Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Czy da się po katolicku wychować dzieci?
Bp Ryś zdaje się raczej prowadzić terapię dla rodziców, którym się to nie udało, niż podpowiadać, jak to zrobić:
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
jak to się stało?
myślę, że przyczyną było poważne podejście, do dzieci i do spraw wiary, w ogóle do życia,
ale pewności nie mam, może to przypadek?
w każdym razie, może pozostawienie decyzji młodym ludziom, nie jest najgorszym wyjściem?
Ja to widzę tak: albo rodzice ukształtują dziecko, albo świat. A świat to rosyjska ruletka.
ale...
kształtowanie nie musi dotyczyć poglądów a raczej spraw bardziej podstawowych - zaufania, powagi w decyzjach itd,
wtedy młody człowiek podejmie swoje decyzje i będą one dobre
rozmowy, których dzieci są świadkami i uczestnikami (dlatego trzeba przez rozplanowanie domu wymuszać by całe życie rodziny toczyło się w jednym pomieszczeniu)
i wtedy (i przy zaufaniu dzieci do rodziów, na które pracuje się od niemowlęctwa) nie ma potrzeby specjalnie skupiać się na usiłowaniu przekazania jakichś wartości - wszystko dzieje się samo
a czasami otrzymuję się bonus, jakim w moim przypadku była solidna wiara
chociaż u syna z wnukami wydaje się być podobnie,
ale tak, uważam, że wychowanie i wykształcenie dzieci, to prościzna,
pod warunkiem, ze prowadzi się je konsekwentnie od najmniejszej maleńkości
i uważam, że właśnie ten okres jest krytyczny w wychowaniu
którego głównym zadaniem i wewnętrznym napędem jest samodzielność, także w poglądach
Na czym polega taka rodzina?
U mnie w ogóle nie było restrykcyjnie. Matka nauczyła mnie podstawowych formuł modlitewnych i zmuszała do chodzenia na Msze św. Ojciec się tym nie interesował, sam nie chodził. Mój problem polegał na tym, że nie rozumiałem nauki Kościoła, nie znałem jej prawie w ogóle. Z lekcji religii nie wynosiłem nic duchowego, może dlatego, że przekaz był niedostosowany do mojej dojrzałości psychicznej, może dlatego, że był podawany źle, a na pewno dlatego, że nie uważałem należycie na lekcjach. Na zewnętrznych nawykach daleko się nie zajedzie, dlatego na długo pożegnałem się z Kościołem. Dopiero później, czytając książki z logicznym i szczegółowym wyjaśnieniem fundamentalnych prawd Kościoła, dojrzałem do świadomego powrotu do niego. Po latach. Rzecz w tym, że gdyby te głębokie prawdy wykładano mi w domu od dziecka, to jestem pewien, że nie pożegnałbym się z Kościołem ani na chwilę. W Ewangelii św. Mateusza 13 Pan Jezus opowiada uczniom kilka przypowieści i pyta: Zrozumieliście to wszystko? Odpowiedzieli Mu: Tak jest. Zewnętrzne praktyki religijne muszą wynikać ze zrozumienia prawd Ewangelii. W moim przypadku tak nie było i przez to wpadłem w kłopoty.
U mnie bylo tak ze to co ksiadz z ambony mowi ma wystarczyc i juz. A przywiazanie do praktyk zewnetrznych wynikalo chyba z bogobojnosci, takiej obowiazkowosci i przywiazania do zasad. I chyba wewnetrznego przekonania ze jak sie te wszystkie punkty odhaczy to na koncu jest zbawienie.
Trudne to bylo bardzo dla mnie jako dziecka o duzo wymagalo ode mnie pracy zeby sie wyzbyc zalu do rodzicow.
U mnie w domu tak wlasnie bylo, "masz wierzyc tak jak my wierzymy i nie ma dyskusji". No i nie wspominam tego najlepiej.
Jedno z wielu podobnych proroctw. To czy czeka nas wielkie Zesłanie Ducha Świętego, czy Rozświetlenie Sumień, czy wylanie Miłosierdzia Bożego, czy szturm Świętych zwanym pomocą Kościoła Triumfującego, czy wszystko naraz i dużo więcej, to tego dokładnie nie wiadomo. W każdym razie ludzkość, a szczególnie młodzież, prawdopodobnie znajduje się w przededniu wielkiego powrotu do wiary. Wiary bez heretyckich domieszek, takiej jaką Bóg chciał widzieć u ludzi.