Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Kobieta a praca zawodowa
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
ja zdecydowanie pracuję zawodowo. w Domu. Zarządzam kadrami, jestem menadżerką i koordynatorką naszego domu i jeszcze parę innych stanowisk bym wynalazła takich bardzo mądrych i współczesnych ale mi cenny czas na to nie pozwala, cv nie piszę więc nie muszę.
Tylko nikt mi kurka za te etaty nie płaci.
Resztę zmilczę na temat mundrych naukowców i psychologów.
I jakby nie było, w naszym społeczeństwie już od kilku pokoleń, a napewno od 2 - panuje przekonanie że prace się szanuje i takie tam - to się wryło w głowy, zwłaszcza kobiet, które chcąc nie chcąc idą do tej pracy bo się boją że ją stracą. Bardziej się tego boją, że stracą pracę, niż że stracą dziecko/dzieci - zwłaszcza malutkie, co oczywiście fizycznie nie widać, ale w umyśle dziecka pozostaje, że jakby nie były praca jest ważniejsza od niego - oczywiście tego głośno nikt nie powie, bo media dbają o to by zachwalać jaki to dobroczynny wpływ na wychowanie dziecka ma praca mamy i jej nieobecność w rozwoju tegoż dziecka,
I z całym szacunkiem, o ile jeszcze ogarniam umysłowo pracę matki jak dziecięta podrosną, szkoła te sprawy
To nie ogarniam absolutnie jak matka może pozostawić malutkie dziecko pod opieką dziadka/babci/opiekunki i wrócić do pracy się realizować, zwłaszcza jak dziecię ma mniej niż roczek. Nie ogarniam i już.
Lata stracone jak nic, nic nie jest w stanie później zwrócić tego czasu ani matce ani dziecku. I nie przekonam się, że dziecię jest szczęśliwe i takie tam - a jakie ma być? musi sie odnaleźć w sytuacji, to się przywiązuje do innej osoby.
I się naoglądam na placach zabaw na babcie które się zajmują tymi swoimi wnusiami, ledwo co za takimi berbeciami nadążając, rozmawiam z nimi, i żadnej nie spotkałam która by się z tego cieszyła, że musi opiekować się wnuczką, bo fizycznie nie daje rady.
A rozwalił mnie jeden dziadzio na placu zabaw, który wnusi pilnował, od słowa do słowa wywiązała się dyskusja jaka to jego wnusia mądra i w ogóle i taki dumny mówi - a wie Pani ona do przedszkola nie chce chodzić tylko z dziadziem i babą w domu siedzieć!
Ja mówię - to dobrze (dziewuszka mniej niż dwa latka miała) mała jest jeszcze się nachodzi.
A bo wie Pani ona tak do nas przywiązana, tylko dziadzio i babcia, córka pracuje ale już musi nianię znaleźć bo my nie dajemy rady - ja na to, że wie Pan, normalną sytuacją jest kiedy dziecko do własnych rodziców jest przywiązane a nie do dziadków -
No ale córka to musi pracować, stać ją na opiekunkę będzie bo 5 tyś dostaje
wie Pan, żadne pieniądze mi nie zwrócą czasu dorastania moich dzieci, ani 5 ani 10 tyś
No wie Pani! przecież pracę trzeba szanować!
Szanować to trzeba drugiego człowieka (wkurzył mnie ) praca jak ma być to będzie i za kilka lat, a teraz jest czas dla własnych dzieci, które dorastają i matki potrzebują.
Pracę trzeba szanować. jea.
o tak
:O
@mader @maliwju - o czym Wy piszecie? bo ja nie rozumiem tego co piszecie, odnosicie się mam wrażenie do tego co napisałam w swoim poście a tam ani słowa o kobietach które muszą pracować!
Ludzie, czytajcie ze zrozumieniem!
To się denerwujące robi, serio...
Jeśli któraś z Was poczuła się dotknięta lub urażona to już Wasza sprawa, że to co napisałam odbieracie do siebie, bo ja wcale z takim zamiarem nie pisałam swojego wpisu!
To, że kobiety MUSZĄ iść do pracy zostawiając swoje małe dzieci pod opieką to nie jest bynajmniej ich wina ale chorego państwa które nie daje godziwych pieniędzy zarobić naszym mężom, żebyśmy my mogły spokojnie z dziećmi w domu być i je wychowywać - i to jest fakt, niezaprzeczalny fakt!
Ja sama, nasza rodzina, nie żyjemy na jakimś nie wiadomo jakim poziomie, mając w nosie wszystkich dookoła - piszę z własnego doświadczenia wiedząc doskonale co to znaczy zjeść lub nie zjeść. Żyjemy z wyboru skromnie i z dnia na dzień, z jednej pensji męża, która od kilku lat stoi w miejscu, nie zmieniła się wraz z narodzinami kolejnych dzieci, więc wiem doskonale co to znaczy zaciskać pas żeby do 1 starczyło.
Mogłabym iść do pracy, ale zdecydowaliśmy, że dla dobra naszej rodziny zostanę w domu z dziećmi, dla ich dobra, dla dobra przede wszystkim mojego, bo doskonale wiem, że kobiety które chodzą do pracy mają te same obowiązki co kobiety będące w domu - zresztą niewiem skąd Ci się to @mader wzięło, że kobiety będące w domu mają jakieś wypaczone obrazy kobiet pracujących, że one niby mają sprzątaczki czy coś...
Ale rozumiem kobiety, których praca ma ręce i nogi, jesli pracują zawodowo i ich sytuacja oraz rodziny jest przez to lepsza to popieram. Dobrze, że mają tą pracę i nie powinny mieć poczucia winy.
Kiedyś były nawet żłobki tygodniowe, teraz pewnie też są, takie dla tych "wyższych" sfer - wiem, bo i czytałam na ten temat i mam znajome opiekunki które zajmują się dziećmi naprawdę bogatych i wpływowych ludzi....tam dziecko jest tylko jako "punkt" w życiowym planie, ładny kwiatek w wazonie a generalnie ma nie sprawiać kłopotu....i najlepiej się nie pokazywać mamusi...
Oczywiście nie wszędzie tak jest, ja piszę o określonych przypadkach ludzi.
Generalnie od wielu lat się sączy w umysł kobiety że
- musi być niezależna a będzie niezależna jeno w pracy
- musi być niezależna finansowo, zwłaszcza od swojego męża bo a nuż widelec ją zostawi?
- musi być wykształcona, musi umieć tyle samo co mężczyzna, musi być wyzwolona a w domu zapomni wszystkiego i zacofana będzie
i wiele wiele innych kwiatków
dlatego nasi rodzice tak funkcjonowali, nasze mamy, i teraz nam przekazują tę treść życiową, że tak powinno być, bo nie umieją inaczej - mają zakodowane w głowach, że tylko tak się powinno żyć
umiesz liczyć licz na siebie i takie tam.
Ja osobiście z bratem też tułaliśmy się po różnych instytucjach, żłobki i przedszkola
I mimo, że osobiście żadnych traum i tragedii nas tam nie spotkało, to nie wspominam tego czasu dobrze, choćby z tego względu, że byliśmy odłączeni od rodziców.
Wychodziło się do żłobka pamiętam, rano było ciemno, w zimie, jak rodzice po nas przychodzili, a nie rzadko przychodzili po nas po 18-19 to też było ciemno.
Rodziców widywaliśmy na wieczór przez chwilę, no i weekendowo ma się rozumieć.
Nie byłam z tego powodu szczęśliwa mimo, że nic nam nie brakowało materialnie, to brakowało nam standardowej bliskości naszych rodziców,
Tego czego nie da się na pieniądze przeliczyć, kupić.
To jest właśnie chora propaganda wpajana społeczeństwu od trzech conajmniej pokoleń
I żeby nie było, ja wiem, że zaraz padną argumenty, "no ale na wsiach kiedyś też się pracowało, matki w pole chodziły jak urodziły"
Tak, zgadza się, ale wtedy kilka pokoleń żyło pod jednym dachem, matki miały naturalną pomoc swoich matek, była pewna ustalona hierarchia, rodzina była silna razem w jedności, dzieci było dużo, byli rodzice, dziadkowie, były pewne niezaprzeczalne i nie zmienialne prawdy, w które ludzie wierzyli i nie kombinowali po swojemu.
I mam głębokie poczucie, że ta propaganda od kilkunastu lat wpajana społeczeństwu ma ściśle określone zadanie - rozłączyć rodzinę.....to się dzieje już teraz kiedy p. środa mówi o rodzinie że to miejsce patologii, wojewódzki, coraz więcej tych głosów......rozwalić rodzinę bo jest zagrożeniem
w Szwecji i Norwegii już od wielu lat państwo rządzi rodziną, ingeruje bardzo mocno w rodzinę, rozbijając ją.
To się już dzieje.
Powiem tak- ludźmi to się nie ma co przejmować bo te same osoby potrafią dogryźć niezależnie czy się ma pracę czy nie, jeżeli matka pracuje to słyszy,, nie zależy ci na dzieciach, zaniedbujesz je" a jeśli z niej zrezygnuje bądź po wychowawczym nie ma po co wracać to ta sama osoba potrafi ocenić ją -,, leń, pasożyt, kura domowa, gospocha co nic nie robi, nie dokłada się do budźetu tylko ten biedny mąż tyra przez cały dzień a ona NA PEWNO SIĘ WYSYPIA, kiedy inni nie mogą zmrużyć oka".
Ja sama spotykam sie z pozytywnymi reakcjami na to, ze na razie "siedze" w domu, nawet towarzyszy temu pewien podziw, ale moze to dlatego, ze nie robie z siebie cierpietnicy, zawsze starm sie ladnie wygladac, usmiechac, ciekawie dzieciom zapelnic czas, opowiadac o pozytywach itp, itd. Jest tez druga (i trzecia) strona: wiem, ze zawsze moge wrocic do pracy, jesli juz mi sie w domu znudzi (czyli to "siedzenie" to moj swiadomy wybor, jak jest w przypadku innych kobiet, ktore byc moze nie maja i tak gdzie do pracy pojsc, to nie do konca wiadomo: siedzi bo chce, czy siedzi, bo musi?), maz zarabia tez odpowiednio duzo, tak, ze jakos zyjemy z tej jednej pensji nie narazajac sie na smierc glodowa. I tu, mysle, jest pies pogrzebany: pewnie wiekszosci (tak i mnie) raczej nie miesci sie w glowie idea zostania w domu jesli pensja meza nie wystarcza na podstawowe potrzeby, ciagle trzeba prosic, pozyczac, chodzic po zasilki itp. Matka moglaby isc do pracy i troche pomoc mezowi, ale nie pojdzie, no bo ona przeciez nie bedzie pracowala, to maz jest od zarabiania, nie ona. Tego naprawde nie moge zrozumiec (a znam w realu kilka takich rodzin).
dzieckiem zostac, ale jednak poszedl do pracy (ciagle mowimy o dzieciach
ponizej roku, dwoch) bo sasiadki krzywo sie patrzyly.
-------------------------------------------------------
ja znam osobiście co najmniej dwie matki które tak robią, przy czym z jednej pensji dałoby się u nich przeżyć zdecydowanie, chodzi o pewien poziom życia, który im by się obniżył.
po prostu, nie wypada, aby matka siedziała w domu z dzieckiem, kiedy trzeba od niego "odpocząć"
No i przecież dziecko kosztuje, nie?
a pozatym tak pytasz jakbyś nigdy sąsiadek nie miała, no :P niewiesz, że somsiadki wszystko widzom??
Moda i ambicja to dotyczy niewielkiego procenta społeczeństwa. Reszta musi zapieprzać w tej siermiężnej rzeczywistości.