Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Jak zaufać w 100% ???
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
no właśnie też mam ten dylemat.ale tak sobie właśnie myślę, kto jest ojcem niepokoju...i chyba nie ma co tego drążyć
Tylko jeśli patrzysz na to zdanie przez pryzmat patologii, to sorki ale masz zaburzone postrzeganie rzeczywistości.
I to jest prawda
O Panie, dobry, bez którego woli nie spada z drzewa żaden liść, który znasz każdą myśl moją i który mię cenisz tak wysoko, że Syna Twego umiłowanego wyÂdałeś na okrutną śmierć dla mego szczęśÂcia, nie pozwól abym kiedykolwiek obraÂził Cię brakiem ufności. Jeśli pozwalasz, abym cierpiał i ponosił klęski, jeśli doÂpuszczasz nawet, abym upadł i uległ pokusom, czynisz to dla mego dobra i najtroskliwiej wtedy z niewysłowioną miłośÂcią o mnie myślisz. Pragnę zawsze rzucić się w Twoje ramiona, jak dziecko, szuÂkając ratunku. Pragnę zachować zawsze niezachwianą ufność, radość i spokój, jak przystoi dziecku Władcy nad władcami, Stwórcy świata, który wszystko może, którego potęga i dobroć są nieograniczone. Amen.
za: www.sanctus.pl
Pomysl ze tacy ludzie byli nawet w otoczeniu samego Chrystusa!!!
Nie daj sie kryzysowi, nie bierze do siebie slow ani czynow takich osob. To przykre, ze tacy ludzie sa, ale co zrobic.
Badz dzielna, Bog jest z Wami nawet jak nie umiecie tego chwilowo zobaczyc :iq:
E.milia my też jesteśmy kościołem, nie tylko hierarchowie, księża, hipokryci...
To strasznie trudno czasem zobaczyć. Sama przez to przechodziłam. Ludzie są tylko ludźmi i bywają różni, niezależnie od funkcji które pełnią.
Można się o to wkurzać, ale nie zmienia to faktu, że to tylko pół prawdy.
Ale najgorsze jest to kiedy czasem inni nie rozumieją, że mimo chęci, mimo że czujesz sie nie w porządku, naprawdę nie jesteś w stanie szybko np. oddać komuś pożyczki, zaległości...
Bo po prostu nie masz.
Pomyślałam sobie niedawno ile dobra doświadczyłam od różnych ludzi, nie tylko z forum, obiecałam Bogu że jak będę już miała wszystko spłacone, pooddawane wszystkie długi, łącznie z tymi honorowymi ( a wygląda na to że to kwestia roku, nawet nie całego), to nikomu nie odmówię pomocy, albo chociaż wsparcia,jeśli go będzie potrzebował.
Bo warto. Bo wiem jak to cieszy i jak pomaga i jak to uczy błogosławić innym.
Czyńcie często akty zaufania. Pozwólcie, aby wszystkie wasze działania służyły jako okazja do ponawiania tych aktów. Przede wszystkim w godzinach trudu i próby, musicie je pomnażać.
Powtarzajcie często to bardzo głębokie wołanie: â?žSerce Jezusa, ufam Tobie! Pan nasz powiedział do uprzywilejowanej duszy: â?žTa mała modlitwa, , jest wystarczająca, aby oczarować moje Serce, ponieważ jest w niej zawarte zaufanie, wiara, miłość i pokora.ą
Nie obawiajcie się przesady w praktykowaniu tej cnoty. â?žNie powinno się lękać, oczywiście przypuszczalnie,
cnota zaufania może być praktykowana za bardzo. Ponieważ tak jak Bóg z powodu swej prawdomówności zasługuje na pewien rodzaj nieskończonej wiary, tak również z powodu Jego mocy, Jego dobroci i nieomylności Jego obietnic, doskonałości nie mniej nieskończone jak Jego prawdomówność, zasługuje On na bezgraniczne zaufanie.>
Nie szczędźcie wysiłków. Owoce zaufania są wystarczająco cenne, aby były warte wysiłku tego, który zamierza je zebrać.
I jeźeli pewnego dnia przyszedłbyś narzekać na nieuzyskanie wspaniałych korzyści, na które miałeś nadzieję, to odpowiem ci za św. Janem Chryzostomem: â?žMówisz: miałem nadzieję i nie zostałem wysłuchany. Dziwne słowa! Nie bluźnij przeciw Pismu św.! Nie zostałeś wysłuchany, ponieważ nie ufałeś tak jak powinieneś; ponieważ nie czekałeś aż do końca próby; ponieważ byłeś tchórzliwy. Zaufanie polega przede wszystkim na wznoszeniu naszej duszy w cierpieniu i niebezpieczeństwie oraz podnoszeniu serc ku Bogu.
nie pamientam skad to mam
:gf:
dziękuję
Rzadko się odzywam, więc tylko nakreślę nasza sytuację: mamy 4 dzieci, najstarszy syn 8 lat, drugi 6, trzeci 3 i 4-miesięczna córka.
W Boże Ciało mieliśmy jechać w odwiedziny do teściów, u których z powodu odległości (600 km) nie byliśmy od poprzednich wakacji (moja ciąża itd), bardzo się cieszylismy na ten wyjazd, starsi chłopcy mieli zostać u dziadków na dłużej. Jak już spakowałam wszystko i uszykowałam kanapki na drogę nasz drugi synek dostał gorączki...
Postaram się napisać w miarę treściwie, co by sie to dało przeczytać.
W czwartek zaczęła się biegunka i silne bóle brzucha przy wypróżnianiu, w nocy co pół godziny do kibelka, w piątek z zegarkiem w ręku co 20 min. Jak te kupy wyglądały tu juz opisywać nie będę... najgorszy był chyba ten ból brzucha.
W piatek wieczorem mąż pojechał z nim do szpitala, był na granicy odwodnienia i go zatrzymali. Wykluczyli wyrostek i rotawirusa, dali kroplówki żeby go nawodnić.
Najgorsze było to, że miał ciągłe uczucie parcia, bolało go okropnie, godziny spędzał na kibelku, trzy noce nie spał wogóle, płakał ciągle, że chce do mamy. A ja nie mogłam tam być ze względu na małą :cry:
Miałam już parę razy takie sytuacje chorób dzieci, że wpadałam w tą czarną dziure, o której pisaliście i nie chciałam się modlić i wiem z doświadczenia, że to jest dla mnie smierć. Więc kurczowo sie trzymałam słów"Jezu ufam Tobie", cokolwiek robisz, Ty wiesz lepiej. Jak było bardzo źle, zmuszałam się, żeby dziekować Mu za różne rzeczy, które mi daje, za to że dał nam dzieci, za ludzi, którzy nam pomagają. I prosiłam Boga, żeby mi nie pozwolił się osunąć w tą przepaść, w której będę sama.
Było mi potwornie ciężko, słuchać płaczu mojego dziecka przez telefon, nie móc go przytulić, wiedząc, jak bardzo cierpi fizycznie i psychicznie.
Dzisiaj był pierwszy troche lepszy dzień (4 godziny bez kibelka, hip hip hura:ip:), ale nadal nie wiedzą, co to jest (podejrzewają jakąś bakterię), i nie wiemy, kiedy będzie mógł wrócic do domu.
Ale gdzieś mam takie przekonanie, że Bóg jest z nami w tych trudnościach, że On wie lepiej... i ja nie muszę wszystkiego rozumieć. I że w tej sytuacji zaufać dla mnie znaczy powiedzieć głośno: chcę Ci wierzyć Boże, chociaż nie rozumiem nic.
pewnie to chaotycznie napisałam, przepraszam
I za długo wyszło zdaje się...
W sumie to nie wiem o czym piszesz, bo wspominasz o obronie kapłanów, pogubiłam sie z tym wszystkim.
I naprawdę Twoja postawa jest imponująca, właśnie w tym "nie rozumiem" i w tym ostatku sił.
z największym trudem się zajmuję resztą dzieci, w taką apatię wpadam. Dzisiaj jak się dowiedziałam, że 4 godziny na kibelku nie był, to trochę odżyłam, ale jeszcze się boję cieszyć.
Ja tylko mam takie doświadczenie, że jak w takich sytuacjach Boga odrzucałam, to to było gorsze niż wszystko inne. Więc wiem, że nie mam wyjścia, muszę się Go trzymać.
Ale teraz chatę powinnam odkażać, a nie siedzieć na forum. Kibel to już domestosem zalałam chyba z pięć razy, bo nie wiem, co to za paskudztwo się czepiło tego mojego chłopczyka...
Mówię sobie, że doświadczyliśmy przecież pomocy ze strony innych księży i hierarchów, i innych ludzi kościoła. Że przecież my to my - jesteśmy grzeszni - ale głową kościoła jest Chrystus. Ale niesmak i zadra pozostaje. Chyba nie chcę za mocno tego roztrząsac, już dosyć. Napisałam konkretnie jak się czuję w wątku "podziwiam", a teraz staram się ufać pomimo tego.
Przytulam mocno :ir:
Chwała Panu, że nas tak odziera z naszych złudzeń!
Dziś mąż zapłacił rachunek i nawet podjął pewne decyzje finansowe.
Boję się jak dalej będzie, ale jestem strasznie zadowolona.