Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Rozeznawanie woli Bożej w kwestii liczby potomstwa
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Ale jeśli nie ogarniasz tematu przy dajmy na to czwórce (myślę tu o różnego rodzaju problemach, które na chwilę obecną nie są rozwiązane) to chyba nie będziesz powoływać na ten świat kolejnego.
Dlaczego np gdy ktoś widzi prezesa korporacji to nie mówi "ale ma pan dużo pracy"
Tylko zazwyczaj "gratuluję sukcesu"?
Matka też może sukcesywnie prowadzić dom
Różnimy się,każdy ma inną sytuację, tak jak napisała to Apolonia, każdy ma inną drogę do zbawienia.
Nie ma jednego szablonu dla wszystkich.
Ja jestem z opcji roztropnej wielkoduszności.
W wątku o zaczepkach ktoś kiedyś napisał, że po przeczytaniu boi się odezwać do ludzi na ulicy, bo nie wiadomo, co kogo urazi.
Dużo pracy? No dużo. Jak ktoś ogarnia bez problemu, to tym lepiej przecież. Co jest złego w pracy?
Im też :-)
Nor?? A jak nor zawiedzie i jak kolejne się trafi to co???
Załamka?? Czy do adopcji oddać???
Poza tym moim zdanie kwestia ogarniania dzieci czy ogólnie życia to zmienna... Bo to zależy od tego jakie są aktualnie dzieci, jak się zachowują i od sytuacji życiowej...
Ja jak mieliśmy 3 troje to żyliśmy z babcią chorą na alzheimera za 2400 zł miesięcznie. Najstarsza miała napady szału codziennie i w ogóle do doopy. Prócz jednego. Mieliśmy wiarę, nadzieję i miłość. I gdybym wtedy nie chciała kolejnych dzieci bo nie wyrabiam to by nie było Lili, Rozalii Józefa i Jasia. Córka wyszła z takich zachowań i jest cudowna. Mąż zarabia kilka razy wiecej i jest dobrze. ...
Moim zdaniem trzeba patrzeć na siebie. Nie porównywać się. Nie doradzać. Nie generalizować!! I tyle...
I mieć zawszę wiarę, nadzieję i miłość!!
To moje zdanie i wychodzę stąd....
Adios
1. Mąż traci pracę
2. Mieszkamy w wynajętym mieszkaniu, z którego właśnie kazano nam się wynosić,
3. Ktoś w rodzinie zaczyna poważnie chorować
4. Matka ma depresję
5. ...........
Oczywiście nie wszystko na raz, wystarczą dwie sytuacje.
Widocznie brak mi zaufania do Boga i jestem małej wiary, ale sorry, nie pragnę dziecka w tej sytuacji i gdy się pojawi nie będę traktować go jako prezentu.
Dlatego, żeby uniknąć stresu zawieszamy współżycie, aż sytuacja się zmieni.
W mniej hardcorowych sytuacjach NPR.
Może inni mają inaczej, ich prawo.
Mi potrzeba minimum komfortu psychicznego, żeby normalnie funkcjonować. Potrzebuję stabilizacji, porządku, nie umiem funkcjonować w chaosie.
Być może będę za to odpowiadać przed Bogiem, trudno.
Jestem wielkoduszna na tyle, na ile mogę.
I mam gdzieś, co inni o tym pomyślą.
Na tym właśnie polega odpowiedzialne rodzicielstwo - że odpowiem przed Bogiem za decyzje w tym temacie.
Nie przed koleżankami z pracy, rodziną bliższą i dalszą itp.
Przed Bogiem.
Trzeba sluchac wlasnego serca i rozumu
No ja tam jednak wolę najpierw słuchać Pana Boga.
I serce, i rozum bez światła Ducha Świętego mogą nas zaprowadzić na manowce.
Sprawdzałam, manowce niezbyt mi służą...
trudno to zrozumieć?
Każdy ma prawo postąpić inaczej, tak jak uważa za słuszne.
To chyba różnica.
W teorii generalnie to jesteśmy bardzo dobre.
Z praktyką dużo ciężej, ale próbujemy co rusz od nowa, z Bożą pomocą.
Inaczej - wiedząc, w ilu rzeczach zawalamy (plus to, co zawalamy, a o tym nie wiemy), to tylko drzewo i sznurek odpowiedni do wagi.
Bo po ludzku, to często jesteśmy w kolejnych sytuacjach nie-do-przejścia.
A potem - przechodzimy.
Żyjemy, żeby Chwała Boża mogła się objawiać już tu, na ziemi.
Mam 6 dzieci, ostatnimi czasy jest mi zwyczajnie ciężko. I co, i żyjemy - teraz "jak się da", a nie - jak byśmy bardzo chcieli. Taki czas pewnie też nadejdzie. A teraz - jest co, jest. I dziękujemy Bogu za to.
Jeśli komuś jest łatwo i z drużyną dzieci, i z prowadzeniem domu, pracy i całej reszty świata - bardzo się cieszę.
Mnie kiedyś było tak, a potem się skończyło
I może wróci, a może nie.
Jak tam Pan Bóg uważa - co będzie lepsze dla mnie.
Mi potrzeba minimum komfortu psychicznego żeby normalnie funkcjonować. Potrzebuję stabilizacji, porządku, nie umiem funkcjonować w chaosie.
Być może będę za to odpowiadać przed Bogiem, trudno.
Jestem wielkoduszna na tyle, na ile mogę.
____________________________________
Ale przecież to nie grzech żeby Bóg miał nas z powyższych potrzeb rozliczać na sądzie ostatecznym
To zwykle fizjologiczne potrzeby
Niezależne od liczby dzieci.
Są tacy których chaos nakręca a są tacy których osłabia
Jedni muszą stale gadać inni potrafią cały dzień się nie odezwać do nikogo
Wpędzanie się w poczucie winy powinno być grzechem
Wielodzietność to nie wyścigi ani inna rywalizacja. To jest stan liczbowy dzieci.
Nie wiesz też co byś zrobiła w takiej sytuacji. Mnie też łatwo nie było. Ale do tej pory to że się wtedy nie poddałam, tylko zebrałam wszystko do kupy z Bożą pomocą daje mi siłę.
I nie tłumaczę się, i nie oczekuję poparcia, bo tego nie potrzebuję.
wkurza mnie tylko, że ktoś widzi matkę z dwójką dzieci i myśli - ale wygodnicka, ale egoistyczna, cóż taki dzisiejszy świat, ludzie pędzą za wygodą itd.
Asia, ale kto myśli?
Zwykle inne matki mają do 2 max., więc raczej tak nie myślą.
Natomiast dość często matki 1-2 dzieci w spotkaniu (takim "znienacka", w parku czy w sklepie) w z matkami 4+, które nie narzekają "w pierwszych słowach mego listu" - tłumaczą się, dlaczego mają tyle, albo mówią, że mają tyle, bo np. już nie chcą więcej pieluch/ praca/ bo to nie dla nich itp.
Ludzie są różni, różne są historie, jasne. Ja tam nie dociekam, kto, co i dlaczego. Jak potrzeba, to się dzielę swoim doświadczeniem i tyle.
Tylko dlaczego większe rodziny są tak szeroko komentowane, jak jeszcze z 2 pokolenia temu były dość powszechne.
A że ludzie pędzą za wygodą, to jest dość oczywiste - i wynika z naszej ludzkiej kondycji po grzechu pierworodnym. Czy w kwestii dzieci czy w każdej innej.
Jak to usłyszałam ostatnio: "Lenistwo jest najprostszym grzechem, bo nie trzeba nic robić, żeby zgrzeszyć".
To jest wśród katolików z mojego otoczenia. I widzę jeszcze taką sytuację dośc często że małżeństwa z dwójką, które chcą się z nami zaprzyjaźnić często mi się tłumaczą czemu mają tylko dwoje. Wysłuchuję. Ale czasem ciężko słuchać mi tych tłumaczeń.