Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
"Trzy prawdy o piekle"
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Tak jak niebo jest wspólnotą MIŁOSCI, tak piekło jest wspólnotą NIENAWISCI.
Jak już wspomniałam - potępi się tylko ten, kto swojemu Stwórcy powie "spadaj".
Można o Bogu słyszeć, być ochrzczonym, ba nawet uczestniczyć w sakramentach, a jednak Go nie POZNAC:
Potępienie nie jest karą, jako taką - jest świadomym wyborem.
Zatrzymałeś się w duchowym rozwoju.
Już Ci mówiłam/pisałam - przeczytaj sobie uważnie encyklikę o Bożym miłosierdziu.
Przeczytaj dokumenty II SV, a jeszcze lepiej (już to sugerowałam M_Monia) wybierz się na rekolekcje ignacjańskie, tam się kapitalnie Boga POZNAJE.
A na rekolekcjach ignacjańskich byłem już 2 razy.
Do ostatniej chwili naszego żywota tutaj możemy opowiedzieć się za lub przeciw Bogu, prawdopodobnie każdy z nas otrzymuje możliwość POZNANIA Go, być może niektórzy dopiero na łożu śmierci.
Morderca, gwałciciel ma szansę być zbawiony - jeżeli wcześniej nie zatwardził swojego serca - jeśli w chwili spotkania z Jezusem przyjmie Go.
Przykłady:
- łotr na krzyżu,
- św. Paweł.
(Pan Bóg przyjdzie): "aby dokonać sądu nad wszystkimi i ukarać wszystkich bezbożników za wszystkie bezbożne uczynki, przez które okazywała się ich bezbożność, i za wszystkie twarde słowa, które wypowiadali przeciwko Niemu grzesznicy bezbożni»" (List św. Judy 1, 15);
"Znamy przecież Tego, który powiedział: Do Mnie [należy] pomsta i Ja odpłacę. I znowu: Sam Pan będzie sądził lud swój. Straszną jest rzeczą wpaść w ręce Boga żyjącego." (Hebr. 10, 30 - 31)
"Oto przez swoją zatwardziałość i serce nieskłonne do nawrócenia skarbisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia się sprawiedliwego sądu Boga, który odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez wytrwałość w dobrych uczynkach szukają chwały, czci i nieśmiertelności - życie wieczne; tym zaś, którzy są przekorni, za prawdą pójść nie chcą, a oddają się nieprawości - gniew i oburzenie." ( Rzym 2, 5-8).
"Teraz zjawia się On, jako surowy i nieubłagany Sędzia! To nie
litościwy Pasterz, który szuka zbłąkanych owieczek, żeby im przebaczyć, ale Bóg pomsty, który na zawsze już oddziela grzeszników od sprawiedliwych, w zapalczywości Swojego gniewu karze przewrotnych, a sprawiedliwych zanurza w zdroje wiecznych rozkoszy (...) Niedługo już ten zaślepieniec, który spokojnie żył sobie w grzechu, usłyszy wyrok odrzucenia (...) Naprawdę przyjdzie chwila, w której nie będzie już miłosierdzia" (Cytat za: "Kazania Proboszcza z Ars", Warszawa 2009, s. 377, 380.).
Synod Toledański VI uczył zaś: "Oczekujemy
również, że On (Chrystus) przyjdzie na końcu wieków, w tym samym
czasie, kiedy zmartwychwstaną wszyscy, którzy wcześniej pomarli, aby
wynagrodzić sprawiedliwych i ukarać niegodziwych, wedle swego doskonale sprawiedliwego wyroku" (patrz: DS 492).
Z kolei Katechizm św. Piusa X naucza, iż "na
końcu świata Jezus Chrystus przyjdzie z nieba w całej swej chwale i
majestacie, aby sądzić wszystkich ludzi, zarówno dobrych jak i złych, i
aby każdemu udzielić nagrody lub wymierzyć karę stosownie do ich własnych zasług" (tamże: cz. I, rozdz. VII, p. 1)
Wygląda na to, że rekolekcje okazały się dla ciebie bezowocne, bo sądząc po tym co nam serwujesz miłującego Cię Boga jeszcze nie spotkałeś, czyli nie doświadczyłeś Jego bezwarunkowej miłości.
Przypominam Ci wstęp do jednej z medytacji - oczami duszy posadź się na kolanach miłującego cię Ojca, przytul się do Niego...
Cytuję z pamięci, po prawie 20 latach.
Wszystkie etapy rekolekcji przeszedłeś?
Sąd ostateczny to takie coś, co jeszcze się nie wydarzyło, więc proszę sobie nie kpić - WYPRASZAM SOBIE!
A odnośnie trzeciej złosliwej insynuacji, to owszem - wszystkie ważne sprawy rozpatruję przed swoim Panem, można powiedzieć, że "konsultuję"
"Dla tej duszy zatracenie, która chce się zatracić - bo kto pragnie zbawienia, dla tego jest niewyczerpane morze miłosierdzia Pańskiego" (Dz 631);
"Dusza będzie potępiona tylko ta, która sama chce, bo Bóg nikogo nie potępia" (Dz 1452);
"Od nas zależy, czy chcemy przyjąć łaskę Bożą, czy nie; czy chcemy z nią współpracować, czy też ją zmarnujemy" (Dz 1107).
Jedynie zdanie, a dokładnie podkreślona przeze mnie jego część: "Dusza będzie potępiona tylko ta, która sama chce, bo Bóg nikogo nie potępia" (Dz 1452) jest trochę dwuznaczne i może być błędnie interpretowane. Ale i tu można znaleźć w miarę ortodoksyjną jej wykładnię. Potępienie nie jest dziełem Boga w tym sensie, że Bóg przede wszystkim chce zbawienia, a nie potępienia człowieka. Bóg nikogo z góry nie przeznacza więc na potępienie. Nie przeczy to jednak temu, iż Bóg wyda wyrok potępienia na tych, którzy sami je wybrali poprzez swe złe czyny.
Kiedyś zgłosiła się do niego kobieta, wdowa po francuskim oficerze, który popełnił samobójstwo rzucając się z mostu do Sekwany. Poprosiła Ona o. Pio o to aby odpowiedział jej, czy jej mąż został potępiony. On jej odpowiedział, że pomiędzy barierką mostu a powierzchnią wody jej mąż zdążył wzbudzić żal za swój czyn.
http://www.katolik.pl/zbawienie---bonus-czy-nagroda-,2088,416,cz.html
ENCYKLIKA DIVES IN MISERICORDIA
O Bożym Miłosierdziu
Właśnie dlatego, że w świecie, który Bóg tak umiłował, „że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3, 16), istnieje grzech, Bóg, który „jest miłością” (1 J 4, 16), nie może objawiać się inaczej niż jako miłosierdzie. Miłosierdzie odpowiada nie tylko najgłębszej prawdzie owej miłości, jaką jest Bóg (i która jest Bogiem), ale także całej wewnętrznej prawdzie człowieka i świata, który jest jego doczesną ojczyzną.
Miłosierdzie samo w sobie, jako doskonałość nieskończonego Boga, jest również nieskończone. Nieskończona więc i niewyczerpana jest też gotowość Ojca w przyjmowaniu synów marnotrawnych wracających do Jego domu. Nieskończona jest gotowość i moc przebaczania, mając swe stałe pokrycie w niewysłowionej wartości ofiary Syna. Żaden grzech ludzki nie przewyższa tej mocy ani jej nie ogranicza. Ograniczyć ją może tylko od strony człowieka brak dobrej woli, brak gotowości nawrócenia, czyli pokuty, trwanie w oporze i sprzeciwie wobec łaski i prawdy, a zwłaszcza wobec świadectwa krzyża i zmartwychwstania Chrystusowego.
I dlatego też Kościół wyznaje i głosi nawrócenie. Nawrócenie do Boga zawsze polega na odnalezieniu miłosierdzia, czyli owej miłości, która cierpliwa jest i łaskawa (por. 1 Kor 13, 4) na miarę Stwórcy i Ojca — miłości, której „Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa” (2 Kor 1, 3) jest wiemy aż do ostatecznych konsekwencji w dziejach przymierza z człowiekiem: aż do krzyża — czyli do śmierci i zmartwychwstania swojego Syna. Nawrócenie do Boga jest zawsze owocem „odnalezienia” tego Ojca, który bogaty jest w miłosierdzie.
Myślę że to dlatego że kocham Boga i nie z powodu strachu przed piekłem chcę czynić dobro. Nie zmienia to faktu że wiara każdego jest inna. Jeden żałuje doskonale a inny że strachu przed karą. W obydwu przypadkach Bóg okazuje swoje miłosierdzie. Grzech oddziela nas od Boga i powoduje śmierć duszy. Nie jesteśmy w stanie stanąć przed Bogiem w swoich grzechach i nie umrzeć bo On jest doskonały. Możemy jedynie stanąć obmyci we krwi Jezusa a tu konieczna jest wiara i sakramenty w przypadku katolika.
Ateista to człowiek nie dopuszczający istnienia Boga w żadnej formie i tkwiący z własnej woli w takim przekonaniu. Jakoś nie wydaje mi się możliwe bycie nieświadomym ateistą. Nawet ludy pierwotne mają potrzebę wiary w kogoś.
Edit: gdyby nie nauka o Bożej sprawiedliwości w ogóle nie miałabym poczucia grzechu być może i liczylabym na Boże miłosierdzie. Gdyby nie było sprawiedliwości i surowego Boga to nie byłoby też potrzeby żalu niedoskonałego. A tak mogę mieć nadzieję na zbawienie duszy.