kilka dni przychodzi do domu ekspert od ran i obserwuje proces gojenia.
Walcząc o Myszatego, nie zrobiłam nic, co było by sprzeczne z jego wolą.
On mógł uniknąć wielu przykrości, a może nawet i życie uratować, gdyby robił regularnie kolonoskopię. 25 lat wstecz miał tam nowotwór, który został zoperowany. Miał przykazane kontrole raz do roku. Niestety, po upływie 10 lat już nie chciał iść.
Próbowałam go namówić, ale jak miał już dosyć moich próśb, to dostawałam joby.
Ustępowałam więc, w końcu doszłam do wniosku, że facet jest dorosły i wie co robi.
Gdy już miał bóle, pozwolił załatwić sobie termin na badanie. Było już jednak za późno, a do tego okazało się, że inne raczysko siedzi na nerce. Razem podjęliśmy decyzję, żeby operowano oba organy za jednym razem. Byłoby O.K. gdyby nie błąd personelu.
Wtedy pozbył się również jelita cienkiego.
A później przyszedł nowotwór pęcherza - tutaj już pilnowałam, a on wreszcie zaczął mnie słuchać. Więcej na ten temat pisałam w innym wątku.
A tak w ogóle - to często tutaj pisano, że "umrzeć trzeba". Dziwi mnie więc obecne poruszenie.