Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
O. Prusak: tylko wątpiący wierzą naprawdę
Prawdziwa, głęboka wiara wymaga stanięcia przed Tajemnicą, ale nie daje mi gwarancji, że określone praktyki i postawa przyniosą mi odpowiedź na wszystkie pytania i pewność, że jestem na właściwej drodze. Czy wiara nie powinna dawać nam pewności, że nasze religijne doświadczenia są prawdziwe? Wiara nie polega tylko na pokonywaniu i usuwaniu wątpliwości, ale również na zdolności ich znoszenia i wytrzymywania.
Dlaczego wątpliwości mają być czymś pozytywnym?
Dlatego, że bez nich uzależniamy się od idola, bożka, myśląc, że to Bóg, mylimy Prawdę z poczuciem pewności. To jest inna strona uzależnienia od religii. Przedmiotem uzależnienia jest tu nie tyle kult, obrzędowość, zasady, co specyficzna koncepcja Boga, którą się w tej religii odnajduje. Ale to nie jest Bóg. Od Boga nie można się uzależnić, bo On na to nie pozwoli. Od idola tak, bo on jest naszą kreacją.
Prawdziwa wiara jest zatem wątpieniem, tak?
Nie. Jest "wiarą z wątpliwościami". Przywołuję tu określenie ks. Tom??sa Halika, bo jest mi ono bardzo bliskie i wskazuje na to, że istnieje ogromna przepaść między niepojętością Boga a wszelkimi ludzkimi środkami wyrażania tej tajemnicy w konkretnym religijnym języku, wyobrażeniach i pojęciach. Po drugie, w życiu niełatwo jest jasno rozróżnić w wielu konkretnych przypadkach ludzkiej woli a Bożej, chyba że jest się uzależnionym od werdyktów "guru".
Źródło
Jeżeli komuś się lekko zakręciło w głowie po tym wywodzie, który niby brzmi sensownie, ale każde zdanie wydaje się służyć odsunięciu nas od Kościoła, to warto zerknąć do wyjaśnienia.
Dlaczego wątpliwości mają być czymś pozytywnym?
Dlatego, że bez nich uzależniamy się od idola, bożka, myśląc, że to Bóg, mylimy Prawdę z poczuciem pewności. To jest inna strona uzależnienia od religii. Przedmiotem uzależnienia jest tu nie tyle kult, obrzędowość, zasady, co specyficzna koncepcja Boga, którą się w tej religii odnajduje. Ale to nie jest Bóg. Od Boga nie można się uzależnić, bo On na to nie pozwoli. Od idola tak, bo on jest naszą kreacją.
Prawdziwa wiara jest zatem wątpieniem, tak?
Nie. Jest "wiarą z wątpliwościami". Przywołuję tu określenie ks. Tom??sa Halika, bo jest mi ono bardzo bliskie i wskazuje na to, że istnieje ogromna przepaść między niepojętością Boga a wszelkimi ludzkimi środkami wyrażania tej tajemnicy w konkretnym religijnym języku, wyobrażeniach i pojęciach. Po drugie, w życiu niełatwo jest jasno rozróżnić w wielu konkretnych przypadkach ludzkiej woli a Bożej, chyba że jest się uzależnionym od werdyktów "guru".
Źródło
Jeżeli komuś się lekko zakręciło w głowie po tym wywodzie, który niby brzmi sensownie, ale każde zdanie wydaje się służyć odsunięciu nas od Kościoła, to warto zerknąć do wyjaśnienia.
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Moim zdaniem (i nie tylko) niezwykle twórczym nurtem w życiu jest zaufanie Panu Bogu i zauważenie subtelnej różnicy pomiędzy "kościołem" a "Kościołem". Od dwóch tysięcy lat słychać ujadanie i dokonywane są ciągłe próby opisów i badań etnograficznych nad Kościołem, z wyłączeniem nadprzyrodzonych Jego cech... Jakże musi być frustrujące dla "badaczy" napotkanie słów Kard. Wyszyńskiego: "Był las - nie było was, będzie las - nie będzie was"...
Ja tam "List" przestałem czytać (w końcu) po tym jak ułożyli laurkę J. Turowiczowi.
Zarówno napowietrzny statek, jak całe niemal jego wyposażenie były wynalazkiem profesora Lucyfera. (...) Wszystkie te rzeczy, jak już wspomniałem, profesor wynalazł sam. Wszystko w swoim sterowcu wymyślił sam, z wyjątkiem może jedynie własnej osoby. Za późno się urodził, żeby sobie dać początek, mniemał jednak, że znacznie sam siebie udoskonalił.
G. K. C. "kula i krzyż"
:rolling:
:tooth::tooth::tooth:
Pamiętam te najstarsze numery za komuny, wydawane jeszcze w wersji ksero. To były czasy!
---------------------------
Droga Werko, chyba uległaś "urokowi" cytowanego tekstu. Publiczne dywagacje psychoterapeuty są dla Ciebie wezwaniem do "trudnej wiary", pojmowanej jako intelektualna przygoda z chrześcijaństwem etc.
Artykuł nie powinien był się ukazać. Za dużo w nim znaków zapytania.
(Z drugiej strony jednak postawienie ks. Prusaka pod ścianą bez przeczytania CAŁOŚCI to chyba swoisty tryb doraźny...)
"List" nie jest już tym samym niszowym czasopismem, co kiedyś. Walczyli o szersze forum, to teraz mają. Czytają go też ludzie szukający drogowskazów. Źle odczytany tzw. odważny tekst może jednak narobić sporo szkody.
Fakt posiadania wątpliwości w wierze jest czyimś osobistym problemem, z którym nie wolno go zostawić. Zauważ związek przyczynowy: to słaba wiara jest źródłem wątpliwości, nie na odwrót (przypomnij sobie obraz tonącego Szymona - Piotra).
Wybacz szczerość. Czytając Twoje posty mam wrażenie, że przeżywasz nieuświadomiony kryzys wiary. Nie zmarnuj go. Redakcja "Listu" (i inne) oraz to forum nie zastąpi Ci duszpasterza... Nasza słabość i skłonność do grzechu ma charakter chroniczny i Pan Jezus wielokrotnie i to emocjonalnie wobec Apostołów to stwierdza.
Prezentując przytoczone stanowisko będziesz łatwym celem dla "przyuczonych" teologów, ale i tych utwierdzonych w wierze również.
Dla trochę bardziej doświadczonych, takie poglądy, to fakt socjologiczny, znak czasu.
Podejrzewam, że celowo prowokujesz rozmówców o skrajnych poglądach.
Oprócz "wyjaśnień" namawiam do lektury:
http://www.nonpossumus.pl/biblioteka/jacek_salij/pytania_nieobojetne/017.php
Wg mnie wątpliwości to nie modernizm, ale droga do wiary i świętości. Bo któż z nas nie ma wątpliwości? Tylko zmagając się z nimi i ryzykując (to od Werki) możemy doświadczyć Boga. Osobiście boję się tych, którzy nie mają żadnych wątpliwości. Nieszczerość? Stawianie się w miejscu Boga? Brak refleksji? Nie podejmowanie ryzyka? Może wszystko razem. Wszczyscy święci mieli okresy wątpliwości, stąd ich wiara była wypróbowywana, mieli zmaganie, podejmowali walkę duchową ..... Brak wątpliwości to już tylko po tamtej stronie.
Nie mam problemu z ich znalezieniem.
Prokurator+sędzia+ czasem kat
Prokurator+sędzia+ czasem kat
Nie rozumiem.
Ta sama osoba wykrywa, ocenia i stwierdza, że ktoś jest poza Kościołem. Dokonuje się potępienie (patrz język) grzesznika razem z grzechem - wg własnej koncepcji.
To smakowity kąsek dla tych, co szukają zwady.
Jeśli jesteśmy katolikami "na poważnie" to nie stajemy w przeciągu, czekając na przeziębienie.
Kto raz oddał swoje życie Chrystusowi, ten codziennie musi od nowa powtarzać swój wybór.
...Otóż nasz stosunek do dogmatów wiary powinien być przeciwieństwem postawy dogmatycznej. Przez dogmatyzm rozumiem zamknięcie się w jakiejś teorii, w jakimś poglądzie, w jakiejś formule. W dogmatyku w ogóle nie pojawia się potrzeba badania rzeczywistości, konfrontowania swojej teorii z rzeczywistością, wcielania wyznawanej prawdy w rzeczywistość - jemu wystarcza jego doktryna...(O. Jacek Salij - "Pytania nieobojętne")
Excuse me? Bierzemy sobie dogmat o Zmartwychwstaniu, badamy go i konfrontujemy teorię z rzeczywistością? Moja doktryna ma mi nie wystarczać?
Jakoś mi to nie brzmi.
czy należy ..."przyjmować dogmaty na ślepo i w ogóle się nad nimi nie zastanawiać"...(tamże)
co uważam za jeden ze skrajnych poglądów często występujący na forum. Pytała o to Agnieszka63
wątpić Â?nie być pewnym, czy coś się stanie lub czy jest prawdąÂ?
W przypadku wiary wątpienie oznacza więc stopniową apostazję, kiedy odrzucamy to, czego naucza Kościół. Owocem wątpienia może być tylko odejście od Kościoła, kiedy poziom wątpliwości przekroczy jakiś poziom krytyczny. Dlatego o ile przezwyciężenie wątpliwości może być powodem do chwały i krokiem ku świętości, to samo wątpienie jest efektem podszeptów szatańskich.
Warto wspomnieć, że wśród grzechów przeciw Duchowi Świętemu znajduje się także wątpienie - w Boże Miłosierdzie. Z drugiej strony, osoby mocne w wierze są zobowiązane do ratowania wątpiących, jest to jeden z uczynków miłosiernych co do duszy. I tu mnie nieco bulwersuje, że Bogdan napisał, że takich ludzi się boi i jeszcze przypisał im szereg niepochlebnych przymiotów. Cóż, wątpiący wątpiącemu nie pomoże i skoro Kościół nakazuje nam ratować ludzi wątpiących, to znaczy, że oczekuje od nas samych pełnego przekonania o prawdziwości tego, o czym naucza.
W kwestii wierności dogmatom, co nie podoba się GrzegorzowiS, także radzę zajrzeć do podlinkowanej wyżej encykliki św. Piusa X.