Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Dzień, w którym mój syn ze mnie zrezygnował
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Nazywamy to "czas dla rodziców". Ale czasem przeginaja. A my się gotujemy w srodku i na zewnątrz.
Bardzo lubię angazowac chłopców w prace domowe. I taki 3 latek, to juz kumaty jest na tyle, ze potrafi duzo w domu zrobić.
I bardzo pomocny moze byc, odkurzy nie perfekt, ale się przyucza, ciasto na placki zamiesza, zetrze jak rozleje itp.
Ceduje w miarę potrzeb, a wydaje mi się nie raz, ze i tak za malo robią.
Mając 3 i 6 latka, jestem super spokojna przy narodzinach tego, na którego czekamy. Kanapkę zrobią, gaz wyłącza, jak zapomnę (6 latek), picia sobie naleja, przebiora się i zalatwia w toalecie. Przetrwają! Nawet jak przysne przy noworodku.
Jal i kiedy można zacząć uczyć cierpliwości? Kiedy się kończy etap niemowlę, wszytko na żądanie? Fran ma dwa skończone i jak go uczyć czekać? Tłumaczę że za chwilę bo teraz karmię lub usypiam Michałka a on jak zdarta płyta powtarza prośbę aż ją spelnie. Nie umiem ignorować bo to jojczenie straszliwie mnie drażni.
Na konkursy kulinarne była wysyłana przez przedszkole w delegację
Myślę, że to przez te sączone dzień po dniu porady różnych ekspertów od rodzicielstwa, przypisywanie rodzicom winy za wszelkie problemy dorosłych już dzieci, szukanie wszędzie traum z dzieciństwa. Przestaliśmy od dzieci wymagać a zaczęliśmy im usługiwać ze strachu, że je skrzywdzimy, że poczują się nie dość kochane, nierozumiane i odrzucone. Tak to widzę.
Uderzyło mnie to, co napisała ostatnio @AB w wątku o rodzinie zaprzyjaźnionej. Że nawet dzieci z rodzin dysfunkcyjnych zawsze chcą wracać do swojego domu, do swojej mamy. Dużo o tym myślałam. Przywiązanie dziecka do rodziców jest widać czymś naturalnym, o co nie musimy jakoś specjalnie zabiegać. Tekst z tego bloga to dla mnie przykład sytuacji, w której matka niemal umizguje się do dziecka z lęku, że może zostać przez nie odrzucona. Przez co? Przez to, że obiecała przyjść do niego za minutę a przyszła za kwadrans? Jak współcześni rodzice mają stawiać dziecku granice jeśli są do tego stopnia zalęknieni!
I nie chodzi mi o stawianie dziecka na piedestale. chodzi mi o zwykłe dotrzymywanie słowa w sprawach ważnych dla dziecka. Ono się uczy, że słowa nie trzeba dotrzymywać, jeśli rodzic go nie dotrzymuje.
W tekście nie ma nic o tym, że syn przestał ufać słowom matki czy że nauczył się, że słowa nie trzeba dotrzymywać. Jest o tym, że zauważył, że matka "zrzędzi" przy wieczornym przynoszeniu wody, więc odpuścił proszenie jej o to.
,,Przez to, że obiecała do niego przyjść za minutę, a przyszła za kwadrans?".
Po przeczytaniu tego odniosłam wrażenie, ze drobną obietnicę, daną zwłaszcza dziecku, można spokojnie według Ciebie zlekcewazyc. Nie zgadzam się z tym i jeśli Ty również się nie zgadzasz, to się cieszę.
Nie wiem jak Twoje, ale moje dzieci wszystkie tego próbowały. Takie wieczorne podchody. Sposób sposobem, ale potrzebna jest przede wszystkim stanowczość. A tej się współcześni rodzice czemuś bardzo boją.
Kiedy schodziłam po schodach rzucając szybkie „Dobra!”, miałam pełną świadomość, że prawdopodobieństwo wypełnienia tej obietnicy jest bliskie zero.
Słowność rozumiem, ale dla mnie to co innego niż obietnica.
@MonikaN idylliczny jest dla mnie obraz Twoich, dzieci. Fajnie, że już się same sobą zajmuję. Całkiem miła perspektywa taki większy odstęp między dziećmi.
Nie trzeba dwóch na raz karmić i przewijać
Bo niemowlę jak płacze to trenuje płuca albo musi się wypłakać ,bo nie noś na rękach bo się przyzwyczai,bo "dzieci i ryby głosu nie mają",bo po co chwalić ,jak dobrze zrobił to prawidłowo ale za to jak zbroił to pachem po tyłku ,bo chłód emocjonalny w co drugim domu to była norma itd.
Zresztą ja ten artykuł (przeczytałam artykuł nie streszczenie) odbieram zupełnie inaczej niż większość komentujących.
Mama przez cały dzień zaganiana ,wieczorem już jest tak zmęczona ,że z niechęcią ogania się od dzieci.I kiedy zdaje sobie sprawę z tego,że jej dzieci poczuły się przez nią odepchnięte, naprawia tę sytuację.Bo jednocześnie dochodzi do wniosku,że jeśli teraz nie naprawi relacji z dziećmi ,to za jakiś czas ,już się tego naprawić nie da.
Bo skądś się biorą te dzieciaki, które w gimnazjum sięgają po alkohol,dopalacze,narkotyki,które "bawią się" w słoneczko,dają się omamić pedofilom przez internet itd.Czegoś im brakuje,jakiś głód próbują zaspokoić (i nie o głód wiedzy chodzi).
I tak,ja bym zrobiła to samo co ta mama.Bo nie o tyranizowanie matki tu chodzi,ale o parę chwil,o poczucie bliskości,świadomość,
że jest na świecie ktoś dla kogo ja-maluch, jestem ważny i potrzebny.
A ten wieczór to jest jedyny czas w całym dniu,na tę chwilę bliskości,pobycia razem.
Dzieciństwo mija ani się rodzic spostrzeże,a potem przychodzi zdziwienie-bo to takie spokojne dziecko, nigdy nie mówiło że ma problemy, a tu nagle się okalecza,albo samobójstwo popełnia,i wtedy -gdzie popełniliśmy błąd????
Zawsze tak myślałam i myślę tak dalej:dzieci rosną szybko,po kilkunastu latach będę miała czasu a czasu na realizowanie swoich potrzeb.
A co zasieję to wykiełkuje-dam bliskość,poczucie bezpieczeństwa,ciepło i miłość to moje dzieci to samo na stare lata mi oddadzą.
6,5
3,5 prawie, prawie
I czekamy teraz.
To.fakt, te różnice duzo robią. Obróbka idzie sama.
A to u mnie dzieci na stanie 6,5 roku, a pamperow, na szczęście na 4 lata bym zebrala
Dla mnie w ogóle cała sytuacja jest kuriozalna. Tylko nie wiem czy się zrozumiemy, bo ja jestem, któraś tam z kolei :P
Mnie to bawi, że wielodzietna matka co wieczór, chodzi przytula wszystkie dzieci, a potem roznosi im wodę.
A poczucie bliskości można mieć cały dzień. Chyba najłatwiej jak mama jest w domu
"A ten wieczór to jest jedyny czas w całym dniu,na tę chwilę bliskości, pobycia razem".
Jak coś obiecuję to też staram się dotrzymać słowa i nie uważam, że dziecku można bezmyślnie przytakiwać. Może się źle gdzieś wyraziłam.
Dla mnie po prostu obietnica jest wyżej niż "dobra". Jak dla Ciebie, to to samo, ok! Dla mnie to wyolbrzymienie.
Toż on mądrzejszy przez to nie będzie
nikt z nikogo nie zrezygnował, tylko się zawiódł, zwątpił, no ale taka drobna różnica, już nie mówiąc o innych kwiatkach
widać, że ten cały blogojciec się równie zna na wychowaniu co na tłumaczeniu
Bo nadzieja umiera ostatnia.Bo każdy, a dziecko w szczególności potrzebuje miłości,choć okruszka,potrzebuje świadomości,że też ma szansę na to, że są na świecie ludzie dla których jest ważne i potrzebne.Bo jeśli ktoś mnie na ten świat sprowadził ,to znaczy, że mu na mnie zależy.
Takie "przywiąznie",czyli potrzeba, żeby rodzic odpowiedział na miłość dziecka do niego jest naturalna,bo to przecież naturalne, że to rodzic uczy wszystkiego co najważniejsze,kochać też.
Ale nie można tego traktować jak czegoś co się rodzicowi należy,bo to jest dar.
Miłość dziecka do rodzica to dar.
I w zależności od tego co z tym zrobi albo ten dar pomnoży albo zniszczy.
Albo się wychowa człowieka, który umie kochać i dzielić się tą miłością (troską,współczuciem,zaangażowaniem,rezygnowaniem ze stawiania siebie zawsze i wszędzie na piedestale,ale i umiejętnością mówienia nie gdy coś go niszczy) albo się wychowa kalekę emocjonalną,która będzie się wikłała w niszczące związki (nie tylko damsko-męskie ale i miedzy-ludzkie)
Ps.Dodam jeszcze,że przy wielodzietności sprawienie ,żeby każde dziecko w rodzinie czuło się ważne, kochane,zaopiekowane i potrzebne,jawi mi się jako szczególna trudność.
Chętnie się dowiem,jakie właśnie wielodzietni mają na to sposoby.