Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Powiedzcie, że to fejk. Czy można ufać Franciszkowi?
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Takie podejście do tematu jest jednakże nieporozumieniem.
Wiele spraw pojawiało się w Kościele i na ich temat krążyły różne opinie. Bywało tak, że jedna z opinii na dany temat zdobywała przewagę, niemniej jednak do nieomylnego nauczania Kościoła należy jedynie to, co przez sam Kościół zostało jako takie określone. Kwestia lichwy natomiast, chociaż pojawiała się w nauczaniu soborów i w encyklice "Vix pervenit" Benedykta XIV, nie została nigdy zdefiniowana jako nieomylna. Przypomina to np. kwestię Niepokalanego Poczęcia NMP, która przez wieki była dyskutowana wśród teologów i w "Breviarium Fidei" możemy znaleźć papieskie upomnienie, aby zwolennicy i przeciwnicy Niepokalanego Poczęcia nie nakładali na siebie nawzajem klątwy, dopóki Stolica Święta nie wyda ostatecznego rozstrzygnięcia. W Mszale od wieków odnajdujemy uroczystość Wniebowzięcia NMP, obchodzoną z oktawą, ale dogmat o Wniebowzięciu ogłoszono w 1950. Można było zatem, mimo że Kościół obchodził uroczyście to święto, nie wierzyć we Wniebowzięcie i pozostawać w Kościele, dopóki nie ogłoszono dogmatu. Zawzięty spór trwał również na temat nieomylności papieskiej do czasu ogłoszenia dogmatu tejże. Spór o odsetki trwał również w Kościele przez wieki (pobieranie odsetek dopuszczał m.in. Molina).
O tym zaś, że nauczanie na temat lichwy nie było ostateczne, świadczy fakt, że około 1830 r. Święte Oficjum i Święta Penitencjaria wypowiedziały się w duchu przyzwalającym na udzielanie rozgrzeszenia osobom korzystającym z oprocentowanych pożyczek. Zastrzeżono przy tym, że konieczne będzie poddanie się ostatecznemu orzeczeniu Kościoła, o ile takowe się pojawi. Do dzisiaj takie orzeczenie się nie pojawiło.
A zatem nie ma tutaj żadnej zmiany, a jedynie uprawnione, odmienne podejście do tematu w różnych okresach - uprawnione, ponieważ kwestia ta nie posiada rozstrzygnięcia dogmatycznego.
Załączam link do traktatu o lichwie z XIX w.
http://fama2.us.es/fde/ocr/2006/tratadoDeLaUsura.pdf
Bo w odniesieniu do lichwy takie orzeczenie jest z Soboru Laterańskiego:
XXV. Publicznego lichwiarza nie należy dopuszczać do wspólnoty ołtarza
Prawie wszędzie przestępstwo lichwy zakorzeniło się tak bardzo, że wielu ludzi, porzuciwszy innego rodzaju zajęcia, uprawia lichwę, jakby to była rzecz dozwolona, bez zwrócenia najmniejszej uwagi na fakt, że została potępiona na kartach zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu. Dlatego postanawiamy, że publicznie znani lichwiarze nie będą dopuszczeni do wspólnoty ołtarza, a jeżeli przed śmiercią nie wyrzekną się tego grzechu, nie otrzymają chrześcijańskiego pogrzebu. Ponadto nikomu nie wolno przyjmować od nich ofiar. Kto zaś przyjmie albo udzieli takim chrześcijańskiego pochówku, musi pod przymusem oddać to, co otrzymał i będzie zawieszony w czynnościach swojego urzędu tak długo, dopóki nie zadośćuczyni stosownie do wyroku swego biskupa.
Gdyby było inaczej, Kościół nie mógłby w XIX wieku twierdzić, że nie można niepokoić spowiedników rozgrzeszających osoby pożyczające na procent, a przecież tak właśnie stwierdził.
Natomiast gdyby współżycie płciowe bez sakramentu małżeństwa nie było grzechem śmiertelnym, to po co w ogóle byłby sakrament małżeństwa? Byłoby to zatem podważenie celowości istnienia tego sakramentu, o którym Kościół naucza od początku.
"Dlatego święty sobór przekazując zdrową i czystą naukę o czcigodnym i Bożym sakramencie Eucharystii - którą Kościół katolicki pouczony przez naszego Pana Jezusa Chrystusa i Jego apostołów oraz przez Ducha Świętego stale udzielającego mu wszelkiej prawdy zawsze zachowywał i przechowa aż do końca czasu - zakazuje wszystkim wierzącym, aby odtąd nie ważyli się o Najświętszym Sakramencie Eucharystii inaczej wierzyć, nauczać tub przepowiadać, niż wyjaśniono to i określono w obecnym dekrecie."
"Rozdział 7
Potrzebne przygotowanie do godnego przyjęcia Eucharystii
[a] Jeśli nie przystoi, by do jakichkolwiek czynności świętych przystępować w sposób nie święty, to im bardziej chrześcijanin poznaje świętość i boskość tego niebiańskiego sakramentu, tym bardziej winien się strzec, by do jego przyjęcia nie przystępował bez wielkiego uszanowania i świętości, zwłaszcza że czytamy u Apostoła owe groźne słowa: „Kto pożywa i pije niegodnie, sąd sobie spożywa i pije, gdy nie zważa na Ciało Pańskie”. Dlatego chcącemu przyjąć Komunię należy przypomnieć jego nakaz: „Niech przeto człowiek bada siebie”, [b] Zwyczaj zaś kościelny uwydatnia, że takie «badanie» jest konieczne, aby nikt świadomy grzechu śmiertelnego, jak wiele by nie żałował, nie przystępował do świętej Eucharystii bez uprzedniej sakramentalnej spowiedzi, [c] Święty sobór zarządził, żeby wszyscy chrześcijanie - również kapłani z urzędu odprawiający [mszę świętą] - zawsze tego przestrzegali, chyba że zabraknie spowiednika. Gdyby kapłan w nagłej potrzebie odprawił bez uprzedniej spowiedzi, niech następnie jak najszybciej się wyspowiada."
"11. Gdyby ktoś mówił, że sama wiara jest wystarczającym przygotowaniem do przyjęcia Najświętszego Sakramentu Eucharystii - niech będzie wyklęty. I aby tak wielkiego sakramentu nie przyjmowano niegodnie, to znaczy dla śmierci i ku potępieniu, tenże święty sobór postanawia i oświadcza, że ci, których sumienie obciąża grzech śmiertelny, jakkolwiek sądziliby, że żałują, powinni koniecznie - o ile mogą mieć spowiednika - odbyć wcześniej sakramentalną spowiedź. Gdyby zaś ktoś odważył się przeciwnie uczyć, głosić lub uparcie twierdzić, lub nawet bronić w publicznej debacie, tym samym zostaje ekskomunikowany."
Sobór Trydencki
O sakramencie pokuty:
"4. Gdyby ktoś przeczył temu, że do całkowitego i pełnego odpuszczenia grzechów konieczne są trzy akty penitenta, które stanowią jakby materię sakramentu pokuty, a mianowicie skrucha, spowiedź i zadośćuczynienie, zwane trzema częściami pokuty; albo gdyby mówił, że istnieją tylko dwie części pokuty, a mianowicie udręki sumienia po rozpoznaniu grzechu oraz wiara wzięta z Ewangelii czy też z rozgrzeszenia, dzięki której ktoś wierzy, że odpuszczone są mu grzechy przez Chrystusa - niech będzie wyklęty."
Sobór Trydencki
O sakramencie małżeństwa:
"2. Gdyby ktoś mówił, że chrześcijanie mogą mieć jednocześnie wiele żon i że żadne Boże prawo tego nie zakazuje - niech będzie wyklęty."
"5. Gdyby ktoś mówił, że węzeł małżeński może być rozwiązany z powodu herezji, uciążliwości pożycia lub ciągłej nieobecności małżonka - niech będzie wyklęty."
"7. Gdyby ktoś mówił, że Kościół jest w błędzie, gdy nauczał i naucza zgodnie z nauką Ewangelii i apostołów, iż z powodu cudzołóstwa jednego z małżonków węzeł małżeński nie może być rozwiązany, i żadna ze stron, nawet niewinna, która nie dała powodu do cudzołóstwa, nie może zawrzeć innego małżeństwa za życia swego małżonka, oraz że cudzołoży mąż, który opuściwszy cudzołożną żonę pojął inną, i żona, która opuściwszy cudzołożnego męża wyszła za innego - niech będzie wyklęty."
Sakrament małżeństwa nie jest tylko po to, by usprawiedliwić współżycie.
Co do przytoczonych fragmentów, to żaden nie odnosi się konkretnie do szczegółowego zagadnienia. Można je interpretować szeroko i wąsko.
Bo ja tu wychodzę trochę na adwokata diabła w tej dyskusji. Chodzi mi o to, że widzę zagrożenie w luzowania praktyki Kościoła w tym zakresie. Ale jeszcze większe zagrożenie widzę w podważaniu autorytetu papieża i biskupów.
Temat lichwy był potępiony przez Ojców Kościoła, sobory, lokalne synody; praktyka Kościoła przez całe średniowiecze była niezmiernie surowa w tym zakresie (ekskomunika). W Piekle Dantego kochankowie są w drugim kręgu (grzechy zmysłowe), a lichwiarze w siódmym (grzechy przeciw naturze, razem z np. symonitami).
Nie było żadnego sporu w ramach Kościoła i dopuszczalności różnych stanowisk. Pojawiały się pojedyczne głosy odmienne (które dziś sobie możemy cytować), ale faktem jest, że jak ktoś pożyczał pieniądze i dalej trwał w grzechu lub nie zwrócił odsetek, to nie mógł przystępować do Komunii Świętej. Porównanie do dyskutowania o Niepokalanym Poczęciu nie jest analogiczne.
Dyskutowano za to próby obejścia tych zasad poprzez instrumenty finansowe, które miały sankcjonować pobieranie wynagrodzenia za pożyczkę (ubezpieczenie od ryzyka itp.), gdzie jedni mówili, że to jest sztuczne obejście zasad, a inni dozwalali (okres późnej scholastyki i scholastycy hiszpańscy). Echa tej dyskusji znajdują się jeszcze w Vix pervenit. Dziś możemy sobie zobaczyć te rozwiązania w islamskich finansach, gdzie dalej pobieranie odsetek jest zabronione.
Tylko, że w międzyczasie praktyka życia swoje, a doktryna swoje. Zmiany społeczne doprowadziły do sytuacji, gdy pożyczanie pieniądza stało się czynnikiem istotnym dla rozwoju gospodarczego; pożyczanie stało się coraz częstsze i nie wiązało się z jakimiś negatywnymi skutkami do zaobserwowania. Nie zmienia to faktu, że pożyczanie było i jest okazją do wielu nadużyć. Ale zrezygnowano z doszukiwania się przyczyn zła pożyczania w naturze pieniądza.
POMIMO nauczania Kościoła ludzie się masowo rozwodzą i wchodzą w nowe związki, płodzą dzieci, i niektórzy zaczynają myśleć o nawróceniu. W sumieniu uznają, że rezygnacja ze współżycia powoduje negatywne skutki dla ich związku / rodziny; w sumieniu też uznają, że odejście od nieprawych dzieci jest grzechem.
Różnica jest taka, że na Zachodzie mamy spore przyzwolenie w kręgach katolickich na liberalne traktowanie takich przypadków. U nas nie ma takiego przyzwolenia, co też zauważasz. Do tego żyjemy w świecie globalnej informacji. W XIX wieku nie było powszechnej wiedzy na ten temat, co latynoscy biskupi sądzili o wytycznych Świętego Oficjum czy Penitencjarii w kwestii pożyczania pieniędzy. Dziś szare katoliki dyskutują prywatne homilie papieskie.
Jeśli ktoś w sumieniu swoim uznaje, że to, co proponuje Kościół jest niegodziwe, to nie powinien tego robić. Działanie wbrew sumieniu jest zawsze grzechem, choćby sumienie było błędne lub zagmatwane.
Tutaj jest próba obejścia zasad w sytuacjach wyjątkowych. Nie mam pojęcia, czy owoce będą pozytywne, czy negatywne. Nie sądzę też, by dało się zbadać związki przyczynowo-skutkowe nawet ex post; kwestia jest zbyt złożona.
Moje stanowisko już się wyczerpało w tej dyskusji i sprowadza się do tego, że ja w sumieniu przedkładam wierność hierachii nad moje rozumienie tekstów doktrynalnych. Skutek przesadnej liczby lektur o działaniu umysłu, teoriach znaczenia itd. Dzięki za dyskusję.
- antykoncepcja,
- pornografia,
- eutanazja,
- aborcja, zwłaszcza dyskretna aborcja chemiczna,
- homoseksualizm i inne zboczenia seksualne
i pewnie nie tylko te.
Jeżeli jacyś ludzie Kościoła uznają, że te grzechy nie są grzechami, czym właściwie będzie się różnić moralne nauczanie Kościoła od podejścia światowego - niuansami, odcieniami? Tym, że jakieś grzeszne zachowanie będzie przez świat akceptowane entuzjastycznie, a przez otumanionych katolików mniej entuzjastycznie?
Martwi mnie bardzo elastyczność niektórych sumień. Niewiele miesięcy temu byli tutaj tacy, którzy gotowi byli rozszarpać tych, którzy mówili, że ludzie Kościoła mogą zaakceptować cudzołóstwo. Dzisiaj sami z miedzianym czołem je akceptują i mówią: tak jest O.K.
Jeden z głównych problemów polega na tym, że "Amoris Laetitia" zmienia zupełnie paradygmat postrzegania grzechu. Zamiast układu zero-jedynkowego pozwalającego określić w każdym przypadku, czy coś jest grzechem czy nim nie jest, chociaż oczywiście, grzech mógł być powszedni lub śmiertelny w zależności od okoliczności, wprowadza rodzaj ciągłej skali, gdzie granica pozostaje bardzo rozmyta, przynajmniej jeśli chodzi o szóste przykazanie. Wykorzystuje się przy tym zupełnie opacznie m.in. naukę Św. Tomasza z Akwinu, a także dokumenty II Soboru Watykańskiego. Grzech traktowany jest jak cnota, to znaczy, zamiast ostrej granicy mamy stopniowalność: można być pracowitym i można być bardziej pracowitym. Można robić coś nie do końca dobrze, ale coś innego robić lepiej i trudno jest określić, gdzie jest granica między dobrem a złem. Wychodzi zatem, że skoro wszyscy są grzesznikami, to skoro Jan powiedział coś nieprzyjemnego żonie, nie może się czepiać Piotra, który zostawił żonę z rocznym dzieckiem dla swojej sekretarki. I jeden, i drugi są grzesznikami. A może nawet Piotr jest lepszy od Jana, bo zrobił to, co zrobił, z pięknego uczucia, zaś Jan był po prostu agresywny. Przy takim rozumowaniu dochodzi się do absurdu, kiedy właściwie nic już nie wiadomo. Kościół zaś ma wyraźnie wskazywać drogę, nie zaś kołować biednego grzesznika.
Tak, jak pisał JiB: odpowiednie dykasterie watykańskie przy jednostkowych zapytaniach zmieniły front uznając, że dotychczasowe rozstrzygnięcia nie były ostateczne i do czasu takiego orzeczenia radziły nie nękać biednych bankowców.
Faktycznie jest to ukryta zmiana, bo 85 lat wcześniej powstała jednoznaczna encyklika w tej materii, nb. napisana przez papieża, który wprowadził urząd obrońcy węzła małżeńskiego (legenda głosi, że to po tym, jak jeden polski magnat otrzymał 4 raz z rzędu orzeczenie o nieważności
Być może podobny los czeka antykoncepcję; co za problem ogłosić, że nauczanie w tej kwestii nigdy nie było ostateczne? Minie 85 lat od Humanae Vitae albo i mniej i v'oila. Aczkolwiek tak jak pisałem; dziś nie ma możliwości robienia takich rewolt po cichu w ramach "dubiów". Kto w połowie XIX wieku mógł przeczytać traktat o lichwie z cytatami z odpowiedzi Penitecjarii sprzed 30 lat? Dziś byle katolik dowiaduje się o upublicznionych listach kardynałów / ogląda fotki z argentyńskich kościołów tego samego dnia.
https://www.nbportal.pl/wiedza/artykuly/historia-mysli-ekonomicznej/kosciol_katolicki_o_pozyczkach
Ja jestem bardzo słaby, ale emigrować nie zamierzam.
A oto do czego podobne myślenie doprowadziło Kościół w Holandii:
http://www.e-wpis.pl/pl/w-holandii-dzieci-ucza-sie-glownie-o-islamie-i-hinduizmie
Nie mam nic przeciwko wspólnotom, ale nie są do zbawienia koniecznie potrzebne.
Zagrożeniem jest klimat relatywizmu. Zagrożeniem jest rozchwianie zasad i prawd, na których buduje się godność i rozwój człowieka. Zagrożeniem jest sączenie opinii i poglądów, które temu rozchwianiu służą. (...)
Ta moc, która płynie z Chrystusa, która zawiera się w Ewangelii, jest potrzebna, aby od siebie wymagać, by postępowaniem waszym nie kierowała chęć zaspokojenia własnych pragnień za wszelką cenę, ale poczucie powinności: spełniam to, co jest słuszne, co jest moim powołaniem, co jest moim zadaniem. Powiedziałem przed czterema laty na Jasnej Górze: "Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali" (18 VI 1983 r.). Wbrew wszystkim mirażom ułatwionego życia musicie od siebie wymagać. To znaczy właśnie "więcej być". (...)
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje "Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można "zdezerterować".
Wreszcie - jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba "utrzymać" i "obronić", tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić - dla siebie i dla innych.
Biskup Kozal, męczennik z Dachau, powiedział: "Od przegranej orężnej bardziej przeraża upadek ducha u ludzi. Wątpiący staje się mimo woli sojusznikiem wroga" (ks. Wojciech Frątczak, Biskup Michał Kozal, w: Chrześcijanie, t. 12)."Św. Jan Paweł II, 12 czerwca 1987 r.