Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Jak pomagamy naszym mężom być jeszcze lepszymi ojcami?
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Mąż po pracy ma obiad gotować? Żona ma samochód reperować?
Ale życie jest często inne: żona idzie do szpitala, rodzi itp. Zawsze była jakaś babcia, jakaś kobieta w rodzinie, która przejęła "babskie" prace na ten czas. A mąż był mężczyzną dalej - pracował.
Starsza pani opowiadała, że jej matka dużo podrózowała, zostawiając 4 dzieci w fdomu z mężem. Aten mąż miał swoje sprawy. Na pytanie, kto im gotował itp, zdziwiła się i odpowiedziała: "no służba przecież".
A teraz rodziny w rozsypce, nie ma babć, ciotek, sąsiadek. Mąż ma wziąć macierzyński, albo nie iśc do pracy. Jak ma tym dzieciom zrobić jeść, skoro jego obowiązkiem jest zarabianie? I nie umie, i nie ma czasu...
To wszystko stoi na głowie. Od faceta wymaga się, by przewijał dziecko, gotował. Mąż znajomej - jak była w szpitalu po porodzie - nie zrobił dzieciom jeść. Wziął je do sklepu, by sobie coś wybraly. Te wzięły slodyczy. Bo on nie umie gotować, bo pracuje, a jak wraca do domu, to też pracuje albo rozmawia z dziećmi, albo sprawy urzędowe załatwia, itp. Żona się tego nie dotyka. Ale nie gotował całe życie. No bo jakby gotował, sprzątał, wypiekał chleb, to kiedy by pracował?
Fakt, tam jest jasny podział ról. Zona w szpitalu, dzieci na słodyczach. Żona dostaje gotówkę na zakupy i co kupi to jej sprawa.
U nas życie wymusiło, że tylko ja prowadzę samochód. To nie jest normalne, żebym męża gdzieś podwoziła, bo on nie ma prawa jazdy. Ale w pokręconym świecie nikt tego nie widzi, nikt nie zauważa, że to dziwactwo.
A on się musiał tylko dobrze uczyć, bo inne rzeczy to nie dla mężczyzn są. No i wybić się przecież musi.
[ale ww. to i do dziewcząt się tyczy]
A jeszcze bardziej serio - z obserwacji wnioskuję, że teraz weszło w "wiek rodzicielski" pokolenie, gdzie była naprawdę duża fala rozwodów, i mają dzieci te dzieci, co się wychowały w rozbitych rodzinach. (np. w mojej klasie SP mieliśmy jedną! koleżankę, co jej mama drugi raz wyszła za mąż, po rozwodzie. I pytałyśmy ją z autentyczną troską, czy ten "drugi tata" jest dla niej dobry.)
Brak wzorców rodziny, powtarzanie błędów - od tych schematów b.trudno się uwolnić (mówią mi koleżanki, które na sobie je przerabiają - i każda osoba z rozbitej rodziny mówi bardzo, bardzo podobnie.)
I ta konstatacja, która dopada nas co jakiś czas- że bywa łatwiej BEZ męża. Bo wtedy się nie trzeba dogadywać, tylko można robić wszystko po swojemu.
A że niektóre domy z silnymi kobietami tak właśnie funkcjonują (i funkcjonowały w przeszłości), to i nawet, gdy ojciec jest obecny, to wzorzec wcale nie jest ok.
Nawet, gdy na pierwszy rzut oka wszytko wygląda bardzo pięknie.
Warto zobaczyć - lustereczko powiedz przecie - jak to u nas samych wygląda.
@Malgorzata dobrze pisze - że kobiety zagarniają WSZYSTKO.
Znaczy się - MY zagarniamy.
I nie chcemy oddać władzy, bo to wymaga od nas pokory.
I nie wierzymy, że jak oddamy, to będzie dobrze.
k.
Wg mnie facet ma być silny, męski, zdecydowany...taki "z jajami", nie mięczak. Nie znaczy to, że sprzątanie, zajmowanie się dziećmi czy gotownie- jeśli zachodzi taka potrzeba- odbiera mu te męskość.
A co do podziału ról. W Biblii jest napisane: "W pocie czoła będziesz pracował. W bólach będziesz rodziła". Z czym tu dyskutować? Ze czasy inne?
ale to nie są łamagi, Ci mężowie silnych kobiet.
To często są prawdziwi faceci, silni, czasami apodyktyczni i z pomysłem na życie.
I jak trafi taki na swe prawie lustrzane odbicie (choć bardzo powabne i kobiece), to wtedy każde z nich musi nieco zrewidować swoje podejście, żeby nie skończyć na wiecznym darciu kotów i udowadnianiu, czyje jest lepsze.
Tylko to kobieta dużo częściej zagarnia / chce zagarnąć część, która do niej nie należy.
Nic z obcierania nosów.
Raczej ostra walka, choć czasem utajona
Potem dużo musiałam się spierać z mężem, bo w Rodzicach w akcji był fragment, gdzie oni oduczyli dzieci wchodzić do kuchni. Mój mąż bardzo chciał to wprowadzić, ja zaś, jako główna gotująca, czułam się lepiej, gdy roczniak bawił się garkami i puszkami z kukurydzą, niż gdzieś wędrował gdy mnie pochłanialo gotowanie.
I wiem, że się zajmie, jak będę w szpitalu. Ale obawy są co do dziecka karmionego piersią, które musi tez z nim zostać. Bo to tak jakby mnie zostawić z popsutym komputerem i kazać zastanowić się co z tym zrobić - miałabym jedna radę: wyrzucić i kupić nowy.
Czasem są takie trudne sytuacje, mam rodzić w domu, a tu nagle dowiaduję się, że czeka mnie szpital. Mam dziecko na piersi. I po pierwsze za mało czasu by odstawić, po drugie - po co odstawiać tak wcześnie... Przecież po powrocie ze szpitala będę karmić dwoje. Pierwsze dziecko musiałam odstawić nagle i nie podtrzymywałam laktacji przez czas nieobecności. I koniec było karmienia.
No i jeszcze rywalizacja. Nie moge pochwalic meza, albo powiedziec, ze jest w czyms lepszy, bo ja wtedy bede ta gorsza. I dlatego bede ciagle o wszystko napieprzac, marudzic i wysmiewac, zeby moje bylo na wierzchu.
Dochodze do jednego wniosku: dobry maz to dobry ojciec.
Tylko, wg.mnie, tu już były patologiczne zachowania.
Wyśmiewanie żony, wyśmiewanie dzieci, poniżanie ich.
Zdrada żony i odejście od niej i dzieci - i wybranie "nowej rodziny" jako miejsca realizacji własnej.
Te osoby mogą mieć później (i mówią o tym) problem z obrazem Pana Boga jako Dobrego Ojca. Bo skojarzenia z własnym są bardzo bolesne i nierzadko straszne.
Mój mąż jest chyba lepszym ojcem niż ja matką, ale oboje mamy jeszcze dużo pracy nad sobą przed sobą
Nie napiszę że lubię, ale chcę żeby mąż pokazywał mi moje niedociągnięcia i w czym i jak mogę się poprawić, ale to dotyczy tylko męża-inni dobrzy doradcy zwykle mnie denerwują-szczególnie niepytani o zdanie
Mężowi też zdąża mi się coś poradzić lub odradzić
Ja jestem z domu w którym mama żona próbowała usilnie mojego tatę pod pantofel wsadzić, tata się średnio dawał i się od czasu do czasu żarli, no bo tata Noe chciał być tak spolegliwy jak mój dziadek, tata mamy... który we wszystkim babci przytakiwał, dawał się obrażać, tak że ja już jako dość młoda nastolatka próbowałam go bronić lub buntować, ale chyba już było za późno
Więc postanowiłam że we własnym małżeństwie tego nie powielę chociaż pewnie tendencje bym miała, ale pracujemy nad tym, jesteśmy świadomi własnych kompetencji, ról, zadań które ustaliliśmy i ustalamy ciągle, wspólnie, bo taki podział wynika z naszego wyboru, a nie charakteru i predyspozycji
A jeżeli czasami przyniosą jakieś nerwy z pracy do domu....Hm no cóż możemy im zwrócić uwagę....
Mój mąż z najstarszym synem i swoimi kolegami i ich synami jadą w góry na męską wyprawę pod koniec lipca. Cieszę się....Ja będę miała czas wtedy tylko z dziewczynkami.
pochlebiam sobie, że dobrze gotuję, więc może gotowanie łatwiejsze
dobrze mieć męża, co zarobi, zapewni, zawiezie i przeleje, no i umówi
ugotować umie, zazwyczaj nie musi, prasować nie umie - nigdy nie musi B-)
Ale moze ja dziwna jestem i mam calkiem odmienne powody do radosci
I wolałabym pojechac ze starszym synem w gory
Ja pewnie tez potrafie przelew zrobic, chociaz nigdy jeszcze nie mialam potrzeby wyprobowac
a dwudziestokilkulatek może udawać, ze nie może - jeśli nie chce. (tez mamy takiego w rodzinie)
Trochę dobrej woli i trochę praktyki.
Najlepszy mąż zanim był mężem tylko kroił i był przekonany, że tylk to umie. jak żona w pierwszej ciąży zarzygiwała pół kuchni otwierając lodówkę... był wybór - przywozić coś gotowego, nauczyć sie gotować - dało się.