Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Przygnębiająca statystyka - o byciu matką
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Przyjrzyj się swojej
Idź już dziecinko spać.
Ja tego nie kupuje.
Cieszę się każdą kupą moich dzieci. Cieszę się gdy po konflikcie przychodzą do mnie i im †łumaczę. Nie mogę się nadziwić że takie postępy robią te nasze maluchy.
Córeczka z powagą dzisiaj mi powiedziała : Mama, jak będę duża, chcę być mamą jak mama.
:x
Nie cierpię tegoooooooooooo!
@ Maura, dawno temu, jak byłam nastolatką to miałam przyjaciółkę (zresztą mam ją do dziś, tylko daleko), z którą miałyśmy swój własny sposób mówienia, na ogół bardzo wesoły, bo to straszna jajcara była.
Zostało to nam do dziś. Włącza się jak chcemy być ironiczne.
Szczerze mówiąc myślałam, że wszyscy taki sposób wypowiedzi rozumieją tak samo jak my ...
Praca kobiet w domu i z dziećmi jak najbardziej powinna być doceniana, a niestety nie jest, to przykre ...
Może dlatego, że to jest cicha mrówcza praca, której efektów nieraz nie widać od razu.
Myślę, że dobrze jest jak mężczyźni włączają się od czasu do czasu w te prace domowe (bo wtedy zaczynają rozumieć ile to wszystko zabiera czasu i że jest ważne), zwłaszcza jak w domu są małe dzieci, bo kobieta jest wtedy przemęczona.
Niemniej jednak totalna zamiana ról nie jest korzystna dla dzieci, zwłaszcza tych małych, co już wyjaśniła Marcelina.
Prawdziwy problem zaczyna się gdy taki trend dotyczy większości rodzin w społeczeństwie, bo im wmówiono, że tak jest lepiej. Specjaliści od inżynierii społecznej odwalili kawał roboty w tym społeczeństwie , w którym ja teraz żyję i skutecznie oddzielili dzieci od matek, rozbijając rodziny w drobny mak. Matki uwierzyły, że "fachowcy" w instytucjach lepiej od nich wychowają ich własne dzieci. A "fachowcy" realizują program rządowy. Efekty tego są bardzo widoczne.
"Dziecko potrzebuje ojca tak samo a nie o wiele mniej niż matki."
Masz rację, ale potrzeby dziecka zmieniają się wraz z jego rozwojem. Noworodek i niemowlę nie potrzebuje ojca. Potrzebuje matki, matczynej piersi non stop. To raczej ojcu jest wtedy potrzebne dziecko niż dziecku ojciec.
Po okresie niemowlęcym szybko wzrasta rola ojca, by w okresie późnego dzieciństwa, dojrzewania aż po dorosłość być nie do przecenienia w formowaniu systemu wartości, światopoglądu dziecka.
Mam trójkę dzieci w wieku 10, 8, 2 lata. Widzę to wyraźnie.
Jak mieliśmy jedno dziecko oburzałam się, że mąż nie pomaga mi w przewijaniu, karmieniu. Teraz uważam, że moje pretensje były śmieszne, gdy widzę, jak mąż rozmawia z córkami, odpowiada im na trudne pytania (na które ja bym nie umiała dobrze odpowiedzieć), podsuwa odpowiedzie lektury, uczy grać na pianinie i gitarze.
Zaprzeczasz oczywistym rzeczom - mężczyzna i kobieta różnią się nie tylko zdolnością do karmienia piersią. Kobieta jest przystosowana do zajmowania się małym dzieckiem anatomicznie, fizjoligocznie i psychicznie, i robi to lepiej. W kryzysowej sytuacji mogą się zamienić na pewien czas, ale to nie jest dla dziecka lepsze.
A ta przygnębiająca statystyka to się życie nazywa. Praca nie jest życiem. Najczęściej pracę wykonuje się z przyczyn takich żeby na życie mieć pieniądze. Prawdziwe życie to take które ma jakiś sens i cel. Np wychowywanie dzieci czy realizowanie swoich zanteresowań, pomaganie sobie nawzajem budowanie więzi z innymi ludźmi.
Dla nas ideałem byłoby gdyby mój mąż miał przydomowy warsztat a nie musiał chodzić do pracy na kilka czy czasem kilkanaście godzin dziennie, każdego dnia niemal.
Jakoś tak czsy w których żyjemy nie sprzyjają rodzicielstwu. Przedtem istniały rodziny wielopokoleniowe. Matki nie były same w domu z dziećmi, rolnicy tutaj w Szwajcarii np budowali domy w obrębie swoich gospodarstw dla własnych rodziców, pewnie że ideałów nie ma i dawne czasy to nie idylla.
Dla mnie najtrudniejsza w pracy w domu z dziećmi jest właśnie samotność. Brak możliwości zamienienia z kimś słowa. To takie psychiczne obciążenie. Wcale tej pracy domowej dużo nie ma, w sensie że fizycznej. Wychodzę z domu żeby się trochę otrzeć o ludzi, ale większość jest właśnie w pracy, dzieci w przedszkolach, żłobkach.
Mój mąż pracuje zawsze niemal. W domu też. Kiedy pracuje w domu, mimo że fizycznie jest to niejednokrotnie cięższa praca niż w pracy
Wczoraj mieli w przedszkolu zabawę, dzieci mówiły bez czego dziecko nie może żyć. Dwie dziewczynki odpowiedziały, że bez wody i bez jedzenia, chłopiec powiedział, że bez ubikacji (hehehe!) a moja Asia, że bez mamy;)
Na pytanie za co kochasz swoją mamę odpowiedziała jako jedyna: "Za to, że urodziła mi brata".
Nie zgadzam się też że jak kobieta nie karmi piersią to wszystko jedno kto się maleństwem opiekuje. To takie zatarcie różnic między kobietą a mężczyzną do czysto fzykalnych. Kobieta przecież jest hormonalnie, psychicznie, emocjonalnie bardzej wyposażona w cechy które pozwalają na opiekowanie sie dziećmi. Zwłaszcza jako matka własnych dzieci. To nie jest tak że takie cechy sobie mozna wypracować. Wynikają one z różnicy płci, no chyba że się wyznaje dżenderyzm i udaje się że takich różnic nie ma. Ta nieumiejętność którą prezentował twój ojciec niekoniecznie też wynika z podziału prac na męskie i damskie. Ten podział wynika z tego że kobieta częściej zajmuje się domem i dziećmi i z jej emocjonalnego stosunku do własnego gniazda.
Ale jest samotność matki, która zostaje w domu. Ile jest takich dni, że dorosłej osoby się w ciągu dnia nie zobaczy, paru słów nie zamieni...
Ad @Elunia :
Ale ja przecież napisałam, że nie jednostkowe przypadki są problemem, ale ogólny trend odrywania matek od małych dzieci.
To się naprawdę odbija na społeczeństwie.
Po prostu nie ma matek w domu, kontakt się urywa, zmienia się styl życia.
Już tu kiedyś pisałam - moim zdaniem nie ma tragedii, jeśli matka pracuje, ale wszystko rozbija się o proporcje. Rozumiem też frustrację, kiedy jest się 100% czasu tylko z małym dzieckiem, dlatego takie odskocznie jak sport czy inne zajęcia pozadomowe są ważne.
Z drugiej strony...nie pamiętam swojego dzieciństwa do wieku 3 lat mniej więcej. Mój tata nigdy nie miał problemu z zajmowaniem się mną czy rodzeństwem i dotyczyło to też niemowlaków. Nie uważam, żeby były przez to zaburzone role matki i ojca. Wręcz jest to na plus, że wspierał mamę, oboje pracowali poza tym. Dlatego zakładając swoją rodzinę przyjęłam to za coś normalnego i nie wyobrażam sobie, żeby miało być u nas tak, że jest sztywny podział, że mąż nie dotyka się do tak zwanych "babskich" prac. Co do obecności i ważnej roli ojca w starszym wieku - chyba raczej chodzi o to, żeby rodzice także przy nastolatkach nie odpuszczali wychowania, i to oboje. Mimo że fizycznie nic przy dziecku nie trzeba robić, jest całkiem samodzielne. Wśród moich koleżanek i kolegów bliżej końca podstawówki była taka tendencja, że mogli coraz więcej: wychodzić bez mówienia gdzie itp. Nie wszystkim wyszło to na dobre...
Jakie znajomości?
@Kuna czy jesteś matką? Tu nie chodzi o cierpliwość w podejściu do dzieci, tu chodzi o pewien rodzaj więzi między matką a dzieckiem.
@AnnaLena skąd wiesz co mi się udało a co nie? Jak chcesz mieć więcej dzieci niż dwoje to w pewnym czasie powrót do pracy staje się nieopłacalny. Jak mam wydać na przedszkole lub opiekunkę dla pięciorga dzieci to nie opłaca mi się iść do pracy bo wydam na to całą zarobioną pensję. Jak masz ochotę żeby dzieci wychowywały Ci instytucje i uważasz że to dla dziecka bez różnicy to Twoja sprawa, ale przede wszystkim pracować można w domu, można pracować później, studiować i robić doktoraty można nawet i po pięćdziesiątce. Wszystko zależy od priorytetów. Dla mne dzieci są ważniejsze niż kariera.
@Elunia czemu stawiasz na ostrzu noża. Ja nikomu nie bronię iść do pracy. Jego wybór. Chodzi mi tylko o marne uzasadnienie, że to się da robić i nic się przy tym nie traci. Zawsze się coś traci. Przy jednym i drugim wyborze. Trzeba się tylko zdecydować co ważniejsze, albo czego bardziej boimy się stracić: wpływ i mocniejsze relacje z dziećmi, czy karierę i pewną dozę niezależności przynajmniej na czas jakiś.
Gorzej wychodzą na tym dzieci, bo i one są izolowane przez to.
Wiem, o co chodzi Odrobince - to, czego może brakować, to zwykłych plotek, pogadania z kobietami w podobnej sytuacji.
Też jestem lekarzem i póki nie skończę specjalizacji to będę zarabiać ok 2 tys na pełnym etacie. Poślę dzieci do klubiku, a nie państwowego żłobka i przedszkola, żeby byli nie rozdzieleni w różnych grupach, zapłacę ok 1200 wtedy za to i zostanie mi 800 zł żeby spłacić drugi samochód i na koszty paliwa. Ale mi się opłaca....