Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Spowiedz dzieci
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Kościół nie może tego zmienić, bo to Pan Jezus dał moc odpuszczania grzechów swoim Apostołom i ich następcom.
Dlatego widzę w postulatach różnych różne zagrożenia.
Np. kapłan może być człowiekiem małej wiary, małej wrażliwości, gorliwości itp.
Ale też może być człowiekiem świętym i jedynym, który potrafi z dzieckiem porozmawiać o wierze i rozwoju duchowym, bo środowisko rodzinne tego nie zapewnia. Obecnie mam wrażenie, że zdecydowanej większości (procentowo w Polsce) środowisko rodzinne nie zapewnia przekazu wiary.
ida do inej parafii wiele razy tak widziałem
Dziecko wbrew pozorom czesto doświadcza różnych nowych sytuacji, przecież w szkole tez bywa, że ma kontakt z nowym nauczycielem, pedagogiem, czy terapeutą. Musi rozmawiać z kimś mało znanym albo niezbyt lubianym.
Mnie się wydaję, że ważne jest dobre przygotowanie do spowiedzi, noe tylko rachunek sumienia, ale przede wszystkim jaki jest cel i co się będzie działo w trakcie. Nie robiłabym tez nic ba siłę. Jeśli Dziecko ewidentnie nie chce, czy się boi.
My mamy dobre doświadczenia, spowiadał dzieci dominikani, którego znały. Oczywiście ja też tam byłam. Dla córki to było ważne i dobre doświadczenie. Po spowiedzi czuła się bardzo szczesliwa
O czym można porozmawiać w trakcie kilkuminutowej spowiedzi...
Tak jak w cerkwi u ruskich? O to dopier0 Kościół się upoliyczni na zawołanie
Ja tłumaczyłam dzieciom na religii, że spowiedź jest spotkaniem z kochającym nas Ojcem, ksiądz jest tutaj tylko pośrednikiem.
Przedstawiłam to w obrazie budki telefonicznej. Wchodzimy do budki i telefonujemy do osoby, która nas kocha. Ksiądz jest słuchawką telefoniczną. Jedyny problem, żeby ta słuchawka dobrze działała, żeby nie było zakłóceń na linii.
Określenie "pop" jest równie grzeczne, jak nazwanie naszego księdza "klechą".
W prawosławiu, jak najbardziej obowiązuje tajemnica spowiedzi.
Mi się wydaje to naturalne, bo dziecko ma jakiś tam obraz Boga, który podobno pochodzi wprost od obrazu rodziców.
Może to też kwestia podejścia do odpowiedzialności dzieci, może moje są za małe.
Dla mnie to jednak symptomatyczne, że Jezus dzieci nie rozgrzeszał, chociaż miał z nimi kontakt, niektóre uzdrowił itd. W przypadku dorosłych czasem przed dokonaniem cudu odpuszczał grzechy
Tak czysto po ludzku patrząc- 9-letni człowiek w świetle prawa nie jest za nic odpowiedzialny (nie mówię, że to dobrze). To jest ogromny kontrast że spowiedzią przed I Komunią św, nauką o grzechach ciężkich i potępieniu
Ja też po pierwszej spowiedzi czułam się bardzo szczesliwa. Z perspektywy czasu widzę, że rzeczy, które mnie najbardziej gniotły, nie były grzechami. Od księdza tego niestety nie usłyszałam, chociaż ksiądz był "fajny"
Jak kocham Polskę i uważam, że mamy niepotrzebnie kompleksy, tak na Zachodzie nie zauważyłam braku poczucia przyzwoitości w społeczeństwie. Jakoś nie odbiega ono od Polski
Nie jestem za żadnym zakazem, żeby nie było. Mamy prawo zaprowadzić dziecko do lekarza, terapeuty, oddać opiekunce. Dlaczego nie do spowiedzi. Ale ja osobiście widzę tu pewien zgrzyt. Nie zgadzam się na edukację sesksualna. Bo to sprawa intymna. Dlaczego edukację religijna, ważniejsza, mam zostawić "specjalistom"
Którzy nie znają moich dzieci, ich sytuacji ani wrażliwości.
Miałam wrażenie, że tak jak boisz się zostawić dziecko z mało znana ciocia, podobnie wolisz żeby nie rozmawiało z księdzem, którego dobrze nie znasz. Że dla dziecka taka sytuacja może być za trudna.
Tak zrozumiałam Twoja wypowiedź.
Świat poszedł w dziwną stronę. Nie ma rozmowy, tylko tezy i dyskusje.
Trudno mi przyjąć, że dziecko 9-letnie ma grzechy ciężkie. W tym wieku trudno w poważny sposób sprzeciwić się Bożemu Prawu. Świadomie i dobrowolnie. Może są takie dzieci. Nawet linkowany artykuł o tym wspomina. Żeby nie parsknąć śmiechem. A jeśli wykroczenia są poważniejsze, polecmy z grubej rury. Upijanie się. Oglądanie pornografii. Ja tu widzę winę rodzica, społeczeństwa. Nipanowanie nad emocjami - dzieciństwo to czas nauki w tym obszarze. W nauce zdarzają się błędy, czy błędy i nieumiejętności to grzechy? A jak Ty uważasz @Joannna dzieci 9-10 letnie powszechnie grzeszą ciężko?
Jak dziecko 9-letnie ma udzwignaac ciężar wlasnego zbawienia, skoro w naszym porządku prawnym nie może nawet samo zostać w domu? Czy jakiś fryzjer pofarbowalby mu włosy na zielono? Żaden normalny, bo dzieci nie są w stanie wziąć odpowiedzialności za większość rzeczy. To jak za zbawienie?
W rozbitych rodzinach wychowuje się masa dzieci. Druga masa w rodzinach dysfunkcyjnych. O dzieciach wykorzystywanych, bitych nawet nie wspominając, choć to nie promil. Dzieci te zmagają się z olbrzymim poczuciem winy. Czy ktoś gdzieś w ogóle porusza ten temat w kontekście spowiedzi. Czy jest 5 minut na dziecko, a ono się spowiada, że krzyczało na tatę, ale nie wspomniało, że tata wcześniej na nie wrzeszczał. Trudno mi tu widzieć grzech dziecka. Raczej mu współczuję.
Ok, mogę powiedzieć, że to MOICH dzieci nie dotyczy. Ale chodzi mi o kruchość psychiki, sumienia. O obarczanie jakąś niewspółmierną odpowiedzialnością. O brak proporcji w tym wszystkim.
Słuchałam kiedyś bpa Rysia, mówił o 4 przykazaniu. I powiedział coś, co mi utkwiło w pamięci - że przykazania są dla dorosłych. Nie miał na myśli, że dla dzieci nie. Ale zrozumialam to tak, że przede wszystkim dla dorosłych.
Dzieci z takich srodowisk zmagają się z poczuciem winy, bezradnością, wykluczeniem ale przecież to nie spowiedź jest tego przyczyną!
A ksiądz nie jest terapeutą, bo ani to czas, ani miejsce na prowadzenie terapi, której niewątpliwie takie dzieci potrzebują.
A już w porzadaniu rzeczy bliźniego swego bywają mistrzami.
Za mało, by się wyspowiadać?
Jak nie grzeszy faktycznie, to nie ma powodu.
Żadne nie ma traumy i nikt nikogo piekłem nie straszył tych warunków dobrej spowiedzi trochę jest. Jednak wielka rola rodziców by pokazać, o co w tym wszystkim chodzi.
Kajetan ma prawie 11. Jeszcze nie jest gotowy. Poczekamy ile będzie trzeba.
Choć jest specjalny i ma duże trudnosci z przestrzeganiem zasad też ma świadomość, że w konkretnych sytuacjach robi źle.
Tylko nie umie się powstrzymać.
Jeszcze za wcześnie dla niego.
I znów powtórzę swoje zdanie, że stadne, z klasą szkolna, sakramenty nie są dobrym pomysłem.
Pozwólmy dzieciom do ważnych spraw dojrzewać indywidualnie.
Co do meritum - nie mówię, że dzieci nie mają grzechów. Tylko ciężko mi je nazwać ciężkimi. Ciężki grzech wiąże się z piekłem, tyle. Trudno mi sobie wyobrazić, że dziecko, które nie może sobie zrobić kolczyków beż pozwolenia mamy, ma iść do piekła, bo symulowało chorobę.
Inaczej: mi osobiście trudno się spowiadać z tego, że w trakcie laktacji jak się nie najem, to robię się nieprzyjemna. Mogę sie bic w piers za to, że nie zadbałam o to wcześniej. Moja nieprzyjemność to już skutek, wierzcholek gory ldoowej, coś, na co mam już później mierny wpływ. Korzeń sięga dużo głębiej. Postrzegam zachowania dzieci podobnie, w 95%. Tylko że o korzenie mają dbać zasadniczo rodzice. Więc gdzie te grzechy, ciężkie, w tym przypadku. Nie chodzi mi o usprawiedliwianie, mówienie, że zła nie ma itd. Nie chodzi mi o to, że dziecko może się znęcać nad żabą, bo ma traumę, bo pol roku temu zamaist 3 naleśników na śniadanie dostało 2. W jakims stopniu to, że dziecko się słucha, zależy jednak od moich umiejętności wychowawczych. I w tym zakresie ciezko mowic o grzechu dziecka... Dzieci nie widzą błędów swoich rodziców. Wszystko biorą na siebie.
Ale w sumie Ty to wszystko pewnie wiesz, albo pewnie wiesz to inaczej, już z tym, co potem
Spotkałam się z praktyką spowiedzi młodszych dzieci przed tabernakulum. Dziecko klęczy przed Jezusem w tabernakulum i wyznaje grzechy a ksiądz siedzi obok i udziela rozgrzeszenia.