Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Otwartość na życie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Naprawdę śledząc nie myślę, czy to fakty czy kolejne wymysły dla picu.
Fakt jest taki, czy nam się to podoba czy nie, czy widzimy to czy żyjemy w zaślepieniu -dzieci są darem!!!
I ten dar nie wyklucza: trudu poczęcia, urodzenia, a nade wszystko wychowania i prowadzenia do Nieba tej duszy
A nade wszystko- myślę, że w tej kwestii zgodzimy się wszyscy-nie jest zależny od nas samych! Niestety:)
No tak @Marcelina, tylko, że Ty masz dobrego męża właśnie...
Wtedy - nie gniewaj się - ale praca nad sobą to jakby łatwizna, bo masz wsparcie psychiczne i miłość na wyciągnięcie ręki.
Jak któraś żona ma słabszą psychikę i obojętnego, albo nawet dokuczającego męża, to nie udźwignie ani pracy nad sobą, ani tym bardziej wielodzietności.
Nawet najwspanialsza i pełna zapału kobieta zgaśnie, jak trafi na kiepskiego męża. Niestety, tak jest prawda.
Dr Półtawska mawia, że "los kobiety zależy od tego, w czyje ona ręce pójdzie".
Wydaje mi się to głęboko prawdziwe. Powiem więcej - los nie tylko kobiety, ale i jej dzieci i wnuków zależy od tego, w czyje ona ręce pójdzie. Bo rany i problemy rodzinne rozciągają się niestety na pokolenia.
To cudownie jest jeśli ktoś ma sytuację taką ,że mu kolejne dziecko przynosi przysłowiowy bochenek chleba.
Że w kwestiach finansowych/lokalowych można liczyć na siebie,ewentualnie bliską rodzinę.Że nie trzeba żebrać pomocy od państwa i znosić komentarzy i pogardliwych spojrzeń urzędników.
Ja niestety znam bardzo wiele rodzin i bardzo wielu ludzi z rodzin wielodzietnych,gdzie wielodzietność była ogromnym ciężarem dla wszystkich.Do tego stopnia nawet,że starsze dzieci oddawano do domu dziecka lub rozsyłano po rodzinie (ciotki,babcie).Bo w domu rodzinnym nie było dla nich miejsca.
Już nawet nie wspominam o kobietach oddających dzieci do adopcji tuż po urodzeniu-bo też nie maja warunków lokalowo-finansowych (500+ funkcjonuje od niedawna).
Fajnie jest patrzeć na świat tylko z jaśniejszego punktu widzenia.I bardzo się cieszę że Wam się tak układa.Ale życie jest właśnie biało-czarne.
A jeśli chodzi o spowiednika to jego wyborem było to,że wziął grzech tej kobiety na siebie.
Bo też nie wiecie co ona mu powiedziała.Może że nie zniesie psychicznie już kolejnej ciąży i ją usunie ,albo że przy kolejnej ciąży umrze?
A mąż może i pije,może i domaga się spełniania obowiązku małżeńskiego nader często,ale ona go kocha i w tym akurat nic złego nie widzi.
Za to z kolejną ciążą nie jest się w stanie zmierzyć,bo dla niej ciąża to męka i udręka a nie żaden stan błogosławiony.Swoje już odcierpiała i nie ma już siły przechodzić przez to kolejny raz, a jeszcze pozostałymi dziećmi się musi zajmować.
I tyle.Mogło tak być?Mogło.
Wierzę, ze tu, na forum wielodzietni, jak sama nazwa wskazuje, są ludzie, ktorzy takich problemow nie mają, ale jednak z kim nie porozmawiam na zywo, to zaraz się okazuje ze w malzenstwie jeden chce dzieci, drugi nie chce, ludzie raczej seksu nie uprawiają, niz uprawiają. Antyki zlo, na dodatek powodują rozterki i rozlam miedzy malzonkami, npr bez sensu, bo temp mierzysz codziennie, a seks raz na miesiąc, jak się uda i ten seks dzieli ludzi strasznie, zamiast laczyć.
Warunkow zdrowotnych tez nie przewidzisz. Finansowych czasem takze, chyba ze ktos nie ma oporow przed korzystaniem z mopsu, to wszystko mu jedno. Naprawde nie wszystko da się ustalic przed slubem.
Co byscie zrobily gdyby maz powiedzial w tej chwili 'nie' na dzieci i na wspolzycie? I byl w tym konsekwentny latami? On juz osiagnal swoj 'kres' i więcej nie chce i miec nie bedzie. Ma do tego prawo czy nie?
Ja wiem ze w idealnym swiecie jest inaczej, ale w tym prawdziwym - jest jak jest.
Nie chcę tu rozpetac jakiejś dyskusji, bo wiem, ze ci, ktorym się układa, będą przedstawiać swoją drogę jako idealną i jedynie słuszną (nie przeczę, ze tak jest!), ale obok nich jest caaaała masa ludzi, którym się nie układa, ktorzy pewnych rzeczy nie przeskoczą itd. Jak to kiedys Haku powiedziala, wybierając sobie partnera zyciowego ma się czasem tylko nadzieję. I mozna byc otwartym na zycie, mozna chciec, mozna marzyc o idealnej rodzinie i.... tyle.
A ze dzieci są niezaprzeczalnym dobrem - to jasne. Fajnie, jak ktoś to widzi, dopoki jeszcze moze dzieci miec.
Sorry ze tak sie rozpisalam nieświatecznie.
Jak sa skrajne przypadki, to trzeba stosować odpowiednie środki - separacje, angażowanie wlasciwych służb itd.
Plus nasza pomoc- nie koniecznie materialna, widzialna- bo czasami jestesmy daleko.
Modlitwa, post. Dzialanie daleko potem.
Modlic sie i umartwiac moze kazdy, zawsze.
Tym ruszymy wszystko!
Fakt, cierpliwym trzeba byc, bo mozemy owoco nie zobaczyc na wlasne oczy, co nie znaczy, ze ich nie ma.
Mozemy tez bardziej dbac o wlasne malzenstwo- ponieważ Kościół jest jeden, naszym postępowaniem dzwigamy wszystkich w gore. Tak samo jak grzechem sciagamy Go w dol.
I mamy zawsze byc tym, ktory prowadzi do sadzawki.
Czy jestesmy na to zawsze,w kazdej chwili gotowi?
Problemem jest zawsze brak świętych.
Każdy z nas ma dążyć do świętości, tam, gdzie został postawiony.
Czy mam szczere przekonanie, ze mam byc świętą, bo tego chce dla mnie Bog?
Liczę że z czasem zmienią jej się poglądy...
Kiedyś chciałam tylko jedno, czasem żałuje że jest ich aż tróje.
W moim otoczeniu większość ma jedno dziecko, maks 2. I jakoś nie zauważyłam żeby te pary były jakoś pokrzywdzony, czy chciały więcej dzieci. Nie każdy jest w stanie wychowywać więcej dzieci niż 3+.
Tak stosuje antykoncepcję bo myśl o kolejnej ciąży to mi się słabo robi. Po prostu nie chce nic mnie nie przekona do metody luzu.
Ale w ogóle małżeństwo będzie nieważne, i tyle.
Przysięga jest taka, że przyjmiemy dzieci, itd.
To co ona chce? Na ślubie krzywoprzysięstwo odstawiać?
Tak wiec perspektywe mam na dzisiaj taka, ze jednak te wyjatki nie sa juztakimi wyjatkami. No i tez trzeba uwazac (tu bijesie po piersi), zeby nie wpasc w myslenie “jesli ja moge, przyszlo mi bez trudu, to kazdy moze“, bo nie, nie kazdy moze.
Ale to nie są przypadki marginalne!
A jeśli tak na to patrzeć,to są one tak samo marginalne jak wielodzietność sama w sobie.
I jasne że trzeba im pomagać na różne sposoby jak kto może ale też nie można udawać, że ten problem nie istnieje,tylko dlatego że mi się w podobnej sytuacji życie układa pięknie.
Albo inaczej:uważam że otwartość na życie ma bardzo dużo wspólnego z tym,jak się komu życie układa.
I nie mamy prawa osadzać, że ci to są wygodniccy ,bo maja tylko dwoje, a ci to są wspaniali bo maja jedenaścioro.
Bo być może i jedni i drudzy kompensują sobie w ten sposób przejścia w życiu rodzinnym czy inne traumy.
Bo dla Was wielodzietność jest otwarciem na Boga, a tak naprawdę motywacji do wielodzietności jest naprawdę wiele.