Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Kryzysy małżeńskie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
My mamy zapis zdecydowanie bardziej poludniowy niz skandynawski. ;-)
Kiedy dzieci uzyskały coś od jednego z rodziców na co drugi się nie chciał zgodzić, to po pierwsze mają karę za wyłudzenie odmiennej opinii, po drugie bez udziału dzieci na spokojnie ustala się ze współmałżonkiem sposób postępowania w takich wypadkach.
-----
Właśnie sobie uświadomiłam, ze to tez uważam za zasadnicze
Jedno jest pewne: zawsze wina rozkłada się na obydwu małżonków. Wszelkie naprawy też trzeba zacząć od siebie. Często też na sobie kończzyć.
Poza tym E. M. Remarque pisał, że miłość daje człowiekowi pole do zmian. Zgadzam się, bo od początku widziałam, jak mój mąż zmieniał się na lepsze. I też zawsze mnie burzyło stwierdzenie, że męża się sobie wychowuje.
Świat dziś mówi: odejść. Wielu katolików mówiło: odejść. To nie takie proste. W końcu można rzucać rady, ale konsekwencje ponosi ten, który je wprowadza w życie.
Kiedy mi mówiono o odejściu (w dobrej wierze), zawsze buntowałam się, dlaczego ja mam odchodzić, skoro to nie ja rozrabiam. Myślę, że najbardziej trzymała mnie buntownicza natura. Trudno jest więc odejść i bardzo trudno zostać. Po kryzysie bardzo poważnym wszystko trzeba budować od nowa. Z czasem brakuje sił i chęci, żeby być ciągle stroną próbującą odbudowywać.
Najpierw trzeba odzyskać poczucie własnej wartości. Wtedy łatwiej iść do przodu. Nie wyobrażam sobie tego bez oparcia na Bogu. Ja oparłam się na wierze w to, że Bóg jest jedynym, który mnie nie opuści i na tym, że moja wartość to bycie dzieckiem Bożym. Gdybym przestała w to wierzyć, mój świat rozpadłby się na kawałki. Poza siwymi włosami nie znać na mnie szczególnie tych lat walki, ale to zawdzięczam wyłącznie Bogu.
Życzę wam, byście nie musieli sprawdzać, jak się żyje po trzęsieniu ziemi. drobne kryzysy są pewnie nieuniknione. Jak pisała @Maciejka, jak się kocha, wszystko jest do przejścia.
Poza tym trafienie na bezobjawowego psychopatę we wzorcowym małżeństwie dąży do zera, więc nie biorę pod uwagę.
-----
TecumSeh
Kobiety widzą więcej szczegółów i więcej składowych.
To jest aksjomat
No, ale to drastyczny przykład i mam nadzieję, że nikogo taka sytuacja nie spotka.
Co do winy po obu stronach, to nie ma idealnych małżeństw. Każdy z nas popełnia błędy, ale czy te zwykłe codzienne błędy to może być ta wina, którą druga strona nam przypisuje po zdradzie? W taki razie rzeczywiście zawsze każdy jest winny czyjejś zdrady tylko poprzez to, że jest żoną lub mężem, bo nikt nie jest doskonały.
Już kiedyś pisałam: bardzo poważnie traktowałam przysięgę w USC. Wtedy inny slub nie wchodził w rachubę, bo byłam niewierząca. Nasze największe problemy zaczęły się właśnie po moim chrzcie i po ślubie kościelnym. Tłumaczę to sobie tak, że zły o nas nie walczył, kiedy nas "miał", potem dopiero zaczęły się schody. I wtedy mogłam doświadczyć ewidentnie, że Bóg mnie nie zostawił.
Gdyby mój chłopak chocby raz mnie mocniej chwycił za rękę w formie zlosci/przemocy - nie bylibyśmy ze sobą.
Pisałam już o tym, że spotykałam się "na dwie raty" z moim obecnym mężem. Rozstanie nasze uważam, za konkretne działanie Boga, którego szczerze codziennie prosiłam by poprowadził nasz związek, by go rozwalił jeśli tak będzie lepiej. A świata poza moim chłopakiem nie widziałam! Dodam, że rozstanie nie było skutkiem kłótni, jakiś świństw czy czegokolwiek innego co byłoby bolesne. Było irracjonalne możnaby rzec. Dziś wiem, że Opatrzność nami kierowała. Rozstanie było konieczne byśmy oboje dojrzeli do małżeństwa (w naszym przypadku of course, nie wdając się w szczegóły) i po roku na nowo wkroczyli w relacje.
Opatrzność, Opatrzność, Opatrzność! 8->
Swoją drogą... czy psychopata naprawdę musi się ukrywać? Nie może później zachorować?
chciałam jeszcze coś napisać, ale od razu zastrzegam że nie jest to komentarz do tej konkretnej sytuacji, ani próba usprawiedliwiania tej kobiety. Cała sytuacja po prostu mi się z moimi problemami skojarzyła.
Mój mąż się nade mną znęcał przez długie lata. I pewnie tak byłoby dalej, gdyby na jakimś festynie nie wpadła mi w ręce rozdawana przez policjantów ulotka o przemocy w rodzinie. W opisie ofiary, jej zachowaniu, niemocy działania, paraliżu, strachu zobaczyłam siebie. Pytanie oczywiście dlaczego nie odeszłam od niego wcześniej - ale żeby zrozumieć to trzeba to przeżyć. Mój mąż wmówił mi że jestem beznadziejna, do niczego, a przy próbie jakiegokolwiek sprzeciwu urządzał mi takie piekło że hej. Byliśmy daleko od rodziny, a mój mąż robi na ludziach fantastyczne wrażenie. Byłam jak sparaliżowana. Groził ze odbierze mi syna.
Kilka lat temu udało mi się otrząsnąć i postanowiłam wystąpić o rozwód. Mój mąż chyba przeżył szok i zaproponował terapię. Twierdził ze robil to wszystko dla naszego dobra, bo on lepiej wiedział co dla nas jest najlepsze, że jego wyzwiska to były tylko żarty, a ja nie mam poczucia humoru.... Terapia nim wstrząsnęła, poszedł jeszcze na terapię indywidulaną (ja zresztą też w ramach odbudowy mojego poczucia wartości) i od trzech lat mam w domu innego człowieka. Mąż bardzo się stara, walczy o małżeństwo, szuka nowych sposobów na jego ratowanie. Powinnam być zadowolona, nie? Tylko że ja nie potrafię wybaczyć tego co mi zrobił, ani zapomnieć. Wściekła jestem, że robił co robił, korzystał na tym na całego, pozbawił mnie możliwości zrealizowania w życiu pewnych spraw, a teraz będzie dalej żył ze spokojem. ON swoje plany doprowadził do końca, ja już nie będę w stanie. On teraz korzysta z efektów swojego zachowania, a ja dalej ponoszę ich negatywne skutki, tak jak ponosiłam przez wyszstkie te lata. I pewnie będziemy jeszcze przez długi czas próbować to wysztko naprawić, ale nie wiem czy za 10 lat nie powiem "koniec" i odejdę, bo nie dam rady uporać się z moim bólem, żalem i złością. I wtedy okaże sie z to ja jestem winna rozwodu, bo "przecież mąż się starał, zmienił", a nikt nie patrzy na to co mi zrobił.
nigdy. Dbał o mnie, starał się, nigdy nie wykazał najmniejszej agresji wobec mnie.
Po drugie, nigdzie nie piszę co ja bym zrobiła, bo nie wiem. Życie i własna pycha już nie raz mnie przeorały gdy byłam pewna siebie. Od wielu lat nie gdybam co ja bym. Wiem co bym chciała zrobić. Piszę natomiast o sytuacjach z przeszłości z których wyciągnęłam wnioski. Nie imputuj mi.
edit
--------
ale to jest Twój domysł, nie mój :-??
Gdyby mój chłopak chocby raz mnie mocniej chwycił za rękę w formie zlosci/przemocy - nie bylibyśmy ze sobą.
------
Bo akurat tę sytuację kiedyś przeszłam. Nie z moim obecnym M, żeby była jasność.