Książka na wakacje

mama_asia

możecie coś polecić? Łudzę się, że może będę miała chwilkę na lekturę. Najlepiej coś ubogacającego duchowo, ale takiego w miarę łatwego do czytania - na pewno nie z gatunku "Osoba i czyn: ;-)

No pisałam przecież :-)

Joannna

chyba nas tytuł zwiódł jednak, wakacje to wakacje
może dopisz w tytule, że lektury duchowej szukasz, to się na pewno pojawią propozycje, chyba że chcesz żebym Cię zasypała opusowymi książkami

Aga85

To macie 3 cegiełki, piękne, lekkie i bardzo kobiece.Polecam.

No to pojechałaś Duchowo to one nie są rozwijające.

Książki są fajne czyta się nie źle ale ostrzegam niektóre fragmenty kipią wyuzdanym seksem, ja bym się nie odważyła na tym forum rekomendować.

Ja bym tego nie poleciła, moim zdaniem słabe i przesłania nie ma kompletnie żadnego. Taki harlequin w wersji maxi:))

Zabieram się właśnie za Wybór Marty, widzę, że polecane;)

Aga85

Może listy starego diabła do młodego ?

chabrowa

Ostatnio czytałam i bardzo mnie wzruszyła.

Śledziłam ją jeszcze na blogu.
Często jej historia "rozwalała" mnie na tyle, że musiałam sobie zrobić kilku tygodniową przerwę. Płakałam nie raz, nie dwa...
Piękna historia...
Na film czekam, choć wiem, że to będzie "ciężka przeprawa"...

http://www.youtube.com/watch?v=k1pSHHxewCI&feature=player_embedded

Aniuszka

To i ja dorzucę swoje trzy grosze:

T

To moja ukochana autorka, polecam też "Chatę w dolinie" (obecnie wznowioną pod tytułem "Potęga miłości") - jedna z książek, które zrobiły na mnie największe wrażenie. Może nie jest to najwyższa półka z duchową lekturą, ale książki na pewno wartościowe i jak najbardziej odpowiednie na wakacje.

Savia

Gorąco polecam serię "W poszukiwaniu pełni" x. Jerzego Zielińskiego.

Lekka, a jednocześnie głęboka.





 

Joannna

moje the best of z duchowych:

- o modlitwie i o pokoju wewnętrznym:


- i tego samego autora, bardzo bardzo istotna o wolności wewnętrznej:


-  pisana w formie opowieści, na kanwie obrazu Rembrandta, jak ktoś choć trochę interesuje się sztuką będzie zachwycony ile z obrazu można wyczytać... generalnie to o dojrzewaniu do roli ojca/ dojrzałego chrześcijanina:



- Rozważania na każdy dzień -  zawsze na czasie - to się może sprawdzić w roli rekolekcji, ale nie będzie się chciało przestać po dwóch tygodniach "Rozmowy z Bogiem" F. Carvajal


+ wszystkie Josemarii Escriva de Balaguer

In Spe

a ja polecę "Dzieła wybrane"   św.Ludwika Marii Grignion de Montfort

Spioch

Moja żona zaczytuje się ostatnio w książkach Sławomira Kopra. Poleca je wszem i wobec.
Lekkie ale nie stroniące od poważnych tematów.

Emilia_K

@mamaasia jak lekko i rekolekcyjnie to polecam trylogię Torkinghtona "Pustelnik" "Prorok" i "Mistyk".
Po zakończeniu lektury aż chce się paść na kolana. I pięknie i przystępnie tłumaczy życie duchowe i etapy duchowego wzrastania.
Książka powieściowa w konwencji uczeń pobiera nauki u pustelnika. Bardzo polecam.

mama_asia

Ja do tych wszystkich książek poleciłabym

Hamak


I jakieś wino/ piwo

Karmię :-(

mama_asia

Dzięki wielkie wszystkim za propozycje!!!!

Coś na pewno wybiorę :-)

mama_asia

@mamaasia jak lekko i rekolekcyjnie to polecam trylogię Torkinghtona "Pustelnik" "Prorok" i "Mistyk".
Po zakończeniu lektury aż chce się paść na kolana. I pięknie i przystępnie tłumaczy życie duchowe i etapy duchowego wzrastania.
Książka powieściowa w konwencji uczeń pobiera nauki u pustelnika. Bardzo polecam.

@Emilia_K - a może masz i mogłabyś pożyczyć? ;-)

Pigwa

@mamaasia jak lekko i rekolekcyjnie to polecam trylogię Torkinghtona "Pustelnik" "Prorok" i "Mistyk".
Po zakończeniu lektury aż chce się paść na kolana. I pięknie i przystępnie tłumaczy życie duchowe i etapy duchowego wzrastania.
Książka powieściowa w konwencji uczeń pobiera nauki u pustelnika. Bardzo polecam.

Takimi trochę rekolekcyjnymi powieściami były dla mnie "Olaf, syn Auduna" i "Krystyna, córka Lavransa" Sigrid Undset; niezwykle celnie mówią o grzechu i nawróceniu. Podobnie zresztą "Znowu w Brideshead" Evelyna Waugha.

Daga

To macie 3 cegiełki, piękne, lekkie i bardzo kobiece.Polecam.

Ja je przeczytałam, podobały mi się. Owszem są "fragmenty", ale nie na tym sie koncentrowałam.

Może i przesłania nie ma, sceny ostre (ale tylko w  3 czesci)...ale tak sie zaczytałam,ze po syna do szkoły sie spózniłam srogo;-)

uJa

spodobały mi się te "owocowe" ciekawe czy mają je w naszej bilbliotece

Marcelina

Możesz też kieliszek wina po karmieniu, toż to nie jest noworodek.
A Marshalla nadal polecam jako lekturę duchową. Jest przecudny.

mama_asia

No, kawał chłopa już. 

Jak dostaje zupę, która nie bardzo mu smakuje, to szarpie mnie za bluzkę, piszczy i samoobsługa w pełni 

Emilia_K

@mamaasia jak lekko i rekolekcyjnie to polecam trylogię Torkinghtona "Pustelnik" "Prorok" i "Mistyk".
Po zakończeniu lektury aż chce się paść na kolana. I pięknie i przystępnie tłumaczy życie duchowe i etapy duchowego wzrastania.
Książka powieściowa w konwencji uczeń pobiera nauki u pustelnika. Bardzo polecam.

@Emilia_K - a może masz i mogłabyś pożyczyć? ;-)

Mam i mogłabym Będzie pretekst, żeby Cię odwiedzić. Ale to jakoś najwcześniej w przyszłym tygodniu.

mama_asia

Emilko - pierwszą część kupiłam. A pozostałe dwie chętnie pożyczę, ale dopiero w lipcu zaproszę Cię na kawę :-) bo w sobotę już wyjeżdżamy na 2 tyg.

Gregorius

A była już Małgorzata Musierowicz i Jeżycjada?? Zachwalać nie muszę i rodzinne i z humorem i wzruszające.

Żona mnie jakiś czas temu namówiła na tą sertie dla nastolatek. Jak na razie najlepsze części dla mnie to:

"Małomówny i rodzina"

no i niepowtarzalna "Kalamburka" oddająca świat jednego pokolenia. Tylko czemu z niej wynika, że pani Musierowicz uwierzyła w "transformacje ustroju" pomimo faktu, że żadnej transformacji nie było.

I powiem tak: jako Poznaniak, czyta się Jeżycjadę nieco inaczej, zwłaszcza gdy zna się Jeżyce. Niedawno nawet kupowaliśmy coś w cukierni "U Hani" (ul. Kraszewskiego)

Gregorius

Dopowiem jeszcze: z ul. Słowackiego na poznańskich Jeżycach pani Musierowicz wyprowadziła się kilka(naście?) lat temu poza miasto. Ale nie wiem dokąd.

Gregorius

@agn Ignacy, zwłaszcza we wspomnanej "Kalamburce" powala. Wiesz co, że młodsze pokolenie czytając pierwsze odcinki nie będzie kojarzyło gdzie ul. Armii Czerwonej albo wspominane domy handlowe. Ja te nazwy pamiętam z dzieciństwa i jak byłem piękny i młody. Czytając Jeżycjadę, mam konkretny obraz, obraz miasta które znam i kocham. Wiem, o które kamienice, parki, mosty chodzi. Widzę je. Zawsze mnie zastanawiało, jakie wyobrażenia dzielnicy Jeżyce ma czytelnik nie znający Poznania. A kamienice są tu czasami piękne. Istne cuda, tylko nieco by się przydało odświeżyć.

draconessa

A ja najbardziej lubie rodzine Zakow. I  Zaczka, ktory nie chce przypalonego bigosiku i zje sobie suchego chlebka, 'zeby bylo bardziej dramatycznie'. I Bobcia z pisanka z Hitlerem:) Nie lubie zas Jezycjady po 'Kalamburce' - bo jakos tak na kolanie pisana i ...chyba jednak juz nie to:(((

Z lekkich zas na wakacje ( bo i tak watek zboczyl z lektur umoralniajacych na lekkie i przyjemne) to niesmialo proponuje 'Wszystkie zwierzeta duze i male' Jamesa Herberta - kapitalne opowiesci wiejskiego weterynarza. Niektorzy pewnie pamietaja serial w TV.

Gregorius

No to pociągając offtopik, jeszcze raz zapytam:

Jak wam, nie znającym Jeżyc, czyta się Jeżycjadę? Jaki macie obraz tej części miasta Poznania?

Marcelina

Ja już dzięki Jeżycjadzie znam Jeżyce, bo się po nich rytualnie prowadzałam z ksiażkami w roli przewodnika. I w cukierni pączki kupowałam, i owoce na Rynku Jezyckim itd. Nigdy się w Poznaniu nie czułam obco, miejsca się wydawały znajome od zawsze - bo plastycznie je opisano.
Z Panią M.M. tez mam przyjemność korespondować, a zaczęlo się, kiedy ją odwiedziłam na Słowackiego

Wyprowadziła się mniej więcej tam, gdzie powieściowa Pulpecja z mężem.

kawusiowa

Odpowiadając na pytanie Grega o wyobrażenia Jeżyc - nigdy nie byłam w Poznaniu i gdy zobaczyłam w internecie zdjęcia słynnej kamienicy przy Roosevelta 5, byłam trochę zawiedziona... Jakoś nie mogłam sobie wyobrazić tego mieszkania przy ruchliwej ulicy. No ale to w końcu Poznań. Uczyłam się w małym mieście i miałam zupełnie inne obrazy podczas czytania. Nawet park opisywany w książce wygląda u mnie jak park Sienkiewicza przy katedrze włocławskiej (uroczy to mało powiedziane).

Gregorius

@Marcelina nie przeczytałem całej serii jeszcze i trochę zaczyna być monotematyczna. Kalamburka bardzo miło mnie zaskoczyła, niewątpliwie jest to najlepsza z całej serii, ale też trochę inna. Jak dla mnie nie należy do serii

Gregorius

Pozostaje jeszcze jedna kwestia do wyjaśnienia: Czemu Pani Musierowicz (wnioskuje to właśnie z "Kalamburki") wierzy, że w PRL-Bis zaszła jakakolwiek transformacja ustrojowa. I czemu pani Musierowicz współpracowała z Obłudnikiem Powszechnym, kiedy ten był już dawno na dnie.