Cudny tekst, bardzo się chcę podzielić

Qrpikowa

Mam nadzieję, że i Wam się spodoba... Ze szczególną dedykacją dla wszystkich mam dzieci niepełnosprawnych. Ja jestem z tych raczej twardych, ale właśnie ronię ślozy :-) Nie znam bloga, nie wiem kto zacz, ale sytuacja... przepiękna, nie?
http://www.klocekikredka.com/jak-orzel/

elizarybka

@Qrpikowa,piękne,popłakałam się.

[Deleted User]

Buuu...

Qrpikowa

Wiecie co, przepraszam, ja wiem, że to był wyciskacz łez i w ogóle, ale fascynujące jest to, że małe dzieci naprawdę inaczej postrzegają wiele spraw. Dla nich inność jest ok, dopóki nie usłyszą, że jest innością, i że jest dziwna. Czasem pytają dlaczego, ale otrzymawszy wyjaśnienie, przyjmują je z dobrodziejtwem inwentarza i już. Chyba chaotycznie napisałam, więc spieszę wyjaśnić:
Jeden z moich synów, mocno niepełnosprawny, nie mówi, ale krzyczy. I większość małych dzieci zupełnie się tym nie przejmuje. Ostatnio pewien siedmiolatek zauważył tylko konwersacyjnie "On chyba niewiele mówi, co?", i to po godzinie wspólnej zabawy.

mama83

Super tekst. Ryczę oczywiście.

maliwiju

Mnie też fascynuje dziecięce postrzeganie świata. Witek mi kiedyś powiedział że Jerzyk będzie drugim księdzem Jurkiem ( po Popiełuszcze) ale nie umarniętym. Bo Jerzyk jest grzeczny, a jemu by sie nie chciało stać całą musze i odmawiać ale dla Jerzyka to dobra praca. Albo według niego Jerzyk nie mówi bo mu mleko wpadło do gardła i czekamy aż wyschnie.

A najbardziej mnie powaliła ostatnio Gosia. Cieszyła się że sie modliła i coś tam sobie wymodliła. Mówię jej żeby modliła sie o.zdrowie Jerzyka, a ona mi odpowiada: Tylko mamo pamiętaj że może być tak jak z Jadzią ( córką przyjaciół) oni sie modlili żeby była zdrowa i i jest już zdrowa tylko w niebie.

kociara

Piękny tekst, ale nie ryczałam

Całe lata spędziłam z niepełnosprawnymi osobami, dzieciakami, młodzieżą i dorosłymi
i nigdy nie widziałam ich wózków, kul, zdeformowanych ciał
uwielbiam ich poczucie humoru ("nie kop mnie po nogach" - na uderzanie w kule albo opony wózka, "nie denerwuj mnie, bo jak wstanę, jak rozbujam nogi ["nieczynne" w wyniku niepełnosprawności] i jak ci kopa zasadzę to zobaczysz"... wiele, wiele innych, trafnych, dowcipnych i celnych, ironicznie komentujacych niepełnosprawnosć)

Na zawsze zapadła mi jedna rozmowa, kiedy w chwili słabosci (dorastanie, piękne dziewczyny wokół, spadek humoru itp) mój podopieczny podjeżdża do mnie i mówi:
-pan Bóg chyba miał jakiś cel w tym, ze ja na wózku, nie?
ja: no cóż, pewnie tak...no co mam ci powiedzieć, musiał chyba mieć jakiś plan wobec ciebie...
-no, ale generalnie to mnie zeźlił...jak ja już trafię do nieba, to tak mu nawstawiam,ja mu chyba michę  sklepię, dowcipnisiowi jednemu
ja: a co bedzie, jak On do ciebie na wózku wyjedzie???będziesz bił niepełnosprawnego?
-... qrde, o tym nie pomyślałem...ale wiesz, przynajmniej szanse będą wyrównane i ta sama kategoria walki-"połamańce"

maliwiju

Mnie twoja riposta powaliła!!!

Karolinka

Piękne

MartynaN

Wiecie, właśnie wczoraj rozmawiałysmy o niepełnosprawnych dzieciach z Mamą moją, bo staramy się o przyjęcie starszego synka do przedszkola integracyjnego. Mama wspominała, jak na poczatku lat 90-tych organizowałą przedszkole specjalne. Przychodziła do niej okoliczna ludność protestować i ją od kurew wyzywała. 

elizarybka

@MartynaN teraz niby już społeczeństwo bardziej świadome i bardziej tolerancyjne a ja jednak często jeszcze spotykam się ze "ZDZIWIONĄ" miną lub kąśliwą uwagą na temat mojej córki,mnie przy okazji i reszty rodziny też...
X(

Qrpikowa

@elizarybka, ja to już nawet przestałam zauważać, bo kąliwe uwagi na temat nieodpowiedniego zachowania mojego syna są na porządku dziennym, jeśli zdarza nam się występować w przestrzeni publicznej. Cóż, nie mamy wpływu na brak wrażliwości. Mnie tam szkoda tych ludzi i tyle

sylwia1974

piękne

sylwia1974

mam też taki tekst....

napisała go ciocia pewnego chłopca....który był rówieśnikiem mojego Franka...

Znam tę rodzinę....

chłopiec urodził się bardzo chory...lekarze nie dawali mu szans...miał zespół Downa, chore serduszko, w pierwszych dniach życie musieli amputować mu nogę, widział tylko troszkę na jedno oko...

Ewa, jego mama od nastolatki marzyła o dużej rodzinie, o tym by mieć gromadkę dzieci....Boguś był jej pierworodnym...i nie poddali się, dość szybko zyskał siostry...

Pewnego dnia zachorował na zapalenie płuc...jedna z jego sióstr również...ale nie było miejsc w jednym szpitalu...położyli ich w dwóch różnych...w dwóch różnych miejscach Poznania...Jednego wieczoru mama pożegnała Bogusia "krzyżykiem na czółko" i pobiegła do drugiego szpitala...własnie wtedy Boguś odszedł...

przeczytajcie

http://majewka.blogspot.com/2008/03/bogu_18.html

mamababcia

Dziękuję.

maliwiju

No to teraz ryczę.