Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Poporodowe zaburzenia psychiczne
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
A co nie wolno ?
jej to ta pogoda zwariowana chyba tak wszystkich szarpie!
b-(
ja miałam 2 razy baby blues - pierwszy raz mocno, położna w szpitalu mi o tym powiedziała, że tak może być, w szpitalu było ok więc nie wiedziałam o co chodzi, no a po powrocie do domu się dowiedziałam
powiedziała tez że około 2 tyg może trwać, uczepiłam się tej myśli, minęły 2 tyg i stwierdziłam, że no jak to minęły 2 tyg i teraz już jest ok ... i było ... ach ta siła autosugestii
ps. apolonia - b. fajnie piszesz i bardzo się z Tobą zgadzam, radykalizm mnie po prostu odstręcza i przeraża!
jasne, "a fee radykalizm" - najlepiej to letnim być, letnim....
Żeby nie było tak, że wszystko od razu nazywamy depresją, ale nie ignorujemy też poważnych symptomów, mówiąc, że "przecież wszystkie kobiety po porodzie mają burzę hormonów, płaczą i są zmęczone".
A kiedy nam się ta wiedza przyda nie wiemy - oby nie nam samym (co daj Panie Boże), ale może będziemy mogły pomóc przyjaciółce, kuzynce, koleżance.
W mojej rodzinnej miejscowości jakiś czas temu wydarzyła się tragedia - matka spłonęła z kilku miesięcznym niemowlęciem. Nikt nie stwierdził na 100% samobójstwa - najczęściej rodzina nie epatuje w takich sytuacjach szczegółami (co jest w pełni zrozumiałe). Aczkolwiek przeciekły szczegóły mogące o tym swiadczyć.
Wiadomo, że dzień wcześniej matka usiłowała dostać się psychiatry, który jednak odmówił przyjęcia tego dnia (wiadomo od męża, który z nią do poradni poszedł).
Być może gdyby wcześniej ktoś pomógł dziewczynie uzyskać pomoc... pokazał, że to nie jest tylko "normalny dół kobiety po porodzie"...gdyby ktoś wiedział, że to może być realny problem, a nie tylko "wymysł rozhisteryzowanej, leniwej kobiety"...
To była depresja czy psychoza ?
Zerknęłam teraz do spisu treści i faktycznie nic nie znalazłam na temat naprawiania relacji...
Potrzebny jest pogłębiony wywiad. Analiza jak kobieta zachowywała się przed ciążą i w jej trakcie.
Tutaj naprawdę nie da się zaszufladkować kogoś w 3 sek.
ujawnił bo od początku miałam dużą pomoc,zyłam i cieszyłam się chwilą bo
wiedziałam, że wrócę szybko do pracy. Dziacko urodziłam w marcu tak że
będąc jeszcze na macierzyńskim miałam wakacje - mazury, morze.
A teraz tak- mi się WYDAJE ( wiec proszę mnie tu nie linczować ), że właśnie ten baby blues jest tym dotkliwszy im bardziej otoczenie jest na kobiete wściekłe, krytyczne no i to się też wiąże z kwestiami finansowymi i organizacyjnymi.
No właśnie a niektórym nie wychodzi a bardzo by chciały i może stąd te doły?
Dobrze, że o tym piszecie. Dużo w różnych gazetach opisu dolegliwości ciążowych, trudów porodu ale jakoś nie ma o tym, że po porodzie też jest trudno. Wydaje się, że wraz z wydostaniem się maluszka, świat nabierze różowych barw. Mnie to przybiło przy pierwszym porodzie, nie spodziewałam się, że nie będę mogła sie ruszyć przez miesiąc. Nie zakładałam braku sił psychicznych i fizycznych a w szpitalu słyszałam że fanaberie odstawiam, bo wszystkie juz wstały a ja leżę i leżę. Po kolejnych porodach było juz lepiej, pomagała świadomość normalności pewnych odczuć i stanów (bynajmniej nie różowych). Często na sali obserwowałam ten spadek nastroju u sąsiadek, płaczliwość, nerwy, złośc na męża, bezradność itd. Naprawde to prawie zdażało się każdej.
Depresje też miałam, ale nie poporodową. NIestety mam skłonnośc i np. w pierwszym trymestrze często pojawiaja sie jej symptomy. Naszczęści od kilku lat bez leków, organizm się odbija od dna.
Natomiast wiem z własnych doświadczeń i doświadczeń osób bliskich w depresji, że trzeba ja leczyć. Organizm długotrwale narażony na objawy depresji, jest tak wycieńczony, że żadko sam z niej wychodzi, Potrzebne jest leczenie farmakologizne, które pozwoli odpocząć organizmowi a w dalszej kolejności rozwiązać problemy w których depresja ma źrodło. Nie należy sie przed tym za wszelką cene bronić. Ja tak robiłam, bo wydawało mi się, że tak to wezmę tabletkę, objawy znikną ale problem zostanie. Że przecież najpierw trzeba rozwiązać problem. Niestety widzenie w depresji jest bardzo odwrócone a zdolności do podjęcia wysiłku zmiany jakiś spraw, niewielkie.
Mój mąż pracował w pewnej koropracji, gdzie dziecko było obciachem. Nie miał czasu na dzieci. Tam się liczyło kto się poswięca pracy ( wynagrodzenie było nieadekwatne) i co kto ma z najnowszych sprzętów RTV i jaką brykę. On ,, przeze mnie " miał złom. Ja miałam też poczucie winy, bo nie zarabiałam w tym czasie pieniędzy a rodzina była do mnie nastawiona strasznie anty i do moich ideałów ( nie chciałam aby syn był jedynakiem ). W pierwszej mojej ciąży umarła babcia męża, zbyt wcześnie moja babcia ( miała 70 lat) a potem dziadek. To mnie dobiło. Ale miałam Boga, wiedziałam, że jak mnie w to wpakował to mnie tak nie zostawi.
Stwierdziłam, że nawet jak mi się będzie walić wszystko na głowę to będę się cieszyć z drobiazgów, z mądrego psa, postępów dzieci, z dobrego słowa mojego męża, jeśli je usłyszę. Nawet z tego , że deszcz nie pada a jak pada to podleje kwiatki i takie tam ....Ale czasami ryczeć mi się chciało z błahych powodów- przypalonego gulaszu albo, że mi ktoś zakupy spod wózka ukradł jak zanosiłam dziecko na górę.
Dlatego teraz tak sobie myślę, że właśnie może większość tych depresji jest powodowania po pierwsze przez normalizowanie się hormonów oraz niedogodności fizjologiczne a po drugie przez otoczenia albo raczej przejmowanie się co ktoś powie, pomyśli itp.,, ja to byłam lepszą matką " ,, ja to zawsze miałam porządek a przecież dużo czasu zajmowało mi karmienie a jeszcze chodziłam do pracy" ,, byliśmy silniejszym, lepszym pokoleniem ", ,,lepiej sobie radziłam a miałam gorsze warunki",,jesteś beznadziejna".
Nie jest tak ?
No to się wyżaliłam.
Jestem ciekawa Waszych obserwacji z tym związanych. Ja, choć jestem typem nadwrażliwo-lękowo-depresyjnym, nigdy nie doświadczyłam depresji poporodowej. Owszem, pewne drobne załamania nastroju w połogu się zdarzały czasem ale nie było to nic poważnego. Ale też nikt mnie ani na chwilę nie oddzielał od dzieci po porodzie i w pierwszych godzinach po, czułam się jak na jakimś haju.