Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
"Dziecko" i sex - jak podchodzicie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Moj m. np jest przekonany, ze jego dzieci nie beda braly narkotykow i wogole beda zawsze zachowywac sie wlasciwie bo on je wlasciwie wychowuje
Ja np. takiego przekonania nie mam ..tzn nie wiem czy je wlasciwie wychowuje ..i nie mam pojecia jak sie beda zachowywac
także tego....
Wystarczy sobie przypomnieć swoje młode lata i odpowiedzieć, czy jak miałam/em X lat to rodzice faktycznie mogli mieć do mnie 100% zaufanie?Czy faktycznie wiedzieli o mnie wszystko?
I czy to, co ja wówczas miałam/em na sumieniu zaakceptowałabym/em u mojego dziecka...
I uprzedzajac ewentualne "kociara jak zwykle znowu z patologiami wyjeżdża" dodam, że właśnie żadna patologia. Normalne, dobre, porządne rodziny.
To, jaki kręgosłup ma dziecko to jedno, a to, jak inni mogą nie nie wpływać-to drugie.
Zaufanie jak najbardziej, swoboda także-ale polecę truizmem - ograniczone do pewnego wieku, po powyżej pewnej granicy i tak wpływ rodziców jest już bardzo nikły.
Mnie zawsze powtarzano-nie będziemy cię pilnować, bo jak się sama nie upilnujesz, to nikt cie nie upilnuje.
Tak bardzo trudno znaleźć złoty środek
Inna sprawa, że teraz mi podrasta dwójka takich bardziej niepokornych i zobaczymy, jak to z nimi będzie. Mam nadzieję, że dobry przykład starszych braci zrobi swoje. Szczególnie co do trzeciego syna (obecnie 11 lat) mam dużo obaw, bo to osobnik szalenie towarzyski - z takich, jak ten Cygan, co się dla towarzystwa dał powiesić. Niby ma wpojone konkretne zasady, ale widzę, że bardzo go pociągają różne głupoty, które robią koledzy. Co ciekawe, z braku doświadczenia ze szkołą, głównie rzecz dotyczy kolegów ministrantów...
na wcześniejszych stronach dyskusji dopytujesz "jak technicznie wyglada niepozwalanie 16-18 latce na spotkania z chłopakiem"
poczym w dalszej dyskusji piszesz że:
"my stwierdziliśmy, ze na imprezy w klubie nie zgodzimy się do pełnoletności a chętnie i później"
To możesz zamiast dopytywać napisz jak to technicznie te niepozwalanie wyglada
nie widzę innego powodu dla któregokolwiek ktoś zdecydowałby się na coś takiego, nawet nie na zwykłe zerwanie kontaktu z rodziną
e: miałam parę koleżanek z bardzo konserwatywnych domów, takich w negatywnym rozumieniu tego słowa. skutkiem postawy ich rodziców, oni żyli sobie w słodkiej nieświadomości a ich córki nauczyły się oszukiwać i ukrywać.
Szczerze mówiąc, ja sobie bardzo cenie to, że moje dzieci ze mną rozmawiają o tym, co ich porusza, co dla nich ważne, o swoich rozterkach, lękach, przemyśleniach. Chcą wiedzieć, co ja o tym sądzę i zwykle biorą to pod uwagę, choć nie zawsze zgadzają się w 100%. Nauczyli się już przez tych parę lat swojego świadomego życia, że mama ma większe od nich doświadczenie, a przy tym chce dla nich dobrze. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie żadnej sytuacji, w której bym moim dzieciom czegoś zabroniła w formule innej niż wspólne ustalenie tego z dzieckiem. Np. w ostatnie wakacje, tuż przed długo oczekiwanym rejsem jeden z synów złamał rękę i dostał gips. Miałam obawy, czy to dobry pomysł, żeby z tym gipsem jechał na łódkę. Porozmawialiśmy, zapytałam, czy jest pewien, że to bezpieczne, czy da radę przypilnować, żeby tego gipsu nie zamoczyć (podstawowe zalecenie gipsującego lekarza). Martwiłam się trochę, że syn będzie się bardzo upierał przy wyjeździe, ale on mi bardzo rozsądnie powiedział: "Wiesz mamo, sam się zastanawiałem, czy ten wyjazd z gipsem, to jest dobry pomysł. Być na łódce i nie wejść do wody, to sobie nie wyobrażam, a jak wejdę, to pewnie gipsu nie upilnuję. Lepiej, żebym nie jechał" Z grubsza tak to zwykle wygląda. Ustalamy coś wspólnie, a gdy uznajemy, że decyzja jest dla dziecka zbyt trudna, to ja decyduję. Choć zwykle decydują sami i jest to decyzja zgodna z taką, którą ja bym podjęła.
Ja znam dziewczynę też z dobrego domu która w wieku 18lat zaszła w ciążę i zrobiła z chłopakiem ówczesnym aborcję bo bała się rodziców. Zwiazek z chłopakiem oczywiście nie przetrwal.
Mam nadzieję, że ten najstarszy duet będzie miał bardzo łagodzący wpływ na ognisty i towarzyski temperament trzeciego oraz krnąbrne usposobienie czwartej. Twoje doświadczenie z córkami jest dla mnie argumentem, że moje nadzieje mogą nie być bezpodstawne
a) znam osobę u której nastolatek nocuje
b) jest w nocy możliwość by go odebrać w razie czego
czyli na nocowanie u kogoś kogo nie znam, gdzieś daleko, nie zgodziłabym się.
poza tym uważam za sukces wychowawczy gdy nastolatek wie, że może do rodziców przyjść po poradę czy rozmowę, i to robi. u tych moich koleżanek w ogóle nie wchodziło to w grę, rodzice nawet nie wiedzieli że one mają chłopaków. dziewczyny uważały że jeśli w ogóle poruszą ten temat to w najlepszym razie dostaną wyzwiska o szlajaniu się albo kazanie, zakładały że z rodzicami w ogóle nie warto na takie tematy rozmawiać.
ja nie byłabym zadowolona gdyby moja 16-letnia córka powiedziała, że chce rozpocząć współżycie, nie dlatego że wyznaję zasadę seks wyłącznie po ślubie, po prostu uważam że to za wcześnie. ale gdyby przyszła o tym ze mną porozmawiać, nawet gdyby zaczęła rozmowę od porady w kwestii antykoncepcji, ucieszyłabym się że ma do mnie zaufanie.
Gdzie idziesz?
Wychodzę
Ale gdzie?
Na miasto
Które?
No chyba Kraków, zobaczymy
Z kim?
Ze znajomymi
Którymi?
I tak nie znasz / zobaczymy kto przyjdzie
W skrócie, po kilku takich rozmowach sobie darowałem, uzgadniamy tylko czas powrotu. To tyle w temacie kontroli 17 latki. Oczywiście mógłbym przycisnąć by dowiedzieć się więcej, ale prawda jest taka, że jeżeli nie będzie chciała powiedzieć, to skłamie.
20 latek to już tylko daje info, że zostaje na noc u gdzieś i nie wróci.
Sam z resztą pamiętam, że w tym wieku to się tylko powrót uzgadniało, a gdzie byłem zależało jak się sytuacja rozwinęła.
Natomiast gdy pojawiają się problemy, z którymi sobie nie umieją dać rady, to znajdują drogę do mnie. Ale to chyba wynika z faktu, że unikam krytyki personalnej, tylko raczej rozmawiam.
sukienka kiepsko dobrana ale bez przesady
gorszy jest taki stereotypowy ubiór dziewczyny z oazy, tzn szeroka bura spódnica, do tego obszerny t-shirt i rozciągnięty sweter.
Żeby mieć z dzieckiem relacje potrzebny jest czas, wspólne zajęcia.
Jak zniknę na wiele godzin to relacji bedzie mało.
Jak byłam młoda to robiłam różne głupoty głównie z nudów i braku milosci od rodzicow, zainteresowania itp.
Czekałam na matkę żeby z nią pogadać do 18, 19, koszmar a ona zmęczona nie miała ochoty na gadanie.
Jestem za wychowywaniem do wstrzemięźliwości. Kształtowaniem charakteru od małego.
Co czasem w porównaniu do masy szkolnej wydaje mi się nie kochaniem własnych dzieci. Bo nie spijam z dziubkow i nie daje gwiazdki z nieba. No słaby ze mnie nonkonformista:(
..,..,........,.................
To były absolutnie i nieodwołalnie najlepsze, najlepsze, najzabawniejsze i najniewinniejsze lata mojego życia, ten czas babskich nocowanek. Skarb, do którego wracam, gdy jest szaro i zwyczajnie. Jestem bardzo wdzięczna rodzicom, że nie robili z tym problemu.
Po prostu - niektórzy ludzie są bardziej ulegli, pilnujący się, kurczowo trzymający się zasad, a inni mniej.
W temacie seksualności, to dla mnie ideałem dzielenie się własnymi doświadczeniami / klimatem rówieśniczym z danego wieku. Jak to było, gdy miałem 14-15 lat, a jak, gdy miałem 19-20. Zresztą to w ogóle jest bardzo ciekawy sposób nawiązywania relacji z dziećmi. Ja mam jeszcze małe, ale niekiedy prowadzę takie rozmowy, gdzie próbuję sobie przypomnieć, jak to było, gdy miałem te 5-6 lat i śpiewałem w przedszkolu, bałem się sam spać i takie tam. Czemu tego nie kontynuować kilka lat później?
Tutaj zawsze jest pokusa przejścia z mówienia o własnych doświadczeniach, na to, jak być powinno. Szczególnie, jak własne doświadczenia nie były zbyt wzniosłe.
Mówisz dziecku, że nie wolno.
A dziecko mówi ok.
łudząc się, że to poskutkuje.