Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Psycholożka "nie skazuj dziecka na jedynactwo"
Konto skasowane na prośbę użytkownika.
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Dla mnie ktoś kto nie ma potrzeby udowadniać innym, że jego wybór jest obiektywnie lepszy pokazuje, że jest pewny swojego wyboru i nie musi szukać akceptacji u innych.
Słowa
są bajeczką mającą niewiele wspólnego z rzeczywistością.
Ogromna satysfakcja patrzeć na nich, gdy coś robią naturalnie razem.
Pewnie, że równie naturalnie wchodzą w jakieś konflikty, ale to szybko mija, nie ma jakichś trwałych.
Na razie dorosłych mam troje. Ich relacje nie są jakieś symbiotyczne, ale są ok.
Ja mam troje rodzeństwa i też mamy zupełnie poprawne.
Mąż ma dwoje. Szczególnie w ostatnim czasie, gdy opiekowali się do śmierci swoją matką, staruszką, leżącą przez ponad półtora roku, było widać, że są wzajemnie wsparciem, jakiego życzę każdemu.
Natomiast wychowywania jednego nie bardzo pamiętam, gdyż chciałam, by drugie było jak najszybciej. I to się udało.
I dlatego obrazek: starsze opiekuja się mlodszymi, młodsze zachwycone ucza się od starszych, gdy jest wiecej dzieci to jest sielsko i matka tylko patrzy i się raduje jest dla mnie przesłodzony. Matka jedynaka ma inne problemy, ja mam inne. Nie uważam że mam lepiej czy gorzej, mam inaczej. Mi takie życie pasuje i daje satysfakcję, ale inną może by wykończyło, ja bym pewnie nie dała rady mieć 2x więcej dzieci niż mam, a inna kobieta jest z taką ilością szczęśliwa i spełniona.
a wnuki - trójka - opiekują się sobą, kłócą, wrzeszczą na siebie,
złe zachowania zdarzają się incydentalnie i nie widzę by było jakieś kopiowanie po starszych
szczęście mają ci, którzy mają dobre relacje.
Z kolei dobre relacje między rodzeństwem nie są gwarantowane, różnie to bywa. Każdy zna wiele przykładów. Często bracia/siostry są tak różni i wybierają tak różne drogi życiowe, że niewiele ich łączy. Jednak w sytuacjach podbramkowych często nawet rodzeństwo będące w luźnych kontaktach jest dla siebie oparciem.
A co do wsparcia to uważam, że fajnie jest gdy rodzina się wspiera, ale dobrze by było gdyby to była nie tylko rodzina.
A jak jest ich kilkoro, wszyscy mieszkają daleko od rodziców, mają swoje małe dzieci, które potrzebuja opieki, to z czym jest łatwiej?
Łatwo jest wtedy, gdy ma sie rodzeństwo, które mieszka blisko, najlepiej z rodzicami i można na nie zrzucić ciężar opieki, a samemu prowadzić normalne życie, jedynie okazjonalnie pomagając. Nie znam rodziny, gdzie rodzice byliby przerzucani między dziećmi, tak by każde zajmowało się nimi równy czas, zawsze spada to na jedno. Brak rodzeństwa to tylko brak kogoś na kogo można to zrzucić.
U nas jest tak, że najstarszy brat mieszka kilkaset metrów od mamy. Oczywiste, że na niego spada najwięcej obowiązków, ale też szczerze, najwięcej pomocy od mamy w życiu dostał, poszła np. na wcześniejszą emeryturę, żeby zajmować się na pełny etat wnukami. Itp.
Drugi brat i siostra mają do mamy równie daleko jak ja. Ale oni nie mają ani małych, ani niepełnosprawnych dzieci, a i sytuację zawodowa taką, że u mamy są często i regularnie. Można? Można.
A ja się modlę. Na tę chwilę to wszystko, co mogę. Gdybym była sama, w sensie nie miała rodzeństwa, wtedy chyba nie byłoby innej opcji, niż przywiezienie mamy do nas.
Stare przysłowie mówi, że nie przesadza się starych drzew. Mamie byłoby ciężko bez przyjaciółek, parafii, działki, ulubionych miejsc w lesie.
Zresztą nie chodzi tylko o fizyczną opiekę na miejscu. Bycie jedyną osobą, do której mama dzwoni w razie problemów, czy nawet po to, żeby się wygadać, to też spore obciążenie.
Kwestie finansowe też nie są bez znaczenia. Rodzeństwo może zrzucać się na fachową opiekę, leki itd.
Takie znam przypadki. Ale może są rodziny, gdzie rodzeństwo faktycznie po równo zajmuje się rodzicami.
Ale żaden z braci nigdy nie odmówił pomocy. Byli razem do końca, a teraz też solidarnie pomagają siostrze, która już najmłodsza nie jest. Ma problemy z poruszaniem się.
Oczywiste, że trzeba będzie pomagać więcej, bo młodsza nie będzie.
I naprawdę, to nie jest częstą sytuacja, że leżący rodzic i małe dzieci. Zwyklejsza jest, gdy masz małe dzieci, to raczej babcia coś pomoże.
No nie każdy, tak jak ja i mąż, mieliśmy taką sytuację, że babcia jest od najmłodszej wnuczki starsza jedna o 92 a druga o 83 lata.
W przeciętnych rodzinach w takim wieku jednak są prababcie niż babcie
13letni brat całkowicie samodzielnie zrobił dla niej tort.