Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
kryzys matki dwulatka
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Robi na zlosc wszystko. Wszystko!
Ubierac sie nie będzie ( to wprawdzie zalatwiam sposobem jakims ale to trwa).
Je w taki sposob by nakruszyc celowo. Albo gryzie polowe a polowe na ziemie rzuca.
Ja mówie zamknij - on otwiera. Wielokrotnie. Wyjdz z pokoju, nie slucha. Nie mowie tu o jednym powtorzeniu ale o wielokrotnym.
Juz nawet w tylek dostal z mojej bezradnosci ( tak wiem ze to zle) to sie smieje i tyle.
Normalnie w ciagu tygodnia zrobilo mi sie z grzecznego dziecka dziecko z "Superniani".
Jestem zalamana. Ale nie troszke. Calkowicie. Emocjonalnie flak.
Czulam ze zawodze na calej linii, ze zadem z moich sposobow nie poprawi tej sytuacji. Nie radze sobie... bardzo sobie nie radze.
Nie wiem co robic.
Przypomina mi się tu tekst Tuwima "Jak odpowiadać dzieciom na trudne pytania", zwłaszcza fragment: ... 30 pytanie brzmiało "dlaczego mamusia gryzie syfon?"...
Dzieci potrafią być bardzo cierpliwe i każdy wyłom wykorzystują z chirurgiczną precyzją. Moja najmłodsza jeszcze rok temu przed pójściem do szkoły potrafiła zamienić się w kamień. Tu czas leci, lekcje się zaczynają, ja mam umówione spotkanie z klientem za pół godziny, a ta zamiast się ubierać czy chociaż pozwolić się ubrać, siedzi wpatrzona w przestrzeń. Potrafiła tak siedzieć i 40 minut. Minęło jej jak kilka razy z rzędu przeczekałem taki stan nie okazując najmniejszych oznak irytacji i całkowicie ją ignorując. Po powrocie ze szkoły informowałem ją o konsekwencjach takiego zachowania i co traci przez nie. Obecnie już się tylko trochę grzebie i wystarczy lekka motywacja.
mam wrażenie, że dzieci okresowo mają takie spadki karności.
Testują granice - u nas trudna była ko ńcówka ciąży i pierwsze dni z niemowlakiem z domu.
Staram się nie mówić rzeczy, których nie mogę spełnić. Tzn jak mówię "wyjdź z pokoju" to potem odliczam. I jak nie wyjdzie, to wynoszę, ale w pokoju dziecka nie ma.
Okruszków nie sprzątam. Daję szczotę i pomagam. Jak nie sprzątnie - cóż
Tu jest problem. Czasem gadam okruszkami "błagam, jestem taki samotny, wsadz mnie do kosza, chlip chlip" co zajmuje mnóstwo czasu, ale dziecko zapomina, że się gniewa.
To są okresy.Nie wiem czemu służą, ale pewnie czemuś tak.
No tylko to dzis nie byly okruszki a kalafior. Odgryzal rozyczki a reszte pac na ziemie - oczywiscie patrzac sie na mnie.
Dobra... Godzina czasu od polozenia go spac minela i zaczynam dochodzic do siebie... Straszny byl ten wieczor.wyjatkowo dobijajacy.
a co by się stało jakbyś powiedziała regułę typu "kto chce jeść, ten nie rzuca kalafiora na ziemię"? albo "kto rzuca jedzeniem na ziemię, odchodzi od stołu", albo wyraziła swoje emocje "denerwuje mnie kiedy rzucasz kalafiorem na ziemię"?
na wszystko groźne "baa" i rzut krzesłem o podłogę.
inaczej: w dupie mam to wszystko, zjem kalafiora albo nie i co mi zrobisz? może zjem ze stołu a może z podłogi. Może ręką, moze nogą, ale "ba", "baa" "baaaaaaaa".
No chyba, ze akurat:dziękuje, dziekuję, ale doble! #-o
Czwarta: w puszke od kukurydzy wsadzić jego przybory z biurka i postawić mu pod monitorem
Piąta: w cichości puszkę wyrzucić...
Szósta" Połozyć puszkę na jego poduszce i słodko zapytać "czy puszka dziś śpi z nami?"
Siódma: zaczac traktować puszkę jak członka rodziny i słodkodo niej przemiawiac - narysowac jej oczy jak z Cast Away
Ja mam tak jak @Skatarzyna. Reakcja zalezy od humoru. I ja tez mam 3latka (za tydzien- do tej pory tez moglam mowic ze tyle nie ma
U nas zamiast "baa" sa sciagniete brwi i pomruk "mrrrr" plus rzut o podloge jakakolwiek zabawka/ciuchem w zasiegu reki.
O uczuciach mowie ale to chyba o to chodzi zeby mnie denerwowac wiec rownie dobrze moglabym mu pogratulowac ze "brawo , znowu udalo Ci sie zdenerwowac mamusie"
I do tego trajkotanie i pytanie na okraglo.
Ale... Poczytalam i mi lepiej chyba.
Więc wyciągam do góry watek, bo moze nie tylko mi pomoze.
konsekwencja.Nie można tak,że dziś dziecku powiem "nie" a jutro będę w lepszym nastroju i w tej samej sytuacji jednak pozwolę.
A na kolejne z serii pytanie albo na ciągłe "dlaczego" dobrze działa: a ty jak myślisz?
@kasha - u nas niestety serii pytan dlaczego nie przerywa "a jak myslisz". Stosuje, ale niemal zupelnie bez sukcesow. Moj 4 latek odpowiada "nieeeee, ale jak Tyyyy myslisz!" albo "ja zapytałem pierwszy" itd.
U nas na każde "uderzenie się" ach jak boli, działa pocalowanie.
Ale patentu na ciągle mama, mama,mama, maaaama nie mam. To takie denerwujące kiedy piąty raz usypiasz pieciomiesieczniaka a dwulatek ciągle mama pobaw się ze mną. Na pewno nie w usypianie brata.
Ech to wnoszenie wierzgajacego rozdarciucha z placu zabaw i znajdowanie śpiącego uparciucha w WC na sedesie. Wolal drzec się do ostatek sił niż podnieść rzucony talerz z jedzeniem....
Zawsze skutkowało prędzej czy później - "Awantura nic nie załatwi. Powiedz spokojnie o co chodzi bo ja nie rozumiem takich wrzaskow. Czekam aż skończysz krzyczec"
A potem jak próbuje normalnie:
"Wkurzyłes się bo nie lubisz kalafiora?"
"Wsciekasz się bardzo kiedy musisz się ubierać? "
"Nie lubisz sprzątać?"
I jak przytaknie mowilam: "Acha! Ja też nienawidzę mycia garow! Z całych sił! Ale czyste talerze są takie pachnące i błyszczące. .." .... itp...
Ale to jak mi się udało nie dostać obłędu od wrzaskow.
A jak dostałam obłędu to mówiłam "Tak strasznie wrzeszczales ze mi się mózg zepsuł. Poczekaj aż mi się naprawi i się uspokoje. Wtedy przyjdę i porozmawiamy"
Są do tego żebyśmy odkryli swoje ja i wgrali się w zgodzie z nim do spolecznosci
Jeśli dziecko nie nauczymy czytać swoich emocji i rozwiązywać dylematów emocjonalnych - nie będzie tego umiało.
Tak jak z nauką na rowerze. Przychodzi na to czas i możemy mu w tym pomóc.
Krzyczenie na dziecko PRZESTAŃ SIĘ WRESZCIE PRZEWRACAC lub IDŹ SIĘ PRZEWRACAC GDZIE INDZIEJ nie sprawi że nauczy się jeździć. Chociaż może tak się stać.
Może też mu się odechciec jeździć na rowerze...
Jeśli będziemy przy nim i będziemy mu spokojnie tłumaczyć różne zależności - załapie i pojmie.
Tak samo warto nazywać emocje dziecka i nauczyć go kulturalnie załatwiać swoje potrzeby. Zgodnie z zasadami współżycia społecznego