Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
"W kulturze zachodniej taniec, ogólnie rzecz biorąc, NIE JEST CZYSTY"
Stwierdziła w 1975 r., watykańska Kongregacja ds. kultu Bożego.
Otóż w swej instrukcji omawiającej zagadnienie stosowności używania tańców w liturgii katolickiej, Kongregacja ta, z jednej strony stwierdza, iż poza kulturą zachodnią, tańce nieraz wyrażają modlitwę i prawdziwe oddanie Bogu, jednak odnośnie kultury zachodniej, jest tam napisane, co następuje:
"Jednakże, te same kryteria i osąd nie mogą być zastosowane w kulturze zachodniej.
Tutaj taniec jest związany z miłością, rozrywką, z bezczeszczeniem, z uwalnianiem zmysłów. Taki taniec, OGÓLNIE RZECZ BIORĄC NIE JEST CZYSTY.
Z tego powodu nie może być wprowadzany do celebracji liturgicznych niezależnie od rodzaju. Byłoby to wprowadzaniem do liturgii jednego z najbardziej zdesakralizowanych i desakralizujących elementów i jako takie byłoby równoważne z tworzeniem atmosfery profanacji, która łatwo przypominałaby obecnym i uczestniczącym w celebracji światowe miejsca i sytuacje."
Mój komentarz: Kongregacja ds. kultu Bożego nie stwierdza tu, że taniec jest zakazany w liturgii (w krajach zachodu) gdyż wówczas staje się nieczysty (to znaczy z momentem wprowadzenia do liturgii). Kongregacja stwierdza tu, iż nie należy wprowadzać tańca do liturgii, gdyż jest już on NA OGÓŁ NIECZYSTY.
Nie jest więc tak, iż na ogół, poza liturgią tańce w naszej kulturze są dobre, czyste, poczciwe, a dopiero z momentem wprowadzenia ich do liturgii staje się nieczyste. Jest dokładnie odwrotnie, tańce w kulturze zachodniej na ogół są nieczyste, dlatego nie powinny być wprowadzane do liturgii katolickiej.
Całość instrukcji:
Kongregacja ds. kultu Bożego o tańcu w liturgii
Otóż w swej instrukcji omawiającej zagadnienie stosowności używania tańców w liturgii katolickiej, Kongregacja ta, z jednej strony stwierdza, iż poza kulturą zachodnią, tańce nieraz wyrażają modlitwę i prawdziwe oddanie Bogu, jednak odnośnie kultury zachodniej, jest tam napisane, co następuje:
"Jednakże, te same kryteria i osąd nie mogą być zastosowane w kulturze zachodniej.
Tutaj taniec jest związany z miłością, rozrywką, z bezczeszczeniem, z uwalnianiem zmysłów. Taki taniec, OGÓLNIE RZECZ BIORĄC NIE JEST CZYSTY.
Z tego powodu nie może być wprowadzany do celebracji liturgicznych niezależnie od rodzaju. Byłoby to wprowadzaniem do liturgii jednego z najbardziej zdesakralizowanych i desakralizujących elementów i jako takie byłoby równoważne z tworzeniem atmosfery profanacji, która łatwo przypominałaby obecnym i uczestniczącym w celebracji światowe miejsca i sytuacje."
Mój komentarz: Kongregacja ds. kultu Bożego nie stwierdza tu, że taniec jest zakazany w liturgii (w krajach zachodu) gdyż wówczas staje się nieczysty (to znaczy z momentem wprowadzenia do liturgii). Kongregacja stwierdza tu, iż nie należy wprowadzać tańca do liturgii, gdyż jest już on NA OGÓŁ NIECZYSTY.
Nie jest więc tak, iż na ogół, poza liturgią tańce w naszej kulturze są dobre, czyste, poczciwe, a dopiero z momentem wprowadzenia ich do liturgii staje się nieczyste. Jest dokładnie odwrotnie, tańce w kulturze zachodniej na ogół są nieczyste, dlatego nie powinny być wprowadzane do liturgii katolickiej.
Całość instrukcji:
Kongregacja ds. kultu Bożego o tańcu w liturgii
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Aczkolwiek ze wszustkich tańców świata dobrze wychodzi mi tylko pogo (taniec wybitnie męski), zaś na wszystkich weselach, przyjęciach itp. tańczę z konieczności i niechętnie, muszę przyznać, że nie rozumiem Twojej obsesji na tym punkcie.
Że taniec może "wodzić na pokuszenie"? Zgoda, ale czy tylko taniec? Ładnie ubrana kobieta (ładnie nie znaczy wyzywająco - mam na myśli ubiór ze wszech miar przyzwoity) także może wodzić na pokuszenie - już nie mówiąc o tym, że piękna kobieta w ogóle może - niezależnie od ubioru. Podobnie rzecz się ma z wszelkimi międzypłciowymi pogawędkami (bo nie da się sztywno oddzielić rzeczowej dyskusji od flirtu).
Dlaczego wiec akurat taniec ma być immanentnie zły? W zasadzie wszelkie pozamałżeńskie kontakty damsko - męskie są "ryzykowne" - i trzeba się z tym pogodzić, nauczć się żyć w świecie pełnym pokus. Zaś w relacjach małżeńskich - taniec jest jak najbardziej dobry. Ja na przykład, choć tańczę kiepsko, bardzo lubię patrzeć jak moja żona tańczy (i nie chodzi o taniec na stole - uprzedzając złośliwe uwagi).
Kapłani kierują tłum w stronę wielkiego stawu wypełnionego świętym błotem. Zielonkawy muł jest źródłem energii Oguna.
Ten, kto upadnie w tańcu, jest uznany za ulubieńca bogów i ceniony jako tzw. "Rogaty".
stąd
MSPANC
Pierwszą reakcją na katolicką nauką moralną o niebezpieczeństwie tańców mieszanych, chyba zawsze jest następujące zdanie: "Ale wszystko może być okazją do grzechu â?? Nie popadajmy więc w skrajność, bo wychodząc z założenia, że jeśli coś wiąże się z pokusą popełniania zła, to winniśmy tego unikać, konsekwentnie winniśmy opuścić ten świat i zamknąć się w jakiejś pustelni". Następną, najczęściej spotykaną reakcją na tradycyjne przestrogi antytaneczne, jest też twierdzenie, jakoby tańce damsko-męskie, jedynie "rzadko" i dla "niektórych ludzi" były okazją do grzechu, zaś dla ludzi, którzy mają dobre i szczere intencje, praktykowanie tego zwyczaju z pewnością nie jest niebezpieczeństwem.
Powyższe argumenty są chwytliwe, gdyż większość z nich zawiera w sobie niemałą część prawdy. Problem polega jednak na tym, iż są one prawdziwe tylko do pewnego momentu, nie uwzględniając innych ważnych elementów, zaś odnośnie kwestii tańców damsko-męskich, są zupełnie błędnie zastosowane.
Na czym polega rażąca niepełność przedstawionych wyżej argumentów?
Prawdą jest np. iż wszystko może być okazją do grzechu, ale nie oznacza to przecież, że należy zamykać się w pustelni. Błąd popełnia jednak ten, kto nie czyni gradacji pomiędzy stopniami moralnego i duchowego niebezpieczeństwa różnych sytuacji, wrzucając je wszystkie do jednego worka. Z faktu, iż wszystko jest, w jakimś tam stopniu wszystko jest niebezpieczne, nie należy wyciągać wniosku, iż w takim razie, tak samo, można się angażować się we wszystkie sytuacje. Czy np. fakt, iż wychodząc na zwyczajną ulicę można poślizgnąć się na skórce od banana, lub też zostać uderzonym w głowę przez jakiś ciężki przedmiot, który ktoś wyrzucił z okna okolicznego domu, oznacza, że takie same niebezpieczeństwo wiąże się ze spacerem po chodniku, co z przechadzaniem się po polu minowym? Oczywiście, za niespełna rozumu, uznany zostałby ten, kto by twierdził coś podobnego. Zdrowy rozsądek mówi nam, iż istnieją sytuacje minimalnie niebezpieczne i wysoce niebezpieczne i że przy tych pierwszych wystarczy zachować zwyczajną, codzienną ostrożność (np. omijać leżące na ulicy skórki od banana), zaś w obliczu tych drugich, zwykła przezorność nie wystarczy, ale należy ich, o ile jest to tylko możliwe, starannie unikać (a więc nie wchodzić bez naprawdę bardzo ważnej potrzeby na minowe pole).
Dokładnie tak samo jest w życiu moralnym i duchowym. Przy braku jakiejkolwiek rozwagi i ostrożności, wszystko może stać się dla nas źródłem pokus i okazją do grzechu, ale nie znaczy to przecież, iż wszystkie sytuacje są w takim samym stopniu niebezpieczne.
Tradycyjna teologia moralna zna dobrze rozróżnienia na tzw. dalsze i bliskie okazje do grzechu, na sytuacje, w których ryzyko ulegnięcia pokusie jest niewielkie i dotyczy małej liczby ludzi oraz na te z sytuacji, w których owe niebezpieczeństwo jest bardzo duże i odnosi się do zdecydowanej większości osób. Przykładowo, zwykła rozmowa mężczyzny z niewiastą, dla większości ludzi, nie wiąże się z dużym ryzykiem popadnięcia w jakiś grzech. Nie da się jednak już tego powiedzieć np. o wizycie w sklepie porno czy patrzeniu na tańce " go go", które dla olbrzymiej większości ludzi (zwłaszcza mężczyzn) wiążą się z wielkim niebezpieczeństwem ulegnięcia którejś z seksualnych nieprawości. Inny przykład: siedzenie w parku na ławce z dziewczyną, choć może czasami pobudzać pewnych ludzi do grzechu, nie jest â?? pod względem niebezpieczeństwa â?? tym samym, co wspólne mieszkanie ze sobą mieszanych par przed ślubem, które zazwyczaj kończy się praktykowaniem przez owe pary stosunków seksualnych (nawet, jeśli intencją takiego wspólnego zamieszkiwania było powstrzymanie się od tej formy intymności). Fakt zatem, iż można zgrzeszyć w skutek rozmowy z kobietą czy też wspólnego siedzenia z nią na ławce, nie oznacza zatem, iż normalnym dla chrześcijanina jest odwiedzanie sex schopów, klubów z tańcami "go go" czy też wspólne mieszkanie ze sobą przed ślubem, o ile nie towarzyszy temu intencja snucia pożądliwych myśli bądź popełniania nieczystych uczynków.
Po prostu, z tymi miejscami i sytuacjami, dla zdecydowanej większości ludzi, wiąże się wielkie ryzyko popadnięcia w różne grzechy, by można usprawiedliwiać angażowanie się w nie, dobrymi intencjami i deklaracjami zachowania ostrożności (np. "To prawda postanowiliśmy ze sobą zamieszkać, ale będziemy spać w osobnych łóżkach"; "Tak przeglądam czasami magazyn <Playboy>, ale osobiście omijam zdjęcia z nagimi kobietami i skupiam się tylko na ciekawych wywiadach i reportażach tam publikowanych" albo: "Owszem idę do klubu, gdzie wykonywany jest striptiz, jednak chcę tylko tam pogadać z kolegami i napić się soku, nie będę patrzył na występy tancerek"). I choć wszystkie z przytoczonych w powyższym nawiasie deklaracji czysto teoretycznie mogą być prawdziwe, a co więcej być może niekiedy naprawdę się zdarzają (to znaczy: istnieją mieszane pary, które mimo wspólnego zamieszkiwania, nie współżyją ze sobą; bywają mężczyźni kupujący "Playboya" tylko w celu czytania publikowanych tam wywiadów i reportaży, którzy wszystkie zamieszczone tam erotyczne zdjęcia od razu zeń wydzierają i palą; zdarzają się faceci bywający w klubach ze striptizem, ale nie patrzący na pokazywane tam tańce) to skrajną naiwnością byłoby sądzić, iż są one normą. Te przykłady pokazują nam też istotną ułomność argumentu sugerującego, że dobre intencje czynią niegroźną każdą z sytuacji i miejsc. Dobre intencje są bardzo ważne w życiu moralnym, ale same z siebie, nie przemieniają one zła w dobro, ani też nie sprawiają, iż niebezpieczne miejsca, sytuacje i zachowania, stają się przystanią cnót oraz duchowego komfortu i bezpieczeństwa. Tak jak można zabić kogoś, jadąc z nadmierną prędkością, lecz nie mając intencji spowodowania wypadku, tak też można zgrzeszyć pomimo faktu, iż wchodząc w jakąś sytuacje, nie mieliśmy zamiaru czynić zła (a może nawet chcieliśmy czynić jakieś dobro).
Do jakiej zatem â?? pod względem stopnia niebezpieczeństwa dla bogobojnego i cnotliwego życia â?? należą mieszane tańce? Czy są one tylko "skórką od banana" na której czasami, niektórzy ludzie mogą się potknąć, czy raczej czymś w rodzaju "pola minowego", gdzie przebywający tam ludzie bardzo często odnoszą poważne rany, okaleczenia, a nawet doznają śmierci?
Z całą pewnością, druga z wyżej wskazanych odpowiedzi jest prawidłowa. Tradycyjna kościelna krytyka zabaw tanecznych opierała się na przekonaniu, iż zawsze lub prawie zawsze, są one bliską okazją do grzechu, a część z nich jest już zła ze swej natury. O tym, że ogół mieszanych tańców traktowano jako "bliską okazję do grzechu" świadczą choćby sformułowania mówiące wprost, iż są one: "bardzo bliską okazją do grzechu", "bardzo niebezpieczne" (św. Jan Maria Vianney), "zaproszeniem do grzechu" (św. Pio z Pietlerciny), "głównymi okazjami do grzechu" (ks. Jean Gaume), "nadzwyczaj niebezpieczne" (ks. Ambroży Guillois), "warsztatem każdej wszeteczności" (ks. Jakub Wujek), "rzadko lub niemal nigdy mogą odbywać się bez grzechu" (św. Karol Boromeusz), "skłaniają ku złemu wszelkimi swymi okolicznościami, że wielką szkodę przynoszą dla duszy" (św. Franciszek Salezy), etc.
Fakt traktowania części tańców jako złych ze swej istoty potwierdza zaś nazywanie takich tańców jak walc mianem: " złych z natury swojej, postawą jaka się w nich przybiera" (ks. Ambroży Guillois), "złych samych w sobie" (ks. Stanisław Szarek).
Używanie określeń typu: "bardzo niebezpieczne", "nadzwyczaj niebezpieczne", "wielką szkodę przynoszą dla duszy", "niemal nigdy nie obywają się bez grzechu", "warsztat każdej wszeteczności", nie mówiąc już o zwrotach w rodzaju "bardzo bliska okazja do grzechu" czy też "główna okazja do grzechu", po prostu czyni niedorzecznymi i absurdalnymi próby tłumaczenia, jakoby mieszane tańce były niegdyś traktowane, jako będące zachętą do zła, ale "czasami" lub w stopniu "niewielkim", "nieznacznym", itp.
Co czyni tańce damsko-męskie prawie zawsze niebezpiecznymi dla ogółu ludzi? I na pytanie odpowiedź daje bliższe przyjrzenie się katolickiej nauce moralnej na temat tańca. Otóż są to następujące czynniki:
* "nieprzystojne gesty i układ ciała tańczących" (ks. Franciszek Spirago); "dwuznaczne i nieraz wprost seksualne ruchy tańców" (ks. Władysław Wicher)
* "towarzyszące mu zwykle okoliczności (â??) Okolicznościami tymi są: panująca tam próżność, zbyt wielka poufałość, jaka się wtedy często zawiązuje, roztargnienie stąd wynikające, a nade wszystko ubiór nie nader skromny większej części tanecznic" (ks. Ambroży Guillois); "wszeteczne pieśni" towarzyszące tańcom (ks. Jakub Wujek), "teksty piosnek" (ks. Władysław Wicher).
Tak więc, damsko-męskie tańce są prawie zawsze bardzo niebezpieczne, albo przez same ruchy, gesty, kroki i postawy, jakie się w nich wykonuje (np. objęcia, przytulenia, uściski, "obłapianie" różnych części ciała czy też wykonywanie przed partnerem sugestywnych erotycznie ruchów), albo przez okoliczności towarzyszące zabawom tanecznym (nieskromny strój tancerek, atmosfera poufałości pomiędzy uczestnikami, usprawiedliwiająca grzech muzyka puszczana w trakcie imprez, etc.). Często zresztą oba z wymienionych wyżej czynników łączą się przy zabawach tanecznych w jedną całość. Do tych wszystkich rzeczy można dodać jeszcze jedną okoliczność, a mianowicie fakt, iż w tańcach zazwyczaj przekracza się społecznie akceptowaną granicę bliskości cielesnej pomiędzy mężczyzną a niewiastą. I tak np. o ile w średniowieczu i baroku niedopuszczalne było ujęcie obcej białogłowy za dłoń, o tyle w trakcie tańców cieszył się już ten gest aprobatą. Dziś z kolei, ciągle niestosowne jest objęcie nieznanej niewiasty za talię, jednak na parkiecie tanecznym, takie zachowanie uchodzi za coś normalnego i właściwego. Widać więc, iż konwencja damsko-męskich tańców wymusza niejako przekraczanie kolejnych granic bliskości cielesnej pomiędzy płciami i usprawiedliwia zachowania i gesty, które w innej sytuacji uchodzą za niestosowne oraz podejrzane.
Ważnym podkreślenia przy przypominaniu o tradycyjnej niechęci autorytetów kościelnych okazywanej mieszanym tańcom jest fakt, iż chociaż były one traktowane jako "zazwyczaj będące bliską okazją do grzechu" to jednak nie to równoznaczne z uznaniem dokładnie każdego z damsko-męskich tańców za "grzech" czy też "okazję do grzechu". Formuły w których przestrzegano przed tańcami, a więc zwroty w rodzaju "prawie zawsze", "zazwyczaj", "rzadko mogą być one bez grzechu" pozostawiają jednak pewien bardzo wąski margines na te z mieszanych tańców, z którymi nie wiąże się większe niebezpieczeństwo ulegnięcia złu. Tak jak w przypadku nieszczęsnego zwyczaju wspólnego mieszkania par przed ślubem, mogą istnieć i istnieją wyjątki, dla których praktyka ta nie kończy się grzechem, podobnie i nie wszystkie z mieszanych tańców kończą się różnymi nieprawościami. Takimi rzadkimi przykładami tańców, z którymi nie wiąże się wielkie niebezpieczeństwo grzechu, mogą być tańce w ścisłym gronie rodzinnym (albowiem więzy krwi bardzo neutralizują wymowę pewnych gestów i zachowań oraz tłumią pewne pragnienia i instynkty, które w innych okolicznościach mogłyby łatwo dojść do głosu), taniec z czystej grzeczności, etc. Tradycyjnie powiada się jednak, iż "wyjątki potwierdzają regułę". Zdarza się, iż wchodząc na pole minowe, nie odnosi się ran, nie oznacza to jednak, że należy czynić sobie zabawę ze spaceru po takim terenie. Bywa, że pijąc wodę z zatrutego strumienia, nie ulegamy zatruciu, jednak zazwyczaj czyniąc tak, bardzo poważnie narażamy się na zatrucie. Podobnie też bywa, iż mieszkający ze sobą przed ślubem pary nie praktykują seksu, prenumerujący "Playboya" wyrywają z niego erotyczne zdjęcia (skupiając się tylko na czytaniu interesujących wywiadów i reportaży tam zamieszczanych), zaś uczęszczający na tańce damsko-męskie nie są przez nie prowadzeni do grzechu. Co więcej, różne okoliczności i uwarunkowania, mogą faktycznie znacznie zmniejszać prawdopodobieństwo, iż praktykowanie tych zachowań powiedzie kogoś do zła. Przykładowo; mieszkającą za sobą para może by faktycznie rodzeństwem (co poza przypadkiem żywienia przez nie kazirodczych skłonności niemal do zera eliminuje ryzyko grzechu) lub być złożona ze schorowanych staruszków. Prenumerator "Playboya" może być zaś kompletnym impotentem lub homoseksualistą; a z kolei taniec damsko-męski oznacza w danym wypadku walc ojca z córką. Twe wszystkie okoliczności i uwarunkowania, nie oznaczają jednak, iż czymś normalnym dla chrześcijan winno być wspólne mieszkanie ze sobą przed ślubem, prenumerowanie "Playboya" lub też mieszane tańce. Oczywiście, że w ramach małżeństwa tańce są OK.
Dwie uwagi:
1) Bardzo wiele tańców - np. na weselach - ma charakter pewnego rytuału, towarzyszące im "gesty seksualne" są udawane i sztuczne (bo trudno sądzić, że może być dla kogoś podnietą taniec ze starą ciotką). Ten rytualny wymiar tańca jest chyba odwieczny i ważniejszy nawet niż erotyczny.
2) Z punktem 1) wiąże się jeszcze jedno zjawisko: "ludyczna natura" człowieka, która każe mu swiadomie "stąpać po cienkiej linie", szukać pokusy własnie po to, by jej nie ulec (podobnie jak idąc w góry ryzykujemy życiem nie po to, by sie zabić, ale właśnie po to, by otrzeć się o śmierć i przeżyć). Chodzi o pewnego rodzaju szczepionkę czy katharsis: taniec jsko substytut seksu.
I tak tańczyć aż do ślubu...
W świecie zwierząt jest nawet takie pojęcie: "Taniec godowy". :bigsmile:
Czy najpierw zacząłeś głosić zło tańców d-m, czy najpierw zorientowałeś się, że nie umiesz tańczyć i podpierasz ściany?
Twoje pytanie zostało błędnie postawione, gdyż zawarta została w nim już teza (coś w stylu: "Czy bije Pan żonę i dlaczego tak często?").
No, ja na przykład tańczyć nie lubię i nie umiem - a jednak tańce popieram.
@Brawario:
Też lubisz pogo?
Nie lubię koniec i kropka.
Aczkolwiek gdy sytuacja mnie czasem mimo wszystko przyszpili i zdarzy mi się tańczyć nie ze swoim mężem i okazuje się, że (jak zazwyczaj) jest normalnie i z szacunkiem to działa to trochę jak terapia i pozwala patrzeć trochę życzliwiej na otaczający świat. Pozdrawiam wszystkich tańczących i unikających.
K.:bigsmile:
-
Tańczyć akurat umiem i lubię (ale oczywiście sam, nie z niewiastami)
---
Chodziło o to, czy najpierw zorientowałeś się, że nie umiesz tańczyć z kobietami i podpierasz ściany.
Twoje pytanie zostało błędnie postawione, gdyż zawarta została w nim już teza.
---
Nie zostało błędnie postawione. Teza jest w nim zawarta specjalnie. Z resztą pisałem, że jest w połowie retoryczne...
Tańczyć akurat umiem i lubię (ale oczywiście sam, nie z niewiastami)
---
Może lustro Ci zafundujemy? Nie będziesz sam...
MSPANC
Zawirować w oberku, zaszaleć w polce!
Chore podejście do tańca objawia się szukaniem tam nieczystości, zagrożenia moralności, niezdrowej podniety.
co by oglądalność nie spadła :hp:
Bo można to łatwo sprzedać niemyślącym masom.
Tylko czy gołe baby w MTV automatycznie sprawiają, że tańczenie na weselu z niewiastą-koleżanką jest nieuporządkowane moralnie?
Tańczenie samemu jako rodzaj onanizmu?
:at:
I co ma zmienianie kultury do mojego tańczenia?
raczej kulturwy :devil:
Jaki jest, Waszym zdaniem, godziwy cel tańców damsko-męskich, którego nie można by zrealizować w inny sposób? Bo chyba te wygibasy i podskoki mają jakiś cel? Inaczej nie znajdowałyby tak gorliwych obrońców?
Sensu w tym nie ma żadnego. Tak właśnie bronie sie przed tanczeniem na różnych imprezach.
A poważnie: poza erotycznym jest rytualby wymiar tańca - chyba najstarszy. Te dwa aspekty często zresztą są ze soba powiązane.
Natomiast kwestia "godziwosci" jest niejako oddzielna (vide: taniec z żoną i z nie-żoną).
Co do tańców w MTV, to przykład ten pokazuje tylko stały kierunek ewolucji tańców. I tego rodzaju tańce nie są dziś wcale jakimś ekstremum pośród różnych tańców. Przeciwnie, tańce ala MTV, tańce latynoskie, etc. to główny nurt dzisiejszych tańców d-m. Z biegiem czasu ruchy taneczne stają się coraz bardziej śmiałe, nieskromne i wyuzdane. Tak jest od wieków. I to jest kolejny dowód na to, że wielcy ludzie Kościoła mieli w tej sprawie wielką i świętą rację, a ich nauczanie jest dziś jeszcze bardziej aktualne, niż kiedyś.
Zgadzam się z Brawario.
Taniec naśladujący ruchami wiadomo co jest niegodny Chrzescijanina.