Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Na ilość? Egoistyczni rodzice jedynaków vs króliki
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
No to rzeczywiscie sie nie zrozumiemy. Juz wczesniej wspomnialam, ze wszystko jest kwestia priorytetow i standardow i kazdy z nas ma swoje standardy co uwaza za konieczne w wychowywaniu dziecka i co chcialby temu dziecku dac. Nie wiem czemu napadasz na mnie za to ze podrozowalam po swiecie jako student z plecakiem albo ze rodzice mnie wysylali na zgrupowania w Alpy (bylam w kadrze). Ja Tobie nie pisze tak jak Ty mi ze zyjesz inaczej niz wiekszosc spoleczenstwa o nie widzisz ze wiekszosc ludzi ma wyzsze standardy - milo? No niekoniecznie, wiec nie rozumiem czemu mnie napadasz.
I jeszcze raz powtorze, choc mi nie wierzysz, ze pochodze z przecietnej rodziny, dostawalam na studiach okreslona kwote krora musialam gospodarowac, bywalo roznie, lepiej jak mi mama zarcia do sloikow narobila, gorzej jak byla sesja i do domu nie bylo kiedy wrocic. Moj narzeczony mial podobnie, choc rodzicow mniej zamoznych. Za to wiekszosc moich kolezanek miala do dyspozycji kwoty nieraz kilkukrotnie wieksze niz ja, zwlaszcza te ktore mieszkaly w domu dostawaly sporo tylko na wlasne wydatki.
Wcześniej napisałaś, że czułaś się gorsza na stoku w Alpach, bo miałaś używane ubrania nie od kompletu. Wtedy byłaś dzieckiem, ale chyba ci to zostało. A wyobraź sobie, że wartość człowieka nie zależy od jego statusu materialnego i związanego z tym stylem życia.
Życie wymaga kombinowania, czasami zmiany pracy czy wręcz zawodu, nic nas nie zwalnia ze starania się o to, by tą stabilizację rodzinie zapewnić ale mierzenie całego życia dziecka miarą tego ile mamy pieniędzy na chwilę jego poczęcia to jak wróżenie z kuli.
Myślę, że naprawdę skorzystasz, jeśli wystawisz głowę że swojej bańki i spojrzysz z innej perspektywy.
A moje dzieci od zawsze mają zapowiedziane, że my ich finansujemy tylko do skończenia szkoły średniej, a jeśli będą chciały studiować, to muszą sobie na to zarobić.
I nie uważam, żeby to im na złe wyszło.
Przerazajace. Mlody czlowiek u progu doroslosci dostaje od rodzicow kopa w zadek i musi rezygnowac ze swoich marzen.
Jasne, jak rodzice klepia biede, jak sie wydarzyla jakas tragedia w rodzinie to ok, z pustego i salomon... ale zakladac z gory?!
No ja zalozylam na ten przyklad z gory ze moim psim obowiazkiem jest utrzymanie mojego dziecka do konca studiow albo i jeszcze ciut dluzej zanim sie zawodowo rozkreci. I tylko naprawde powazna losowa tragedia moglaby mnie z tego obowiazku zwolnic. I biore tez pod uwage ze jak moje dziecko dotrze do tego etapu edukacji to studia moga byc platne lub tez samo wybierze takie (lub w takim miejscu) ze nie beda darmowe.
Mnie tez mama jeszcze finansowala jak bylam nawet na stazu podyplomowym i zarabialam grosze... i tez nie znam nikogo kto by sie z tej glodowej stazowej pensji utrzymywal, wszyscy jeszcze sila rozpedu bylismy wspomagani przez dom rodzinny.
Takie wzorce wynioslam i takie zamierzam przekazac dalej.
Natomiast zgadzam się, że każdy powinien mieć szanse spełniać marzenia, a pieniądze w tym pomagają. Ale jak ktoś marzy o podróży do Peru, staraniem i wysiłkiem nazbiera na wyjazd, czyta o kulturze, pojedzie i przeżyje wakacje życia, to jest to zupełnie inna sytuacja, niż ktoś, kto chce pojechać do Peru, rodzice mu fundną, a on wróci rozczarowany, bo karaluchy, kiepskie żarcie i samolot 3 h spóźniony. Jest różnica.
Ja jestem za tym, żeby wychowywac czlowieka do samodzielności a nie do dożywotniego materialnego wspierania.
Jeśli zechcą studiować, to - jeśli będą musiały zarobić na studia, wybiorą mądrze - tylko studia, które dadzą im korzyść.
A wśród dzieci znajomych sporo jest filozofów, socjologów, po stosunkach międzynarodowych i innych dziennych kierunkach po kiepskich uczelniach, którzy nie mają żadnej wiedzy i umiejętności i perspektyw pracy.
Moim obowiązkiem nie jest utrzymywać dzieci do trzydziestki i sfinansować im spełnienie marzeń, tylko zapewnić im kręgosłup moralny, wiarę, i umiejętności życiowe niezbędne do tego, żeby mogły żyć samodzielnie, rozwijać się i same spełniać swoje marzenia.
A co do studiów, to jeśli komuś dały one satysfakcję i poszerzyły horyzonty, to też jest to jakiś sukces myślę. Lepiej jest wiedzieć więcej, niż mniej.
Monia ty wogole chyba jakaś krucjatę prowadzisz przeciw katolikom ..na prawdę ciężko się to czyta
Niemożność dopełnienia tego obowiązku to raczej skrzecząca rzeczywistosc niż powód do chluby. Piszę oczywiście o sensownych kierunkach na sensownych uczelniach. Ale żeby zostać lekarką bez wsparcia finansowego rodziców, trzeba chyba odłożyć np swoje plany o założeniu rodziny.
Z drugiej strony dla kogoś może to nie być ważne, by dziecko mogło pracować w wymarzonym zawodzie
Osobiście też mam wątpliwości co do wielkiej wartości ustawicznego pokonywania przeciwności. One są zawsze i wszędzie, największe to wewnętrzne. Raczej widzimy tych silnych, którym udało się je pokonać. Ale oni chyba byli od początku silni.
widziałem talenty dzieci i starałem się ich nie zmarnować,
sam też szedłem za powołaniem, mimo że nie dawało dobrych zarobków
I jakoś tak wśród tych, co to pokończyli studia i nadal siedzą na garnuszku rodziców są jedynacy lub z jednym bratem/siostrą.
Wśród znajomych z większą ilością dzieci jakoś tak te dzieci bardziej ogarnięte życiowo. Niektórzy po studiach, inni nie, ale wszyscy pracują w konkretnych zawodach lub mają własne firmy, zarabiają przyzwoite pieniądze, pozakładali rodziny.