Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Presja na zajęcia dodatkowe
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Często zaznaczasz, że Twoje dzieci nie są wybitne, po czym podajesz dowody na to, że właśnie są.
Chodziłam do szkoły muzycznej II stopnia. Nauka przychodziła mi z dużą łatwością, nigdy nie miałam z niczym problemów, wiele pamiętałam z lekcji, ale sama obecność na wszystkich zajęciach plus codzienne ćwiczenie na instrumencie plus prace domowe typu wypracowania czy zadania z harmonii bardzo szczelnie wypełniały mój czas. Nigdy nie powiedziałabym, że miałam wtedy "czas na wszystko". Albo to były inne czasy, inne szkoły, inne wymagania, albo jednak Twoje dzieci SĄ wybitne.
U nas są zajęcia sportowe i taneczne, dzieci to lubią a ja mam poczucie ze ważne jest rozwijanie zamiłowania do sportu i ruchu. Do tego angielski, basen, zajęcia z rysunku dla najmłodszego.
Tak samo ze sportem- gdy rodzice sa wysportowani to i dzieci pewnie beda. U nas sie sprawdza.
Trzeba pokazac dzieciom ze istnieje cudowny swiat poza elektronika.
Nie musza robic wszystkiego swietnie, ale nie wyobrazam sobie, by nie umialy dobrze plywac.
Niestety u nas instrumenty nie przeszły ..mamy tylko chor szkolny i zespół dziecięcy w domu kultury.
Masz rację.
Owszem jak dzieci się garną do muzyki , chcą grać, ćwiczyć godzinami, jak je to granie cieszy, to wszystko w porządku.
Gorzej jeśli jest to przymus i fanaberia rodziców.
Moja mama przez większość życia zawodowego uczyła dzieci grać (sama grała też w orkiestrze) , uczy nawet teraz będąc na emeryturze.
Rozmawiałyśmy parę dni temu i przyznała mi rację, że zamiast na siłę posyłać dzieci na lekcje muzyki powinno się raczej zapewnić im jak najwięcej sportu.
Muzyka uwrażliwia, a niektóre dzieci, zwłaszcza te nadwrażliwe bardziej potrzebują czegoś, co je ustabilizuje psychicznie.
Sport daje siłę, również tą psychiczną.
Czasem nie warto marnować życia na rozczytywanie nutek, szczególnie jeśli dziecko za tym nie przepada. Natomiast zawsze warto się ruszać i budować tężyznę fizyczną, a co za tym idzie - zdrowie, no i lepszy nastrój.
Moja mama mówi, że ma nieraz takich uczniów, którzy nie mają słuchu, ale rodzice nie przyjmują tego co wiadomości, forsują swoje pragnienie, żeby dziecko koniecznie grało, i to w dodatku na skrzypcach, gdzie dobry słuch jest jeszcze ważniejszy, niż w przypadku instrumentów klawiszowych.
W szkole 1 stopnia miałam na świadectwach same bardzo dobre.
Nienawidziłam grania. Zimne poty mnie oblewały, jak musiałam rozczytywać nuty.
Słuch mam bardzo dobry, biegłość w palcach wyćwiczyłam, ale granie mnie w ogóle nie interesowało, nie cieszyło.
I na szczęście moja mama po 4 latach nauki sama mi zaproponowała, żebym zrezygnowała. Uffff. Co to była za ulga.
W zamian za to włóczyłam się po Krakowie z moją przyjaciółką z rodziny wielodzietnej i razem zapisałyśmy się do harcerstwa, potem jeszcze wciagnełyśmy do drużyny koleżanki z klasy.
Nie nauczyłam się grać, nie wykorzystałam zdolności, ale za to , jak to się dziś mówi "rozwinęłam kompetencje społeczne "
No i przede wszystkim byłam szczęśliwsza
Może do szkoły muzycznej nie przyjmą, faktycznie, ale są jeszcze ogniska muzyczne , no i lekcje prywatne...
No i tam można nieraz zobaczyć upartych rodziców
Synowie nauczyli się pływać. I im to wystarczylo, więcej ćwiczyć nie chcieli.
Szermierke jeden chciał bardzo, po roku zrezygnował.
Nic nie robie, nie chcą to nie. Na siłę mam ciągnąć? Tym bardziej, że to 50km w jedną stronę do miasta. A
Muzycznie nikt nie jest utalentowany, innych zajęć niż muzyka i sport i nas nie ma.