Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Jedność chrześcijan - ale jaka?
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Bo czy prosty dziki Indianin z puszczy amazońskiej który nigdy nie słyszał o Jezusie a żyje uczciwie sprawiedliwie i nie robi krzywdy bliźniemu, nie będzie godniejszy niż katolik który namawia do palenia na stosach...
Bo najważniesze jest to co czynisz tu na Ziemi temu najmniejszemu...
I każdy może trafić przed oblicze Pana nie tylko katolik...
Serce człowieka to jego największa skarbnica.
Ważne by było przepełnione miłością a nie nienawiścią...
To tyle..
Pavla trzymaj się i nie wstydź siię swojej wiary...:bigsmile:
Pismo Święte o Panu Jezusie: "Nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia w którym by mogli być zbawieni"
Pozwolę sobie jako żona admina poprosić WSZYSTKICH uczestników dyskusji aby starali się zapanować nad emocjami. To są trudne tematy i warto tak przedstawiać swoje racje, żeby innych nie obrażać, ale też warto skupić się na meritum sprawy i dyskutować na argumenty merytoryczne zamiast traktować niewygodne treści jako atak.
Proponuję, abyśmy wszyscy pomodlili się o dar mądrości i pokory i starali różnić się pięknie. :grouphug:
niech zwalczy choróbsko paskudne
Jezus w piśmie Św.:
"Cokolwiek uczynicie tym najmniejszym mnieście uczynili"
Będziesz miłował...
A BLIŹNIEGO SWEGO JAK SIEBIE SAMEGO!!!
Warto słuchać Jezusa...:bigsmile:
Nie ten chrześcjanin który cytuje słowa Jezusa i Pisma Św. ale ten kto slówa Pana wypełnia...
Miłość jest najważniejsza...:bigsmile:
Mylisz porządek wieczny z doczesnym.
Uczynkami miłosiernymi co do duszy jest "grzesznych upominać, nieumiejętnych pouczać" - zajrzyj sobie do swojego katechizmu pierwszokomunijnego, jeśli nie pamiętasz.
Gdy widzę błądzącego, to w imię miłości chrześcijaśniej moim obowiązkiem jest go upomnieć i pouczyć. Nie mam zamiaru milczć, by mu nie psuć samopoczucia, bp zbawienie jest ważniejsze od dobrego humoru.
Może nie jestem tak oczytany jak Ty mistrzu ale rozumiem inaczej słowa Jezusa...
Proszę zacytuj mi słowa gdzie nauczyciel mówi o nienawiści do bliźniego???
Ja znam słowa o miłości...
A Tomasz pisze o poklepywaniu po plecach a jak to wygląda między Wami??/
Torqumedo dobrze piszesz...
Dzięki Tomku ale to Ty dobrze piszesz...
Nie nie Torqumedo to Ty piszesz fajnie...
Oj Tomku nie bądź taki skromny to Ty...
I tak w kółko jeden dziękuje drugiemu poklepując po plecach...
To może tak można jednak....:bigsmile:
Jaką traumę przeżyłeś w młodości bracie???
Czy porwali Cię kosmici???
A może smok Ci przypalił ogon???
Piszesz tak jakbyś był wyrwany z rąk NEW AGE...
Może potrzebujesz ciepła...:bigsmile:
x. Fran?§oise Perriot
Po za Kościołem nie ma zbawienia
I. Aforyzm ten, rażący może na pierwsze wejrzenie swą, pozorną skrajnością, jest przystępną i popularną formą zasady teologicznej i dogmatyÂcznej, że "Kościół jest społeczeństwem koniecznem." Innemi słoÂwy: "Każdy, by dojść do zbawienia duszy, obowiązany jest stanowić cząstkę Kościoła." Kościół, o którym tu mowa, jest-to Kościół, w wiÂdomych formach ustanowiony przez Chrystusa Pana i zostający pod zarządem Jego namiestnika a następcy św. Piotra.
Zauważyć tu trzeba, że ta konieczność należenia do Kościoła celem zbawienia duszy jest koniecznością wynikają z obowiązÂku. A zatem, krępuje nas ona w ten sam sposób, co obowiązek, którego ona jest następstwem. Jakoż, obowiązek przypuszcza w tym, kogo dotyczy, pewne poznanie samego nałożonego nań zobowiązania oraz możliwości dopełnienia tego zobowiązania: skąd znowu wniosek, że ci tylko są de facto obowiązani wejść do Kościoła, którzy poznali Kościół jako środek konieczny do osiągnięcia zbawienia. Co zaś do tych, którzy bez swojej winy nie wiedzą, o istnieniu tego do zbawienia koniecznego Kościoła, albo też nie mają sposobności doń się przyłączenia, to dla nich faktycznie obowiązek przyłączenia się do tego Kościoła celem zbawienia swej duszy nie istnieje, i jeśli tym sposobem pozostają po za Kościołem, nie można stosować do nich zasady: "Po za Kościołem niema zbawienia." Zasada ta bowiem tych tylko dotyczy, którzy z własnej winy zostają po za Kościołem. Ci co nie znają Kościoła, zbawić się mogą bez tego specyalnego środka zbawienia przy tych pomocach, jakich Bóg niÂkomu nie odmawia, i przy sumiennem zachowaniu tych przykazań boskich, jakie znają. "....Tacy zakonu nie mający sami sobie są zakonem;" ponieważ "im sumienie ich świadectwo daje i służyć im ma do sądzenia ich "w dzień gdy Bóg sądzić będzie tajemnice ludzÂkie." (Rom. II, 14-16). Wszelako, aczkolwiek nikt nie jest obowiązany de facto do wejścia do Kościoła, gdy go nie zna, to przecież nie mniej rzecz pewna, że de jure obowiązek ten rozciąga się do wszystkich ludzi Jest-to prawo powszechne, wydane dla wszystkich ludzi wogóle i dla każdego człowieka po szczególe, tworzące dla wszystkich i dla każdego obowiązek przyłączenia się do Kościoła, skoro go tylko poznają.
Bóg zatem uczynił z Kościoła zwykły i konieczny dla człoÂwieka środek dojścia do zbawienia. Bóg tego chce nakazującym, aktem woli, od której nikt z pośród ludzi wyłamać" się nie może. StoÂsownie też do tej woli nakazującej, Pan Bóg do tego stopnia przyÂgotował w Kościele zwykłe środki zbawienia, jakie ludziom podaje, że z ogólnej zasady i, jak mówią teologowie, de potentia ordinatat tylko w Kościele i przez Kościół rozdziela swe szczególne łaski, wynikające z dokonanego przez Chrystusa odkupienia. Nie mówimy bynajmniej, aby Bóg nie udzielał tych łask nikomu po za KościoÂłem, lecz jeśli to czyni, dzieje się to skutkiem wyjątkowego miłoÂsierdzia i ponad zwykłymi prawami Opatrzności. Wszelako, czemże byli i czem są jeszcze, niestety, ludzie, obdarzeni samem tylko świaÂtłem rozumu i łaskami ogólnemi, przy pomocy których rzeczywiÂście i doskonale można zachowywać prawo i nabywać życie wieÂczne? Odpowiada nam na to pytanie św. Paweł razem z proroÂkiem Dawidem; "Wszyscy się odchylili, społu stali się nieużytecznyÂmi; niemasz ktoby czynił dobrze, niemasz, aż do jednego." (Rom. III, 11; Ps. XIII, 3-7): rozumie zaś to o ogóle moralnie uważaÂnym. Potwierdza tę prawdę doświadczenie tych, co żyją między niewiernymi: tylko bardzo niewielu z pośród niewiernych zachowuÂje znane przez się przepisy prawa przyrodzonego. W tem znaÂczeniu też można powiedzieć, że "po za Kościołem niema zbawienia," gdyż po za Kościołem mało ludzi pracuje nad swem zbawieniem. Nie jest-to jednak żadna zasada, tylko stwierdzenie faktów, którymi się w tem miejscu zajmować nie potrzebujemy.
Stawiamy tedy zasadę, że pewnik "po za Kościołem niema zbawienia" wyraża obowiązek, z prawa dotyczący każdego w ogóle człowieka, a faktycznie dotyczący tylko tego, kto zna Kościół, - obowiązek, mówię, wejścia na łono Kościoła, jeśli się chce zbawić swą duszę.
Ale, w Kościele rozróżnić należy to, co teologowie nazywają ciałem Kościoła, i to co nazywają duszą Kościoła. Ciałem KościoÂła jest zewnętrzne i widzialne społeczeństwo, utworzone przez Chrystusa, a polegające na papieżu jako na. swej pierwszorzędnej podstawie, w którem to społeczeństwie wierni, pozostający pod najÂwyższą władzą jurysdykcyi papieskiej, wyznają tęż samą wiarę objaÂwioną, przyjmują też same sakramenta św. i ulegają tym samym prawom. Duszą Kościoła jest Duch św., albo co na jedno wychoÂdzi, Trójca przenajświętsza, i - w istocie swej formalnej - łaska uświęcająca. Niepodobna się zbawić bez łaski uświęcającej, którą Duch św. czyli Trójca Przenajświętsza udziela duszom, by ta łaska w nich stanowiła pierwiastek życia duchowego. I w tem też znaczeniu "poza duszą Kościoła nie może być zbawienia." Ale kto zna Kościół, temu niepodobna jest należeć do duszy Kościoła, jeśli stanowić nie będzie cząstki ciała tegoż Kościoła; Bóg bowiem włożył na ludzi obowiązek należenia do ciała Kościoła, - Kościoła zewnętrznego i widzialnego. Nie dość jest tedy chcieć należeć do samej tylko duszy Kościoła, czyli do samego tylko niewidzialnego społeczeńÂstwa sprawiedliwych, w którem żyje i działa dusza Kościoła.
Dokładne zatem i całkowite znaczenie zasady: "po za KościoÂłem niema zbawienia," jest takie: "Niema zbawienia dla nikogo, kto z własnej winy pozostaje po za ciałem Kościoła."
II. Wielu miałoby chęć powiedzieli: Durus est hic, sermo et quis potest eum audire? Twarda to mowa i któż słuchać jej zdoła?
Jedni utrzymują, że wystarcza każdemu uświęcać się w tej religii, którą otrzymał od przodków, nie troszcząc się o to, która, religia jest prawdziwa i czy się jest obowiązanym ją przyjąć. Myślą oni, że obojętna to rzecz dla zbawienia duszy, czy się tę lub ową wyznaje wiarę. Błąd to aż nadto widoczny. Jakżeby to boÂwiem mogło być rzeczą obojętną, w przedmiocie tak niesłychanie ważnym jak religia, wyznawać kłamstwo lub prawdę?
Jeśli istnieje jaka prawdziwa religia, to tę prawdziwą religię przyjąć trzeba. Jeśli przodkowie błądzili, to synowie ich nie mają potrzeby naśladować ich błędu. Powinni natychmiast wrócić do religii prawdziwej, skoro ją tylko poznają. Inaczej bowiem, staÂwiają się po za porządkiem ustanowionym przez Boga i tracą naÂdzieję zbawienia. Cześć dla przodków i poszanowanie ich wiary nie będzie mogło być im wymówką wobec Boga, który ich powoÂłuje i do pójścia za tem wezwaniem obowiązuje.
Inni znów mniemają, że każdy ma prawo wyznawać tę wiarę, którą jego rozum uzna za prawdziwą; w pewnem znaczeniu słuszne to mniemanie, ale bynajmniej nie w tem znaczeniu, jakoby nie było obowiązku wyznawania pewnej wiary określonej i jedynie prawdziwej.
Inni wreszcie myślą, że każdy może w każdej religii znaleść środek zbawienia swej duszy, i powiadają, że wolno mieć nadzieję zbawienia tym, co żyją po za prawdziwym Kościołem ChrystusoÂwym. Dogmatyczny ten błąd temi słowy napiętnował Pius IX naÂzajutrz po ogłoszeniu dogmatu Niepokalanego Poczęcia: "Z prawdziwą dowiadujemy się boleścią, że inny jeszcze błąd nie mniej zgubny rozpowszechnił się w niektórych stronach katolickiego świata i opanował umysły wielu bardzo katolików, którzy wyobrażają sobie, że mogą mieć nadzieję zbawienia ci, co nie stanowią cząstki prawdziwego Chrystusowego Kościoła. Stąd się też dzieje, że zadają oni sobie często pytania, jaki będzie po śmierci los i położenie tych, którzy wcale nie należeli do wiary prawdziwej, i przytoczywszy sobie powody najbardziej próżne i bezpodstawne, oczekują na swe pytanie odpowiedzi przychylnej błędnemu ich przekonaniu.
Dalecy jesteśmy, czcigodni Bracia, od tego, abyśmy śmieli zakreślać granice miłosierdziu Bożemu, które jest nieskończone; nie chcemy bynajmniej zgłębiać zamiarów i ukrytych sądów bożych, będących niezgłębioną przepaścią, której niezdolna przeniknąć myśl ludzka. Atoli, podług wymagań Naszego Apostolskiego urzędu pragniemy pobudzić waszą troskliwość i czujność biskupią, abyście wszystkiemi siłami starali się rugować z umysłów ludzkich to bezbożne i zgubne przekonanie, że droga zbawienia wiecznego znajÂdować się może we wszystkich religiach. W miarę zdolności i tej nauki, jaką się odznaczacie, okazujcie ludom powierzonym waszemu staraniu, że dogmaty wiary waszej świętej żadną miarą nie są przeÂciwne miłosierdziu i sprawiedliwości Bożej. Trzeba wprawdzie przyjąć jako zasadę wiary, że po za Kościołem apostolskim nikt zbaÂwić się nie może, ponieważ on jest jedyną arką zbawienia, i kto się do niej nie schroni, zginie w wodach potopu; jednakże z najzupełÂniejszą pewnością przyznać trzeba, że ci co odnośnie do prawdziwej religii znajdują się w niepokonalnej nieświadomości, wcale nie odpowiadają za nią w oczach bożych." (Allokucya Singulari quadam). Taka jest oto autentyczna i całkowita formuła nauki katolickiej, o tym przedmiocie. Tę właśnie formułę staraliśmy się rozwinąć powyżej, i tę postaramy się udowodnić w paragrafie następującym.
III. A. Gdy Chrystus wysyłał apostołów na wszystek świat, powierzył im potrójną dla zbawienia łudzi władze: władzę nauczaÂnia: Euntes docete omnes gentes; władzę udzielania Sakramentów, a szczególnie chrztu św.: baptizantes eos; władzę nauczania ludzi praw, opiekę nad któremi apostołom powierzył: Docentes eos servare omnia quaecunque mondavi vobis. Powierzając zaś potrójną tę właÂdzę i to posłannictwo gronu apostolskiemu, czyniąc wzmiankę o osobnych naukach, jakie samym tylko apostołom a nie innym udzielał, wyraźnie wskazywał, że oni sami a nie kto inny, mają, otrzymać te dary: skąd wniosek, że nikt cieszyć się darami tymi nie będzie, jeÂśli się nie przyłączy do apostołów i ich aż do końca świata naÂstępców, czyli innemi słowy - do Kościoła.
Gdyby wolno było każdemu przyjąć lub odrzucić słowo boÂże, nie przyjmować chrztu św., nie zachowywać przykazań boÂskich, wtedy każdemu byłoby wolno nie przyłączać się do KościoÂła, lecz po za nim sprawować dzieło swego uświątobliwienia. Ale Chrystus Pan wkłada na ludzi ścisły obowiązek wierzenia w to, czego ich naucza przez Kościół: "Idąc, powiada, na wszystek świat, opowiadajcie Ewangelię wszemu stworzeniu." "Kto uwierzy (oczyÂwiście tej Ewangelii) y ochrzci się, zbawion będzie; a kto nie uwieÂrzy, będzie potępion" (Mar, XVI, 16). Niemniej ścisły również wkłada na nich obowiązek przyjęcia chrztu św., jak to widać już z przytoczonego powyżej tekstu, i ze słów następujących: "ZapraÂwdę, zaprawdę powiadam ci: Jeźli się kto nie odrodzi z wody a z Ducha Świętego, nie może wniść do królestwa Bożego" (Jan III, 5). Wreszcie chce Chrystus, aby wypełniano Jego przykazaÂnia; "Jeśli mnie miłujecie, chowaycie przykazania moje" (Jan XIV, 15); te zaś przykazania są to przykazania te same, jakie nam przeÂkazują apostołowie, których powaga ma być z woli Chrystusa ta sama, jaką była Jego powaga: "Kto was słucha mnie słucha, a kto wami gardzi mną gardzi" (Łuk. X, 16). Niewątpliwa to zatem prawda, że Chrystus Pan wkłada na ludzi obowiązek przyjmowaÂnia wiary chrześcijańskiej, przyjmowania chrztu św. i słuchania Kościoła. Jeśli się zatem nie wierzy nauczaniu Kościoła, jeśli się nie wyznaje wiary jego, jest się potępionym; jeśli się nie przyjmuje chrztu św., który on udziela i przez który wchodzi się do jego łoÂna, nie można dojść do królestwa bożego; jeśli się go nie słucha, gardzi się samym nawet Twórcą zbawienia. Niepodobna jaśniej wypowiedzieć prawdy, że aby się zbawić, trzeba należeć do KościoÂła, i że "po za Kościołem niema zbawienia."
Kościół, w myśli Zbawiciela, jest trzodą, której On sam jest Pasterzem, - owczarnią, której on jest drzwiami; w tym to KoÂściele przygotował On pastwiska, na których owieczki paść się maÂją, - życie duchowe, które samo jedno tylko zdolne zapewnić szczęÂśliwość wieczną; chce też, aby wszyscy weszli na to pastwisko i do tej owczarni (Jan X, 9, 11, U, 16). I któżby mógł bez grzechu być głuchym na to wezwanie? A jakżeby można nie być wystawionym na śmierć niechybną, jeśliby się pozostawało po za paÂstwiskiem, które podtrzymuje w nas życie?
Kościół jest nadto godami weselnemi, będącymi godłem jedności natury boskiej z naturą ludzką w Słowie Wcielonem. Bóg wzyÂwa ludzi na te gody przez pośrednictwo Apostołów, którzy są ich sługami. Ci co przyjmują to wezwanie przychylnie, doznają rozkoszy godów, to znaczy wiecznej szczęśliwości (Mat. XXII, 2; Łuk, XIV, 16; Apok. III, 20; XIV, 9). Ci zaś co odmawiają wezwaniu temu, ściągają na się gniew króla, którym jest Bóg: są oni na zawsze wykluczeni z izby godowej, skarani przez wykonawców pomsty bożej, rzuceni w ciemności zewnętrzne. (Łuk. XIV, 35; Mat. XXII, 1). Innemi słowy, zgrzeszyli przeciw Bogu, odrzucając wezwanie Jego, które dla nich było rozkazem, i skarani za to zostali odrzuÂceniem wiecznem. A zatem by się zbawić, trzeba wejść do KoÂścioła.
Taż sama myśl wynika z dwóch innych porównań, przez jakie Zbawiciel oznacza Kościół czyli królestwo niebieskie, a mianowicie porównanie z polem, którego owoce zbierają i chowają do gumien pańskich (Mat. XIII, 24, 38); jako też porównanie z niewodem, w który złowiono ryby, mające być nadal przechowanemi (Mat. XIII 47): nie można być przeto zebranym do gumien wiecznych, jeśli się nie jest na roli Ojca niebieskiego, ani też nie można być zachowanym dla pana rybołóstwa, jeśli się nie jest w niewodzie; innemi słowy, nie można być zbawionym, jeśli się nie należy do Kościoła.
B. Potwierdzenie tej nauki Chrystusa znajduje się w pierwÂszych kazaniach apostołów. Aczkolwiek zwracali się oni do zwoÂlenników religii, mającej swój początek w pozytywnej instytncyi Bożej, -religii, która aż do owego czasu prowadziła ludzi do życia wiecznego, - religii, która w swych zasadach i w praktyce swej przechowywała prawdy objawione przez Boga, oraz ceremonie ustanowione przez samego Boga, to jednak apostołowie na wszystkich wkładali obowiązek przyłączenia się do Kościoła. Powołują się bezustannie na tę jedną myśl, że zbawienie jest tylko przez sameÂgo Chrystusa Pana, że trzeba w Niego wierzyć i przyjąć chrzest przezeń ustanowiony (Dz. Ap. II, 38. 41; IV, 12, IX, 47). Otóż, jeÂśli jaka religia mogła wówczas wystarczać ludziom do zbawienia, to z pewnością chyba ta, którą wyznawali żydzi, oraz ci z pośród pogan, którzy się do ich wyznania nawrócili. A jednak oświadÂczają im apostołowie, że zbawić się mogą tylko wtedy, jeśli się przyÂłączą przez chrzest do Kościoła Chrystusowego.
To co święty Piotr głosił żydom od początków swego apostoÂlatu, opisał pod koniec życia w tej formie, jaką często przypomiÂnała tradycya katolicka i orzeczenia zwierzchników Kościoła. WspoÂmniawszy o budowaniu arki Noego, powiada, że w niej "mało, to iest ośm dusz zachowane były przez wodę," i dodaje: "y was teraz podobnego kształtu zbawia chrzest, - chrzest, którego unosząca się na wodach arka była figurą," i "który was teraz... zbawia" (I Piotr, III, 20,21). Jak za czasów Noego zbawieni byli tylko ci, co weszli do arki, tak również dziś zbawiają się tylko ci, co przez chrzest, będący bramą zbawienia, wchodzą do Kościoła. A zatem, zbawienie istnieje tylko dla tych, którzy są w Kościele, jak to wyraził św. Cypryan z właściwą sobie ścisłością i wymowa w następujących wyrazach: "Jeśli nie mógł ujść śmierci ten, co był po za arką, to nie ujdzie jej i ten, co pozostanie po za Kościołem." (De Unit. Eccles. c. 6).
C. Naukę tak jasno sformułowaną w Piśmie św. musieli poÂdawać wszyscy ojcowie i pisarze kościelni, traktujący o Kościele, czy to z powodu heretyków, czy też z powodu pogan. Przytoczymy z pośród tych pisarzy trzech najznakomitszych.
Św. Ireneusz powiada: "Pan osądzi," potępi, "tych wszystkich, którzy są po za prawdą, to znaczy po za Kościołem" (1. 4, c. 52): jeśli zaś potępia ich Bóg dla tego, że są po za Kościołem, to znaÂczy, że są winni temu, iż pozostali po za Kościołem, a jeśli jest jedno i to samo być po za Kościołem, co być po za prawdą, to znaczy, że Kościół jest tak samo konieczny jak prawda, i że praÂwda tylko w nim się znajduje. Te są dwa podane przez św. IreÂneusza powody twierdzenia, że "po za Kościołem niema zbawienia."
Prościej jeszcze do tegoż dochodzi wniosku Laktancyusz: "Sam tylko prawdziwy Kościół przechowuje prawdziwą religię; on jest źróÂdłem prawdy, siedzibą wiary, świątynią Boga, kto doń nie wchodzi lub zeń wychodzi, niema nadziei życia i zbawienia wiecznego." (De Div. Inst. lib. 4 c. ult.). Prócz wyraźnego orzeczenia, że po za KoÂściołem niema zbawienia, powyższe słowa Laktancyusza zawierają, powód, dla którego sam tylko prawdziwy Kościół zachowuje praÂwdziwą religię.
Któż nie zna owych słów św. Cypryana: "Nie można mieć Boga za ojca, jeśli się niema Kościoła za matkę?" Nie mieć Boga za ojca znaczy tyle, co być wykluczonym od dziedzictwa niebieÂskiego; a zatem niemasz zbawienia dla tego, kto nie jest dziecÂkiem Kościoła. A ów wspaniały ustęp, w którym św. Cypryan, naśladując rozdział listu św. Pawła do Koryntyan o bezużyteczności wszystkiego bez miłości, twierdzi, że bez uległości dla Kościoła i bez łączności z takowym, samo nawet męczeństwo jest bez znaczenia i nie może doprowadzić do szczęśliwej wieczności. "NiepoÂdobna być męczennikiem temu, kto nie jest w Kościele; nie dojdzie do królestwa, kto porzuca tego, który królować powinien.... Nie mogą być z Bogiem ci, którzy nie chcą zachować jedności ducha w Kościele. Próżno dają się palić w płomieniach i na stosach, alÂbo życie swe oddają w paszczękach dzikich zwierząt; wszystko to nie będzie zwycięstwem wiary, lecz kara niewierności... Można śmierć ponieść, a nie mieć prawa do wieńca nagrody." (De Unit. Eccl. n. 14). Słowa te odnoszą się do tych, co z własnej winy po za ciałem Kościoła żyją i umierają.
D. Niegdyś, przed przyjściem Messyasza, obok religii żydowÂskiej istniała jeszcze religia pierwotna, której tradycye, aczkolwiek przyćmione bujną wyobraźnią i zepsuciem ludzkiem, zachowywały przecież cośkolwiek z dogmatów pierwotnych i ceremonii, któremi Bóg pragnął być czczonym. Ponieważ religia żydowska z samego już założenia swego była zacieśniona do jednego tylko narodu, przeto nikt nie mógł wyznawać tej religii w jej formie odrębnej, nie przyÂłączywszy się do narodu żydowskiego, a co za tem idzie, nikt do niej nie był obowiązany. Każdy więc miał prawo służyć Bogu poÂdług zasad prawa naturalnego i zgodnie z tradycyami, przekazanemi mu przez wieki pierwotne. Nie można przeto było wówczas powiedzieć, ze "po za Kościołem żydowskim niema zbawienia."
Ale od przyjścia Messyasza stało się inaczej. Przyjście MesÂsyasza położyło koniec obu religiom: religii mojżeszowej i religii pierwotnej. Jedna i druga religia odnosiła się do Messyasza jako do swego celu; przyczyną ich istnienia było oczekiwanie Messyasza. Wszak to od obietnicy przyjścia Messyasza zaczęła się religia pierÂwotna po upadku człowieka i w początkach stanu natury upadłej; oczekiwanie więc Messyasza było rysem charakterystycznym i istoÂtowym pierwiastkiem tej religii. Po przyjściu Messyasza, religia ta musiała stracić dawną swą formę a przywdziać nową, tę, którą miał Messyasz postawić na miejsce formy dawnej. Toż samo się stało z religią Mojżesza. Ustąpienie jej wyraźnie przepowiedzieli proroÂcy, a podług ich orzeczeń, religię tę miał zastąpić inny nowy poÂrządek rzeczy, jaki miał ustanowić Anioł Nowego Przymierza. I dla tego właśnie ustanowienie Kościoła przez Chrystusa Pana położyło koniec religii pierwotnej i religii mojżeszowej, tak iż nadal nie moÂżna w niej było znaleść zbawienia.
Skądinąd znów, Chrystus Pan, ustanawiając Kościół, którego urządzenie pozwala rozszerzać się mu do wszystkich bez wyjątku ludzi, powierzył mu jednocześnie wszystkie środki zbawienia, które zależały od Jego Wcielenia, wszystkie zasługi, wszystkie nauÂkowe zasady, sakramenta, przykazania a nawet samo posłannictwo swoje. Przez Chrystusa tylko zbawionym być można, przez Niego samego tylko ofiary składane w religii pierwotnej i w religii mojżeszowej mogły ludzi uświęcać i zbawić; tem bardziej zaś po przyjściu Chrystusa przez Niego tylko samego mogą ludzie otrzymywać zbawienie. Oczywista rzecz przeto, że aby dojść do zbawienia, obowiązani są ludzie z jednej strony szukać środków zbawienia tam, gdzie je Bóg złożył, a z drugiej strony, nie ma Bóg obowiązku drogami nadzwyczajnymi dostarczać tych środków zbawienia człowiekowi, co świadomie i dobrowolnie należeć nie chce do społeczeństwa ustanowionego przez Boga celem dostarczenia człowiekowi tych środków. Wynika stąd przeto, że odmawiać wejścia do Kościoła, gdy się go uznaje za instytucję konieczną, znaczy to dla człowieka dobrowolnie stawiać się po za zbawieniem, raz â?? przez grzech, który się popełnia, odpychając wezwanie do wejścia do Kościoła, a powtóre â?? przez bezpośrednie odrzucenia środków zbawienia, jakie Kościół człowiekowi podaje. W takich warunkach człowiek ten musi ginąć, ale ginie wyłącznie z winy własnej.
IV. A. Przedstawiona powyżej i udowodniona katolicka nauka o zbawieniu, jest tak racjonalna, że trudno zrozumieć, dlaczego wywołuje ona w pewnych umysłach jakieś zarzuty. A jednakże, nauka ta bywa dla wielu kamieniem obrazy. Sami nawet katolicy, kapłani z naukami teologicznymi obeznani, wielcy nawet kaznodzieje katoliccy, albo się niepokoili tą nauką, która surowością swą zdała się doprowadzić do rozpaczy, albo też trwożyli się owym możliwym niepokojem, jaki nauka ta wzbudzała w umyśle wiernych nie dość wykształconych i nie zdolnych rozwiązać trudności, jakie w nich ona budziła. Starali się przeto ci katoliccy uczeni usunąć z tej nauki to, co uważali za gorszące.
Na nieszczęście, niektórzy z nich spełniając to zadanie, wyjaśnieniami swymi zniszczyli dogmat wiary katolickiej. Słyszeliśmy wyżej, jak utyskuje Pius IX na błędy, jakie oni rozsiewali w tym względzie. Chcieli miłością rozszerzyć podwoje niebieskie, zanadto ciasne w ich przekonaniu przy tej katolickiej zasadzie, że "poza Kościołem nie ma zbawienia". Gdyby były przeważały ich tłumaczenia i przystosowania dogmatu, gdyby nauka ich wytworzyła była pewne jakieś praktyczne następstwa, oziębiliby w takim razie i stłumili ową żarliwość, jaka popycha misjonarzy katolickich do rozszerzania wszędzie znajomości Chrystusa i Kościoła. Boć pocóż zadawać sobie tyle trudów, podejmować takie prace, tyle krwi przelewać, by doprowadzić do Kościoła ludzi, którzy i bez niego posiadają wszystko, co im do zbawienia potrzebne? I wiele dusz przez to pozostawałoby w ciemnościach i w pomręce śmierci. Tym sposobem, sądząc pod pozorem miłości, że się łagodzi surowość dogmatów, idzie się do zguby dusz ludzkich. Tymczasem dogmaty wiary utrzymują się same przez się; justificata in semetipsa; by być pożytecznie i skutecznie obronionymi nie potrzebują ulegać żadnej zmianie, żadnemu przystosowaniu. Co więcej, wszystkie te mniemane złagodzenia dogmaty wytwarzają zazwyczaj bardzo poważne trudności, które się obracają przeciw samej prawdzie, którą chciano uczynić więcej dostępną. Musimy tu wszakże zaznaczyć, że wszelką tego rodzaju przesadę w łagodności spowodowywa często inna przesada w znaczeniu przeciwnym, a mianowicie przez złość lub przez niewiadomość przesadza się w naszych dogmatach, by je tym łatwiej pokonać. To właśnie się stało z naszą zasadą: "poza Kościołem nie ma zbawienia."
B. Łatwo-to podać w nienawiść nasz dogmat, skoro się przedÂstawi, że Kościół ogólnie i bez żadnych wyjątków uważa za potęÂpionych wszystkich tych, co umierają po za jego łonem, wtedy naÂwet, gdy żadnej po temu z ich strony nie było winy. W takiej nauce Kościoła, znikłaby rzeczywiście sprawiedliwość Boża, która powinna karać człowieka tylko za te grzechy, jakich on jest wiÂnien, jakoteż znikłaby i dobroć boża, której dobrodziejstwa nie moÂgą mieć na celu ograniczenia i ścieśnienia swobód, danych ludziom do zapewnienia sobie zbawienia.
Cóż tedy należałoby odpowiedzieć tym, którychby gorszyła tak pojęta zasada katolicka? Należałoby im tylko wyjaśnić praÂwdziwe tej dogmatycznej zasady znaczenie. Należałoby im mianowicie powiedzieć, że aczkolwiek obowiązek przyłączenia się do Kościoła włożony został na wszystkich ludzi wogóle i na każdeÂgo człowieka po szczególe, to jednak obowiązek ten dotyczył ich wtedy tylko, gdy mieli poznanie Kościoła i świadomość danego przez Boga nakazu wejścia do tego Kościoła; - należałoby im poÂwiedzieć dalej, że tylko tacy ludzie mogliby być karani za to, że odmówili posłuszeństwa przykazaniu, które poznali, i że tym spoÂsobem kara ich i potępienie zgodne było z wymaganiami najściślejÂszej sprawiedliwości; - że nikt z tych, którzy się znajdowali w nieÂprzezwyciężonej a mimowolnej niewiadomości pod względem tego obowiązku nie bywa wykluczony od królestwa niebieskiego za to samo tylko, że nie wszedł do społeczności, której nie znał, lub, że jest do zbawienia konieczna, nie wiedział; - że dobroć boża ukazuje się przedewszyskiem w tem, iż celem wyrwania ludzi z zepsuÂcia, od jakiego nie mogłoby ich zasłonić prawo natury, przygotoÂwała im w Kościele środki udoskonalenia się, by tym sposobem poÂkonywać ich słabość, dla większej korzyści ich dusz, skazanych bez tego na pewną prawie zagładę; że zarówno łatwo jest się zbawić, pod działaniem dobroczynnych praw Kościoła, ustanowionego przez Boga, jak niechybnie można się potępić przy swobodzie, na jaką pozwalają błędne religie; - i że tym sposobem obowiązek przyÂstąpienia do Kościoła jest ze wszystkich obowiązków najmilszy i najÂszczęśliwszy. Rzecz się ma z tym obowiązkiem tak, jak z przyÂkazaniem, którem Bóg każe nam, byśmy Go kochali: "Patrzcie, powiada św. Franciszek Salezy, jak kochane jest to prawo miłoÂści. Ach Panie Boże, czyż nie dość było, abyś nam tylko pozwolił na tę miłość boską, jak Laban pozwolił na miłość Jakuba wzglęÂdem Racheli, a nie pobudzał nas do niej swemi zachętami, nie poÂpychał swemi przykazaniami? Ale nie, boska miłości, aby nam Twa wielkość, ani nasza nizkość, ani żadna wymówka nie przeszkadzała w miłowaniu ciebie, Ty sam nam to rozkazujesz." Już i tak byłoby to dużo, gdyby Bóg, ustanowiwszy Kościół, pozwolił nam doń przyÂstąpić. Lecz by żadna wymówka nie oddalała nas od tak doskoÂnałego a tak koniecznego środka zbawienia, w dobroci swej chciał nam z tego uczynić przedmiot przykazania,
C. Zamiast więc tych odpowiedzi, tak łatwo mogących rozÂproszyć wszystkie zarzuty i wywrzeć zbawienne na serca ludzkie wrażenie niezręczni doradzcy woleli inne wyjaśnienia, mające jaÂkoby łagodzić surowość dogmatu. Im to zawdzięczamy następujące zdania przez Piusa IX wciągnięte do Syllabusu, błędy przezeń poÂtępione pod n° XVI, XVII, XVIII.
"Ludzie mogą znaleść w każdym kulcie religijnym drogę do zbawienia wiecznego."
"Przynajmniej spodziewać się powinno zbawienia wiecznego tych wszystkich, którzy nie żyją na łonie prawdziwego Kościoła Chrystusowego."
"Protestantyzm jest tylko odmienną formą tej samej religii chrześcijańskiej, formą, w której można być tak samo miłym Bogu, jak w Kościele katolickim."
Nie brak zwodniczych racyi, mogących nadawać powyższym twierdzeniom pozór prawdy, i wprowadzać w błąd ludzi nieświaÂdomych:
Niema, powiadają niektórzy, żadnej religii, któraby nie uznaÂwała głównych prawd i najpewniejszych obowiązków prawa natuÂralnego: istnienia Boga, wiary w nieśmiertelność duszy, pokuty za grzechy, poszanowania dla praw bliźniego i t. p. Jakoż, znajomość tych prawd i praktykowanie tych obowiązków wystarcza do zdobyÂcia sobie zbawienia wiecznego.
Skądinąd znów czyż można przypuścić, aby Bóg, otwierając w Kościele nową bramę do szczęśliwej wieczności, zamknął temsaÂmem tę którą otworzył był od początku rodzajowi ludzkiemu, i aby tym sposobem utrudnił dla większości ludzi pochód ku ostatecznej szczęśliwości? A toby właśnie uczynił, gdyby do obowiązków znaÂnego wszystkim prawa naturalnego dorzucił jeszcze obowiązki, jakie wkłada pewna społeczność, której większość ludzi stanowczo musi nieznać.
Co więcej, czegóż się wymaga, z woli Bożej, by być uznanym za sprawiedliwego i być przypuszczonym do posiadania szczęśliwoÂści wiecznej? Oto, - postępowania według sumienia. Tymczasem nic nie przeszkadza zwolennikom błędnej jakiejś religii postępować weÂdług sumienia przez spełnianie swej wiary, takiej, jaką, znają. Mogą się przeto zbawić w tej wierze swojej.
Wreszcie, czyż to jest zgodne ze słodyczą ewangelicznego praÂwa i jego boskiego Twórcy głosić tę surowość zasad, wykluczającą a priori od życia wiecznego znaczną, większość rodu ludzkiego, i ową nietolerancyę, nakazującą nam upatrywać wrogów w tych, których prawo miłości obowiązuje nas kochać, jako siebie samych?
Wynikałoby przeto z tych względów, że nie należy kłaść zaÂnadto wielkiego nacisku na zasadę: "Po za Kościołem niema zbaÂwienia." Nie należy zacieśniać w ten sposób granic miłosierdzia bożego, lecz owszem szeroko otwierać ramiona i jednakiem uczuÂciem zapraszać do wspólnej pracy wszystkich ludzi dobrej woli, gdziekolwiekby się znajdowali, czy to w wyznaniach chrześcijańÂskich, czy to w mahometanizmie, czy to nawet w samem bałwoÂchwalstwie.
Takie-to są główne racye tego umiarkowania, czyli raczej inÂdyferentyzmu, mającego usunąć zgorszenie tych, których przeraża błędne tłumaczenie zasady: "po za Kościołem niema zbawienia." Wszelako wyznać trzeba, że takie lekarstwo nie więcej warte od samej choroby i że przeto Kościół musiał je potępić.
I istotnie, trzy wyżej przytoczone do Syllabusu, zapisane zdaÂnia z wielu względów sprzeciwiają się wierze św., ale zwłaszcza z tego względu, że usiłują dowieść, iż aby zbawić duszę, niema żaÂdnej konieczności, żadnego obowiązku przyłączać się do Kościoła, gdy tymczasem, przeciwnie, Bóg chciał, aby Kościół był społeczeńÂstwem do zbawienia koniecznem.
Co się zaś tyczy samych racyi, popierających te błędy, tośmy powiedzieli, że są one złudne, to znaczy, że zawierają pewne jakieś pierwiastki prawdy, zdolne szerzyć złudzenie co do swej błędności. Przeciwnie zaś, dogmat katolicki, dobrze rozumiany, jest probierczym kamieniem, pozwalającym rozróżnić te pierwiastki prawdziwe i rozÂpoznać kłamliwość założenia.
Że we wszystkich religiach znajdują się prawdy wielkiej doÂniosłości i praktyki zgodne z prawem natury, rzecz-to najpewÂniejsza; - że te prawdy służą niektórym duszom do unikania złego i spełniania dobrego, rzecz-to możliwa; - że tym sposobem dusze te bywają zbawione po za Kościołem, najchętniej to przyÂpuszczamy, a dogmat katolicki nie zabrania nam tego, gdyż zasada: "po za Kościołem niema zbawienia" nie może się stosować do tych, którzy wcale nie znają Kościoła, jako środka koniecznego do zbaÂwienia. Ale żeby błędne religie zawierały wszystkie prawdy konieÂczne do wierzenia i wszystkie obowiązki konieczne do spełniania, jest-to błąd przeciw wierze, gdyż wiara ta uczy, że Bóg objawił inne prawdy, w które wierzyć obowiązuje, i inne obowiązki, które spełniać nakazuje; - ale żeby wiara w te niektóre prawdy i praktyka tych niektórych obowiązków z prawa i z ogólnej zasady wystarczały do służenia Bogu i udoskonalenia, żeby one w rzeczywistości wystarÂczały ogółowi ludzi i pozwalały mu bez wszelkich trudów osiągnąć jego przeznaczenie, to tego nie pozwala nam wiara przypuszczać z przytoczonego powyżej względu, czemu zresztą i samo doświadÂczenie zaprzecza: - żeby dusze te wbrew zasadzie: "po za Kościołem niema zbawienia" były zbawione, to nie może być prawdą, gdyż zasada ta stosuje się tylko do tych, co z winy własnej są po za Kościołem; i jeśli te dusze są w tem położeniu, to zbawić się nie mogą. Z tych kilku wyjątków nie można żadnego przeciw omaÂwianej zasadzie wyprowadzać wniosku.
Skądinąd znów Pan Bóg, dodając do obowiązków religii pierÂwotnej obowiązki, jakie nakłada Kościół, nie utrudnił nam przez to zbawienia; owszem, przeciwnie, znakomicie nam je ułatwił. Czyż bowiem nie łatwiej otrzymać przebaczenie grzechów przez sakraÂment pokuty, aniżeli wyczekiwać tego przebaczenia od pokuty, czynioÂnej podług własnego upodobania, najczęściej zaniedbywanej, a zawsze pozostawiającej duszę w niepewności o swoim stanie duchowym? Czyż niebiański zasiłek przenajświętszej Eucharystyi nie ułatwia nam wyÂtrwania w dobrem, podtrzymując i rozwijając w nas siły duchowe? I tak się rzecz ma ze wszystkimi środkami uświątobliwienia, jakie człowiek znajduje w Kościele. Prawda, że Bóg czyni nam te środki obowiązkowymi; ale odkądże to i dla czego obowiązek dążenia do celu łatwymi sposobami miałby stanowić przeszkodę do osiągnięcia tego celu? W takim razie za przeszkodę do dobrego należałoby także uważać wszelkie zobowiązania czynienia dobrego.
Bóg, otwierając ludziom w Kościele nową, obszerniejszą i wyÂgodniejszą bramę do nieba, obowiązując ich do korzystania z niej, nie zamknął bynajmniej zbłąkanym bram dawnych. Są one dla nich otwarte do czasu, póki nie poznają nowej. Założenie Kościoła nie pozbawia ich żadnej z tych łask, jakie mogą otrzymywać w tym stanie, w jakim się obecnie jeszcze znajdują. Atoli nie można się spodziewać, aby oni się cieszyć mogli odrębnemi pomocami, jakie Bóg złożył w ręce Kościoła. Wprawdzie Bóg nadzwyczajnym rzeczy porządkiem zbawić ich może, ale On sam wie tylko, co uczyni, podczas gdy w Kościele ludzie ci znajdują najłatwiejsze środki zbawienia duszy. Położenie ich w porównaniu z położeniem dusz wiernych nazwać można nieszczęśliwem, ale w porównaniu z owem położeniem, w jakiem-by się znajdowali, gdyby Kościół nie został założony, jest zupełnie to samo, w niczem nie zmienione.
Co więcej, dogmat katolicki pozwala nam przypuszczać, że wyÂznawcy błędnej jakiejś religii, nie posiadając żadnej znajomości KoÂścioła, mogą być zbawieni, a zbawieni nadzwyczajną jakąś drogą, jeśli czyny ich zgadzały się z ich sumieniem. Ale inaczej-by się stało, gdyby, znając Kościół i ciążący na nich obowiązek, doń się przyłączenia, trzymali się odeń zdaleka, gdyż w takim razie świadomie i dobrowolnie byliby nieposłuszni pozytywnemu prawu bożemu.
Wreszcie, nie sprzeciwia się bynajmniej łagodności i miłości chrześcijańskiej nauka, która, oddając każdemu co mu się należy, od wszelkiej winy i od wszelkiej kary uwalnia tego kto się znajÂduje po za Kościołem wskutek czystej tylko niewiadomości i bez żadnego ze swej strony dobrowolnego zaniedbania; ale która winÂnym i kary godnym uznaje tego, kto dobrowolnie odpycha środki zbawienia, jakie Bóg ustanowił i obowiązkowymi uczynił. Nie ozięÂbia w niczem ducha miłości i łagodności to stwierdzenie faktu, że więÂkszość ludzi, żyjących po za Kościołem, żyje tak, iż zbawienie ich jest bardzo niepewne, że błędne nauki i błędne religie nie są w możnoÂści dostarczyć im siły, potrzebnej do zwalczenia w sobie potrójnej pożądliwości i do zachowania przynajmniej prawa natury. Fakt-to, niestety, zanadto pewny i aż nadto udowodniony.
Co byłoby rzeczywiście rzeczą okrutną i wszelkiemu uczuciu miłości przeciwną, to, pod pozorem, że niewierni mają w swych błęÂdnych religiach, w swych błędnych wierzeniach, środki do zbawieÂnia konieczne, pozostawiać ich samym sobie, nic nie czyniąc, by im przez pośrednictwo Kościoła zapewnić zbawienie, które bez Kościoła, z największem dusz niebezpieczeństwem utracić mogą. Co byłoby okrucieństwem, wszelkiej miłości przeciwnem, to pod pozorem nienaÂrażania dobrej ich wiary i wolności, pozostawiać ich w niewiadomoÂści tego, co Bóg dla ich zbawienia uczynił, jako też w nieznajomości obowiązku odpowiadania swem życiem zamiarom miłosierdzia bożego nad nimi; słowem, - nie powoływać ich do królestwa bożego. Oto, do czego-by doprowadził duch, przeciwny duchowi Chrystusowemu.
Co się zaś tyczy wiernych uczniów i wyznawców Pańskich, którzy według słów bożych i nieomylnego nauczycielstwa Kościoła wierzą, że "po za Kościołem niema zbawienia," to oni, nie tylko nie opuszczają i po nieprzyjacielsku nie traktują tych, co jeszcze siedzą w ciemnościach i w cieniu śmierci, lecz owszem idą do nich, zwiastują im dobrą nowinę Ewangelii, dla zbawienia ich narażają się na wszelkie, trudy, na wszelkie braki, a nawet na wszelkie cierÂpienia; wspomagają ich nawet w ich fizycznych cierpieniach, szczęÂśliwi, że mogą w ten sposób mieć nadzieję przywiedzenia ich do ChryÂstusa, w którym jedynie znajdą życie wieczne. To właśnie zaleca czynić Pius IX w następujących słowach, któremi zamykamy artyÂkuł niniejszy:
"Ponownie musimy przypomnieć i potępić błąd bardzo ważny, w jakim na nieszczęście znajdują się niektórzy katolicy, którzy myślą, że osoby żyjące w błędach i poza wiarą prawdziwą... mogą dojść do życia wiecznego. Mniemanie â?? to najzupełniej przeciwne nauce katolickiej.
Wiemy, i wy również wiecie, że ci co się znajdują w niepokonalnej niewiadomości pod względem najświętszej wiary naszej, i którzy, starannie przestrzegając prawa natury i jej przykazań, wypisanych przez Boga na sercu wszystkich, jako też usposobieni będąc do uległości względem Boga, wiodą życie uczciwe i prawe, mogą przy pomocy światła i łaski bożej otrzymać życie wieczne. Bóg bowiem, którzy doskonale widzi, przenika i zna umysł, duszę, myśli i skłonności wszystkich, w najwyższej dobroci swej i łaskawości nie mógłby ścierpieć, aby ten, co nie jest winien dobrowolnego grzechu, ulegał wiecznym męczarniom i karze.
Ale też równie dobrze jest znany ten dogmat katolicki, że nikt zbawiony być nie może poza Kościołem... i że ci, co są oporni względem powagi i orzeczeń Kościoła... nie mogą otrzymać zbawienia wiecznego. Jasne są bowiem słowa Chrystusa Pana: "a ieśliby kościoła nie usłuchał, niechci nędzie iako poganin y celnik... Kto was słucha mnie słucha, a kto wami gardzi mną gardzi, a kto mną gardzi, gardzi tym, który mnie posłał... Kto nie uwierzy potępion będzie... Kto nie wierzy już potępion iest... Kto nie iest ze mną przeciw mnie iest, a kto nie zbiera ze mną, rozprasza." To też apostoł Paweł powiada, że tacy ludzie są potępieni przez własne sumienie, a św. Piotr nazywa ich kłamliwymi nauczycielami, którzy wprowadzają odszczepieństwa zatracenia, i zapierają się tego Pana, który ich kupił, przywodząc na się prędkie zginienie (II Petri 2-1).
W każdym jednak razie, niechaj się strzegą synowie Kościoła katolickiego, aby nie byli nieprzyjaciołmi tych, którzy nie są złączeniu z nami węzłami tej samej wiary i tejże samej miłości. Przeciwnie, nich się starają zabezpieczyć ich i wspomagać wszelką troskliwością chrześcijańskiej miłości, jeśli są ubodzy, chorzy albo inną jaką przeciwnością nawiedzeni. A nadewszystko niech pracują nad wydobyciem ich z ciemności błędu, w jakim nieszczęśliwie są pogrążeni, i nas doprowadzeniem ich do Kościoła, owej kochającej matki, która bezustanni z uczuciem miłości wyciąga do nich macierzyńskie swe dłonie, aby wzmocnieni i ustaleni w wierze, nadziei i miłości, odnosząc owoc z każdego dobrego czynu, otrzymali zbawienie wieczne." (Enc. Quanto conficiamur z dn. 16 sierpnia 1863 r.).
_______________________________________
Tłum. i opr. x. Władysław Szcześniak
Zacytuj słowa z pisma w których Jezus mówi o nienawiści do bliźniego...
Proszę zacytuj...
A może coś o stosach i palach???
Chyba nie znajdziesz ...
Tak więc najpewniejszą rzeczą jest, że wszyscy ci, którzy trzymają się i bronią jakiegoś zdania przeciwnego rzymskiemu i katolickiemu Kościołowi, zrywając tym samym z nim jedność, jeśli z uporem pozostając w herezji lub schizmie zakończą życie, to za karę będą cierpieć wieczne męki w piekle, pomimo tego że mogło się wydawać, iż niektórzy z nich żyli uczciwie. Z pewnością, heretycy i schizmatycy, nawet jeżeli okazywaliby się jako skromni, życzliwi, wstrzemięźliwi i żyjący w czystości; nawet gdyby udzielali najhojniej jałmużny ubogim; nawet gdyby wytrwale modlili się do Boga, a w swych prośbach ze skruchą wylewaliby wiele łez; nawet gdyby prowadzili najbardziej surowe życie, i dokonywaliby zdumiewających dzieł; nawet gdyby chętnie i nieustraszenie ciała swe wydali na śmierć; ponieważ jednak są pyszni, i fałszywymi objaśnieniami wywracają Pismo święte, i rozrywają jedność Kościoła, nie mogą mieć prawdziwej miłości. Bóg się nimi brzydzi, i odrzuca ich od Swego Królestwa jako największych wrogów: i nie dostąpią oni zbawienia nigdy, chyba że z pokorą i posłuszeństwem podporządkują się Matce-Kościołowi, odrzucając swe fałszywe zapatrywania. Trwaj zatem w prawej, chrześcijańskiej i prawdziwej wierze; wierząc bez udawania w to, w co wierzy Kościół katolicki, i rozważając to, co on pobożnie rozważa".
o. Ludwik Blozjusz OSB. Speculum spirituale.
Torquemado, Tomku, zastanówcie się, czy po śmierci nie spotka Was los faryzeuszy, którzy ściśle przestrzegali prawa, ale nie przyjęli nauki Jezusa, gdyż zadawał się z celnikami, Samarytanami itp., a co gorsza nie przestrzegał szabatu.
Nie podobna być męczennikiem temu, kto nie jest w Kościele; nie dojdzie do królestwa, kto porzuca tego, który królować powinien... Nie mogą być z Bogiem ci, którzy nie chcą zachować jedności ducha w Kościele. Próżno dają się palić w płomieniach i na stosach, albo życie swe oddają w paszczękach dzikich zwierząt; wszystko to nie będzie zwycięstwem wiary, lecz karą niewierności... Można śmierć ponieść, a nie mieć prawa do wieńca nagrody." (De Unit. Eccl. N. 14)
św. Cyprian
Kto bowiem oddzielony od Kościoła łączy się z cudzołożnicą, jest odsunięty od obietnic Kościoła i nie dojdzie do nagrody Chrystusa ten, kto porzucił Kościół Chrystusa... Kto nie utrzymuje tej jedności, nie zachowuje prawa Bożego, nie zachowuje wiary Ojca i Syna, nie dąży do życia i zbawienia.
Bóg jest jeden, Kościół jeden, jedna wiara, lud jeden - połączony związkiem zgody w trwałą jedność ciała. Jedności nie można pokrajać ani rozbić jednego ciała przez niezgodność spoiwa.
Nie może [Kościół]... z poszarpanym wnętrzem być rozdarty na kawałki. Cokolwiek od karmiącego rdzenia się oddzieli, nie będzie mogło tak oderwane żyć ani oddychać.
św. Cyprian
Kościół nie ma dialogować, tylko NAUCZAĆ.
Promowanie homoseksualizmu w anglikanizmie oburza wielu ludzi. Większość protestantów innych wyznań też jest temu przeciwna. Z kolei w naszym Kościele też się niestety dzieje wiele złych rzeczy, bo wszyscy jesteśmy grzeszni. Nikt nie ma monopolu na świętość.
Oczywista rzecz przeto, że aby dojść do zbawienia, obowiązani są ludzie z jednej strony szukać środków zbawienia tam, gdzie je Bóg złożył, a z drugiej strony, nie ma Bóg obowiązku drogami nadzwyczajnymi dostarczać tych środków zbawienia człowiekowi, co świadomie i dobrowolnie należeć nie chce do społeczeństwa ustanowionego przez Boga celem dostarczenia człowiekowi tych środków. Wynika stąd przeto, że odmawiać wejścia do Kościoła, gdy się go uznaje za instytucję konieczną, znaczy to dla człowieka dobrowolnie stawiać się po za zbawieniem, raz â?? przez grzech, który się popełnia, odpychając wezwanie do wejścia do Kościoła, a powtóre â?? przez bezpośrednie odrzucenia środków zbawienia, jakie Kościół człowiekowi podaje. W takich warunkach człowiek ten musi ginąć, ale ginie wyłącznie z winy własnej.
Przedstawiona powyżej i udowodniona katolicka nauka o zbawieniu, jest tak racjonalna, że trudno zrozumieć, dlaczego wywołuje ona w pewnych umysłach jakieś zarzuty. A jednakże, nauka ta bywa dla wielu kamieniem obrazy. Sami nawet katolicy, kapłani z naukami teologicznymi obeznani, wielcy nawet kaznodzieje katoliccy, albo się niepokoili tą nauką, która surowością swą zdała się doprowadzić do rozpaczy, albo też trwożyli się owym możliwym niepokojem, jaki nauka ta wzbudzała w umyśle wiernych nie dość wykształconych i nie zdolnych rozwiązać trudności, jakie w nich ona budziła. Starali się przeto ci katoliccy uczeni usunąć z tej nauki to, co uważali za gorszące.
Na nieszczęście, niektórzy z nich spełniając to zadanie, wyjaśnieniami swymi zniszczyli dogmat wiary katolickiej. Słyszeliśmy wyżej, jak utyskuje Pius IX na błędy, jakie oni rozsiewali w tym względzie. Chcieli miłością rozszerzyć podwoje niebieskie, zanadto ciasne w ich przekonaniu przy tej katolickiej zasadzie, że "poza Kościołem nie ma zbawienia". Gdyby były przeważały ich tłumaczenia i przystosowania dogmatu, gdyby nauka ich wytworzyła była pewne jakieś praktyczne następstwa, oziębiliby w takim razie i stłumili ową żarliwość, jaka popycha misjonarzy katolickich do rozszerzania wszędzie znajomości Chrystusa i Kościoła. Boć pocóż zadawać sobie tyle trudów, podejmować takie prace, tyle krwi przelewać, by doprowadzić do Kościoła ludzi, którzy i bez niego posiadają wszystko, co im do zbawienia potrzebne? I wiele dusz przez to pozostawałoby w ciemnościach i w pomręce śmierci. Tym sposobem, sądząc pod pozorem miłości, że się łagodzi surowość dogmatów, idzie się do zguby dusz ludzkich. Tymczasem dogmaty wiary utrzymują się same przez się; justificata in semetipsa; by być pożytecznie i skutecznie obronionymi nie potrzebują ulegać żadnej zmianie, żadnemu przystosowaniu. Co więcej, wszystkie te mniemane złagodzenia dogmaty wytwarzają zazwyczaj bardzo poważne trudności, które się obracają przeciw samej prawdzie, którą chciano uczynić więcej dostępną. Musimy tu wszakże zaznaczyć, że wszelką tego rodzaju przesadę w łagodności spowodowywa często inna przesada w znaczeniu przeciwnym, a mianowicie przez złość lub przez niewiadomość przesadza się w naszych dogmatach, by je tym łatwiej pokonać. To właśnie się stało z naszą zasadą: "poza Kościołem nie ma zbawienia."
F. Perriot. Słownik Apologetyczny Wiary Katolickiej podług D-ra Jana Jaugey'a, opracowany i wydany staraniem x. Wł. Szcześniaka, Mag. Teol. i grona współpracowników, T. II. Warszawa 1894, s. 411-412
Tak samo powiedzą Żydzi, Muzułmanie , Protestanci i inni...
Trzeba być dobrym człowiekiem ...
Tu zgadzam się z Tobą ale my wierzymy w inne dogmaty a Muzułmanie, Żydzi, Protestanci i inni w inne .
Ale czy to znaczy że w oczach Boga są gorsi???
Nie sądzę...
Wierzyć można i nie trzeba być katolikiem...
ja się cieszę że jestem katolikiem ale szanuję inne wyznania i wcale nie uważam że nie będą zbawieni...
Mistrzu a Prawosławni też nie wierzą w dogmat Trójcy Świętej...
I co nie będą zbawieni???
A przecież spożywają ciało Chrystusa...
Nie wolno tak łatwo przekreślać innych wyznań
niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka - którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych - że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy. On jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła. I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni.
Dz. 4,10-11
Bulla
UNAM SANCTAM
formułująca dogmat o posłuszeństwie Biskupom Rzymu
papieża Bonifacego VIII
18 listopada 1302 r.
Bonifacy, biskup, sługa sług Bożych, na wieczną rzeczy pamiątkę.
Przymuszani wiarą, zobowiązani jesteśmy wierzyć i utrzymywać, że jest jeden święty, katolicki i apostolski Kościół. I stanowczo wierzymy oraz wyznajemy, że poza nim nie ma zbawienia ani odpuszczenia grzechów, zgodnie z tym, co mówi Oblubieniec [Kościoła] w Pieśni nad Pieśniami: "Jedna jest gołębica moja, doskonała moja, jedynaczka matki mojej, wybrana rodzicielki swojej" (Pnp 6,8), co reprezentuje jedno ciało mistyczne, którego głową jest Chrystus, zaś głową Chrystusa Bóg (1 Kor 11,3). W nim jest jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest (Ef 4,5). Jedna przecież była arka Noego w czasie potopu, symbolizująca jeden Kościół, która będąc wykonana jedną miarą, jednego miała sternika i rządcę: mianowicie Noego. I poza tą arką wszystko, co istniało na ziemi â?? jak czytamy â?? zostało zniszczone.
Ten Kościół czcimy jako jedyny, gdyż Pan, mówiąc przez swego Proroka: "Wyrwij od miecza, Boże, duszę moją, a z mocy psa jedyną moją" (Ps 21,20), modlił się za swą duszę, tj. za siebie samego jako głowę i jednocześnie za ciało, które to ciało nazwał jednym i jedynym Kościołem ze względu na jednego Oblubieńca, jedność wiary, sakramentów i miłości Kościoła. Kościół jest ową "nie szytą suknią" Pana, która nie została pocięta, lecz wygrana rzuceniem losu (J 19,23-24). Dlatego ten jeden jedyny Kościół ma jedną głowę, nie dwie głowy, bo gdyby miał dwie głowy byłby jakimś potworem, mianowicie Chrystusa i wikarego Chrystusa: Piotra i następców Piotra. Pan bowiem powiedział do Piotra: "Paś owce moje" (J 21,17). Powiedział "Moje owce", używając ogólnego terminu, a nie konkretnie te lub owe, z czego jasno wynika, że powierzył Mu wszystkie Swoje owce. Jeśli zatem Grecy lub inni mówią, że nie zostali powierzeni Piotrowi i jego następcom, to muszą wyznać, iż sami nie są z owiec Chrystusa, ponieważ Pan mówi u Jana, że jest jedna owczarnia oraz jeden i tylko jeden pasterz. Ewangelia uczy nas, że w tej jego owczarni i w jej władzy są dwa miecze, mianowicie duchowy i doczesny. Kiedy bowiem apostołowie powiedzieli: "Oto tutaj dwa miecze" (Łk 22,38), Pan nie odpowiedział, że to za dużo, ale że wystarczy. Ten więc, kto zaprzecza iż miecz doczesny jest w mocy Piotra, źle interpretuje słowo Pana, który mówi "Włóż swój miecz do pochwy" (Mt 26,52). Oba miecze: duchowy i materialny są więc we władzy Kościoła: pierwszym zarządza się dla Kościoła, drugim przez Kościół; pierwszy rękami kapłana, drugi rękami książąt i królów, lecz z woli i przyzwolenia kapłana.
Jeden miecz jednakowoż musi koniecznie być poddany drugiemu, zaś władza doczesna â?? duchowej, Apostoł bowiem mówi: "Nie ma władzy jak tylko od Boga, a te władze które są, przez Boga są ustanowione" (Rz 13,1-2), a nie byłyby ustanowione, gdyby jeden miecz nie był poddany drugiemu, i gdyby mniejszy z nich nie był poddany drugiemu do większych czynów.
Według bowiem św. Dionizego, prawem Bożym jest by rzeczy najmniejsze osiągnęły najwyższy cel poprzez pośrednie. Wtedy bowiem, według porządku świata, wszystkie rzeczy osiągają swój cel nie jednakowo i natychmiast, lecz najmniejsze przez pośrednie, zaś niższe przez wyższe. Stąd też musimy bardziej otwarcie wyznawać, że władza duchowa przewyższa godnością i wartością wszelką władzę doczesną, stosownie do tego jak rzeczy duchowe przewyższają doczesne. Widzimy to bardzo wyraźnie poprzez dawanie dziesięcin, a także błogosławieństw i poświęcenia, ze sposobu przyjęcia tej władzy i rządu nad poddanymi królestwami. Sama prawda daje bowiem świadectwo, że władza duchowa winna ustanowić władzę świecką i osądzać ją, jeśli okaże się, iż nie jest dobra. Proroctwo Jeremiasza potwierdza to w stosunku do Kościoła i władzy kościelnej: "Daję ci dzisiaj władzę nad narodami i nad królestwami" itd. (Jer 1,10). Jeśli więc ziemska władza zejdzie z właściwej drogi, sądzona jest przez władzę duchową, zaś gdy niższa władza duchowa zbłądzi, wtedy niższa władza jest sądzona przez wyższą. Lecz jeśli najwyższa władza zbłądzi, to może być ona sądzona jedynie przez Boga, nie zaś przez człowieka, jak poświadcza Apostoł: "Człowiek duchowy osądza wszystko, lecz sam przez nikogo nie jest sądzony" (1 Kor 2,15). Władza ta, mimo iż dana jest człowiekowi i jest sprawowana przez człowieka, nie jest władzą ludzką lecz władzą boską, daną słowem z ust Bożych Piotrowi i potwierdzoną Piotrowi i jego następcom przez samego Chrystusa, którego Chrystus nazwał Skałą. Pan bowiem powiedział Piotrowi: "Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie zawiązane w Niebie" (Mt 22,16). Każdy więc, kto się sprzeciwia tej władzy tak zarządzonej przez Boga (Rz 13,12), sprzeciwia się zarządzeniom Bożym, chyba że wymyśla, jak manichejczycy, że istnieją dwa początki, co określamy jako fałszywe i heretyckie, ponieważ według świadectwa Mojżesza Bóg stworzył niebo i ziemię "na początku" (Rdz 1,1), a nie "na początkach". Oznajmiamy więc, twierdzimy, określamy i ogłaszamy, że posłuszeństwo każdej istoty ludzkiej Biskupowi Rzymskiemu jest konieczne dla osiągnięcia zbawienia.
Czy nie boisz się, że po śmierci może spotka Ciebie los faryzeuszy, którzy ściśle przestrzegali prawa, ale nie przyjęli nauki Jezusa, gdyż zadawał się z celnikami, Samarytanami itp., a co gorsza nie przestrzegał szabatu?