Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Gimbusy i małolaty do szkoły powszechnej
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
to był kurs przygotowawczy. Taki kurs miał na celu pomoc usystematyzować wiedzę, pokazywał jak będzie egzamin wyglądać i jak najlepiej się do niego się przygotować.
Szkoda tylko, ze zapomina się, że rolą szkoły nie jest wyłącznie "nauczenie" ucznia a -byc może i nawet przede wszystkim-wdrożenie do samodzielnej, systematycznej pracy w domu.
Korki to taka właśnie praca, tyle, ze w obecnosci nauczyciela-korepetytora.
Pisząc to opieram sie na opiniach korepetytorów właśnie. Są oni takimi asystentami ucznia, mobilizują, czuwają nad włąściwym tokiem pracy, rozwiązywania zadań, sprawdzają zadane zadania, odpytują ze słówek.
Każda klasa to zbiór mniej lub bardziej utalentowanych uczniów, z różną motywacją, tempem pracy itp. Bardzo istotne jest też to, że w niemal każdej klasie mamy ucznia, któremu nie zależy, który rozpiernicza zajecia, bo może. I nad takim uczniem należy się pochylić i zająć na rózni z tym, co chce i potrafi się uczyć.
Ale zawsze najłatwiej wieszać psy i uważać, ze nauczyciele są do dupy, bo "noie uczą, nie potrafią nauczyć". Częśc jest, ale to system demoralizuje i depedagogizuje
Logiczne jest, że przy pracy z zespołem 25-32 osobowym raczej trudno mówić o indywidualizacji i pochyleniu się nad każdym uczniem, same wymagane przepisami tzw czynnosci porządkowe zajmują kilka minut.
I chyba trochę zapomina się, że akurat nauczyciel to ma najmniej od powiedzenia jeśli idzie o materiał czy wymagania.
To, że akurat moje dzieci teraz są w ED nie ma znaczenia. Mam bratanków, siostrzeńca, bratanicę w szkołach różnych. A też dzieci niespokrawnione, a bliskie.
Kiedyś mi się wydawało, ża jak, ja z G. która całe liceum przechorowałam i w szkole bywałam z rzadka mam Warszawiakom dorównać, a potem sie okazało, że młodzież z dala od ośrodków wiedzy i kółek profesorskich radzi sobie nie gorzej niż ta po korkach i kursach!
Mam wrażenie, że dzieciom specjalnie się wmawia, że same nic nie mogą.
W czasach gdy byłam licealistką, te osoby, które od początku wiedziały że chcą zostać lekarzami od początku robiły więcej i więcej, tylko wówczas kólka zainteresowań w prowincjonalnym LO były na to nastawione.
A teraz? z własnego podwórka. Bratowa umyśliła że jeden z dwóch prawnikiem drugi lekarzem. Ten pierwszy jakoś, choc błyskotliwej kariery mu nie wróżę, bo mruk i malkontent, za to aplikacje robi w kancelarii brata mojego męża.
Drugi studiuje medycynę. Poprawiał wyniki maturalne, na konsyltacje do profesorów jeździł, wciąz za mało. Ale przecież MUSI medycynę skończyć, pewnie skończy, na Ukrainie zaczął, w tym roku załatwili mu przeniesienie do Polski. Cyrk!
Bo musi być lekarz, bo musi być prawnik.
Moi koledzy z klasy prawie wszyscy lepszymi/gorszymi informatykami są, pewnie każdy mógł być lekarzem, gdyby mama bardzo chciała.
I MSPANC - jakich młodych lekarz świetnych mamy! tych którzy jeszcze nie wyjechali zastąpić jeszcze gorszych zachodnich!
W "moich czasach", jak ktoś chciał na studia, a nie miał wystarczającej wiedzy by zdać egzamin wstępny, jechał do Wiednia np. na płatne studia medyczne czy architektoniczne, nie trzeba było być orłem, wystarczyło mieć rodziców z portfelem.
Wszystkie dzieci muszą pracować i pracować, mocne trójki nie zadowalają ani nauczycieli ani rodziców (bo uczniów jak najbardziej). Tak jakby się zapomniało, ze prawa (hmmm...w tym wypadku chyba biologii) natury i ststystyki
Wszystko musi być naj, wszyscy w ciągłej spinie - nauczyciele, bo to ich się wini za niskie wyniki, rodzice, bo oczekiwania wyższe, dyrektorzy, bo słupki i procenty egzaminów...najbardziej wyluzowani uczniowie, bo oni zazwyczaj (tak, upraszczam) mają luz.
Wszyscy muszą piąć sie coraz wyżej, bez wzgledu na możliwości i wydolność.
Jak ktoś zdolny, to sobie poradzi. Wystarczy mu nie przeszkadzać. Taka prawda. Tyle tylko, ze tych wybitnie zdolnych albo przeciętnie zdolnych w typowym zespole klasowym niewiele. Są miejsca, gdzie cała populacja nieszczególnie wybijająca się. Są miejsca, gdzie po silnej selekcji uczy się elita, najlepsi z najlepszych.
A prawda jest taka, ze większosc to po prostu przeciętniacy - w zależnosci od róznych czynników albo jakoś pójdą w górę, albo w dół. Toż to podstawa biomedycznych metod rozwoju i wychowania.
A tu ledwo wypracuje sobie dzieciak mocną, w pełni zasłużoną i całkowiecie "jego włąsną" trójczynę - to wszyscy noisem krecą, bo przecież jakby się postarał, to pewnie i czwórkę by zdobył. Dostanie 3+/4- - znowu niezadowolenie
"Nie wszyscy muszą byc inżynierami i lekarzami - ktoś musi piec chleb, dowozić go do sklepu i sprzedawać w nim. Ktoś musi naprawiać graty i sprzątać ulice" - to słowa mojej metodyczki.
Ja tylko dodam, tak dla przypomnienia, gdyby ktoś jeszcze przypadkiem nie pamiętał :P - szkołą, publiczna, typowa to zbiorowisko. I patologia, i dziecko (pardąsik) dziwki i złodzieja, i dziecko ulicy i rodziny z tradycjami, dziecko z inteligencji i nizin społecznych.
I nad każdym, każdym!!! taka publiczna, zwykła, nie elitarna i nie prywatna szkoła musi się pochylić.
I raczej nie zadowoli rodziców "wybitnych" i faktycznie wybitnych jednostek, za to najczęściej odbiera wyrazy wdziecznosci od tej patologii i nizin społęcznych jednocześnie będąc wyklinana przez elitę, co to się na wyjątkowo uzdolnionej (acz nieodkrytej przez debilnych nauczycieli) młodzieży nie poznałą i nie umie jej nauczyc - bo to korepetycji trzeba
Źle jest, jak rodzice wybierają zawód, źle, jak za uczniem latają, ale to my, rodzice jesteśmy wciąż zniewoleni systemem. Bo o czym się rozmawia na spotkaniach towarzyskich? "Jak tam dzieci w szkole?" "Jakie mają oceny?" No i głupio tak opowiadać, że uwagi się w dzienniczku nie mieszczą, a średnia poniżej 4, więc gula rodzicowi rośnie, ambicje się budzą i przekazuje to chcąc nie chcąc kolejnemu pokoleniu.
Tak się składa że moja najstarsza córka jest mocno ponad przeciętną i to czego się uczyła w Polsce to robiła głównie sama. Nie wiem czemu u nas wszystko się musi robić po łebkach. Czemu właściwie szkoła musi być niedoinwestowana i nieprzyjazna uczniom. Patrzę na system tutejszy z szescioletnią podstawowką, trzyletnim gimnazjum a później liceum czteroletnim bądź technikum bądź trzyletnią zawodówką. Większość kończy zawodowki i licea zawodowe na poziomie matury. Nieliczni idą na studia. Gimnazjum jest podzielone na sekcje. Kazdy rocznik ma trzy w zależności od poziomu ucznia. W szóstej klasie zdaje się egzamin i przydzielaja do sekcji w zależności od wyników. Można z sekcji do sekcji przeskoczyć co pół roku. Program jest różny dla poszczegolnych klas. I żeby się utrzymać w najwyższej trzeba mieć określoną i dość wysoką średnią zwlaszcza z głównych przedmiotów. Nie ma miejsca na to żeby w najwyższej sekcji znalazł się leser albo ktoś komu nauka sprawia trudności. I to daje efektywność. I kontrolę. Czemu w Polsce tak być nie może?
Tylko pytanie mam - jaki masz pomysł rozwiązania wskazanego problemu w aktualnym stanie prawnym?
Jak rozwiązałabyś problem jednego rozwalającego zajęcia?
Tylko błagam, nie pisz mi, ze psycholożka i pedagożka do dupy - bo zareczam Ci, ze ja do dupy nie jestem a z takim problemem (a anwet większym) nie jestem w stanie sobie poradzić
Po trzecie - jeśli słaba ocena jest spowodowana tym, ze uczeń wymyślił sobie genialny plan - wszystkie zaległe wypracowania poprawię na koniec roku
Rodzice dzieci zdrowych się wkurzają, a rodzice "zadymiarzy" często rozkładają ręce i oczekują, że wykształcona kierunkowo kadra załatwi problem.