Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Definicja RODZINY
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Opcja, ze żona jest "własnością męża" i on jej daje, bądź nie pieniądze w zależności od humoru jest patologia i normalne nie jest.
Podobnie jak w komentowanym artykule, gdzie maz nosil 2000 zl w kieszeni, ale nie czul się w obowiązku dokładać do domowego budżetu
Jak potrzebował to prosił mamę albo sam brał z rodzinnej kasy, ale nigdy nie widziałam, żeby się tłumaczyli jeden przed drugim ile poszło w sklepie czy na rachunki. Duże wydatki oczywiście ustalali razem. W wielu domach wówczas mi znanych wyglądało to bardzo podobnie, mężczyźni zarabiali a kobiety zarządzały. Trochę taka forma matriarchatu
jeśli istnieje taki małżeński układ, że żona wydaje się być własnością męża - ale żonie to nie przeszkadza i taki układ jej pasuje - to chyba jednak pod przemoc się nie kwalifikuje ...
To jak najbardziej można być ofiara przemocy i nie zdawać sobie z tego sprawy.
Dzis nie mamy wątpliwości, że bicie czy gwalt małżeński sa przemocą. Ale nie zawsze tak było, w niektórych środowiskach, przez całe dekady, kobiety godzily się na to i uwazaly za całkiem normalne. "Gdy się żony nie bije, to wątroba jej gnije"
Bo z przemocą to jest tak, że często traktuje się ją i uznaje za nią jak jest wyłącznie z fajerwerkami.
Tłucze, okłada pięścia, kopie.
A i w takich wypadkach zawsze znajdzie się całkiem pokaźna grupa uznającą, że widać miał powód.
Bo gwałt w małżeństwie to w sumie nie gwalt, bo mężowi się należy a jak mu nie daje to on może sam sobie wziąć.
No raz na jakiś czas z płaskacza w papę to też w sumie nie przemoc.
To nie jest obszar ścisły. Dużo polega na uznaniowości.
Ale też i społeczność i jej mentalność ma znaczenie. Bo to, co u mnie uchodzi za patologiczne formy, w Pierdziszewie Górnym będzie typową, normalną formą funkcjonowania.
Patologiczna jest też całkowite odsunięcie meza od wychowania dzieci w myśl, że nikt lepiej tego nie zrobi. Ostatecznie "dopuszczanie" go do tego na zasadzie kary.
No niestety, jak tak sobie teraz, z perspektywy osoby dorosłej oraz pracującej z ludźmi z różnymi problemami dochodzę do wniosku, że było źle tak samo jak teraz a nawet gorzej. Tylko, że o pewnych rzeczach się nie mówiło lub pewne rzeczy traktowało z dobrodziejstwem inwentarza, bez rozkminiania. Przyjmowało za coś oczywistego.
To wcale nie jest tak, że dawniej rodziny pławiły się w szczęściu, miłości, szacunku. Owszem i takie były, ale nie był to jakiś standard. Tak jak pisałam. Po prostu przyj owo się to i tyle. Jak 4 pory roku, jak noc i dzień.
Nowoczesność w życiu doprowadziła nie tyle do rozbuchania rządz ile do konstatacji, że nie muszę godzić się na to, na co godziła się moja babka, matka, ciotka. I stąd poczucie zepsucia i zaniku zasad i moralności.
I żeby nie było alkoholizm jest chorobą i zaburzeniem w każdej postaci. I trzeba się z tego leczyć. Bardziej mi chodzi że na pewnym etapie nie musi być zaburzający rodzinę.
A warunki zewnętrzne są najmniej ważne. Bo np jak potraktować ludzi niewidomych i niepełnosprawnych którzy mają dzieci zdrowe. Te dzieci też nie mają tzw normalnych warunków.
Myślę że pewne kwestie są oczywiste a inne nie.
Incydentalnie występujące zaburzenie tzw normalności np jednorazowe pijaństwo bo jakaś impreza rodzinna to nie powinien być powód do stawiania ludzi pod ścianą. Jeśli to jest częste jest to zupełnie inna para kaloszy.
Jego znam od urodzenia, traktuję go jak młodszego brata. Mądry, wykształcony ( jest lekarzem), niezwykle skromny i dobry człowiek.
Ona- również wykształcona, inteligentna, otwarta. Początkowo bardzo ją lubiłam. A teraz się jej boję. Mam wrażenie, że ma dwie osobowości. Psycholog pewnie nazwał by fachowo ten typ.
Mieszkamy blisko więc, niestety, zbyt dużo słyszymy. Jej wrzask i awantury niosą się do połowy osiedla. W szale gniewu rzuca takim mięsem , tak strasznie obraża swojego męża, że to rezonuje w głowie przez kolejny tydzień. A wieczorem przychodzą do nas na grilla i ona wisi na jego ramieniu ostentacyjnie okazując mu czułość, trzymając go za rękę, zdrabniając jego imię. Początkowo myślałam - chwała Bogu, pogodzili się.
Ale potem już wiedziałam. Nie było żadnej zgody, nie było żadnej kłótni. Bo w kłótni biorą udział osoby, minimum dwie. Tam wystarczyła iskra, drobna sprawa i ona wpadała w taki szał, że on zabierał dzieci i uciekał na zewnątrz, żeby dzieci nie słyszały tego jej słownictwa. Potem kładł dzieci spać a ona zaczynała ciąg dalszy tyrady. Do godziny pierwszej w nocy. Wieczór w wieczór.Tak długo aż on zmęczony i wykończony snem po 3-4h przyznawał jej rację i obiecał, że będzie tak żył i postępował jak ona sobie życzy.
Przez tyle lat małżeństwa wymusiła na nim ograniczenie kontaktów z jego rodzeństwem i mamą, bo nie może znieść, że te stosunki były zawsze serdeczne i życzliwe. To samo ze znajomymi.
Doszło do tego, że nie mogę z nim zamienić kilka słów przez płot, bo od razu ma zarzut, że za mało poświęca czasu jej i rodzinie.
On nie potrafi o tym opowiadać. Czasem coś z niego wyciągnę kiedy widzę, że jest u kresu wytrzymałości. Ale ostatnio przyznał, że marzy tylko o jednym - o jednym spokojnym wieczorze, ciszy, spokoju . I dla tego spokoju zrobi wszystko czego ona zechce. Bo nie ma siły prosić i walczyć i przepraszać za coś czego nie zrobił. Dla dzieci wytrzyma wszystko - bo ciągle jest szantażowany, że je zabierze i wyprowadzi się.
Ona ma bardzo silny charakter, potrafi się pięknie wysłowić, potrafi tak zmanipulować rozmówcę, że każdy, kto jej dłużej nie zna wierzy w każde jej słowo. Na Facebooku regularnie zamieszcza wpisy, zdjęcia z kochanym mężem, laurki od dzieci,rodzinnie lepione pierogi, wypieki świąteczne i sentencje o miłości do męża. Cudowny, sielski obraz życia rodzinnego.
Mam wrażenie, że to jakiś matrix . Jakiś film.
Nie wiem jak mu pomóc. Gdyby to mieszkał obok mnie ktoś obcy wezwałabym policję do takiej awantury. Dziesiątki razy. I świadków wokół byłoby mnóstwo. I niebieska karta.
A tak nie robię nic, serce mnie boli na taką przemoc , ale nie mogę niczego robić przeciwko niemu.
Moim zdaniem to jest wtórne, to znaczy to, jak jakas pojedyncza kobieta się zachowuje. Prawo jest tak skonstruowane i tyle. Moim zdaniem nie jest tragicznie, jakoś chroni kobietę, która była żoną lub jest matką dzieci mężczyzny.
Tylko kobieta z przykładów może nie być do końca świadoma, w jakiej sytuacji może się znaleźć w razie czego.
Wiem,rozwodow w KK nie ma. Ale w PL są. I do garnka koniec końców coś włożyć trzeba.
W sumie przypomniało mi się - znajomy od lat przekonuje mnie, że najlepsze wakacje dla rodziny sa pod namiotem. Może sobie gadać zdrów - nie mam zamiaru go słuchac, choć on z uporem maniaka mnie przekonuje. Zachęca też do biegania i morsowania - nie ze mną te numery. Co sobie pogada, to jego, a ja i tak zrobię, jak uznam za stosowne.
Bo niby wolność, niby tolerancja, niby prawo do własnego wyboru drogi życiowej, rodziny , małżeństwa - a jednak zawsze znajdzie się ktoś, kto wie lepiej jak ma wyglądać twójj dom, twoje małżeństwo, twoje wychowanie dzieci, twoje priorytety.
I tak jak to napisała beatak : słuchać mądrych ludzi, ale ostatecznie posłuchać siebie, zaufać swojej intuicji i własnemu sercu, i robić tak, jak rozum podpowiada.
A od oceny się nie ucieknie. Tyle, że trzeba mieć mocny kręgosłup, żeby bronić swoich wyborów i nie pozwolić innym wejść z buciorami do swojego domu.
Ta kobieta jest ewidentnie zaburzona psychicznie.
Albo głęboka psychopatia, albo choroba dwufazowa.
Moim zdaniem - należy interweniować, bo pewnego dnia się dowiesz, że poderżnęła gardziołka swoim dzieciom.
Ja bym dzwoniła na policję, a później poinformowała odpowiedni urząd - co najmniej powinni ją wziąć na obserwację psychiatryczną.