Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Spór o NPR
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
*
Tak śledzę..i widzę, że przepychanki robicie kto ile, jaka przerwa pomiędzy kolejnym dzieckiem...zawody to jakieś, czy jak? Ble...
*
Jeden może studiować i się uczyć bo ma taka głowę nie inną, że nie musi stale z nosem w książce siedzieć. Inny musi korzystać z pomocy rodziców, bo by dobrze się uczyc musi poświecic dużo więcej z siebie. Życie.
Ba! Wiem, że choć byłam piątym dzieckiem to byłam dzieckiem oczekiwanym, a nie niechcianą wpadką. Może na tym budował się mój spokój i szczęście pomimo trudnych warunków i nieidealnych rodziców? :-)
A teraz żyje mi się jak u Pana Boga za piecem, choć na pewno inni by zrzędzili będąc na moim miejscu :P No, ale ja zawsze zadowolona jestem i widzę świat przez różowe okulary. :-)
dorosłaś, więc może warto wybaczyć rodzicom ich rzeczywiste i wyimaginowane winy - i w końcu żyć na własny rachunek?
w mojej rodzinie byłyśmy tylko we dwie z siostrą, ale gdy ojciec odszedł zostawiwszy mamę samą ze wszystkimi wspólnymi kredytami itp. było baaardzooo biednie - a mimo to dobrze wspominam dzieciństwo
moja mama tyrała często na dwa etaty, pamiętam nawet jak przez pewien czas pracowała dodatkowo wieczorami jako sprzątaczka w szkole - i chodziłyśmy tam z siostrą jej pomagać - żeby wcześniej skończyć i wrócić z nią do domu
pracowałam od 14 roku życia w każde wakacje przez miesiąc, po maturze poszłam do pracy, na studia (wieczorowe - w przypadku mojego wydziału to były dzienne-płatne) poszłam pracując na etacie - a była to dość wymagająca praca, na studiach urodziłam dziecko
i jakoś żyłam, mniej lub bardziej szczęśliwie - bez goryczy, może dlatego że ceniłam sobie samodzielność, zaradność
nie miałam modnych ciuchów, raczej zazwyczaj znaszałam ubrania po starszej siostrze, czasem po kimś z rodziny - jak dostawałam coś nowego to było święto - ale nie wspominam tego źle, z goryczą
w moim domu była miłość (chociaż bywało że tłukłyśmy się z siostrą) - i to wystarczało
Wspominaliście o wspólnotach. Każda wspólnota ma inny charyzmat. Domowy Kościół kwestię ilości dzieci pozostawia sumieniu małżonków, aczkolwiek zachęca do wielkoduszności:) i tak jak pisałam, w naszym regionie tych dzieci większośc rodzin ma nieco więcej niż przeciętne polskie rodziny (rekordziści 12-cioro, 3-4 jest powiedzmy takim standardem u większości). Większość tych par chce mieć więcej dzieci, i świadomie się na to decyduje. Nasz krąg jest "dzietny" ale może się wiązać też ze specyfiką parafii- to przedmieście i wszystkie małżeństwa mieszkają w domach, więc metraż trochę większy niż blokowy.
Ja znam blisko trochę osób z neokatechumenatu, działa bardzo prężnie przy mojej byłej parafii, my byliśmy kilkakrotnie zapraszani tam- ale wybraliśmy DK z dwóch względów- mniejsze obciążenie czasowe jeśli chodzi o wyjścia poza domem (neo u nas spotykają się 2 x w tygodniu!!!!) i z tego względu że my jesteśmy bardzo przywiązani do swojej obecnej parafii, i to mi się podoba w DK że jest to ruch parafialny, a osoby z Neo często już na msze parafialne nie przychodzą, (przynajmniej u nas, może u was jest inaczej) itp. Dobrze że jest wybór i każdy znajdzie coś odpowiedniego jeśli chce. Natomiast tak jak pisałam wśród rodzin z neo które ja znam u nas, jest tylko jedna rodzina z dużą ilością dzieci (8) a pozostałe mają średnio mniej niż u nas w DK, więc wydaje mi się że ten nacisk na wielodzietność może nie w każdej wspólnocie neo jest taki jak ktoś wspominał?
szczególnie jeśli ów "okres" trwa od ślubu do menopauzy
Mój ojciec miał 7 rodzeństwa i przyjażnia się wszyscy do dzis bardzo. Tylko z tej 8 tylko jedna osoba ma 3 dzieci, jedna 1 a reszta po 2. A wszystkim powodzi się dosyć dobrze. Po prostu mimo wielu zalet wielodzietnosci chcą swoim dzieciom zapewnić coś czego im brakowąło w dzieciństwie. I akurat taka postawa potwierdza się u wszystkich moich znajomych z wielodzietnych domów.
Po co się skupiać na brakach. Nie rozumiem. Postawa Magdalleny jest wg mnie bardzo niedojrzała, pełna pretensji. Ja mam tylko jedną siostrę i też nie miałam wszystkiego przede wszystkim dlatego że miałam zabieganą mamę która uważała że dzieciom trzeba wszystko zapewnić, i wszystko w moim domu kręciło się wokół wykształcenia. Nie dam dzieciom odczuć takiego nacisku jak ja miałam że trzeba skończyć studia. Będą chciały to będą studiować. Nie to nie, nawet jesli okażą się zdolne. Skończenie studiów nie ma wiele wspólnego z rozwojem talentów. Przynajmniej mało kiedy ma.
dla mnie osobiście krokiem milowym bylo przekroczeie tych pretensji o przeszlosc, która juz do mnie nie nalezy
uzalanie sie nad sobą jest dla mnie bardzo niszczace i to jest najwieksza bieda dzieci - niezadowolona matka
dziś w Ziarnie byli Joszko Broda z żoną i 9 dzieci
ujęło mnie piekno i prostota tej rodziny
i zadowolona żona -matka, która sama pochodzi z rodziny wielodzietnej
3:-O
Piszecie że wielodzietność wielu osobom kojarzy się z patologią, z rodziną na zasiłkach, bezrobotną itp. U mnie w mieście może ta "atmosfera" nie jest jeszcze taka zła - tak jak pisałam, nieco większe rodziny spotyka się tu częściej niż gdzie indziej, ale wiem że im większe miasto, czy inne regiony Polski bywa własnie tak jak piszecie. I tu bardzo cenne jest świadectwo rodzin które temu w pełni zaprzeczają!
Są blisko nas rodziny wykształcone, dobrze sytuowane, angażujące się w różne działalności- i wielodzietne. Ja zawsze mówię, że gdyby każda rodzina, która może i ma środki żeby wychować 1-2 więcej dzieci niż ma miała te dzieci to byśmy nie wymarli jako naród......
dziwne to dla mnie pytanie
a najbardziej od ludzi, których spotykam w Kosciele
uruchamia to we mnie strach przed przyszłością, myślę może my jestesmy nierozsadni itp.
A potem patrzę w przeszlosc, jak Bóg sie nami opiekowal i widzę moje dzieci kazde inne
jedno się cieszy że wszystkiego, inne ma pretensje o wszystko...
Jak mnie ktoś pyta czy planowane (wam powiem że tak, ciąża jak najbardziej planowana, wyczekiwana, miała być conajmniej rok wcześniej, ale miałam problem zdrowotny ginekologiczny) to na głupie pytanie głupio odpowiadam- mówię że tak, to po prawej było bardzo planowane ale z tym po lewej to sobie normalnie wpadłam! Ludzie sie zwykle zamykają
A sama takiego pytania nie zadałam nigdy w życiu i uważam że jest idiotyczne!
Ten co pyta - nie załapie. :P
Wbrew pozorom, pomimo że te 30 lat wstecz rodziny były zwykle trochę liczniejsze, wcale kobiety nie unikały złośliwych uwag , kpin itp.
Rok 1976. Aborcja na życzenie wykonywana masowo, są takie co mają dwie aborcje w jednym roku.
Kobieta w 4 ciąży słyszy w pracy "to co ona głupia? nie wie co zrobić? Czwarte dziecko chce rodzić?"
Młoda dziewczyna z małego miasteczka, niezamężna studentka w ciąży. Każdy kogo spotyka doradza aborcję. Patrzą na nią jak na ufo że chce urodzić.
Ta pierwsza urodziła mnie.
Ta druga- mojego męża i brata bliźniaka. Tak się złożyło, że nigdy nie miała już więcej dzieci..... te są jedyne. Teraz cieszy się zżytą rodziną i niedługo szóstką wnuków....
Jak mój Bartuś miał coś ponad rok pojechaliśmy na wakacje. I tam spóźniła mi się @. Pomyślałam, że może ciąża, a byliśmy w lesie nad jeziorami, nie miałam gdzie kupić testu. No więc przyzwyczajałam się do myśli że pewnie będzie następny maluch, miałam zdawać wielki egzamin w pracy, zaczęliśmy budowę. Ale ani przez chwilę się nie zamartwiałam , myślałam tylko - jeśli jest, damy radę. Dostałam @ wracając do domu. Byłam odrobinę chyba zawiedziona.