Lek na empatię a wolna wola

Milagro

Na stronie Corriere della sera znalazłam artykuł o potencjalnej tabletce wzbudzającej empatię.

Okazuje się, że empatia jest w jakiś sposób regulowana przez odpowiednie obszary w mózgu, które u niektórych jednostek pozostają mniej aktywne (aż do patologicznych przypadków przestępców).
Czy jednak posiadanie większej lub mniejszej dawki empatii nas nie określa jako jednostek? Czy nie jest naszą cechą wyróżniającą? Czy w takim razie podawanie ludziom tabletki stymulującej empatię nie powoduje zmiany ich osobowości? A jeśli tak, to gdzie w tym wszystkim jest wolna wola...
Bo wynikałoby z tego, że to mózg (a co za tym idzie- geny, dieta, itd) nami steruje, że to, czy jesteśmy dobrymi czy złymi ludźmi da się 'naprawić' farmakologicznie.

Znalazłam podobny artykuł po angielsku.
Jeszcze jeden po angielsku

AgaMaria

Milagro, nie jestem medykiem, ale sądzę, że z tą empatią jest jak z każdym naszym wyposażeniem komórkowym, genetycznym, tym, co dziedziczymy i z tym, czego się od przodków uczymy, wszystkie kompleksy, natręctwa, zdolności itp. cały bagaż i całe bogactwo. Według mnie Wolna Wola to to, co z tym zrobimy. Indywidualnie.
Chyba, że mnie poprawią teolodzo albo uzupełnią.

I dlatego bez sensu jest porównywanie ludzi i porównywanie się do innych, bo każdy ma to wyposażenie inne
zdolność do empatii też pewnie każdy ma inną

chemiczne sterowanie na pewno jest - w tym, co jemy, jakie leki przyjmujemy, to wszystko nas jakoś modyfikuje ale przecież nie determinuje do końca naszych decyzji. Najwyżej jednym jest z czymś łatwiej a innym trudniej.

deleted

Ja czytałam kiedyś, że u nastolatków poziom empatii fizjologicznie ulega znacznemu obniżeniu na czas dojrzewania, co by tłumaczyło wiele z zachowań nastolatków. Robiono doświadczenie, gdy osoby poddawane doświadczeniu miały określić nastrój osób, których twarze im pokazywano. I okazało się, że młodsze dzieci, jak i dorośli znacznie lepiej radzili sobie z odczytywaniem emocji osób, których twarze pokazywano niż badani w okresie dojrzewania.
Na pewno jest to też cecha indywidualna. U mojego najstarszego widzę wiele zachowań, kiedy rani on innych i w ogóle tego nie widzi, jest zdziwiony, jeśli mu się na to zwróci uwagę. W rezultacie uważa m.in., że jestem przewrażliwiona. A u średniego poziom empatii jest chyba wręcz zawyżony. Jest bardzo czuły na emocje innych i reaguje adekwatnie. Ja zreszą mam podobnie, choć dbanie o uczucia innych często powoduje, że tłumię w sobie swoje potrzeby, co na dłuższą metę nie wychodzi na dobre.