Drogi i bezdroża małżeństwa

Iwinka i Marvin

Zostaliśmy z mężem poproszeni o poprowadzenie konferencji przedmałżeńskiej drogi i bezdroża małżeństwa. Może chcielibyście podzielić się waszymi przemyśleniami na ten temat, jaka jest wasza wspólna droga, jeśli jest? Celem naszej wspólnej drogi jest Bóg, drogą realizacji rodzina i świętość w codzienności, trudna droga... czasami krzyżowa, ale piękna...

Marcelina

No dokładnie, od tego bym zaczęła: zakładamy, że małżeństwo jest drogą. Do czego? Jakie są cele małżeństwa? Bez czego ta droga wcale się nie zacznie? Tak plastycznie, może nawet z karteczkami na schematycznie wyrysowanym plakacie. Co upraszcza tę drogę, a co komplikuje? Z jakich map i przewodników korzystać? Na co uważać, zeby nie wywędrować za daleko?

No i oczywiście: ilu współwędrowników (dzieci) ZAPLANOWAĆ? :tooth:

Asiolek76

Marcelina bardzo mi sie ta twoja propozycja podoba. Myslę, że jest niezwykle praktyczna i dająca do myslenia.

ProMama

aaaa to juz wiem, dlaczego lubie pielgrzymki :bigsmile: najbardziej spontaniczne

Iwinka i Marvin

Marcelina wspaniały pomysł, czy mogę wykorzystać ?

Nika76

Drogi:
rodzicielstwo
wypełnianie powołania dodatkowego
jednosc
wspolnota
miłosc
przebaczenie
indywidualnosc
cierpliwosc.....

Bezdroza:
rozwod
egoizm
pornografia
zdrada
kłamstwo
nuda
lenistwo.......

Marcelina

W sensie liczby współwędrowników spontaniczne? A owszem :bigsmile:

Marcelina

Iwinka, nie pisałabym, gdybyś nie mogła wykorzystać.
A, i jeszcze bym zwróciła wielką uwagę na to, że tej drogi nie umiemy przewidzieć, że nie widzimy dalszego ciągu i nie wiemy, co nas spotka. Całość widzi tylko Bóg i dlatego warto Mu zaufać.

Iwinka i Marvin

jak tak sobie pomyślałam o współwędrownikach to tak jakoś mało ich na mojej drodze CHCĘ WIĘCEJ!

ProMama

Tak Marcela, wiec wciaz wierze ze my z mezem jako organizatorzy naszej wspolnej pielgrzymki bedziemy szli z wieloma jeszcze wspolwedrownikami. :bigsmile:

Nika76

Rozwód to totalne bezdroze

W sensie - droga do Boga i bezdroze bez celu

E.milia

Powiedziałabym jeszcze o BAGAŻU wyniesionym z domu rodzinnego - w sensie, że plecak trzeba w czasie narzeczeństwa wspólnie przejrzeć, przegadać i zdecydować, co zabrać, co się przyda, a co odrzucić. Żeby we wspólną drogę nie brać bez sensu kamieni.

Iwinka i Marvin

bezdroże - antykoncepcja

Joannna

[cite] E.milia:[/cite]Powiedziałabym jeszcze o BAGAŻU wyniesionym z domu rodzinnego - w sensie, że plecak trzeba w czasie narzeczeństwa wspólnie przejrzeć, przegadać i zdecydować, co zabrać, co się przyda, a co odrzucić. Żeby we wspólną drogę nie brać bez sensu kamieni.

genialne!

Ania D.

Często taki bagaż wychodzi powoli latami, a sami nie zawsze jesteśmy świadomi tego, co wnosimy w małżeństwo. Ja bym kładła nacisk na rozmowę i próby rozumienia drugiej osoby bez patrzenia na to przez pryzmat swoich doświadczeń (czyli bo ja to bym rozwiązał/a tak), tylko przez doświadczenia drugiej osoby.

kowalka

Ja bym proponowała, żeby w temacie "komunikacja małżeńska" (rozmowa, rozumienie) koniecznie zwrócić uwagę na różnice płci - bo często o to się sprawa rozbija. Niby wiemy, że mąż/ żona to "Nie- Ja", ale że i mówi inaczej, i inaczej pewne rzeczy rozumie to już niekoniecznie jesteśmy świadomi.

ProMama

roznica np
ja mowie - sliczne
maz - ladne

i potem awantura, bo jemu sie srednio podoba, a on:shocked: przeciez powiedzial ze ladne:bigsmile:

Iwinka i Marvin

próbuję sobie przypomnieć jaką mieliśmy postawę życiową przed ślubem o czym myśleliśmy, jak sobie wyobrażaliśmy małżeństwo, czy i jak rozmawialiśmy a tu nic pustka nie myślałam że tak trudno będzie mi postawić się w sytuacji narzeczonych

Beni

[cite] Iwinka:[/cite]próbuję sobie przypomnieć jaką mieliśmy postawę życiową przed ślubem o czym myśleliśmy, jak sobie wyobrażaliśmy małżeństwo, czy i jak rozmawialiśmy a tu nic pustka nie myślałam że tak trudno będzie mi postawić się w sytuacji narzeczonych

Według mnie, czas narzeczeństwa cechuje się tym, że, niewiele osób uświadamia sobie fakt, że po ślubie, prędzej czy później może nastąpić kryzys. Nawet wtedy, gdy wydaje się narzeczonym, że ich to nigdy nie spotka.

Dobrze już wtedy wiedzieć, że kryzys nalezy po prostu przetrwać i nie robić wtedy nic, czego mogłoby się później żałować.
A najlepiej zapobiegać, przez rozmowę, szczerość, wspólną modlitwę, Sakramenty Św., wspólnie spedzany czas itd.

Dobrze, gdy narzeczeni są uniezależnieni od swoich rodziców. I nie są zbyt podatni na "sugestie" z ich strony. Przez "dobre chęci" rodziców/ teściów, co do "pomocy młodym" też może nastąpić niepotrzebny rozłam między małżonkami.

magg

[cite] Iwinka:[/cite]jak tak sobie pomyślałam o współwędrownikach to tak jakoś mało ich na mojej drodze CHCĘ WIĘCEJ!

Mamy przyjechać???
właściwie to ferie są...
:crazy:

A tak serio, to bardzo podoba mi się wpis E.milii o bagażu wyniesionym z domu rodzinnego. Czas nnarzeczeństwa jest na to odpowiedni, chociaż wiadomo, że nie wszystko da się przegadać i wiele rzeczy wyjdzie w praktyce po ślubie. Ale i tak warto.

Iwinka i Marvin

no wreszcie siostrzany komentarz :bigsmile:

Mamy przyjechać???
właściwie to ferie są...
:crazy:

no nie myślałam żeby tak od razu i dużo, ale oczywiście zapraszam

ProMama

my niby gadalismy, przegadalismy i wizja naprawde w miare jedna... ale zycia nie da sie przewidziec... zaskakuje :bigsmile: ta wspolna wizja, ratowala nas nie raz

Lukasz

ta wspolna wizja

On cieszy się, że ona mu się podoba i
Ona cieszy się, że się mu podoba.

Małgorzata32

[cite] E.milia:[/cite]Powiedziałabym jeszcze o BAGAŻU wyniesionym z domu rodzinnego - w sensie, że plecak trzeba w czasie narzeczeństwa wspólnie przejrzeć, przegadać i zdecydować, co zabrać, co się przyda, a co odrzucić. Żeby we wspólną drogę nie brać bez sensu kamieni.

święte słowa!

Iwinka i Marvin

Dziękujemy za wszystkie podpowiedzi idziemy więc głosić :bigsmile:

AgaMaria

Przygotować się na to, że będziemy razem we wszystkim, co może nas spotkać

Iwinka i Marvin

No i jesteśmy po :bigsmile: nasz pierwszy raz:bigsmile: najbardziej obawialiśmy się jacy ludzie przyjdą na nauki bo to że przygotowuja się do sakramentu nie znaczy niestety że traktuja go poważnie, ale musze przyznać że byliśmy mile zaskoczeni. Pary okazały się bardzo otwarte z dosyć długim stażem narzeczeńskim i katolickim spojrzeniem na swoją przyszłą drogę, wywiązała się wartościowa dyskusja dzięki której właściwie nie musieliśmy tak typowo nauczać, sami dużo skorzystaliśmy - takie świeże nieskalane spojrzenie na swoją drugą połówkę, wiara, że pokonamy wszystkie trudności razem z Bogiem :cy:

AgaMaria

Iwinka, ładne to, co piszesz. Wspominam nasz kurs i bieganinę przedślubną . Z perspektywy 6 lat małżeństwa, wydaje mi się, że teraz jest lepiej w naszym związku niż wtedy...oswoilismy się ze sobą, przeszliśmy już przez pewne perypetie zdrowotne, życiowe... i wspólne dobre, piekne chwile też.
Cieszy, że młodzi ludzie chcą maksimum a nie minimum i że ufają w tym Bogu

Nika76

Ciesze sie ze są pary które sie nie rozchodzą po sześciu latach. Wokoło to jakiś pogrom....

AgaMaria

Odświeżam wątek oczekiwań przed sakramentem małżeństwa. A co jeśli wizji wspólnej nie ma, a jest tylko pragnienie bycia razem... to też chyba dużo?

AgaMaria

A co by rozwód dał? Przysięga przed Bogiem, ale oprócz tego przecież to na zawsze jest... I myślę, że lepiej być razem niż się rozejść.
Trudno mi nawet wyobrazić sobie taką okropną sytuację, gdy rozjeście traktuje się jako coś lepszego niż bycie razem. Przecież nawet trudne bycie razem jest lepsze od bycia oddzielnie?