Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Zajęcia z angielskiego dla przedszkolaków- czy warto?
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Po wtóre rodzinna tradycja? W ich wieku oswajana byłam z 3ma obcymi językami (2 mi zostały).
Bo to fajna przygoda jest "poszprechać do dzieci"... a nie ciągle to samo w tym samym języku (żeby nie było patriotką jestem lecz warto znać język wroga).
Weselej jest w domu.
I po wtóre każdy robi co uważa
Pierwszy cel, na pewno zbawienie. Nawet nie chcesz @Tola wiedzieć jaka tu jest indoktrynacja
Ale serio... bez ironii... z nauką czytania (btw Cieszyńską) 3-latki miałam dobry instynkt, dziecko 4l-5l się zajmuje swoimi pasjami, pogłębia wiedzę, ma rozrywkę.
Zaszkodzi im ten angielski? Kogoś to boli?
Chyba ze tylko polscy rodzice w kraju anglojezycznym mowia tak fatalnie po ang., a za to ci w Pl sa po filologii i akcent maja na poziomie nativa.
Ki lka lat temu, koleżanka psycholog ,prowadziła terapię dziecka ze zdiagnozowanymi zaburzeniami ze spektrum. Z czasem okazało się, że była to silna emocjonalna reakcja ,wynikającą właśnie z zaburzeń komunikacji z rodzicami. Matka, z wykształcenia germanistka, mówila do malucha wyłącznie po niemiecku
Czyli lepiej nie dawać wcale na angielski w grupie?
Jednak po powrocie do Polski sama zastanawialam sie, jak rozwiazac kwestie nauki/rozszerzania znajomosci angielskiego, zwlaszcza w przypadku naszych maluchow.
I dziecko w wieku lat 4 nie mówi ani słowa?
Taki przypadek znam.
Lekarz zapytal w ilu jezykach mówią do dziecka-matka po polsku,ojciec po wlosku,miedzy sobą rodzice po niemiecku żeby się dogadać.W przedszkolu oczywiscie niemiecki.
Lekarz kazał zdecydować się na jeden jezyk i tylko w takim mówić.
Wybrali niemiecki.
Wtedy dziecko w krotkim czasie zaczęło mówić najpierw po niemiecku a po jakimś czasie we wszystkich trzech,bo rozumiało w każdym.
Potem w szkole doszły jeszcze dwa inne i teraz jako nastolatek dogaduje się bez problemu się w pięciu językach
Moim zdaniem rodzice wybrali najbardziej nienaturalna opcje jezykowa. Dla mnie niewyobrazalna.
Zreszta porownywanie sytuacji, gdy ktos mieszka za granica i dziecko uczy sie obcego jezyka, ktorym jest otoczone,a sytuacji nauki tego jezyka w kraju ojczystym, gdzie proporcje sa calkiem inne, jest calkiem bez sensu.
Ja nie chciałam porównywać,raczej taka ciekawostka
Dziecko będzie znało język obcy na poziomie nie lepszym niż rodzic. Ot tyle. Ale przecież nie jest potrzebna do niczego idealna znajomość języka obcego, czy ta "pełnia znaczeń". Faktycznie miałbym wątpliwości, gdyby to osoba, która przede wszystkim zajmuje się dzieckiem, rozmawiała z nim tylko w obcym języku (co by skutkowało, że może się stać dominującym językiem).
Ja akurat mam swoją osobistą motywację. W nauce wszystko mi przychodziło bardzo łatwo i nie wymagało wysiłku, właśnie za wyjątkiem języków. A że nie miałem odpwoiednich nawyków systematycznej pracy (bo wystarczało mi to, co w szkole + własne zainteresowania), to nie potrafiłem się tych języków skutecznie nauczyć. Po latach stwierdziłem, że wreszcie trzeba jakiś wysiłek podjąć i odkryłem, że to może być wieloletni projekt doskonalenia znajomości języków, tak, by bez problemu oglądać filmy, czytać książki itd. W pewien sposób stało się to hobby.
Przypominają mi się listy o. Bocheńskiego do ojca. Niektóre pisał po francusku lub angielsku, by szlifować znajomość tych języków. Często robił wtręty z innych języków, które stanowiły właśnie dopełnienie znaczeń, które można wyrazić po polsku.
Moi najlepsi przyjaciele to małżeństwa różnojęzyczne,mieszkające na dodatek w kraju obcym dla obojga,więc taką sytuację językową i rodzinną znam nie tylko z opowieści. Stąd moja opinia.
Myślałam że to bez znaczenia bo i tak nic się nie nauczą
a jednak dużo lepiej im szła nauka w szkole niż córce,ktora nie chodzila do przedszkola ani na takie zajecia.
Potem dwie najstarsze poslalam na zajęcia metodą Hellen Doron (3 i 4 klasa podstawowki)
Na lekcjach prowadzonych tą metodą jest dużo zabawy,nauczyciel mówi tylko po angielsku i dwa razy dziennie w domu puszcza się plytkę dvd do sluchania. Dziecko się bawi czy też je albo ubiera a to sobie leci w tle.
Na lekcjach,przez zabawę,poznaje znaczenie tego co słucha w domu.
Ta metoda jest super dla malych dzieci.
Bardzo dużo się nauczyły przez te dwa lata (zdaniem osób z rodziny ktore mieszkają w Angli i z nimi rozmawiały)
bardzo chętnie tam chodziły.
Niestety się skończył ten poziom dzieciecy,bo w sumie późno je posłałam a w młodzieżowym lekcje przypominają te w szkole-dużo gramatyki,nuda i zapał osłabł.
Jedna od przyszlego roku w ogole nie chce chodzić dodatkowo.
Nie żałujemy ani czasu ani pieniędzy,było warto myślę.
Tylko że ja nie umiem angielskiego i zapisałam je bo nie miały w tym ode mnie żadnej pomocy.
Gdybym umiała to wystarczylyby może bajki,piosenki i zabawy w domu hdy były małe.
Jak się za coś zabieram to ambitnie. Przekładam to przede wszystkim na swoje życie. Mam własne sukcesy (kiedyś zawodowe, teraz sportowe). Powoli dzielę się pasjami z dziećmi.
MZ to mit, że da się wszystkiego przez zabawę nauczyć. Na pewno delikatna perswazja w procesie edukacji ma miejsce. Bo to nie jest czarno-biała sytuacja, że tylko sobie siedzimy i jest fajnie. Czasem są złości, krzyki. Ostatnio dużo śmiechu. Opisuję jak jest.
Wydajesz się tworzyć jakiś wyimaginowany obraz "zamordyzmu" językowego czy innego.
Problem nie leży w tym, że dziecko nauczy się języka obcego słabo, ale w tym, że będzie mieć zaburzoną komunikację z rodzicem, który mówi w języku dla niego obcym.
Dla takich malych dzieci lekcje angielskiego to wlasnie głównie zabawa, cel jest bardziej taki by wcześnie skojarzyło sobie naukę języka z czymś fajnym niż żeby przyswoiło sobie jakąś konkretną wiedzę. Chociaż ta wiedza też nie jest bez znaczenia, przecież umiejętność posługiwania się językiem obcym to powód do dumy chyba w każdym wieku:) I zgadzam się że takim dzieciom później będzie łatwiej w szkole gdy będą już miały opanowany pewny zasób słownictwa i podstawowe zwroty. Natomiast traktowałabym takie zajęcia bardziej jako rozrywkę dla dziecka, okazję do zabawy i integracji z innymi dziećmi, a nauka angielskiego to w tym przypadku bardziej "przy okazji"
Dlatego napisałam o odróżnieniu zabawy z angielskim od nauki angielskiego.
Tak jak czym innym jest rysowanie z zapałem kilkulatka, a czym innym nauka rysunku.
Odmiany polskiego też pięciolatka uczysz! Przecież nie chodzi by wiedział, że jest mianownik i dopełniacz, ale by swobodnie sie przypadkami posługiwał. Jak źle odmienia nie poprawiasz? Ja ciągle i to nawet starsze dziec i niż pieciolatka.
Dziecko nie zanurzone w języku, by go przyswoić naprawdę porządnie musi albo byc wyjątkowo utalentowane, albo włożyć sporo pracy. Nie widze konieczności aby przeciętny kilkulatek musiał się uczyć języka obcego, ale jak chce czy rodzice chcą ich sprawa.
Jak była faza na Peppę, to tylko po angielsku puszczaliśmy, niestety jakoś nie potrafiliśmy tak łatwo innych bajek w tym języku znaleźć (na poziomie odpowiednio "niskowiekowym"