Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
dziecko w kościele
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
a co powiesz na argument z którym ja się spotkałam?
Bardzo oburzona mama stwierdziła, że to oznacza iż Msza Św. nie jest dla ADHD'owców. Ma syna z ADHD. Uważa, że nie może od niego wymagać, by spokojnie siedział, a że reszta ludzi w kościele powinna po prostu jego zachowania zaakceptować.
Chłopak (lat na oko 7-8) naprawdę prezentuje trudne zachowania - kopie cały czas ławkę - nie tylko słychać regularne walenie buta, ale ławka się trzęsie i siedzący na niej też. Co jakiś czas pełnym głosem pyta mamę kiedy to się wreszcie skończy (np. w czasie Przeistoczenia), nie klęka. Gdy wstaje kładzie się na oparciu ławki przed nim (co bywa niemiłym zaskoczeniem dla niezaznajomionych z nim ludzi, gdy próbują usiąść i trafiają pupą na jego głowę lub ręce) i jęczy itp.
"Gdy zobaczyłem małego Maciusia, który w ślad za nami podniósł ręce przy Ojcze Nasz, to łza mi się w oku zakręciła, choć ckliwy nie jestem."
To w Kościele Katolickim taka liturgia czy gdzieś indziej? W KK gest orantki w czasie Mszy św. zarezerwowany jest dla kapłana, dlatego pytam.
Przecież nie napisałem, że stałem przy ołtarzu, przed wiernymi. Rezerwacja w królestwie niebieskim? To już nieaktualne.
Mam dziwne wrażenie, że w tym teologiczno-absolwenckim otoczeniu mam być ciałem obcym. I że to jest OK.
Żaden ksiądz nigdy nie dał mi odczuć z wysoka, że jest lepiej wykształcony teologicznie, jednak kólko rybackie sprzed 2000 lat trwa.
Bogno i Gregoriusie, troszczycie się o wiele, a potrzeba tylko jednego...
Z cytowaniem się pomieszało, ale temat zasadniczy też jakby gdzieś z boku został...
To na zachodzie niestety normalne...
Co to za sekta, że świecki stoi przy stole ołtarzowym przed wiernymi? Nie odpowiadaj - pytanie retoryczne... A potem niektórzy się dziwią, iż napadam...
Na prawdę odbierasz nasze teksty jako wywyższanie się?
Przepraszam, jak to nazwałeś? :shocked:
Oświeć nas proszę...
--
?
Wiem, jak się zachowują dzieci z ADHD i wiem, że ich rodzice bywają bardzo roszczeniowi. Nie zmienia to faktu, że we wspólnocie wiernych takie, czy inne dziecko jest tylko jedną z wielu osób i nie może przeszkadzać swoim zachowaniem. I jeżeli rodzice decydują się przyprowadzać dziecko z ADHD do kościoła, to muszą tak to zorganizować, aby nie stwarzało to problemów. Czyli są w tej samej sytuacji, jak inni rodzice
MŚ - msza św.
OE - ofiara eucharystyczna
UE - uczta eucharystyczna
NFRR - nadzwyczajna forma rytu rzymskiego
Nie lubię skrótów, chyba że w ogłoszeniach drobnych. Nagminne ich używanie na ogół odczuwam jako formę lekceważenia lub żargonu pseudozawodowego.
Co do meritum - byłem dzieckiem w Kościele w okresie przedsoborowym i
moje wrażenie po latach jest takie: msza św. była dla dorosłych (obecność dzieci i pieśń "naprzód przebojem..." tego nie zmieniały), kapłan i wierni sobie generalnie nie przeszkadzali, o ile był śpiew, to się śpiewało, ale plecy kapłana dla mnie, dziecka były plecami...Pana Boga (to daleko idąca przenośnia, po latach) oprócz oczywiście momentu wystawienia, no i ta łacina. Pan Bóg mieszkał w kościele i zostawał w nim. Ludzie przeważnie tkwili w dziecinnych formach religijności do późnych lat, brakowało języka, bo większość form liturgii była po łacinie. Dyskusje o wierze były rzadkością. Przeciętny ksiądz sposobem odprawiania liturgii do pięt nie dorastał dzisiejszym NFRR-owcom.
Ogólnie to uważam zmiany w Kościele za dar Ducha Św. Ja to widzę po moich dzieciach. Jak będą chciały, niech same wybierają sposób modlitwy. Dziś to już wolno!
Może nie wyraziłem się jasno. Podnoszenie rąk miało miejsce w kąciku w bocznej nawie i sądzę - nikomu nie przeszkadzało.
Wasze posty świadczą o wnikliwej lekturze, ale krzątacie się wokół poprawności liturgiczno-teologicznej. Wątek Marii i Marty sam mi się nasunął, bo wyczuwam w komentarzach troskę o sprawy techniczne. Niepokój zamiast dzielenia radości, że Pan jest wśród nas.
Czy mógłbyś wyjaśnić, w jaki sposób dzielisz formy religijności na dziecinne i dorosłe?
Tylko spostrzegam (-łem) powszechny utrwalony zapewne w dzieciństwie typ zachowań odzwierciedlający, jak się następnie przekonałem, "głębię" życia duchowego (odróżniam tu dziecinny od dziecięcego, czyli poważnego). Sposób klękania, a właściwie kucania, sposób żegnania się przypominający przeganianie muchy, zdrabnianie nazw i imion, jak Pan Jezusek, Bozia, aniołek, przesładzanie w zwrotach do osób boskich, pieśniach. Z zainteresowaniem "śledziłem", co się za tym kryje.Niewiele.
Trafiło mi do przekonania zdanie o przechodzeniu od wiary odziedziczonej do wiary uświadomionej, jako właściwej w naszej kulturze drodze dojrzewania w wierze.
Słyszałeś kiedy słowa I Modlitwy Eucharystycznej po polsku? Aż mi się nie chce wierzyć, że Kościół ukrywał te słowa przed wiernymi pod osłoną łaciny, przez całe wieki!
Wiara pozbawiona myśli, języka i refleksji karleje i dziecinnieje. Powszechna dostępność wszystkich modlitw Kościoła, zważywszy naprawdę piękne tłumaczenie, to strumień żywej wody, a nie bezczeszczenie ducha mszy łacińskiej. Dlatego też napisałem o darze przemian.
---
A jak nikt nie będzie patrzył to na podniesieniu będzie można stać na jednej nodze machając drugą?
Liturgia jest źródłem i szczytem życia katolika. Z liturgią się nie dyskutuje tylko dostosowuje się do niej i ją celebruje.
Nie znasz mszy łacińskiej z czasów przedsoborowych. Sądzę, że z racji wieku.
Twoje oczarowanie tym językiem liturgii (tak to odbieram) nabyłeś od kogoś jako wtórne. Może zakochałeś się w łacinie - nie dziwię się. Ale szara rzeczywistość tamtych czasów odbiegała od rzadkich dziś pięknych celebracji. Kocham więc polską liturgię.
Uważam język za "swój" kiedy śnię w nim. Zawsze pytałem przyjaciela - emigranta, czy już śni po niemiecku. Jeśli nie, to mu współczułem. Otóż ja śnię po polsku, tą mowę otrzymałem od rodziców wraz z wiarą.
A propos:
...Można więc powiedzieć, że o ile dawniej dziecięca wiara
była przypadłością prostych ludzi, to współcześnie wyraża
się w publikacjach z imprimatur"...
Masz problem z rozróżnieniem dziecięcy - dziecinny?
Nie, przejęzyczyłem się. Ale miło, że tak po chrześcijańsku mi to wypomniałeś.
Gratuluję żołnierskiej postawy, ale dla mnie to trochę za mało.
Nie w sensie pełnia.
..."Liturgia jest źródłem i szczytem życia katolika"
...raczej Kościoła. Te słowa odnoszą się do życia wspólnotowego.
"Za mało" znaczy: z perspektywy pojedyńczego człowieka warunkiem dobrego przeżycia liturgii jest odpowiednia formacja oraz praktykowanie życia zgodnego z Ewangelią.
Pełnia liturgii nie polega na wykonaniu tylko przepisów liturgicznych.
Owszem, wytyczają one drogę, na której widzialny Kościół łączy się z rzeczywistością duchową.
Faktyczny, osobisty udział w liturgii nas, wiernych jest jednak zawsze spontaniczny. Któryż to ze Świętych musiał przed odprawieniem mszy św. koncentrować się, żeby w jej trakcie nie wpaść w ekstazę, co jednak zdarzało się często?...
Nie słyszałem o próbach wymuszenia zmiany przepisów w tym względzie.
Twierdzisz, że gest ten nie ma sensu tylko dlatego, że nie ma go w przepisach liturgicznych. To absurd.
Ja tłumaczę sobie takie gesty szczególną intencją lub okolicznościami mszy św.
Mogą one być swoistą modlitwą ciała w sytuacji, kiedy Pan jest już wśród nas i to on nas zachęca abyśmy zwrócili się do Ojca jego słowami.
Do słów modlitwy Pańskiej dochodzi się poprzez
..."ośmielamy się mówić"... co podnosi temperaturę uczuć. W naturalnym, nie przepisanym geście kryje się postawa ufności i słowa:
..."ośmielamy się wznieść ku Tobie nasze ręce"...
Już jako dziecko obserwowałem w różnych nieprzepisowych momentach mszy św. ludzi bijących się w piersi, więc modlitwa ciała to chyba nic nowego.