Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Sobór Watykański autentycznym znakiem Boga
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
W 1745 r. papież napisał:
"One cannot condone the sin of usury by arguing that the gain is not
great or excessive, but rather moderate or small; neither can it be
condoned by arguing that the borrower is rich; nor even by arguing that
the money borrowed is not left idle, but is spent usefully, either to
increase one's fortune, to purchase new estates, or to engage in
business transactions."
Czyli, w wolnym tłumaczeniu:
- ani niskie odsetki (my dziś przez lichwę rozumiemy nadmierne odsetki),
- ani bogactwo pożyczającego,
- ani to, że niepożyczone pieniądze się marnują, a mogłyby być wykorzystane,
- ani to, że pozwolą komuś się bogacić,
- ani to, że kupi się za nie nieruchomości,
- ani to, że zostaną wykorzystane w transakcjach biznesowych.
Dokładnie tak, jak to widzieli w Średniowieczu (no może niedokładnie - w międzyczasie próbowano wymyślić jakieś sposoby poluzowania tej nauki). Po prostu - Kościół się mylił, a nauczanie uległo zmianie, i to o zgrozo: nie w wyniku IISW.
Natomiast zastanawiające jest dla mnie odrzucanie zwyczajnego nauczania Kościoła, skoro oceniamy, że jest jakoś niezgodne z poprzednim. To jest wg mnie nieprawdopodobne pole do relatywizacji. Bo dogmaty można na palcach wielodzietnej rodziny policzyć. A większość nauczania jest zwyczajna.
Tylko, że ja się na tę możliwą relatywizację godzę. Bo ostatecznie wiara jest osobista. I sumienie też. Dlatego też nie widzę powodu, dla którego należałoby kontestatorów niektórych postanowień soboru zmuszać do działania wbrew sumieniu.
Może z tym też tak będzie.
Trafiłam na całość przemówienia, do którego odnoszą się Gregoriuso podobni, wyrywając pasujący im cytat z kontekstu całości wypowiedzi.
Obszerniejszy fragment:
" Z pewnością istnieje mentalność ciasnych poglądów wyizolowujących Vaticanum II, i to ona sprowokowała tę opozycję. Sporo jej przejawów sprawia wrażenie, iż począwszy od Vaticanum II wszystko zostało zmienione, że wszystko, co go poprzedzało jest bezwartościowe lub, w najlepszym razie, ma wartość jedynie w jego świetle. Drugi Sobór Watykański nie został potraktowany jako część całej, żywej Tradycji Kościoła, ale jako koniec Tradycji, nowy start od zera. Prawda jest taka, że sobór ten w ogóle nie zdefiniował żadnego dogmatu i świadomie wybrał skromną rangę soboru zaledwie pastoralnego. A jednak wielu traktuje go tak, jakby uczynił on z siebie superdogmat odbierający ważność wszystkim pozostałym. Ideę tę wzmacnia to, co dzieje się teraz. To, co poprzednio uważano za najświętsze – forma, w której liturgia jest przekazywana kolejnym pokoleniom – nagle jawi się jako coś najbardziej zakazanego, jako jedyna rzecz, której można bezpiecznie zakazać. Nie toleruje się krytyki decyzji podjętych od czasu Soboru, a z drugiej strony, jeżeli ludzie kwestionują starożytne zasady lub nawet wielkie prawdy Wiary – np. cielesne dziewictwo Maryi, cielesne zmartwychwstanie Jezusa, nieśmiertelność duszy itd. – nikt się nie skarży, a jeśli już, to z tylko z największym umiarem. Ja sam, kiedy byłem profesorem, widziałem jak ten sam biskup, który z powodu pewnego nieokrzesanego sposobu wysławiania się zwolnił przed Soborem nauczyciela będącego naprawdę bez zarzutu, po Soborze nie był gotów zdymisjonować profesora, który otwarcie zaprzeczał pewnym fundamentalnym prawdom wiary.
Wszystko to sprawia, że bardzo wielu ludzi zadaje sobie pytanie: czy dzisiejszy Kościół jest rzeczywiście tym samym Kościołem, co wczoraj? Czy może zmieniono go w coś innego, nic o tym nie mówiąc ludziom? Jedynym sposobem uwiarygodnienia Vaticanum II jest przedstawianie go takim, jakim jest, jako jedną z części nieprzerwanej, unikalnej Tradycji Kościoła i jego wiary. Nie ma najmniejszej wątpliwości, że w duchowych ruchach epoki posoborowej często dochodziło do zapomnienia lub nawet do tłumienia zagadnienia prawdy. Być może stajemy tu wobec najważniejszego dzisiaj problemu teologii i pracy duszpasterskiej. "
Zarazem jednak papież powiedział:
"Obok kwestii liturgicznych centralnymi punktami konfliktu są obecnie ataki Lefebvre’a na dekret dotyczący wolności religijnej i na tak zwanego ducha Asyżu. To tutaj Lefebvre ustala granice między swoim stanowiskiem, a stanowiskiem dzisiejszego Kościoła.
Właściwie nie ma potrzeby, abym obszernie mówił o tym, że to, co głosi on w tych kwestiach, jest nie do przyjęcia. Nie chcemy tutaj rozważać jego błędów, ale raczej zapytać siebie samych gdzie brakuje nam jasności. Dla Lefebvre’a w grę wchodzi tu wojna z ideologicznym liberalizmem, przeciwko relatywizacji prawdy. Oczywiście nie zgadzamy się z nim, że – rozumiany zgodnie z intencjami Papieża – tekst Soboru czy modlitwa asyska były relatywizujące. Koniecznie trzeba bronić Drugiego Soboru Watykańskiego przed arcybiskupem Lefebvrem – jako ważnego i wiążącego dla Kościoła. "
(z Konferencji wygłoszonej 13 lipca 1988 w Santiago do biskupów Chile)
Jeszcze w XIX-wiecznych podręcznikach teologii moralnej można było wyczytać, iż za lichwę uważa się jakikolwiek procent od pożyczki (co było potwierdzone m.in przez odwołania się do nauczania Benedykta XIV). Jak będę miał czas, to przepiszę co na ów temat głosił x. Ambroży Guillois