Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Wywiad z o. Szustakiem, który wstrząsnął światem
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Opinie księży to opinie księży, a nauczanie Kościoła to nauczanie Kościoła. Zasadniczo jest ono zawarte tutaj:
Z drugiej strony jak przepiszesz tę książkę w ten sposób, że powtórzysz jedna stronę sto razy, a resztę dopiszesz drobnym druvzkiem, to będzie to zasadniczo karykatura.
Teksty o biskupach w dodatku do osoby niewierzącej są karygodne. Rozumiem że można rozmawiać o tym w gronie katolików. Pomysł na vloga o na temat błędów kościoła też kuriozalny.
Pomieszany jest strasznie. Z częścią jego poglądów się nawet bym i zgodziła, jednak co poniektórych kwestii w ogóle nie powinien poruszać. Z punktu widzenia kultury i dobra kościoła. Ślepy prowadzący ślepych.
Jednak najważniejszy jest Jezus; to w Jego Imieniu mamy zbawienie.
Smieszy mnie to "namiestnik Chrystusa" - szczególnie niejaki Borgia nim był.
Papież jest nam dany, aby prowadzić widzialny Kościół ku zbawieniu, strzec doktryny wiary; starać się zapobiegać podziałom.
Mnie także papież obchodzi o tyle, o ile wypełnia powierzone sobie zadania.
1) To my będziemy się sądzili - w świetle absolutnej Miłości, poznamy pełnię prawdy o sobie. Takie jest aktualne nauczanie Kościoła.
2) Najważniejszym zadaniem Kościoła, w tym celu zresztą Pan nasz Kościół założył, jest głoszenie Dobrej Nowiny. Wyjście na ulice, "robienie rabanu", poszukiwanie zagubionych owiec - a nie biadolenie, że ludzie do kościoła nie chcą chodzić.
Dla mnie jest to drętwa gadka. Głoszeniem podobnych "mądrości" ludzi do Kościoła nie przyprowadzi, wręcz przeciwnie.
Osoba spełniająca powyższe kryteria jest może katolikiem, ale wątpię, aby była chrześcijaninem.
Wszyscy biedni narcyzi jak im ktoś w krytyce poleci "kurwami", to się rozsypią, a wrogowie pobiją i przysypią reszte ziemią.
A myślę chodzi o to samo od niemal 100 lat: Kościół ma bardzo mało do zaproponowania wspólczesnemu człowiekowi, a ludzie Kościoła (my) przysypujemy tę niemoc ewangelizacji sporami wewnętrznymi.
Kościół jest potrzeby i jest potrzebna jego hierarchia. Owszem, potrzebuje czasem upomnienia, bo bardzo łatwo jest ulec wpływom i chęci władzy.
Nie widzę niczego zdrożnego w wypowiedzi arcybiskupa o tym że teraz trzeba zawalczyć o to żeby ludzie wrócili do Kościoła. Wręcz przeciwnie: bez sakramentów trudno mówić i wierze żywej i relacji z Chrystusem.
A ogólnie uwielbiam retorykę, że "skoro coś Ci się nie podoba, to z Tobą jest coś nie tak".
Ludzie, którzy odeszli z Kościoła, no cóż, odeszli z niego. Fajnie powiedzieć, że zgubili sens, zagubili się, zgrzeszyli. Ciężej zobaczyć, że jakiś człowiek w procesie rozwoju stwierdził, że środowisko kościelne jest dla niego toksyczne. I że może coś jest nie tak. Może nawet że mną?
Mnie w ogóle nie dziwi nerw tzw wyznawców Szustaka, do których sama bym się raczej nie zaliczyła. Ale w końcu ktoś w habicie mówi na głos, co ich boli. W słowach, jakich by użyli.
Ale my zatykamy uszy na głos młodszego brata, bo JP2.
Naszą odpowiedzią na to jest stwierdzenie, że to ich problem, nie nasz.
2. Wypraszam sobie nazywanie narcyzami wszystkich, dla których "kurwa" oznacza przekroczenie pewnej granicy.
Nie, nie posypię się, jak usłyszę, po prostu nie rozmawiam, o ile nie muszę, z ludźmi, którzy nie mają elementarnego szacunku dla rozmówcy.
To nie jest kwestia religijna, nie dotyczy tylko wierzących.
3. Chrystus ten sam, zawsze i na wieki.
2. Chodziło mi o krytykowanych. I jak widać abp Gądecki rozmawiać chce, nie posypał się. A kwestia języka - znam dobrych księży, którzy prywatnie bluzgają; jednego, który próbował sie tak bratać z trudną młodzieżą. Mi nie przeszkadza, ale przez lata obracałem się takim środowisku zawodowym, więc rozumiem, że ktoś może tego nie akceptować. Faktycznie kwestia nie jest religijna, a podziały między ludźmi tutaj przebiegają w poprzek.
Od wpatrywania się w zło człowiek staje się tylko bardziej pogubiony.
Natomiast jest to wina ludzi. Nie koniecznie największa tych co odeszli, ale nas wszystkich. Nie było nas przy nich kiedy mieli kryzys wiary.
Świat w którym ludzie zmierzają do zaspokojenia swoich potrzeb to w dużej mierze zwykła konsumpcja, zabijanie w ten sposób strachu i braku gruntu pod nogami.
I nie zawiodła tu doktryna Kościoła ale konkretni ludzie i brak refleksji i pracy u podstaw.
A o Szustak nie daje żadnych propozycji poza gadaniem jak to jest strasznie i najlepiej żeby wszystko się rozpadło.
Moje dzieci są jeszcze za male, a do tego w ultrakatolickiej bańce. Ale jak niekiedy rozmawiam z obecnymi studentami, nawet po jakiejś formacji kościelnej, to rozjazd mentalny jest przepotężny. Albo może się starzeję niepostrzeżenie.
To, co powiedział Szustak, to jest dość kulturalne wyrażenie ich stanowiska.
Z jednej strony ma pełno dobrych pomysłów, idei , kusi cukierkowymi reklamami a w środku jest gorzki a ludzie nie lepsi, to człowiek człowiekowi taki los gotuje.
I jedni znajdują jakoś radość i spokój w Bogu, ale wielu Go nie odnajduje albo się gubi. Sam Kościół mam wrażenie bardzo się zgubił, ale nadal są miejsca gdzie ta wiara wygląda na żywa i autentyczną.
Ja osobiście mam problem nad przekazem w Kościele, w sensie- są np Jezuici i typowi tradycjonaliści. W wielu kwestiach podobni ale przekaz i forma płynąca z ich ust inna. Ktoś kto się aż tak nie zna może się pogubić.
To że nie szukają możliwości wypełnienia pustki w kościele jest spowodowane kilkoma czynnikami, choćby tym że kościół jest przedstawiany jako skostniała instytucja do rozwalenia. Że nie mają pojęcia o nauczaniu kościoła i że nie doświadczyli wiary. Przeszkadzają im w kościele głównie ludzie. Bóg im nie przeszkadza. I brak chęci na jakikolwiek rozwój poza intelektualnym. Naprawdę kościół to my i możemy piękne rzeczy robić wcale nie pod auspicjami kościoła oficjalnego ale jako katolicy.
A w tej chwili brak poczucia bezpieczeństwa dodatkowo wspierany pychą sprawia że ludzie się zamykają w ciasny krąg znajomych określonego autoramentu.
Umiera w nas ciekawość dla drugiego człowieka, wrażliwość, liczą się tylko do nas podobni.
Tu idzie podział. Nie w kwestiach doktrynalnych, bo tu jest dużo pola do dyskusji.
Choć umiejętność rozmowy też zanika.