Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Bp Ryś vs. ks. Bańka
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
U neonów Postacie Eucharystyczne są w całości spożywane i nic nie zostaje. Dlatego Msza może być w salce.
Ale jeżeli układ jest tradycyjny, to raczej trudno go demolować.
Wiara oparta na samej doktrynie mi, uformowanej wg nowego porządku, wydaje się sucha i nie-ludzka. Ale z drugiej strony brak wiedzy doktrynalnej prowadzi do wypaczeń wiary.
@Klarcia, właśnie Bractwo uważa, że nie można mówić o aktualnym nauczaniu KK, bo Objawienie nastąpiło do czasów śmierci ostatniego Apostoła i mamy obowiązek je zachować, a nie zmieniać.
Nie czuję się na siłach tłumaczyć, więc odsyłam do konferencji.
A co ja napisałam?
Ogólna norma nakazuje sprawowanie Mszy św. w kościołach i kaplicach na konsekrowanych ołtarzach. Zawsze jednak istniała opcja specjalna, jak na widocznej powyżej Mszy polowej. DN jest traktowana przez Kościół jako wojsko i może celebrować na dowolnym stole.
Jakie jest nauczanie w Bractwie wiem, gdybym się z tradsami spotkała po polsku, to było by ciężko dla obu stron
Ale tradsom bym powiedziała, że Kościół dojrzewa w poznawaniu Objawienia, co zresztą Jezus nam zapowiedział.
To sobie w czyśćcu nieco posiedzisz.
Niebo jest wspólnotą Miłości z Bogiem i innymi zbawionymi. Nie ma tyk, że- tylko ja i Bóg.
Mnie osobiście najbardziej podoba się Msza św, celebrowana w maleńkiej kaplicy, gdzie do ołtarza mam niecały metr lub w mieszkaniu, gdzie stoję bliziutko miejsca konsekracji.
Nie koncentruję swojej uwagi na księdzu, ani na wspólnocie - po prostu, wraz ze wspólnotą doświadczam spotkania z naszym Panem.
Widzę to inaczej. Kościół docenia radykalizm DN, przejawiający się także w dzietności rodzin i trwałości małżeństw, liczbie powołań kapłańskich, czy udziale świeckich w misjach na całym świecie i dlatego dał jej przywileje, których inni nie mają. Neoni są środowiskiem bezwzględnie lojalnym wobec papieża i biskupów, gdzie nikt nie szemrze i każda decyzja jest przyjmowana w posłuszeństwie. To zaufanie jest odwzajemnione i dlatego świeckim we wspólnotach wolno dużo więcej, niż w parafii.
Co roku w drodze do Częstochowy w sierpniu sprawowane są Msze na polach i przy stodołach. Nikogo to jakoś nie razi ze wszedzie obornikiem jedzie.
DN bardzo dba o małżeństwa i wychowywanie dzieci. Naprawdę warto to zauważać a nie czepiać się odprawiania Mszy Gdize wierni gromadza się wokół stołu Pańskiego a nie jedno za drugim.
Dbają u nas o te znaki bo wielu pomagają one w przeżywaniu Mszy.
Tradycja jest cenna, ale jednak nawracanie się ludzi jest cenniejsze. Formacja Drogi nie została ułożona dla "porządnych katolików", wręcz przeciwnie.
Nie zwinęło się, ale Liturgia powinna być dostępna dla wszystkich wierzących w Jezusa. Jak już wspomniałam DN była założona dla ludzi, którym zarówno z Kościołem, jak i Bogiem po drodze nie było. Formacja ma na celu umożliwienie uczestnikom dojrzewanie ku świadomej, katolickiej wierze. Na Tradycję przychodzi czas później.
Problemem współczesności jest to, że mamy większość ochrzczonych, ale niewierzących.
W początkach chrześcijaństwa do chrztu dopuszczano osoby już w wierze ukształtowane.
Ja to widzę w następujący sposób. Kościół przez wieki szukał dla siebie grupy docelowej, w zależności od sił, jakimi dysponował. Najpierw to byli ubodzy rybacy i wyrzutkowie, potem coraz bardziej przenikał elity, by od edyktu Konstantyna zyskać pozycję równorzędnego gracza. W kolejnym kroku wszedł do warstw panujących i chrześcijaństwo stało się religią państwową. Z tej epoki pochodzi królewski splendor, za którym często tęsknią tradsi. Ale czasy się zmieniły, monarchia upadła i nastąpił czas demokratycznego egalitaryzmu. Wtedy pojawił się Kiko, szaleniec z gitarą, który zamiast spokojnego życia pupilka artystycznej bohemy wolał madryckie slumsy, gdzie żadnego wieczora nie mógł być pewnym, że w nocy nie poderżną mu gardła. Jako nawrócony marksista umiał dogadać się z najbiedniejszymi ich językiem. Jako chrześcijański neofita był pełen żaru i zachwycił hiszpańskich biskupów jako nowy św. Franciszek. A ponieważ w epoce Soboru Watykańskiego II Kościół szukał dla siebie nowej skóry, więc Droga Neokatechumenalna spadła mu z nieba. Tym bardziej, że można było ją ulepić jako wzorcową postać Kościoła posoborowego, bez oglądania się na relikty przeszłości. Jeżeli dziś pogadasz z liturgistami, to Ci powiedzą, że neońska Eucharystia jest pod każdym względem doskonała. Łącznie z tym, że chleb do konsekracji jest wypiekany przez braci, słony od potu z ich dłoni, a nie jest zoptymalizowanym komunikantem z przemysłowej piekarni.
Paradoks polega jednak na tym, że po 50 latach DN już się zestarzała i skostniała. Dla wielu osób jej wspólnotowość jest odstręczająca, bo zbyt bliska. Wbrew wszelkim przewidywaniom powraca Msza Trydencka, którą Paweł VI chciał przebić osinowym kołkiem. Okazuje się niesamowicie atrakcyjna dla młodych ludzi, którzy szukają oryginalnej formy przeżywania wiary i którzy preferują zdalny kontakt z bliźnimi przez ekran smartfona. Dla nich nawet znak pokoju w parafii to przesada, a od neońskich pocałunków by dostali zawału serca. A tak dostają wypasioną liturgię w sterylnych warunkach, która ładnie się prezentuje w mediach społecznościowych. Co śmieszniejsze, teraz łacina jest symbolem buntu, a zestarzały Kiko stał się elementem kościelnego systemu.
Wiele więc nas może jeszcze zaskoczyć
W Kościele jest ogromne bogactwo duchowości. Powstała także formacja dla ochrzczonych, niewierzących. Aby umożliwić im przyjęcie i zrozumienie Objawienia, są na Drodze pewne symbole, znaki. Ciebie to razi, bo prawdopodobnie katolicyzm wyssałaś z mlekiem matki, wychowałaś się w tej tradycji. Ale przyjmij, że są osoby, którym bardzo trudno jest spotkać Jezusa w Kk, nauczanie Kościoła jest dla nich niezrozumiałe, trudne.
Ja to rozumiem, bo tak miałam. Nawracałam się w Ruchu Światło-Życie, ale u mnie ta formacja wzbudziła zbytnie spoufalenie się z Jezusem; traktowałam Go (nadal mi się to czasami zdarza), jako równorzędnego kumpla, usiłowałam przekonać do moich pomysłów na życie.
Dopiero w formacji "neo", na początku właśnie dzięki powadze Liturgii dotarło do mnie, że Jezus będąc moim Przyjacielem, jest jednak Bogiem, Stwórcą, Panem Wszechświata, i że powinnam Go jednak inaczej traktować. Bowiem, choć Jemu to nie przeszkadza, ale mnie wyraźnie szkodzi.