Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Kilka tekstów w obronie "klapsów"
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Jak dzieciak marudzi sam nie wie czemu i dostanie klapsa to ma w końcu powód do płakania, odzyskuje spokój i dzięki temu ma poczucie bezpieczeństwa.
I to hartuje go życiowo tak, że nie podzieli losu "płatków śniegu".
Jakby pracodawca do Ciebie krzyknął Stój! Uważaj! by Cię ostrzec, to będzie to uzasadnione i nie odczujesz tego jako przemoc wobec Ciebie. Jakby szef podszedł i zaczął na Ciebie krzyczeć kilka minut i do tego z wyzwiskami, to już by ok nie było. Czyli w kwestii krzyku rozumiesz zasadę traktowania traktowania dziecka jak dorosłego człowieka.
Klapsy analogicznie- nie są akceptowane wobec dorosłych, nie powinny być akceptowane wobec dzieci.
Uderzone dziecko ma emocje! I chore jest twierdzenie, że są one pozytywne.
Skoro wiesz, że boli i zadałaś dziecku celowo ból, to czemu ono nie może słabszemu go zadawać? Sama pokazałaś, że wiedza, że kogoś zaboli, nie jest powodem do powstrzymania się od uczynienia tego.
Dziecko nie odkryje, że brata bolało tak jak jego boli. Patyk fajnie podskakiwał, brat robił śmieszne miny, potem się mama zdenerwowała i uderzyła. W tym wieku jeszcze jest takie całościowe odczuwanie bodźca, więc całą akcję zakończył ból, procesy myślowe zostały przerwane. Reset. W tym sensie bodziec bólowy realnie ucina pewne zachowania u małego dziecka. Tylko, że wbrew temu co pisze Pioszo, nie daje to dziecku poczucia bezpieczenstwa.
Rozumiem, że większa ilość maluchów to masa emocji. Wiem, że puszczają nerwy, absolutnie nie potępiam. Ja miałam dwoje maluchów w odległości 1.5 roku i było bardzo trudno. Wyobrażam sobie jak trudno musi być gdy jest ich więcej. Spróbuj jednak tłumaczyć gdy dziecko jest wyciszone, wtedy to co mówisz do niego dotrze. Gdy jest w emocjach gadanie nie ma sensu.
Ja mam troje- 7, 5 i bobasa. I od starszych już wymagam więcej- ci podzielność uwagi mają na tyle rozwinięta, że jak zarządzę koniec bójki to są w stanie się zatrzymać.
W pracy czasami mam 25 chyba, że niepełnosprawne to mniej
Ja byłam bita jako dziecko. Do dziś to pamiętam i wiem, jak wstrętnie się czułam. Obiecałam sobie, że swoich dzieci nigdy nie uderzę i słowa dotrzymałam, choć łatwo nie było i nie raz prościej by było dać tego przysłowiowego klapsa. Mój ojciec kilka lat temu przeprosił mnie za swoje zachowanie. A zrobił to, bo na moim przykładzie zobaczył, że można wychować kochane, dobre dzieci bez jednego klapsa.
Nie gadaj więc, że bicie dzieci jest usprawiedliwione ich ilością ponad 2.
To znaczy będzie mechanizm behawioralny- akcja reakcja ale dziecko nie znajdzie tam swojej winy.
Przyklad- dwulatek widzi motyla i biegnie do niego, wbiega na ulicę. Widzi jednak tylko motyla. Rodzic nie widzi motyla, widzi ulicę. Dziecko dostaje klapsa. Reset. Dziecko nie chce już do motyla, zapomina o motylu, zostało, że boli.
Ostatnio czytałam, że powinno się pytać niemowlęcia o zgodę na zmianę pieluchy. Serio? Świat zwariował. A może by tak poszukać złotego środka? Połączyć doświadczenia pokoleń ze współczesną wiedzą?
Układ nerwowy dziecka działa tak, że jeśli coś go bardzo zainteresuje to nie istnieje nic innego. Jest CEL.
Dwulatek jeśli bardzo go zainteresuje motyl to widzi przed oczami tylko motyla. Nie usłyszy- uwaga ulica. Wybija go z tego tylko silny bodziec - klaps. Dziecko zapomina motyla, krzyk uwaga ulica i przeżywa klapsa.
Nie nabawi się lęku przed motylami. Mechanizm działań behawioralnych wymaga powtarzalności a trudno o to, żeby taka sytuacja zdarzała się codziennie.
Chyba, że, i to jest prawdziwe działanie behawioralne, rodzic widząc, że dziecko ma skłonność do uciekania na ulicę poświęci kilka dni i na spacerach poćwiczy z dzieckiem reagowanie na hasło- uwaga, ulica. I wtedy jest szansa, że następnym razem zadziała odruch zatrzymania na hasło nawet gdy coś ciekawego będzie na horyzoncie.
Wielu rodziców małych dzieci ma coś, jakiegoś asa w rękawie, co kojarzy się dziecku dobrze i wybija je z jakiegoś umysłowego kołowrotka. Mój syn miał piosenkę "baby shark". Co by się nie działo na baby shark był banan i taniec.
I czy ja kiedykolwiek napisałam, że dziecko będzie miało traumę jak raz dostanie klapsa?
Klaps jednak nie jest metodą wychowawczą i w najmniejszym stopniu nie jest skuteczny.
-Zostaw bo dostaniesz w pupę?- dziecko pomiędzy rokiem a dwa o pół musi sporo razy dostać w pupę, żeby zrozumieć to hasło i co się z nim wiąże. Może rozumieć z tego co mówisz poszczególne słowa, ale nie zrozumie czym jest "to". I zrobi coś co mu się wydawało, że o to chodzi ale to nie było to. I dostanie klapsa. Moja córka miała dwa lata i świetnie już mówiła. Normalnie się z nią rozmiawiało. Kiedyś stłukłam kilka szklanek na raz, była kupa szkła. I ona przyszła z pokoju, boso, zobaczyć. Ja - idź stąd. Ona do mnie podchodzi. Ja -idz. Dziecko do mnie biegnie. No to podbiegam przez te szkła, łapie i mówię- miałaś iść, prosiłam. A ona- przecież szłam.
I chcesz bić kogoś, kto w sumie gucio rozumie i dopiero się wszystkiego uczy. I jego mózg przypomina buzujący przemianami gejzer.
Metodą wychowawczą to działania, które pomagają dziecku wzrastać ku dobru. Ja tu wzrostu nie widzę.
I że niby się nie da? Ludzie... Mówimy o jednostce o wadze maks 15 -20 kg. Zdrowy człowiek jest w stanie swoje dziecko wziąć pod pachę i odizolować.
@Kacha, ręce opadają. Nie chce mi się enty raz pisać. Wyczytałaś coś z książek często pisanych przez bezdzietnych teoretyków, sprawdziłaś na swoich dzieciach i wiesz więcej niż starsi od Ciebie i bardziej doświadczeni. Niż całe pokolenia. I nie piszę tu o sobie i swoim doświadczeniu.
Małgorzata ma 14 dzieci i nigdy nie czytalam, by pochwalala bicie dzieci czy traktowała to jako granicw czy metodę wychowawcza
A od ilu dzieci z jaka różnica wieku można się wypowiadać? Może jeszcze nadrobię.
Czy poniżanie rozmówcy to ogólnie przyjęta, tu na forum, metoda?
Obawiam się, że współczesna nauka o wychowaniu, odrzucając stare metody, wylewa dziecko z kąpielą. Im więcej wiemy o dzieciach, tym trudniej nam je wychować. Czasem warto zdać się też na intuicję i doświadczenia poprzednich pokoleń.