Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Dzień, w którym mój syn ze mnie zrezygnował
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
@mamlu szkoda, że się z Tobą na kawę nie mogę umówić
@kasha A czemu Ci się to jawi trudne?
W normalnej rodzinie z kilkorgiem dzieci wszystkie te relacje ma się okazję widzieć (dlatego tak ważne jest dbanie o związek) lub w nich w różnych wariantach uczestniczyć. Jest to środowisko doskonale wystarczające do nauki tworzenia więzi, przy założeniu, że rodzice się kochają i kochają dzieci, a dzieci o tym wiedzą. Rodzice obecni, dostępni, ale mający swoje sprawy doskonale uczą dbania o potrzeby innych i o swoje własne.
Pewnie, że jest ryzyko jakiegoś przeoczenia i zaniedbania, ale wcale nie jest tak, że dzieci, na których się koncentruje całą uwagę, są z automatu szczęśliwsze. Ekstremalny przykład, ale anorektyczki to zazwyczaj jedynaczki z dobrych domów.
@kasha - piszesz: Dodam jeszcze,że przy wielodzietności sprawienie ,żeby każde dziecko w rodzinie czuło się ważne, kochane, zaopiekowane i potrzebne,jawi mi się jako szczególna trudność. Chętnie się dowiem,jakie właśnie wielodzietni mają na to sposoby. Myślę, że za dużo poradników się naczytałaś i teraz bez sensu kombinujesz. Najlepszy sposób by dziecko czuło się kochane i zaopiekowane, to kochać je i się nim opiekować. Nie bardzo rozumiem, dlaczego miałoby być trudniej kochać siedmioro dzieci niż jedno. A w rodzinie wielodzietnej każde dziecko jest kochane i opiekowane nie tylko przez matkę i ojca, ale też przez liczne rodzeństwo.
To, że się od dziecka różnych rzeczy wymaga nie oznacza, że się je mniej kocha. A może nawet wręcz przeciwnie. Co to za miłość, która polega jedynie na spełnianiu zachcianek i ustępowaniu na każdym kroku, żeby się dziecku przypodobać i nie narazić się na jego gniew? Bez refleksji nad tym, kogo się w ten sposób wychowa i jak sobie ten ktoś poradzi w przyszłym dorosłym życiu. Bardzo kocham moje dzieci i to z mądrej miłości do nich od maleńkości staram się uczyć ich pracowitości i wymagam od nich odpowiedzialności oraz zwracam ich uwagę na potrzeby innych ludzi. Nie jest łatwo mierzyć się z dziecięcymi buntami na rodzicielskie wymagania, ale rolą rodzica nie jest tylko głaskać, przytulać, spełniać zachcianki, czy w inny sposób umilać dziecku życie. Trzeba patrzeć nieco dalej niż tylko na doraźną satysfakcję młodego człowieka.
o, to to
w okresie wczesnodzieciowym myślałam, że będzie trzeba ich namawiać do opieki nad młodszymi, że będą odbierać rodzeństwo jako konkurencję - taki przekaz płynie z niejednego źródła
a okazało się, że opieka, rozpieszczanie, tulenie i zagadywanie maluchów jest naturalne i ci młodsi są wręcz zalewani przytulasami starszaków
tylko sie dziwie, że Wam sie chce.
Nie wartosciuje tutaj ze jedna jest lepsza czy madrzejsza od drugiej ale to co sprawdza sie przy jednym dziecku, mysle ze kompletnie nie da sie przelozyc na zycie w rodzinie wielodzietnej.
Sama staram sie przestawic swoje myslenie, dzialanie, oczekiwania na tor posiadania wiecej niz jednego dziecka bo jeszcze wiele razy chcialabym robic wszystko tak jakby w naszym domu bylo jedno dziecko, a sie zwyczajnie w swiecie nie da.
Potem to tylko moga wyrzuty sumienia sie pojawic a przeciez to nic zlego, ze to zycie wielo wyglada po prostu inaczej.
@Ula, a jednak asystenci rodzin często mają dobre wyniki w pracy z rodzinami, również wielodzietnymi
Mój kiepski angielski podpowiada mi, że ma też więcej niż 30 lat. :P
Hmmm... Może powinnam zacząć czytać ją regularnie.
Choć oczywiście na wprost zadane pytanie, to nikt nie ogląda się na otoczenie
Mam młode sąsiadki, matki jedynaków, które boją się nawet w myślach skrzywić na swoje dziecko, żeby im krzywdy nie zrobić. Bo chodzą do poradni, w której im pani psycholog (bezdzietna) wyłożyła, co mają myśleć, robić i czuć, żeby były dobrymi matkami. I one to robią zupełnie bezrefleksyjnie, popatrując na siebie na placu zabaw i oceniając się wzajemnie. Smutne to.
Może pomóc rozwiązać problem z dyscyplinowanien dzieci w wypełnieniu obowiązków szkolnych. ( konkretny przykład koleżanki, nauczycileki na wsi )
Nie chodzi mi o równanie w dół, tylko o przekrój, o którym chyba zapomniałaś, pisząc, że wyłącznie matka jednodzietna, może uczyć się od matki wielo, nigdy na odwrót.
Pokazuje Ci przykłady gdzie tak nie jest.
Bo matki są różne, pochodzą z różnych grup społecznych, różnią się wykształceniem, temperamentem. Myślę, że warto być otwartym na drugiego człowieka (matke), bo można przegapić jakąś ważną lekcję.