Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Lefebryści znowu mącą
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
św. Josemaria nie dzielił ludzi pod względem sposobu zarabiania pieniędzy. Każdy człowiek jest powołany do życia wiecznego i chodzi o to, by im w tym pomagać. Na rekolekcje może pojechać każdy. A to, czy wpłyną one na jego przemianę to inna sprawa.
Swoją drogą to ciekawe, czego jeszcze można się przyczepić. Jedni narzekają, że w OD za dużo bogatych, inni - że za dużo pracujących w budżetówce...
No ale Ty wspominałeś o kapłanach WYCHOWANYCH na NOM-ie.
zawsze wydawało mi się, że wychowanie do świętości zaczynamy od urodzenia, a nie od sprawowania pierwszej Mszy św... Ale nawet przyjmując Twoją definicję wychowania - uważam, że jeszcze jest dużo za wcześnie by biadolić nad brakiem świętych kapłanów. Nie to, żebym była jakąś orędowniczką NOM-u, ale Twoje wnioski to lekkie nadużycie i przy całym szacunku i sympatii jaką żywię dla Mszy Trydenckiej, muszę Ci to wytkąć
Dobrze ją zrozumiałaś, choć myślę, że przyczyną takiego stanu rzeczy jest nie tylko brak czasu księdza. Co do szczerości - szczerość obowiązuje (to bardzo dobra cnota), ale oczywiście taka rozmowa to nie spowiedź, więc nie trzeba wyznawać na niej grzechów... tematami takiej rozmowy są często trudności w walce o zdobycie jakiejś cnoty, trudności napotykane na modlitwie, ale też takie zwyczajne sprawy: co nas cieszy/smuci, apostolstwo osobiste itp. tematy duchowe. Oprócz szczerości obowiązuje dyskrecja i tajemnica (- taka jak tajemnica spowiedzi).
Rozmowa taka opiera się na wzajemnym zaufaniu i przyjaźni, bo taka rozmowa dwóch przyjaciół, gdzie jeden pomaga drugiemu. Nie jest ważny stan tej osoby (w sensie, czy jest os. konsekrowaną, czy nie), ale sam przedmiot rozmowy. Ponieważ w większości rozmowa ta dotyczy spraw duchowych, to jest to kierownictwo duchowe.
Takie sytuacje zdarzają się przecież także w poza OD. Powiedzmy, że jest sobie osoba pobożna, starająca się żyć blisko Boga i życiem swoim pokazywać Go innym. Osoba ta przyjaźni się z kimś znacznie mniej pobożnym, no powiedzmy letnim. Spotykają się w miarę regularnie i w miarę trwania znajomości, rozmowy schodzą na tematy duchowe. Ta pierwsza opowiada jej np. o modlitwie, o jej pięknie i sile itd. itp. pożycza tej drugiej książki na ten temat, daje wskazówki, modli się w jej intencji. Można powiedzieć, że kieruje jej rozwojem duchowym, nie jest księdzem, ale w tym wypadku jest kierownikiem duchowym.
Jeśli dobrze pamiętam - wspominałeś coś o Wiedniu... Proponuję zajrzeć na http://www.opusdei.at/ i skontaktować się z najbliższym ośrodkiem Dzieła. Tam uzyskasz informacje - z pierwszej ręki.
Chyba, że dla zasady wszystko dla Ciebie ma taki zapach...
Kolega, wybaczy, ale żeby osoba bez święceń była kierownikiem duchowym? Jestem delikatnie mówiąc sceptyczny...
Na razie nie mamy świetych kapłanów wychowanych na NOMie.
A ks. Jerzy Popiełuszko?
Jest to chyba nowość w Kościele. Ja jestem przyzwyczajona do publicznych ślubów i sakramentów.
Noszę nawet obrączkę i nie uważam za nietakt chwalić się, że mam sakramentalnego męża (a nie tylko takiego z umowy cywilnej). Może to przykład nie na miejscu i są już od dawna w KK jakieś skryte organizacje?
Czego Eleonora w wyrażeniu "na razie" nie rozumie?
Owszem, to chyba będzie pierwszy. Ale jeszcze oficjalnie świętym KK nie jest.
Przystępując do umowy z Prałaturą nie składa się ślubów. Przynależność do Dzieła nie jest Sakramentem (-; Nie ma to nic wspólnego ze skrytością. Czym innym jest dyskrecja, a czym innym skrytość (chociaż - jak życie pokazuje - ludzie często mylą te pojęcia).
Wierni Dzieła mają swoim życiem świadczyć o Chrystusie, a nie za pomocą jakiś widocznych znaków czy symboli przynależności.