Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Poporodowe zaburzenia psychiczne
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
typem nadwrażliwo-lękowo-depresyjnym, nigdy nie doświadczyłam depresji
poporodowej. Owszem, pewne drobne załamania nastroju w połogu się
zdarzały czasem ale nie było to nic poważnego. Ale też nikt mnie ani na
chwilę nie oddzielał od dzieci po porodzie i w pierwszych godzinach po,
czułam się jak na jakimś haju.
No więc : teraz może napiszę coś nieprzystającego do statystyk ale już wiem, że to co miałam nie było depresją. Dziękuję za szczegółowe wyjaśnienia. Po za tym nawet baby bluesem nazwać tego nie można.
Pewnie gdyby nie różne inne nieprzyjemne okoliczności w ogóle byłabym na tym jak to nazywacie haju, pomimo, że mi się dzieci nie urodziły naturalnie.
I teraz wyciągam wniosek taki, że za wiele dołków po wszystko jedno czy sn czy cc odpowiada nastawienie innych ludzi na których zdaniu nam zależy i nas samych, bo ja byłam bardzo zadowolona , szczęśliwa a psuło mi to tylko gderanie i straszenie czyjeś. A, że mam zaniżoną samoocenę a chciałam być idealna to stąd łzy i poczucie nieradzenia sobie.
Nie wiem,czy bardziej wynikało to z troski i lęku przed Jego śmiercią,czy z tego,że byliśmy rozdzieleni.
Po cesarce, która miałam wieczorem ,dziecko było prawie do południa nastepnego dnia u pielegniarek. Ja i tak w moim stanie nie mogłam sie nia zajmować wiec byłam spokojna wiedzac ze jest w dobrych rekach a ja mogłam troche dojsc do siebie. Nawet jakoś strasznie nie spieszylam się żeby miec dziecko przy sobie. Dopiero ok 10 jak maz przyszedl i mógl mi pomóc to zaczelam się zastanawiac czemu mi nie przywożą małej.
Po porodzie sn tez wieczorem zostałam sama w sali na noc, oczywiscie oka nie zmrużyłam bo czuwalam czy dziecko oddycha. W sumie nie spałam 3 noce, dzien przez, i 2 po porodzie. Byłam przez to bardziej rozchwiana emocjonalnie i nawet w szpitalu juz się wyżyłam na mężu robiac mu awanturę że za póżno przyszedl.
Może nieczuła jestem ale mnie tam żadna fala miłosci nie zalewa od razu po porodzie. Ta miłość rośnie w czasie, z każdym dniem.
Też mi się płakać chciało jak namłodsze leżało w inkubatorze, przez co musałyśmy być w szpitalu przez 2 tygodnie i to w Boże Narodzenia a starsze dzieci płakały przez telefon,, mamusiu, tęsknię, mamusiu wróć" człowiek jest wtedy rozdarty i nieszczęśliwy i chyba to nie ma nic wspólnego z cc.
teraz minał tydzien od porodu i zaliczam lekki zjazd nastrojowy/dzieci sa marudne i wrzeszczace, od rana do nocy ryk, maz wcale nie ogarnia bałaganu tylko dokłada/umarła bym z pragnienia, a nikt nie zapyta czy chce szklanke wody :-/
Dzieki temu bardzo troskliwie, bezpretensjonalnie i ze spokojem zajmuje sie swoim noworodkiem.
A czy nieczułosc sugeruje wine, mysle że nie. Jedni są bardziej emocjonalni, inni nie, to nie wartościuje ludzi wg mnie. Miłość do dziecka jest jako jedyna "fizjologiczna", ale też nie pojawia się jak za dotknieciem czarodziejskiej różdzki. A jeśli stan mój czy dziecka wymaga rozdzielenia to jesli ma ono dobra opiekę i nie jest to rozdzielenie zupełne tylko pewne ograniczenie to mozna sobie to racjonalnie wytłumaczyc, czy koniecznie wszystko musi odbijac się na psychice?
W latach 70-80 normalne było na poródowkach, że dzieci nie były z mamami cały czas, modne było karmienie sztuczne i co? Czy ludzie, matki i dzieci maja traumę i wpłynęło to na ich wzajemne relacje? Nie sądzę.
Bo ja miałam takie wrażenie, że posiadam związek emocjonalny z dzieckiem, które jeszcze było w brzuchu. Owszem czułam odrębność jego istoty a nawet czasem nieco niezależną osobowość, i że nie jest to część mnie jak ręka czy noga, którą manipuluję. Ten związek emocjonalny istnieje nie zależnie od rodzaju porodu czy procedur szpitalnych.
Może jestem jakaś tępa ale nie wyobrażam sobie nie czuć miłości do swoich własnych dzieci tylko dlatego, że były one ode mnie oddzielone przez ileś godzin...Nie potrzebowałam do tego żadnych sztuczek czy jak to mówią czekania aby je pokochać bo kochałam je od poczaŧku a nie dopiero po porodzie.
Kiedy do mnie przychodził maz i dzieci pytałam kobiety na sąsiednich łóżkach czy im to nie przeszkadza a dzieciarnie prosiłam aby byli cicho i nie ganiali po sali.
Jak przeszkadzało to szliśmy na schody ale to się nie podobało oddziałowej, że przyłażą moje dzieci i po co ich tyle. Najgorsze był Święta.
To mnie razi w personelu medycznym, że oni akceptują tylko rodzinę pt. matka i jej ukochany jedynak a mąż , żona i stado dzieci to dla nich coś patologicznego.
mam doswiadczenie osobiste zakochania sie w dziecku od pierwszego wejrzania - jak za dotknieciem czarodziejskiej różdżki - nie do opisania jak człowieka fala miłosci zalewa od stóp do głow.
skóra do skóry kontakt nie jest niezbedny rodzicowi, ale udowodniono ze bardzo pomocny, ze redukuje ryzyko odrzucenia dziecka i tych roznych zaburzeń więzi (depresji juz niekoniecznie, nie znam badań), jest bardzo pomocny w odbudowywaniu wiezi, jesli dziecko bylo od rodzica oddzielone, no i ma zbawienny wpływ na dziecko - tu juz emocjonalnie i fizjologicznie.
złość / wściekłość / wrogość, którą czułam względem znacznej części personelu oddziału neonatologii minęła mi dopiero po jakiś 2 latach od porodu
Tylko mam obiekcje przed takim przykładaniem kalki- jak dziecko nie było zaraz po porodzie na matce to wyklucza to jej związek emocjonalny z dzieckiem albo musi mieć niekorzystny wpływ na rozwój dziecka. Bo to chyba nie jest tak.
Po drugim cc tego nie czułam, może przez to ze cesarka, moze przez to ze niespodziewana, nie wiem.
ale rozumiałam, że dziewczyna-pierworódka po megatrudnym porodzie (z winy lekarzy) i z dzieckiem na patologii noworodka potrzebowała wsparcia i rodzina jej to wsparcie zapewniła (a personel szpitala nie)
Drugi porod - ruszyl dopiero po zluzowaniu glowy, ponad 2 tyg po terminie. Polozna szybko zorientowala sie, zeby nie dotykac mnie bez uprzedzenia.
To jest skutek wychowania raczej. Osobowość tez się dziedziczy np, są ludzie dominujący a są ulegli i zależni, na jaki grunt trafią tacy bedą.
I weźcie dziewczyny nie mówcie, że jak od was zabrali dziecko z jakiegoś tam powodu, do badania czy inkubatora to mniej je kochałyście niż gdybyście miały je cały czas. Jak się jest matką to się swoje dziecko kocha tak po prostu i bezwarunkowo.