Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Odebrano im dzieci z powodu biedy
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
no właśnie o tym pisałem,
po donosie o nadwadze zaczyna się kompleksowa pomoc, czyli praca z rodziną, kontrola diety,
z ewentualnym odebraniem dziecka...
A jakie widzisz rozwiązanie w sytuacji, w której dziecko jest doprowadzone do kalectwa z powodu błędów w żywieniu, a rodzice nie umieją i nie chcą takiego dziecka z otyłości wyleczyć? Nie mówię, że odbieranie dziecka powinno następować od razu, bez prób pracy z rodziną, bez ostrzeżenia, po - jak to określasz - donosie. Ale jeśli nie ma poprawy to dziecko nadal jest krzywdzone i jego sytuacja jest coraz gorsza. Uważasz, że dziecko powinno w takiej rodzinie pozostać i tyć sobie dalej do woli? Do jakiego momentu?
Otyłość to choroba. Jeśli dziecko ma cukrzycę i rodzice odmawiają leczenia to czy odebranie dziecka jest zasadne, czy też nie? Czy jeśli uznam, że nie widzę problemu w tym, że moje 6letnie dziecko pali papierosy, a tatuś do soczku dolewa wódeczkę to tylko moja sprawa i innym nic do tego? Czy mogę pozwolić dziecku na zabawę tasakiem, a niech sobie poucina palce, innym nic do tego? Niestety, ale są sytuacje, w których dzieci muszą być odbierane, kiedy rodzice nie umieją albo nie chcą zmienić swojego zachowania.
Nie wiem ile kosztuje Baleron marketów ,bo zaopatruje ich Carrefour bo on najbliżej ale nie sądzę aby był tańszy niż jaglanka czy płatki owsiane (na śniadanie ).
A ogólnie rozwiązaniem jest skierowanie sprawy (np. przez nauczycieli) na policję, a ta ewentualnie kieruje wniosek do sądu;
tworzenie w celu interwencji, czy opieki, specjalnego urzędu skutkuje zagrożeniem dla każdej rodziny.
Zagrożeniem dla rodziny jest odebranie dziecka, ale co, kiedy to rodzina jest zagrożeniem dla dziecka? Nie można udawać, że takich spraw nie ma...
bądź łaskawa nie przekręcać mego nicka
dziękuję
proponuję oddanie do adopcji
zgłaszam na policję
bo to one, jak pokazuje praktyka innych państw, rozszerzają pojęcie patologii na normalne zachowania i normalne rodziny.
"Służby" trzeba szkolić, edukować, wymagać szkoleń, superwizji, uwrażliwiać. Służby w obecnym kształcie nie są doskonałe, mopsy nie funkcjonują często tak, jak powinni, psychologowie i pedagodzy często nie mają odpowiedniej wiedzy czy kwalifikacji do pracy z rodzinami, a sądy bywają nieprzygotowane i opierają się na byle-jakich opiniach, ale to nie znaczy, że policja powinna się zajmować decydowaniem czy dziecko należy odebrać, czy też nie. Podejrzewam, że policjanci są do takiej pracy jeszcze gorzej przygotowani.
Dokładnie tak, jak piszesz. Sama się nad tym czasem zastanawiam.
Przepisy do konsultacji (sensownych!), do zmiany, pracownicy do szkolenia-szkolenia-szkolenia i jeszcze więcej do szkolenia, trochę społecznej wrażliwości na drugą osobę, jakieś porządne programy przeciwdziałające wypaleniu pracowników instytucji pomocowych i wystarczy, żeby było dużo lepiej...
edit.dop.
prawda,
ale docierają do mnie pogłoski o ilości odbieranych dzieci w Skandynawii np.
a i niedawno mieliśmy przecież sprawę Bajkowskich (tam też zadziałały "służby").
Twierdzę, że samo istnienie tego rodzaju służb kładzie się cieniem na wszystkich rodzinach, gdyż na każdego można napisać donos.
W nagłym przypadku tak,
a normalnie rozejrzeć się i ewentualnie zgłosić sprawę do sądu.
a normalnie rozejrzeć się i ewentualnie zgłosić sprawę do sądu.
Ale policja będzie "rozglądać się" dokładnie tak samo, jak i pracownicy tych "służb". Wśród policjantów będą osoby, które zabiorą dziecko za szybko i bez powodu, będą też tacy, którzy zabiorą dziecko za późno lub nie zdążą go zabrać przed prawdziwą tragedią.
A sądy, do których będą zgłaszane sprawy też działają i wydają wyroki w oparciu o opinie. A opinie piszą specjaliści. Pedagodzy, psychologowie, pracownicy socjalni, asystenci rodzin, kuratorzy. Rozumiem, że naturalną konsekwencją likwidacji "służb" miałoby być to, że to policjanci mieliby się wyszkolić i występować w sądzie w roli biegłego? Miałaby to być specjalna grupa (czym wtedy różniliby się od "służb"?), czy też każdy policjant miałby nagle robić specjalizację z prawa rodzinnego, cywilnego, szkolić się w zakresie pedagogiki, psychologii, poznać zasady pracy asystenta rodziny itp.?
Twierdzę, że samo istnienie tego rodzaju służb kładzie się cieniem na wszystkich rodzinach, gdyż na każdego można napisać donos.
Czy jeśli sprawami rodzin zajmą się policjanci - ludzie z automatu przestaną pisać "donosy"?
Btw, służby, donosy - imo masz bardzo negatywny obraz instytucji i osób, które w założeniu mają rodzinie pomagać. W każdej grupie znajdują się ludzie, którzy być tam nie powinni, jednak wielu asystentów rodziny, psychologów, pedagogów, pracowników socjal. pracuje w swoim zawodzie z powołania, wielu z nich to fascynaci, którzy to, co robią robią z troski o innych, a nie z powodu donosów i tylko po to żeby rodzinie utrudnić. To jakby zakładać, że np. rodziny zastępcze przyjmują dzieci dla kasy (choć z pewnością są i tacy!). Moim zdaniem nie jest tak źle, jak Ci się wydaje.
i na podstawie ich zeznań podejmować decyzje.
Jeśli jemu to nie przeszkadza to trudna sytuacja, bo na pewno będzie mu nie odpowiadać zmiana diety - nie oszukujmy się, trudno jest zamienić czipsy na jarmuż i pizzę na kaszę z warzywami.
Może pokazać im jakiś film o otyłych dzieciach, może jakiś reportaż, gdzie dzieci odebrano za otyłość (może to do nich przemówi) albo zaaranżować rozmowę z kimś, kto schudł i sobie chwali, jeszcze lepiej gdyby było to jakieś dziecko/ktoś, kto miał podobny problem...
Szczerze mówiąc to bardzo trudna sytuacja, bo w przypadku braku dobrej woli rodziców często nie można zrobić prawie nic, oni muszą zrozumieć, że to problem. Skoro opinia lekarza do nich nie trafia i nie przeraża ich, że dziecko jest chore z ich winy to rzeczywiście ciężko znaleźć coś, co do nich dotrze...
w tym właśnie rzecz, że dla policji byłoby to jedno z pól działalności, raczej marginalne, nie byłoby więc pokusy (naturalnej w przypadku służb wyspecjalizowanych) do rozszerzania działalności;
patologie będą się zdarzać zawsze, jednak w tym wypadku nie będą miały paliwa w postaci sensu istnienia instytucji.
i na podstawie ich zeznań podejmować decyzje.
Na szczęście raczej nie dojdzie do tego, że sąd będzie opierał swoje wnioski wyłącznie na opinii ludzi, którzy nie mają obowiązku znać się na danej dziedzinie. Jak sąsiad ma ocenić, czy dziecku było źle? Może jedynie zeznać, że w jego odczuciu było tak czy siak. Jak na zeznaniach otoczenia rozstrzygać np. sprawy o molestowanie? Dziecko nie zawsze (a nawet rzadko) trafia do lekarza w momencie, w którym stan fizyczny nie pozostawia wątpliwości.
Zeznania to jedno, opinie profesjonalistów to drugie.