Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
dziecko w kościele
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
2. Opowiedzieć cały przebieg akcji liturgicznej i wskazać na ważne znaki.
Powinno dać dobre efekty
ja myślę ,że z zabieraniem dzieci do kościoła jest podobnie, jak z innymi działaniami wychowawczymi i podany przez Maćka punkt trzeci plus nasza cierpliwość skutkują
z jednej strony chce ,żeby dzieci były z nami, a z drugiej umocnienia na Eucharystii potrzebuję ja i ciągłe chodzenie za dziećmi przeszkadza mi się skupić - czasem łapię się na tym, że nie usłyszałam czytań
Na Mszach "dziecięcych" w których miałem szczęście/nieszczęście uczestniczyć zgromadzone były dzieci od wieku niemowlęcego do gimnazjalnego. Każdy, kto "ma" dzieci, wie, że 2-3 lata to cała epoka w ich rozwoju. Dziecko 2-3 letnie na pewno zupełnie inaczej odczuwa, reaguje i przeżywa niż 5-6 letnie, itd.
W Mszach, w których uczestniczyłem ksiądz próbował np. "dialogować" z przedszkolakami, to starsze dzieci zazwyczaj miały z tego niezły ubaw, a cała liturgia przeradza się w najlepszym razie w świetną zabawę. A w czasie mszy Świętej chodzi jednak chyba o coś innego.
Aby takie Msze mogły mieć sens musiałyby być osobno organizowane przynajmniej dla grup:
- przedszkolaków
- dzieci przed pierwszokomunijnych
- dzieci po-pierwszokomunijnych
- gimnazjalistów.
Podział taki w praktyce jest oczywiście niemożliwy.
Poza tym pozostaje problem udziału dorosłych w mszach "dziecięcych". Czy rodzice przez kilkanaście lat mają być pozbawieni udziału w normalnej liturgii? Ja po udziale w takiej Mszy zawsze miałem wrażenie, że powinienem jeszcze raz pójść na Mszę "normalną", gdyż czułem się teologicznie i duchowo zdołowany do poziomu przedszkolaka. Gdybym przez kilkanaście lat brał udział w Mszach "dziecięcych" to pewnie nabrałbym wielkiego przekonania o własnej doskonałości, gdyż przecież od dawna nie podbieram koleżankom plasteliny, a w szkole jestem bardzo grzeczny.
Moim zdaniem dzieci powinny od najwcześniejszego wieku brać udział w "normalnych Mszach z rodzicami (o których roli wspaniale piszą moi Poprzednicy).
PS Uwagi moje odnoszą się przede wszystkim do kazania. Przy liturgii pozostałych części Mszy nie powinno być żadnych manipulacji (chociaż oczywiście są).
W kościele na równi przeszkadza płacz niemowlęcia, bieganie dwulatka, co kaszel starszej pani lub fałszujący organista - ale Jezus nie określił kto może a kto nie - zaproszeni są wszyscy. I nie prawda, że nie zrobi się dzieciom krzywdy nie prowadząc ich od najwcześniejszych chwil do kościoła - jak w czymś wzrasta od początku staje się dla niego normą, a my na chrzcie się do tego zobowiązaliśmy.
Jeśli ja jako dorosły mam potrzeby wyższe pójdę sobie właśnie na Mszę w dzień powszedni ( jeśli mam możliwość), a w niedzielę pójdę z całą rodziną nawet jeśli to czasem ofiara
ten kościół to moja parafia, chodzę do niego tylko wtedy, gdy mam ochrzcić kolejne dziecko. proboszcz będąc u mnie "po kolędzie" stwierdził, że dzieci do wieku szkolnego nie powinny chodzić do kościoła, bo zakłóca to modlitwę innych i on nie widzi takiej potrzeby (mam wrażenie, że nie lubi dzieci, zrezygnowała z nauki w szkole, lepiej się czuje organizując kółko RM, a i chór jest tam OK). a to specjalne pomieszczenie czasami zamykane jest na klucz w trakcie mszy (żeby dzieci z niego nie wychodziły), czułam się na mszy jak na cenzurowanym, miałam wrażenie, że wszyscy się gapią. i chodzimy do Falenicy, czasem na mszę dla dzieci, czasem na 10.00 (gdy mniej maluchów moje dzieci są grzeczniejsze, gorzej że często spotykają kolegów ze szkoły/przedszkola).
i dobrze jest porozstawiac satelity tylko co jak dzieci mają tylko jednego tatę i jedną mamę?
---------------------
dlatego pisałem że wazne są satelity
Poza tym, jeszcze jedna sprawa. Co jest zachowaniem jeszcze dopuszczalnym, a co juz nie? Bo czasem np. znudzone dziecko poklada sie na lawce, odwraca, kreci, co zasadniczo nie jest glosne ani szczególnie uciazliwe dla innych, natomiast rodzic, który wstydzi sie takiego zachowania zaczyna dziecko przywolywac do pionu, co powoduje znacznei wieksze zamieszanie i eskalacje zlych zachowan, nerwy itp.
Jak dla mnie to do momentu gdy maluch nie jest za głośno to może nawet leżec na posadzce oby tylko nie był zbyt widoczny, czyli zostaje nawa boczna lub zabudowana ławka.
No i niestety dzieci są rózne częsć rodzeństwa anioły a tu nagle jeden czy dwa łobuziaki.
Chodzenia przez kilka lat na zmianę do Kościoła mam serdecznie dość i cieszę się, że najmłodszy łobuziak dorósł.
Zapamiętałem do tej pory a o naszym proboszczu wiem że kazania ma świetne słucham z zapartym tchem ale o czym one były to tak już mniej...