Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Rodzina wielopokoleniowa
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
To jestem przeciw. Po pierwsze jest to możliwe tylko gdy jest domek jednorodzinny i nie widzimy się ot tak zawsze i wszędzie. W Polsce większość ludzi mieszka w blokach. Średnie pokolenie powinno mieć możliwość wykłócić się bez ingerencji osób trzecich, często nawet w dobrej wierze.
Starsi ludzie szukają spokoju żeby się pomodlić często są chorzy i nie znoszą hałasu ze strony najmłodszego pokolenia. Owszem od czasu do czasu tak.
Najmłodsze pokolenie z kolei chciałoby się spotykać w jakimś pokoju ze swoimi rówieśnikami, rodzice chcieliby, że by te spotkania nie były całkowicie anonimowe i chcą mieć nad tym kontrolę. Dziadkom to się nie podoba wolą ciszę i spokój.
Dokładnie rzecz ujmując mam na myśli, mieszkanie w domku jednorodzinnym, z zachowaniem odrębności na tyle ile się da.
W ogóle dziękuję za wszystkie komentarze.
Moi teściowie mieszkali z rodzicami teścia w starym dużym domu (ale razem na 1 piętrze) z duuużym ogrodem. Od początku małżeństwa.
Z tego co wiem, była to koegzystencja udana i pokojowa. A mój mąż wspomina mieszkanie z dziadkami jako jedną z najwspanialszych rzeczy z dzieciństwa.
Tyle, że dziadkowie męża to byli bardzo, bardzo mądrzy ludzie - już nie żyją, a ciągle się za nimi tęskni. Myślę, że umieli oddać pałeczkę nowemu pokoleniu, że raczej usunęli się nieco w cień i się nie wtrącali.
Jeśli taki jest profil rodziny, z którą mielibyście zamieszkać, to myślę, że mozna spróbować.
Ja np. nie bałabym się - w przyszłości - mieszkać z teściami, bo oni też są mądrzy i da się z nimi dogadać.
Tylko tak jak napisał zbyszek - nie w jednym mieszkaniu w bloku, bo tu i najlepsze chęci mogą nie wystarczyć. Tzn. mi by nie wystarczyły.
Wspólny dom, ale osobne wejścia i kuchnie i łazienki plus mądrzy dziadkowie - jestem na TAK
:bigsmile:
Spotykamy się w miarę możliwości na uroczystościach rodzinnych. Mi udaje się tylko na prawie całe wakacje. To bardzo miłe spotkania. Najstarszy brat z kuzynkami mają już drzewo genealogiczne naszej rodziny. Moje dzieci bardzo tęsknią, za kuzynami tam się czują jak w domu. Tu w rodzinie mojego męża nie udało nam się stworzyć takiego klimatu. Myślę, że nie jesteśmy akceptowani też ze względu na dzieci. Już się nie zastanawiam. Tu jest tylko jedynak. Ja mieszkałam z moją teściową tylko pół roku. I mam bardzo złe wspomnienia. Nie spodziewałam się teraz już zaakceptowałam.
Bardzo lubię, jak moi bratankowie i bratanice nas odwiedzają. A my marzymy o domku, by nasze dzieci miały takie swoje miejsce do zjazdów rodzinnych.
Teściowa jest kochana, wszystkimi by się opiekowała, a ja nie lubię, ja się duszę i jeszcze wściekam, że mi dzieci rozpuszcza, a przy okazji matkuje mojemu mężowi. A teść jest gospodarzem całego domu i tak łatwo pałeczki nie odda, a jak odda, to i tak będzie kontrolował...
No więc ja wymiękłam. Teraz mieszkamy osobno, mamy mały, stary i byle jaki domek, daleko do pracy i kredyt na 30 lat. I wreszcie czuję wolność.
Dzieci spotykają się z dziadkami bardzo często, czasem u nich nocują, bywają na weekendy i wakacje - słowem, budują relacje. U dziadków postępują według zasad tamtego domu, ale wtedy, kiedy my im wyjazd zorganizujemy.
I jeszcze jedno: wiem, że zawsze, w każdej sytuacji mogę na teściów liczyć, zawsze chętnie pomogą. Bez tej pomocy dawno bym zginęła.
Tylko teraz jest tak, że mogę poprosić o pomoc, nie muszę się przed nią bronić.
Jednak mieszkania razem, nawet w dużym domu, chyba bym nie zniosła. Oczywistym jednak jest dla mnie opieka nad starszymi, chorymi rodzicami, szczególnie, gdy jedno z nich umrze.
Współcześni dziadkowie są chyba tez trochę inni niż kiedyś. Moja mama to babcia, która z dziećmi porobi fajne doświadczenia, nauczy programowania, pogada, poczyta. Na pewno nie rzuci się do gotowania, pieczenia i szycia ciepłych bamboszy, to samo teściowa. Obie zresztą są aktywne zawodowo. To samo ojcowie.
Myślę, że w modelu wielopokoleniowym ważne jest mieć swoją przestrzeń, czyli przestrzeń dla każdego pokolenia.
No i ... co dalej? Z tego co piszesz wynika, że 95% ludzi jest niedojrzałych emocjonalnie. A skoro tak to trzeba do tego faktu się przyzwyczaić i nauczyć się z tym żyć
Pytanie czy większość rodzin wielopokoleniowych przyjęła taki model z założenia czy z powodu trudności lokalowych?
- jest trudno na początku, bo zasady nie są do końca moje
- czuję sie niekiedy kontrolowana, atakowana i przymuszana nawet do siedzenia wspólnego, nawet jak sie nie ma chęci,
- potem następuje akceptacja i
moje rozleniwienie, bo nie muszę codziennie obiadów robić, nienaturalność itp.
Najpierw plusy: rodzice się starzeją ktoś będzie musiał się nimi opiekować (padło na moją żonę jedynaczka i na mnie prawie jedynak), będzie taniej i więcej miejsca (pozbędziemy się kredytu), może uda się wygospodarować jakiś lokal użytkowy (dodatkowy dochód na stare lata).
Minusy: konieczność obcowania z apodyktyczną teściową, możliwy negatywny wpływ na wnuki, cały dom na mojej głowie (jedyny facet w rodzinie).
W sumie nic za darmo. Wielopokoleniowość z konieczności.
Żonie się nie dziw ja patrzę na mojego męża i jego relacje z jego mamą. To jest strasznie trudne dla takiego jedynaka. Ona potrafi do nas przyjść i drzeć się na niego bo 5 minut się spóźnił, czy w ogóle bzdury. Już siadła trochę bo ja potrafię wreszcie powiedzieć swoje NIE. Mężem świetnie manipuluje, ale on też potrafi powiedzieć Nie i przede wszystkim zawsze rozmawiamy oboje.
Jak widzi mnie, jak stoję za mężem, czy za dziećmi to głupieje.
W nas jest olbrzymie przerażenie, na perspektywę mieszkania z nią.