Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Wróżby andrzejkowe to przekraczanie Bożych przykazań dla ludzkiej tradycji
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Trudno określić, jak daleko sięgają korzenie święta Bożego Narodzenia. Swą postać przyjęło ono definitywnie w III wieku. Mniej więcej w tym właśnie czasie na Wschodzie pojawia się święto Objawienia Pańskiego, obchodzone 6 stycznia, a na Zachodzie święto Bożego Narodzenia, obchodzone 25 grudnia. Święta te cechuje różne rozłożenie akcentów, wynikające z odmiennego kontekstu religijno-kulturowego, jednakże posiadają one wspólny sens, czyli świętowanie narodzenia Chrystusa jako początku nowego światła, prawdziwego Słońca historii. Analiza skomplikowanych i częściowo spornych szczegółów kształtowania się tych świąt wykracza poza ramy tej niewielkiej książki. Chciałbym tu jedynie zwrócić uwagę na to, co wydaje mi się pomocne dla zrozumienia znaczenia tych dwóch dni. Punktem wyjścia dla ustalenia dnia narodzin Chrystusa jest w sposób zaskakujący data 25 marca. O ile mi wiadomo, najstarsze świadectwo znajduje się u afrykańskiego autora, Tertuliana (ok. 150-207 r.), który najwidoczniej za rzecz powszechnie znaną uważał tradycję, iż Chrystus dostąpił śmierci krzyżowej 25 marca. W Galii dzień ten aż po VI wiek był nieruchomą datą Wielkanocy. W piśmie z roku 243, także pochodzącym z Afryki, a dotyczącym obliczania daty Wielkanocy, odnajdujemy, w związku z interpretacją 25 marca jako dnia stworzenia świata, dość szczególny sposób obliczenia dnia narodzin Chrystusa. Zgodnie z opisem dzieła stworzenia, słońce zostało stworzone dnia czwartego, to znaczy 28 marca. Zatem dzień ten należy postrzegać jako dzień narodzin Chrystusa — dzień wzejścia prawdziwego Słońca historii. Myśl ta jeszcze w III wieku podlegała pewnym modyfikacjom, w wyniku których dzień Męki Pańskiej i dzień Zwiastowania Pańskiego postrzegano jako — kalendarzowo — tożsame i w ten oto sposób dnia 25 marca czczono Zwiastowanie Pańskie oraz poczęcie Pana przez Ducha Świętego w łonie Dziewicy. Święto narodzin Chrystusa dnia 25 grudnia — dziewięć miesięcy po dacie 25 marca — pojawiło się na Zachodzie w III wieku, podczas gdy na Wschodzie, zapewne z powodu różnicy kalendarza, święto to obchodzono pierwotnie 6 stycznia (była to zarazem „odpowiedź" na święto narodzin mitycznego bóstwa obchodzone tego dnia w Aleksandrii).
Nie dają się już dzisiaj utrzymać dawne teorie głoszące, że obchody 25 grudnia przyjęły się w Rzymie w odpowiedzi na dawny kult Mitry lub kult Słońca Niezwyciężonego, popierany w III wieku przez cesarzy rzymskich, próbujących stworzyć nową religię państwową. Decydujący dla wyboru 25 grudnia stał się zapewne związek stworzenia i Krzyża, stworzenia i poczęcia Chrystusa, przy czym z perspektywy „godziny" Jezusa elementy te w sposób oczywisty związane były także z kosmosem; interpretowały one kosmos jako prezwiastowanie Chrystusa, Pierworodnego wobec każdego stworzenia (Kol 1,15), o którym świadczy stworzenie i przez którego nieme posłanie stworzenia zostaje odszyfrowane.
Idąc tokiem myślenia, że zabawy w formie wróżenia są złe i niebezpieczne, tym bardziej należałoby zakazywać pewnych elementów kolędowania. Przebieranie się za diabła to chyba grubszy kaliber niż lanie wosku.
W Piśmie Świętym można przeczytać o rzucaniu losów (Urim i Tummim, wybór Szczepana).
Nie można wyjść z założenia że człowiek który przeżywa kryzys i sięga po Pismo Święte prosząc Boga o pomoc , czyni magiczne rytuałały. Pan Bóg działa w różny sposób już samo posiadanie Pisma Świętego i poszukiwanie w nim odpowiedzi czy pocieszenia jest łaska Ducha Świętego.
Niemniej często mi się zdaża znajdywać wsparcie w codziennych czytaniach.
Ciekawa sytuacja była gdy bardzo się modliłam w intencji córki przyjaciółki która w tym dniu miała mieć bardzo poważną operację mózgu . Nie muszę opisywać jak moja przyjaciółka się bała, w tym dniu czytanie zawierało słowa " nie bój się mały robaczku”.
Innym razem gdy ktoś mnie prosił o modlitwę w sprawie pomyślnego załatwienia rozprawy w sądzie czytanie na ten dzień właśnie tego dotyczyło.
Natomiast zaraz po diagnozie syna gdy rozsypał mi się świat na kawałki a ja sobie dodiagnozwałam dziecko i wynikało że niedługo będzie żyć, nie szukając cytatu otwarło mi się Pismo Święte na księdze Syracha gdzie przeczytałam "Nie zatracajcie się w smutku i zbędnym mędrkowanie w radości jest życie".
Sęk w tym, że zabawy czy wręcz parodia, ośmieszanie wróżb to nie to samo co katechizmowe wróżbiarstwo czy astrologia.
Dobry argument z siankiem, z laniem wodą w śmigus dyngus, urimm i tummim...
Zgadzamy się wszyscy, że nie wierzymy we wróżby, wiara we wróżby jest wszak sprzeczna z pierwszym przykazaniem. Po co więc uczyć tego dzieci?