Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Tak się tworzy COOL-turę (Gdynia)
W kategorii najbardziej przewidywalny scenariusz filmu pokazanego trzeciego dnia festiwalu wygrywa Nigdy nie mów nigdy. Nie było to łatwe zwycięstwo. Konkurencja była spora - pokazy miały tego dnia filmy Popiełuszko. Wolność jest w nas i Generał Nil.
Nigdy nie mów nigdy przebija przewidywalnością i schematycznością większość filmów festiwalu. Bohaterka jest 30-letnia singielka z wielkiego miasta. Jakiego miasta? Warszawy. Filmowe singielki w tym kraju są z Warszawy albo z miasta, które i tak wygląda jak Warszawa. ("Wszystkie zdjęcia do wszystkiego zawsze kręci się w Warszawie, dlatego zwykły człowiek z prowincji uważa, że tak właśnie wygląda cała Polska, że takie tramwaje jeżdżą w Bydgoszczy i Olsztynie, we Wrocławiu i w Szczebrzeszynie", Michał Witkowski, Margot). Singielka ma dobrą pracę w pięknym biurze ze szklanymi drzwiami i ładne mieszkanie, urządzone na wzór i podobieństwo strony z katalogu producenta mebli. Pani jest smutna. Czemu? Bo jak powszechnie wiadomo - pieniądze szczęścia nie dają. A co daje? Mężczyzna i dziecko.
Dzieci pani mieć nie może, zapłodnienie in vitro i adopcja kończą się niepowodzeniem. Mężczyzna co prawda pojawia się, jest nawet przystojny (Jan Wieczorkowski), ale po wspólnie spędzonej nocy przypadkiem zdradza, że nie jest jeszcze gotowy na stabilizację i dzieci. I znowu jest smutno. Kto pomoże? Przyjaciółka, najlepiej trochę szalona przyjaciółka. Każdy szanujący się bohater filmu obyczajowego zmiksowanego z komedią romantyczną ma kumpla freaka (klasykiem tej kategorii jest Spike z Notting Hill). Pani pomóc chce też syn szalonej przyjaciółki. Chłopak ma co prawda swoje problemy i też jest smutny, ale mimo wszystko stara się pocieszyć panią. Co dobrze rymuje się ze smutnym dzieckiem? Smutny pies. Najlepiej ze schroniska. (Motyw ten ograno setki razy. Raz nawet na poziomie nominacji do Oscara - w Męskiej sprawie). Jak się to może skończyć? Pani przygarnie smutnego psa, urodzi przystojnemu panu dzieci, a pan się zmieni i wszyscy będą szczęśliwi? Żeby nie zdradzać zakończenia, nie odpowiem na pytanie.
Nigdy nie mów nigdy odkrywa wszystkie stereotypy. Ogląda się to jak bryk z wiedzy o wiedzy potocznej, ale takiej, jaką kreują media. Można zrobić eksperyment i oglądać przez miesiąc polskie seriale, żeby dowiedzieć się, jak opisuje się w nich społeczeństwo, a można zobaczyć streszczenie stereotypów przedstawionych w serialach, czyli Nigdy nie mów nigdy.
Nigdy nie mów nigdy przebija przewidywalnością i schematycznością większość filmów festiwalu. Bohaterka jest 30-letnia singielka z wielkiego miasta. Jakiego miasta? Warszawy. Filmowe singielki w tym kraju są z Warszawy albo z miasta, które i tak wygląda jak Warszawa. ("Wszystkie zdjęcia do wszystkiego zawsze kręci się w Warszawie, dlatego zwykły człowiek z prowincji uważa, że tak właśnie wygląda cała Polska, że takie tramwaje jeżdżą w Bydgoszczy i Olsztynie, we Wrocławiu i w Szczebrzeszynie", Michał Witkowski, Margot). Singielka ma dobrą pracę w pięknym biurze ze szklanymi drzwiami i ładne mieszkanie, urządzone na wzór i podobieństwo strony z katalogu producenta mebli. Pani jest smutna. Czemu? Bo jak powszechnie wiadomo - pieniądze szczęścia nie dają. A co daje? Mężczyzna i dziecko.
Dzieci pani mieć nie może, zapłodnienie in vitro i adopcja kończą się niepowodzeniem. Mężczyzna co prawda pojawia się, jest nawet przystojny (Jan Wieczorkowski), ale po wspólnie spędzonej nocy przypadkiem zdradza, że nie jest jeszcze gotowy na stabilizację i dzieci. I znowu jest smutno. Kto pomoże? Przyjaciółka, najlepiej trochę szalona przyjaciółka. Każdy szanujący się bohater filmu obyczajowego zmiksowanego z komedią romantyczną ma kumpla freaka (klasykiem tej kategorii jest Spike z Notting Hill). Pani pomóc chce też syn szalonej przyjaciółki. Chłopak ma co prawda swoje problemy i też jest smutny, ale mimo wszystko stara się pocieszyć panią. Co dobrze rymuje się ze smutnym dzieckiem? Smutny pies. Najlepiej ze schroniska. (Motyw ten ograno setki razy. Raz nawet na poziomie nominacji do Oscara - w Męskiej sprawie). Jak się to może skończyć? Pani przygarnie smutnego psa, urodzi przystojnemu panu dzieci, a pan się zmieni i wszyscy będą szczęśliwi? Żeby nie zdradzać zakończenia, nie odpowiem na pytanie.
Nigdy nie mów nigdy odkrywa wszystkie stereotypy. Ogląda się to jak bryk z wiedzy o wiedzy potocznej, ale takiej, jaką kreują media. Można zrobić eksperyment i oglądać przez miesiąc polskie seriale, żeby dowiedzieć się, jak opisuje się w nich społeczeństwo, a można zobaczyć streszczenie stereotypów przedstawionych w serialach, czyli Nigdy nie mów nigdy.
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.